“Three Agents Wandering Around”

Suot ko ngayon ang isang military hooded gothic trench coat. Iyon ang palaging sinusuot ng mga agents kapag mayroong mabigat na misyon kailanga naming gawin. Nakasuot din ako ng military boots at isang gun traps. Bitbit ko ang mga kakailanganin ko para sa aming paglalakbay. Hindi magiging madali ang misyong ito pero kailangan ko itong matapos para matuldukan na rin ang kasamaan na hatid ng aming mga kalaban.

The truth is, in my own perception, we are behind in our enemies. They are ten steps ahead of us. To put a note, the metallic orb aren’t  in their possession but yet, they can still manage to stand still. They’re good. It’s hard to admit but they’re good.

North Forest is the thickest and widest forest inside the Central City. Many criminals from the City chose to hide their shadows in that place. Scout Golden Troops couldn’t preclude the people who broke the law for hiding inside that forest. I don’t know why they haven’t made up a solution about that. I have a feeling that there’s a hundred of possibilities that CRYPTIC’s bases are hiding inside the North Forest.

The authorities had already  proven their defense to the public that there’s no CRYPTIC’s base inside that thick forest. They broadcasted that information to the public using the jumbotrons inside the City. A lot of people believed that. There’s no hesitation in every words of what Golden Palace says. For them, the government has no stain of darkness. Little did they know, the government couldn’t do anything about the long-running crisis of CRYPTIC.

“Hey, are you ready for a long ride?” tanong ng lalaking agent na makakasama ko sa aking misyon.
Sinagot ko siya habang naglalakad kami papunta sa isang hovercraft na naghihintay sa amin sa labas.

“I’m always ready.”

“I think this is the easiest mission of my life. Convincing this second-rate mercenary to join our fight is just a piece of cake.”

He sounded like he’s bragging in front of my face. He’s young, maybe he’s at his 20s or something like that. He has a look but I’m better than him in many aspects. I felt that we have some issues going forward. I don’t like this guy, to be honest.

“Kayo lang ba?” tanong ng piloto sa amin at ang kanyang mga mata ay nakatuon lang sa console ng hovercraft.

“Mayroon pang isa,” sagot ng isang lalaking kasama ko.

“What’s your name, kid?” nang-aasar na tanong ng piloto habang mayroong siyang pinipindot na buton sa kanyang hovercraft.

“I’m not a kid. I’m Agent Trudeau Ruskov,” Buong pugay na pagpapakila nito at parang bilib na bilib siya sa kanyang sarili na isa siya sa mga magagaling na agent ng Headquarters.

“…and you?” Sa pagkakataong iyon ay ako naman ang tinanong ng piloto.
“Agent Tobias Liu.”

Nagulantang naman siya sa kanyang narinig at agad napalingon sa aming deriksyon. Nakasuot siya ng napakalapad na ngiti na abot tenga. Umupo ito sa aming tabi at tinulak ng marahan si Trudeau at nakipagkamay sa akin.

“Is this the greatest agent of Headquarters? The one and only, Agent Tobias? I’m sorry about the tragedy of Agent Kinoto. He’s in your unit right? Your Captain is Captain Salazar?”

Dahil sa sunod-sunod niyang mga tanong ay parang hindi ko yata kayang sagutin iyon ng mablis. Nakita ko naman ang naging reaksyon ng mukha ni Trudeau. Nagkasalubong ang dalawa nitong kilay at ang kanyang dalawang mga mata ay punong-puno ng pagtataka sa nangyayari. Inayos nito ang kanyang suot na trench coat dahil nalukot iyon sa biglang pagtulak sa kanya ng aming piloto.

Pinatong naman ng piloto ang kanyang kaliwang kamay sa aking balikat habang patuloy itong nagsasalita. Sa lahat ng kanyang sinabi ay walang pumasok sa loob ng aking tenga. Hindi ko lang kase gustong makipag-usap ngayong araw.

“Hey,” pagpupukaw sa akin ng piloto. “Are you with me? As I’m saying I’m your biggest fan here—”

Hindi ko pinatapos ang kanyang sinasabi nang makita ko na tumatakbo palapit sa aming sinasakyang hovercraft si Kelly. She’s  looking like angel as ever. Her white dress with a design of pink prairies really suited her angelic face. She’s my constellation, she’s my Aphrodite, and she’s my peaceful cabin in the middle of the woods.

Biglang bumagal ang mga mabibilis nitong binti dahil sa lakas ng hangin na mula sa elisi ng hovercraft. Pinipilit niyang huwag matangay ng malaks na hangin. Napatawa naman ako ng mahina sa kanyang sitwasyon at agad akong tumalon palabas ng hovercraft at iniwan ang piloto kay Trudeau.

Tumakbo ako ng mabilis papunta kay Kelly at nang malapit na kami sa isa’t isa ay napakapit ito sa manggas ng aking suot na trench coat. Napatawa siya sa kanyang ginawa at agad ko siyang inalalayan para makatayo ng deritso.

“Why are you here?”

“You haven’t say goodbye,” mahinang sabi niya at agad akong sinunggaban ng matatamis na halik. Hinalikan ko naman siya pabalik. Nang tinignan ko ang kanyang mga mata ay napupuno na ito ng mga luha.

“Is that a tears, are you crying?”

“No, This is just my saliva, ISN’T THAT OBVIOUS?!” Mataray niyang sigaw sa akin at sinampal ng marahan ang kaliwa kong pisngi. “I’m crying, you jerk.”

“I’m not gonna die out there. This is just nothing to me,” I said, trying to life her mood. Quiet frankly, I am not sure if this is my last mission or not. I’m  scared of the outcome.

After a moment, I pulled swiftly the ring that I bought. I hid it in a long time and I think that this is the right time to give it to her.

Namutawi sa kanyang mala-anghel na mukha ang malaking pagkakagulat sa kanyang nakikita. Magkahalong pagtataka at pagkagulat ang pinapikta ng kanyang ekspresyon.

“What is that?”

“Will you marry me?”

She was stunned of what she heard. My hands started to create a sweat and my heart started to pound fast. I’m nervous about her answer. I don’t know if I could handle a huge rejection if she said no. I looked her in her eyes. She has this beautiful and attractive brown eyes. Whenever I look at her eyes, I felt safe and happy. I don’t care if she didn’t feel the same way I feel about her eyes. That light-sensitive organ that is responsible to create an image, or should I say, an organ of sight, is the safest place of my life.

“What’s your answer?”

“Why are you doing this?”

Sa pagkakataong iyon ay kinabahan na ako.

“What do you mean?”

“I mean…”

I could feel that she’s hesitated to answer my question and that expression was already ruined my excitement of her answer.

“This is my promise to you, I will not die out there because I need to marry this girl.”

Napapikit ito ng kanyang mga mata at dahil sa kanyang ginawa ay lumabas ang mga luha niya. Luha na hindi dahil sa sobrang kalungkutan kundi dahil sa sobrang kasiyahan. Hindi na siya nagsalita at mabilis akong hinalikan sa aking labi. Napaiyak naman ako sa kanyang matinding emosyon na nararamdaman. Hinalikan ko rin siya ng buo kong pagmamahal at nang bumitaw ang mga labi naming dalawa sa isa’t isa ay mabilis kong pinasok ang singsing sa isa sa kanyang daliri.

“I will marry you after I finish this mission, okay?”

Tumango ito sa akin bilang tugon sa aking tanong. Nabaling ang aming mga atensyon sa lalaking bigla akong hinatak papasok sa loob ng helicopter. Uminit ang ulo ko sa ginawa ng lalaki at muntik ko na siyang masuntok mabuti nalang ay namukhaan ko kung sinong lalaki ang gumawa ng paghatak sa akin.

“Captain Salazar?”

“Is your mission is to marry this girl or to find the RAPSCALLION.”

“C-Captain, I-I just… Umm… I-I”

“Lift this toy,” utos ni Captain Salazar sa piloto at nagsimula ng umangat ang buong hovercraft.

Nasilayan ko ang pagwagayway ni Kelly ng kanyang kamay upang ipahatid sa akin na nagpapaalam ito sa akin. Bumuka ang kanyang bibig at mayroon siyang sinabi na agad ko namang naintindihan kahit malayo na ang aming distansya sa isa’t isa.

“I love you too,”  sagot ko sa kanyang sinabi.

Nang nakalipad na ng malayo ang hovercraft ay agad na akong umupo katabi ang dalawang agents. Doon ko lang napansin ang isang agent sa loob ng hovercraft. Kanina lang ay si Trudeau lang ang kausap namin pero hindi ko naramdaman ang pagpasok ng isang agent.

“That’s Agent Taki Slovska,” pagpapakilala ni Captain Salazar sa kasama naming agent.

Bumati naman siya sa akin sa pamamaraan ng paggalaw ng kanyang dalawang kilay sa itaas. Hindi ako rumesponde sa kanyang ginawa bagkus nakinig ako sa mga pinagsasabi ni Captain Salazar. Katabi niya ang piloto. Kahit hindi ako nakatingin kay Taki ay ramdam ko na tintignan niya ako ng masama. Mayroon naman kase siyang karapatan na tignan ako ng masama matapos mangyari ang pangyayaring iyon sa nakaraan.

“After we drop you at the mouth of the North Forest, you are all on your own. You’re trained agents, so you know how to survive. You know how to hunt food, find a safe place to sleep, and especially to fight with enemies,” pagsisimula ni Captain Salazar, “That forest is a dangerous place. You might encounter some wild bears, wolves, snakes, and other predator and I’m pretty sure you will encounter some criminals and CRYPTIC. I want you all to keep in your minds that stay focus on your mission. Running is the best way to survive. If you can’t handle the enemies, run as long as you can. Your mission is needed to be done. Is that clear?”

“Sir, Yes, Sir,” We responded in machismo way.

“Work as a group. You have a long journey inside that wicked forest so it will challenge your teamwork. Stay focus and avoid arguments. Help each other and don’t ever point your guns to your associates. Your weapons are used to kill our enemies, not to kill our associates. Is that clear?”

“Crystal Clear, Sir.”

“One more thing, We can’t contact you inside that forest. There’s no strong available reception there. All you need to do is to stay calm and stay alive. The only paradise inside that forest is the covert of RAPSCALLION. If you can convince them to help us in our fight, they can help you to find your way out,” Pagtatapos niya sa kanyang sinabi, “May the Justice Be With Our Side.”

“May the Justice Be With Our Side.”

Nang nakababa na kami mula sa hovercraft ay agad itong umakyat paitaas at matulin itong lumipad sa ere. Nang hindi na namin masilayan ang sinasakyan ng piloto at ni Captain Salazar sa kalangitan ay agad kaming nagkatinginang tatlo. Pawang baga’y nag-uusap kami gamit ang mga simpleng pagtingin sa isa’t isa. Nagtatanong kung sino ang mauuna pumasok sa loob ng kagubatan. Iyon ang kahulugan ng mga tinginan namin.

“Well, I guess I’ll be the first one to enter the amazing… North Forest,” sarkastikong sabi ko at agad na naglakad palayo sa kanila.

Bawat mga hakbang ko ay lumilikha ng mga tunog galing sa mga damo na nasa lupa. Masyadong malapad at malawak ang kagubatan at kahit tumingin ako sa aking kanan at kaliwa ay ang tanging nakikita ko ay walang katapusang naglalakihang mga puno.

“Are you coming or what?” taning ko sa dalawa at medyo napilitan pa silang sundin ang aking sinabi. Padabog na sinuot ni Trudeau ang kanyang dalang bag at nakabusangot naman ang mukha ni Taki.

“You know that you aren’t our leader, right?” malalim pero maangas na tanong ni Taki.

“And who the hell told you that kind of shitty information?”

“I don’t know. It just come out from my mouth.”

“You see me as your leader, then?” Binigyan ko siya ng matalim na tingin dahil ayaw kong matalo sa paninindak niya. Baka nakakalimutan nilang ako pa rin ang isa sa mga magagaling na agents ng Headquarters.

Hindi na sumiklab ng matindi ang ningas ng aming pagtatalo at sabay-sabay kaming pumasok sa loob ng kagubatan. Agad kong binuksan ang pen na binigay sa akin ni General Sebastian. Ito ang tanging mapang kakailanganin namin para sa aming paglalakbay. Pagkabukas ko ng pen ay lumitaw ang isang hologram. Kung titignan ng mabuti ang mapa ay mukhang malayo pa ang aming lalakarin para mahanap ang RAPSCALLION.

Ang naiisip kong dahilan kung bakit hindi lumapag ang hovercraft na aming sakay kanina sa eksaktong lugar na pinagtataguan ng RAPSCALLION ay dahil sa kakulangan ng malalapagan. Masyadong matayog at malalaki ang mga puno. Marami ring nakabantay na Scout Golden Troops sa bawat bunganga ng kagubatan. Kapag magtatagal kami sa ere ay paniguradong makakapukaw iyon ng pansin sa mga Scout Golden Troops.

Hindi puwedeng malaman ng Palace ang tungkol sa aming organisasyon. Ngayon nakukutuban na ang buong Headquarters sa puwedeng koneksyon ng CRYPTIC sa Palace. Wala kaming ibang pagpipilian kundi ang huwag maging hayag sa publiko. Wala naman kaming sapat na ebidensya na mayroon ngang koneksyon ang Palace sa CRYPTIC. Kutob lang namin na mayroong miyembro ng gobyerno ang pumoprotekta sa nasabing grupo.

Isang kuskus ang narinig naming tatlo sa isang makapal na halaman na nakatanim sa aming gilid. Agad kaming napabunot ng aming mga baril at itinutok iyon sa halaman. Akmang babarilin namin ang halaman nang biglang lumukso ang dalawang puting kuneho.

“At least it’s an adorable rabbit than something else,” sabi ni Trudeau at nakahinga ito ng maluwag.

“They look cute. I can name them as Chip n Dale,” Hindi halata sa pananalita ni Taki na gusto niya ang dalawang kuneho.

“They aren’t chipmunks,” pagbasag ko sa sinabi niya.

“I know. Just naming them. You have problem with that?” maangas niyang sabi.

Hindi ko na siya pinansin at nagpatuloy lang sa paglalakad. Medyo madilim sa loob ng kagubatan pero hindi naman kami nahihirapan sa paglalakad. Ang nagpapabagal lang sa amin ay ang mga naglalakihang mga dahon sa aming daan at mga baging. Bawat isa sa amin ang nakahanda ang mga baril. Kapag mayroon kaming narinig na kakaibang kaluskkus o tunog ay nakahanda na ang mga kamay namin na kalabitin ang aming mga baril.

“Help!” Isang mahinang ungol ng isang lalaki. Kung pakikinggan ng mabuti ay ito ay nasa matinding pagsakit. Kinakapos ito ng hininga at medyo hindi malayo ang distansya na sa aming kinatatayuan.

“Narinig niyo ba iyon?” tanong ko sa dalawa. Walang kibo silang tumingin sa akin at tinilasan ang kanilang mga pandinig para hanapin ang lalaking nagdadaing sa sakit.

Pinakinggan namin ng mabuti ang kanyang paghingi ng tulong. Sa aming paglalakad ay nakakita kami ng mga bakas ng dugo. Dugong nasa hugis ng kamay na nasa malaking puno at mayroon ding mga sariwang dugo na nasa daan. Sinundan namin ang dugo hanggang nasilayan namin ang nakakangilabot na kalagayan ng lalaking Scout Golden Troop.

Wala na siyang suot na helmet at gula-gulanit na ang suot nitong damit. Ang bagay na hindi namin kayang tignan sa kanya ay ang dalawa niyang binti ay nawawala. Umaagos sa kanyang putol na binti ang mga sariwang dugo.

“What happened?!” natatarantang tanong ko sa kanya. Pinilit niyang sumagot pero hindi niya kaya dahil sa sobrang sakit na kanyang nararamdaman.

Agad naman kumuha ng mga gamot si Trudeau sa kanyang dalang bag at agad na pinahinto ang pagdurugo ng kanyang putol na binti. Tinali namin ang dulong bahagi ng kanyang putol na binti para pigilan ang pagdurugo. Mayroon namang gamot na tinusok gamit ang syringe si Taki sa kanyang binti.

Napadaing ito sa sakit pero agad kong pinaliwanag sa kanya ang gamot na tinurok sa kanya ni Taki.

“It’s an enhanced pain killer made by…” Muntikan ko ng sabihin sa kanya ang Headquarters pero mabuti nalang ay naaalala ko na hindi puwedeng banggitin sa iba ang tungkol sa amin. “… it’s stronger than morphine. What’s your name, buddy?”

“FG-16-60.”

Napakunot ako ng noo sa kanyang sinabi at siguro ay napansin niya yata ang akong ekspresyon ay agad niyang inulit ang kanyang pangalan.

“Ferguson Gregor.”

“Ferguson. What happened?”

“I- I…” He’s struggling to pronounce a single word. “There’s… Mon-Mo… I-I.” He didn’t finish his sentence because he passed out immediately because of the pain killer.

Napatulala naman kaming tatlo sa nangyari. Hindi ko kayang tignan ng matagal ang kalagayan ng lalaki. Isang malaking pala-isipan ang nangyari sa lalaki sa loob ng kagubatan. Kagagawan ba ito ng mabangis na oso o mayroon kaya siyang nakasalubong na kriminal at walang awa siyang pinutulan ng binti?? Malalaman ko ang nangyari kapag babalikan siya ng kanyang ulirat.

Thank you for reading :)