"Θα μου λείψεις
όταν φύγεις."

. *   ✦ .  ⁺   .

"Σοβαρά τώρα;"

"Τι;" Τον ρώτησε γεμάτη απορία.

"Διαβάζει κανείς αυτά τα πράγματα;" Ο Dexter σήκωσε ένα σκονισμένο βιβλίο από τον γεμάτο πάγκο και διάβασε τον τίτλο με δραματικό ύφος. "Μαρία και Χουάν Κάρλος: Ένας αιώνιος έρωτας."

"Μην κρίνεις τις επιλογές του κόσμου."

"Το λες εσύ αυτό;" Σήκωσε το φρύδι του εξεταστικά. "Μην μου πεις ότι διαβάζεις τέτοια βιβλία! Σε είχα για πιο άκαρδη μισάνθρωπο..."

"Δεν διαβάζω τέτοια βιβλία!" Φώναξε αφήνοντας μία παλιά εγκυκλοπαίδεια στον πάγκο. Το κύμα σκόνης που προκάλεσε την έκανε να βήξει. Οι αλλεργίες της πάντα την ταλαιπωρούσαν και όσο πλησίαζε η άνοιξη τα πράγματα γίνονταν χειρότερα. "Και δεν είμαι άκαρδη μισάνθρωπος!"

"Οκ, πλάκα έκανα." Γέλασε και μετακινήθηκε στον δίπλα πάγκο. "Η μαμά μου διάβαζε πιο παλιά τέτοια βιβλία. Μάλλον ήθελε απλά να ονειρευτεί πως είναι να ζεις έναν παθιασμένο έρωτα, ο οποίος δεν σε αφήνει πληγωμένη, προδομένη και μόνη να μεγαλώνεις ένα τετράτροχο παιδί."

"Βλέπω πήγες κατευθείαν στα βαθιά." Το αστείο της δεν τον έκανε να γέλασει. Της άρεσε όμως να τον ακούει να μιλάει για πιο προσωπικά θέματα.

"Αυτά έχουν περισσότερη πλάκα συνήθως." Ξεφύσηξε. Ένιωθε άνετα και ήθελε να της πει και άλλα. "Για να μην είμαι άδικος με τον πατέρα μου, μπορώ να αναγνωρίσω το γεγονός ότι πάντα με στήριζε οικονομικά. Σε αυτό ευθύνεται και ο παππούς βέβαια. Η μαμά μου δούλευε επίσης, οπότε δεν μου έλειπε τίποτα."

"Σου έλειπε όμως ένα πατρικό πρότυπο." Δεν της άρεσε να κάνει τον ψυχολόγο, αλλά καταλάβαινε πως αισθανόταν. Ο Dexter γύρισε να την κοιτάξει πριν κατεβάσει το βλέμμα του πάλι στα βιβλία.

"Άουτς. Μην λες τις εσωτερικές μου σκέψεις δυνατά! Πονάει!" Την μάλωσε παιχνιδιάρικα πιάνοντας δήθεν την καρδιά του.

"Ήσουν τυχερός όμως. Είχες αμέτρητα μητρικά πρότυπα! Άλλοι θα πέθαναν να βρίσκονταν στην θέση σου." Το σχόλιό της ήταν ξεκάθαρα ειρωνικό.

"Αχ ναι! Πάνω που το είχα ξεχάσει! Σε ευχαριστώ που μου υπενθύμισεις πόσο σκατά είναι η προσωπική ζωή του πατέρα μου."

Οι δύο νέοι συνέχισαν λίγο ακόμα την περιήγησή τους στο κατάστημα με τα παλιά αντικείμενα και τα βιβλία. Είναι μαγευτικό τι μπορεί να βρει κανείς στην Νέα Υόρκη. Ο Dexter ήθελε εδώ και καιρό να πάει μαζί με την Sunny εκεί. Είχε την αίσθηση ότι θα της άρεσε πολύ και χάρηκε τόσο που βρήκαν την ευκαιρία. Οι καλύτερες βόλτες προκύπτουν συνήθως όταν δεν της έχεις προγραμματίσει από πριν. Η μεσήλικη υπάλληλος του καταστήματος είχε αποκοιμηθεί βλέποντας βραζιλιάνικες σαπουνόπερες στην μικρή τηλεόραση δίπλα από το ταμείο. Η εικόνα έμοιαζε λες και είχε σταματήσει στον χρόνο. Η σκόνη στα φορτωμένα με αντίκες ράφια και στους πάγκους με τα βιβλία, υποδήλωνε ότι όλα τα αντικείμενα, που τώρα θεωρούνται άχρηστα, κάποτε είχαν λόγο ύπαρξης στις ζωές εκατοντάδων ατόμων. Είχαν χρησιμοποιηθεί, αγαπηθεί, πληγωθεί. Είχαν έναν σκοπό. Κάποτε.

"Γρήγορα πες μία τυχαία σκέψη σου!" Εμφανίστηκε μπροστά της τρομάζοντάς την.

"Εε;"

"Απλά πες μία τυχαία σκέψη. Γρήγορα! Μην το σκέφτεσαι πολύ!"

"Θα μου λείψεις όταν φύγεις."

Πέρασαν 36 δευτερόλεπτα. Η ηλιαχτίδα έκλεισε το στόμα της με το χέρι της και κρύφτηκε πίσω από ένα αρχαίο πολύφωτο. Δεν ήταν καλή στον αυτοσχεδιασμό. Μία ζωή έκανε πρόβα τα λόγια που υποτίθεται πως άρμοζαν να πει. Με τον φόβο της βλακείες και της αμηχανίας να την κυνηγά σαν τον σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι, λίγες φορές εκφραζόταν ελεύθερα. Κρυμμένη με τα χέρια στο πρόσωπό της έβρισε την ώρα και την στιγμή που γεννήθηκε ο ηλίθιος ανισόρροπος. Ένα απαλό άγγιγμα στο χέρι της την έκανε να πεταχτεί δέκα μέτρα πίσω. Τα παμπάλαια γυάλινα βάζα ήταν πολύ τυχερά που δεν έγιναν θρύψαλα.

"Και εμένα θα μου λείψεις, ηλιαχτίδα." Απομάκρυνε με αργές κινήσεις τα χέρια της για να δει την έκφραση πίσω από την κρυψώνα της. "Θα μου λείψουν οι υστερίες σου. Δεν θα βρω άλλη γειτόνισσα σαν και εσένα."

"Αν συνεχίσεις να παίζεις και στο Λονδίνο τα κλαπατσίμπαλά σου αργά το βράδυ, τότε είμαι σίγουρη πως θα βρεις!"

"Δεν πρόκειται να σταματήσω να παίζω... οπότε οι νέοι γείτονες θα είναι τυχεροί που θα με ακούνε δωρεάν από το σπίτι τους." Άφησέ ένα γελάκι.

"Πάμε να φύγουμε από εδώ μέσα; Θα πεθάνω με τόση σκόνη!"

"Όχι ακόμα. Θέλω να πάρω ένα δώρο. Για αυτό σε έφερα εδώ."

"Δώρο;" Έσμιξε τα φρύδια της. "Έχει κάποιος γενέθλια; Ωχ, αν είναι της Akari και δεν τα θυμήθηκα, τότε άρχισε τις προετοιμασίες για την κηδεία μου!"

"Δεν έχει κανείς γενέθλια." Ο Dexter προχώρησε προς το εσωτερικό ψάχνοντας κάτι στα ράφια. Εκείνη τον ακολούθησε. "Για εσένα είναι το δώρο."

"Μα δεν έχω γενέθλια..." Της ήρθε κάπως απότομο και δεν ήξερε τι να απαντήσει.

"Δεν παίρνουμε δώρα μόνο σε αυτούς που έχουν γενέθλια." Μόλις βρήκε αυτό που έψαχνε γύρισε προς το μέρος της και της είπε να κλείσει τα μάτια.

"Dexter, δεν είναι ανάγκη να-"

"Άνοιξέ τα!" Εκείνη υπάκουσε και μόλις τα άνοιξε τον είδε να στέκεται μπροστά της κρατώντας έναν συλλεκτικό δίσκο της Mina, της αγαπημένης της Ιταλίδας τραγουδίστριας.

"Όχι. Δεν μπορεί..." Βρισκόταν ακόμα σε άρνηση, γιατί δεν μπορούσε όντως να το πιστέψει. "Πώς; Πού; Πότε; Γιατί;"

"Σου είπα πως αυτό το μέρος έχει κρυμμένους θησαυρούς. Απλά πρέπει να ψάξεις για να τους βρεις. Παίρνει πολύ χρόνο, θέλει υπομονή, ίσως να απογοητευτείς κατά την διάρκεια, αλλά μόλις τους βρεις καταλαβαίνεις πως το άξιζαν και με το παραπάνω. Το ίδιο πιστεύω ισχύει και για τους ανθρώπους." Άπλωσε το χέρι του για να της δώσει τον δίσκο. "Ορίστε."

"Πώς ξέρεις ότι μου αρέσει η Mina;" Τον ρώτησε έκπληκτη.

"Δεν είμαι ο μόνος που κάνει φασαρία από ότι φαίνεται." Την πείραξε. "Κάθε φορά που μαγειρεύεις βάζεις το ίδιο playlist."

"Ευχαριστώ πολύ για το δώρο όμως δεν μπορώ να το δεχτώ." Η έκφραση του Dexter άλλαξε. "Είναι πολύ γλυκό εκ μέρους σου, όμως δεν έχω καν πικάπ."

"Θα πάρεις. Λύθηκε το πρόβλημα." Αγνοώντας τα υπόλοιπα λόγια της πήγε προς το ταμείο για να πληρώσει τον δίσκο. Ζήτησε από την ετοιμοθάνατη κυρία να τον τυλίξει σε συσκευασία δώρου. Μετά από πολύ κόπο, αίμα, δάκρυα και ιδρώτα ήταν έτοιμο. Σε καμία περίπτωση τέλεια τυλιγμένο, αλλά έτοιμο.

"Ευχαριστώ. Σε ευχαριστώ πολύ." Του είπε βγαίνοντας από το κατάστημα. Δεν είχε το θάρρος να τον κοιτάξει στα μάτια.

"Δεν κάνει τίποτα. Πάμε από εδώ." Της έδειξε τον δρόμο. "Ξέρω που μπορούμε να φάμε κάτι. Δεν πιστεύω να βαρέθηκες το περπάτημα;"

"Έχω άλλη επιλογή;"

"Μάλλον όχι." Γέλασε.

"Να σε ρωτήσω κάτι;" Το γέλιο του κόπηκε.

"Εξαρτάται..."

"Γιατί μου πήρες δώρο; Εγώ δεν σου έχω φέρει τίποτα."

"Μου έχεις φέρει."

"Τι;" Το μυαλό της κόλλησε. Τι του είχε φέρει; Αποκλείεται να του είχε αγοράσει δώρο.

"Δεν χρειάζεται να ξέρεις. Μου αρκεί που ξέρω εγώ." Οι φιλοσοφημένες κουβέντες του την τρόμαζαν κάπως. "Το μόνο που θέλω από εσένα είναι να μου υποσχεθείς κάτι."

"Εξαρτάται..." Επανέλαβε την δική του απάντηση.

"Να ασχοληθείς σοβαρά με τα όνειρά σου."

"Βαριές κουβέντες." Ψέλλισε. Το σοβαρά και τα όνειρα δεν της ταίριαζαν στην ίδια πρόταση. "Δεν νομίζω πως έχω όνειρα."

"Όλοι έχουμε όνειρα." Την διόρθωσε κουνώντας το κεφάλι. "Η μόνη διαφορά μας είναι πως κάποιοι τα βλέπουν στον ύπνο τους και κάποιοι τα ζουν στην πραγματικότητα. Εσύ τι από αυτά δύο θες να κάνεις;"

"Δεν είναι όλα μαύρο ή άσπρο." Φάνηκε να απογοητεύεται με την απάντησή της. "Την μαγειρική την λατρεύω. Ζω και πεθαίνω για αυτήν, ουάου ακούγεται τόσο κλισέ και μελοδραματικό, αλλά έτσι είναι! Ωστόσο όσο και να θέλω να την κυνηγήσω πιο επαγγελματικά, νιώθω ότι μου ταιριάζει απλά ως hobby. Είναι κάτι για να με ηρεμεί και για να περνάω ευχάριστα την ώρα μου. Έτσι είναι όλα τα hobby, Dexter. Σε κάνουν να ξεφεύγεις από την πραγματικότητα, όποια και να είναι αυτή, όσο βαρετό και αν ακούγεται αυτό."

"Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα!" Φώναξε με αγανάκτηση.

"Ποιό πρόβλημα;"

"Το πρόβλημα με την λογική των περισσότερων ανθρώπων! Γιατί κάποιος να θέλει να ξεφύγει από την ζωή; Γιατί δεν κάνει την πραγματικότητα στην οποία ζει έτσι όπως θα ήθελε να είναι, ώστε να μην χρειάζεται να ξεφύγει;!"

"Γιατί δεν είναι τόσο απλό! Δεν έχουμε όλοι επιλογές για να-"

"Εσύ έχεις;" Την διέκοψε.

"Τι;"

"Επιλογές, γαμώτο!" Έβρισε και ζήτησε συγγνώμη, αλλά ήταν ικανή να τον φτάσει στα άκρα με αυτά που του έλεγε. Λες και το έκανε επίτηδες. "Έχεις επιλογές;"

"Εγώ... εγώ δεν-"

"Έχεις! Δεν θέλεις να τις δεις! Παραδέξου το!"

"Δεν θέλω να κάνω αυτή την συζήτηση τώρα." Ήθελε να σταματήσει όλο αυτό.

"Ποτέ σου δεν θέλεις, Sunny. Ποτέ σου. Ελπίζω να μην θελήσεις όταν είναι πολύ αργά." Ο Dexter προσπέρασε μερικούς περαστικούς στο πεζοδρόμιο και αυτή έτρεξε να τον προλάβει.

"Γιατί σε νοιάζει τόσο;" Να μία καλή ερώτηση. "Σε πόσο καιρό είπαμε πως φεύγεις;"

"Σε 2 εβδομάδες."

Η Sunny σταμάτησε το περπάτημα στην μέση του πεζοδρομίου. Μία μαμά που κουβαλούσε τσάντες με ψώνια και ένα μωρό στα χέρια εκνευρίστηκε τόσο πολύ που της φώναξε να κουνηθεί. Εκείνη έκανε στην άκρη για να περάσει και ζήτησε βιαστικά συγγνώμη, χωρίς να έχει καταλάβει τίποτα. Νόμιζε πως ο Dexter θα έφευγε στο τέλος του καλοκαιριού, λίγο πριν ανοίξει η σχολή του (είχε ψάξει το πρόγραμμά στην επίσημη ιστοσελίδα). Το χρονικό διάστημα των δύο εβδομάδων ήταν τόσο λίγο. Ένιωσε το στόμα της να στεγνώνει και ένα βάρος στο στήθος της.

"Θα πάω νωρίτερα. Θέλω να έχω μήνες μπροστά μου για να προσαρμοστώ. Έχω ήδη αρχίσει να ψάχνω εδώ και καιρό. Επίσης, πρέπει να βρω οπωσδήποτε μία δουλειά και θα πάρει χρόνο μέχρι να συνηθίσω τα δεδομένα μίας διαφορετικής χώρας. Η μετακόμιση είναι χρονοβόρα διαδικασία. Αν ήταν στο χέρι μου θα είχα φύγει από την στιγμή που ήρθε το mail..." Η ροζομάλλα είχε δίκιο. Ο μπασίστας δεν μοιραζόταν ποτέ του τα προσωπικά ζητήματα. Τα είχε κανονίσει όλα εδώ και πολύ καιρό.

"Τότε γιατί δεν έφυγες;" Ακόμα μία σημαντική ερώτηση.

"Σου είπα. Δεν ήταν στο χέρι μου." Εξακολουθούσε να μην τον καταλαβαίνει. "Πάμε από εδώ."

Έστριψε σε ένα στενό με μικρά μαγαζάκια. Πολύ νέοι ηλικιακά κυκλοφορούσαν με ελάφι ντύσιμο, παρά την βραδινή ψύχρα. Η άνοιξη είχε κάνει τους πάντες να βγουν στους δρόμους και να γιορτάσουν την μικρή αλλαγή του καιρού. Πολλά ζευγάρια έκαναν βόλτες αγκαζέ. Άλλοι έτρωγαν γλυκά, άλλοι αλμυρά. Ζήλεψε την λαχταριστή πίστα που μοιραζόταν ένα χαρωπό ζευγάρι. Κοίταξε τριγύρω της για να επεξεργαστεί το περιβάλλον. Μία γωνία της πόλης γεμάτη ζωή. Στο πεζοδρόμιο μία παρέα κοριτσιών είχαν στήσει τα μουσικά τους όργανα και έπαιζαν rock του 70. Εκείνος δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο στοιχείο του και προσηλωμένος παρακολουθούσε την μπάντα. Θα του έλειπαν σίγουρα οι φίλοι του από το συγκρότημα.

Μέσα στο σκηνικό βγαλμένο από ταινία, η Sunny κατάφερε να ξεχάσει για μία στιγμή την αβεβαιότητα που την έπνιγε. Αισθάνθηκε τα μάτια της να υγραίνονται. Δεν έκανε καμία κίνηση να τα σκουπίσει με τα μανίκια της. Για αυτή την νύχτα άξιζαν να χυθούν δάκρυα και μαζί με αυτά να χυθεί από το σώμα της όλη η ανασφάλεια και ο φόβος. Ο Dexter ψιθύριζε τους στίχους του τραγουδιού και αυτή απομάκρυνε το βλέμμα της από πάνω του. Σχεδόν την πονούσε να τον κοιτάζει. Στο βάθος της λαοθάλασσας ζευγάρια άρχισαν να χορεύουν στους ρυθμούς της μουσικής.

Αυτές που ξεχώρισε μέσα στο πλήθος ήταν δύο κοπέλας. Η μία ήταν ξανθιά σαν άγγελος και το λευκό δέρμα της έλαμπε κάτω από τα φώτα του δρόμου και των επιγραφών των καταστημάτων. Η άλλη ήταν μαυριδερή σαν το πέπλο της νύχτας. Όταν αγκαλιάστηκαν δειλά ήταν λες και ήρθε σε αρμονία η ημέρα με την νύχτα. Το φως και το σκοτάδι. Με μία καθαρότητα ακούμπησαν τα χείλη τους. Μοιράστηκαν το πιο ρομαντικό φιλί μέσα στον κόσμο που χόρευε και τραγουδούσε.

Μαγεμένη μετακινήθηκε λίγο πιο πέρα για να μπορεί να τις δει καθαρά. Το σινεμά δεν μπορούσε να συναγωνιστεί με αυτή την σκηνή. Καμιά ρομαντική ταινία που να θυμόταν δεν μπορούσε να ξεπεράσει τον ερωτισμό αυτής της στιγμής. Ένας από τους λόγους ήταν πως συνέβαινε μπροστά στα μάτια της. Όχι στο μυαλό της, ούτε στην οθόνη του κινηματογράφου. Η ημέρα και η νύχτα απομακρύνθηκαν με τα πιο καθαρά χαμόγελα να στολίζουν τα πρόσωπά τους. Πρόσωπα νέα, γεμάτα αισιοδοξία. Τους άξιζε κάτι καλύτερο από την εποχή της αβεβαιότητας. Αν και εδώ που τα λέμε κάθε εποχή έτσι ήταν και έτσι θα είναι όσες εποχές και αν περάσουν. Ίσως, αυτή να είναι η γλύκα της ζωής. Ίσως! Άλλωστε είπαμε πως όλα είναι αβέβαια.

Αν η ηλιαχτίδα ήταν καλή στην ζωγραφική σίγουρα θα ήθελε να αποτυπώσει τις εκφράσεις των δύο κοριτσιών σε έναν πίνακα. Θα τον κρέμαγε πάνω από το τζάκι, το οποίο δεν είχε και κάθε χειμώνα θα ένιωθε την ζεστασιά της άνοιξης. Αυτά τα δύο πρόσωπα ένιωθε πως τα ήξερε. Και είχε δίκιο.

Η Palmer και η Kendy κοίταξαν η μία την άλλη στα μάτια και είδαν έναν ολόκληρο κόσμο.

Oh my God! Ποιός το περίμενε πως αυτές οι δύο θα κατέληγαν μαζί;
Probably a lot of people! Or am I wrong?

Από πότε γράφω εγώ τόσο ποιητικά και ρομαντικά; Πού πήγε το απαίσιο, κακόγουστο χιούμορ μου με το οποίο δεν γελάει κανείς, αλλά συνεχίζω περήφανη να το χρησιμοποιώ;

Πάνω έχω ένα τραγούδι της Mina για να καταλάβετε λίγο το στυλ της. Το γεγονός ότι ο Dexter είναι τόσο παρατηρητικός και θυμόταν αυτή την λεπτομέρεια κάνει την μικρή, παγωμένη μου καρδούλα να λιώνει. Σοβαρά όμως αν θέλετε να πάρετε δώρο σε κάποιον είναι πολύ όμορφο να βρείτε κάτι προσωπικό για εκείνον. Be creative, people!

Ερώτηση του κεφαλαίου:
Σας ταιριάζει το ship
Palmer - Kendy ή τις
είχατε φανταστεί με
άλλα άτομα;