"Προσπαθείς να με
εντυπωσιάσεις;"

. *   ✦ .  ⁺   .

Αφού περπάτησε όλους τους δρόμους σαν την άδικη κατάρα, γύρισε με τα πόδια στην πολυκατοικία. Δεν παραπονιόταν για τον ελαφρύ πόνο στις γάμπες της. Είχε μεγάλη ανάγκη αυτή την μακρινή βόλτα. Η νυχτερινή ζωή της πόλης ήταν η ευκαιρία πολλών καταπιεσμένων ψυχών να βγουν από το κλουβί (που νοικιάζουν σε τιμή διαμερίσματος) και να ευχαριστηθούν τον γλυκό καιρό της άνοιξης. Μα πόσο γρήγορα περνάνε οι εποχές! Σαν χτες της φαινόταν η πρώτη της γνωριμία με την Palmer και τώρα, μετά από πολλούς μήνες, όλο είχαν γίνει άνω κάτω. Την ξανθιά ύπαρξη, που ήρθε θεόσταλτη από τους ουρανούς, την ερωτεύτηκε το φθινόπωρο, εκεί που νόμιζε πως δεν θα μπορούσε να αγαπήσει και άλλο αυτή την εποχή. Την άνοιξη την ξεπέρασε. Τελείως ανάποδο πλάσμα! Στο άνθος που έρωτα εκείνη έδιωξε οριστικά από τις σκέψεις της την Palmer και μαζί χάθηκε το σφίξιμο στο στομάχι της.

Πήρε το ασανσέρ για τον όροφό της, καθώς δεν άντεχε να ανέβει τις σκάλες. Τα λεπτά που βρισκόταν κλεισμένη στον παμπάλαιο ανελκυστήρα της φάνηκαν αιώνες. Με όλη την μιζέρια και την θλίψη της σημερινής βραδιάς περίμενε την στιγμή που θα έπεφτε και θα χαιρέταγε αυτόν τον άδικο κόσμο. Οι μακάβριες σκέψεις την στοίχειωναν αργά, βασανιστικά. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η υπενθύμιση πως ο Dexter έφευγε αύριο και η τελευταία τους κουβέντα κατέληξε σε έναν άγριο τσακωμό, όπου δεν πρόλαβε να του πει όσα ήθελε. Τι ήθελε να του πει, αλήθεια; Τι ένιωθε; Τι σκεφτόταν;

Η πόρτα του ασανσέρ άνοιξε και η Sunny με βαριά βήματα βγήκε στον διάδρομο. Η γνώριμη μυρωδιά του τσιγάρου και της ανδρικής κολώνιας πλημμύρισαν τον χώρο. Γύρισε πολύ αργά το κεφάλι της προς τις σκάλες και τότε τον είδε. Καθόταν στα σκαλοπάτια καπνίζοντας με χαμηλωμένο το βλέμμα. Δεν έκανε κάποια κίνηση για να την αντικρίσει. Κράταγε την επιθυμία του υπό έλεγχο. Το σκοτάδι έκανε την ατμόσφαιρα λιγότερο αποπνικτική. Έκρυβε με το πέπλο του την ωμότητα της στιγμής, τα ζεστά πρόσωπα και τον καπνό του τσιγάρου που ανέμιζε στον αέρα.

"Γιατί-"

"Έχασα τα κλειδιά μου." Την πρόλαβε. "Περιμένω τον κλειδαρά. Έχει αργήσει."

Έπειτα σιωπή. Η ηλιαχτίδα ακούμπησε το χέρι της στον διακόπτη της λάμπας μα δεν τον πάτησε. Μέχρι στιγμής το σκοτάδι της δημιουργούσε την αίσθηση της ασφάλειας. Ό,τι δεν μπορείς να δεις δεν σε πληγώνει. Στην προκειμένη περίπτωση ήθελε ακόμα χρόνο πριν τον δει καθαρά. Κοντοστάθηκε μπροστά από την πόρτα της με τα κλειδιά στο χέρι. Κάτι μέσα της της έλεγε να του μιλήσει. Να πει κάτι! Οτιδήποτε! Μίλα γαμώτο! Μίλα!

"Θέλω... θέλω απλά να σου πω..." Ο βραχνός ψίθυρός της ίσα που ακούστηκε έως το σημείο που καθόταν. "Συγγνώμη. Συγγνώμη για την συμπεριφορά μου σήμερα... και γενικά για όσα χρόνια γνωριζόμαστε. Ένα κομμάτι μέσα μου με κάνει να πιστεύω πως μπορώ να κρίνω με μεγάλη ευκολία τους άλλους για τις αποφάσεις που παίρνουν, ενώ εγώ η ίδια αδυνατώ να κάνω το οτιδήποτε έξω από το comfort zone μου. Ξέρεις... από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ένιωθα πως ο κόσμος προχωράει πολύ γρήγορα. Με τέτοιους ρυθμούς που εγώ δεν μπορώ να ακολουθήσω. Τα πάντα γύρω μου αλλάζουν πριν προλάβω να τα συνηθίσω και να τα αισθανθώ δικά μου. Ίσως να σου ακουστεί περίεργο, όμως υπάρχουν στιγμές που προσπαθώ απεγνωσμένα να βρω από κάπου να πιαστώ. Να βρω μία σωσίβια λέμβο για να μην με πνίξει το κύμα. Με τρομάζει η αβεβαιότητα. Ορίστε το είπα. Δεν έχω το δικό σου θάρρος. Για αυτό δεν τολμώ να ονειρευτώ κάτι πιο περίπλοκο πέρα από αυτό που ήδη έχω. Όταν έψαξα το κινητό σου και είδα το mail έχασα το μυαλό μου... όλα τα ανάμεικτα συναισθήματα ήρθαν και έπλασαν τον θυμό. Θυμός, γιατί εγώ δεν παλεύω για τα δικά μου όνειρα. Θυμός, επειδή έμενα για άλλη μία φορά στάσιμη. Θυμός, για την χαμένη σταθερότητα. Θυμός, γιατί θα φύγεις μακριά μου..."

Η Sunny σκούπισε με το μανίκι ένα δάκρυ που κινδύνευε να τρέξει στο μάγουλό της. Το σκοτάδι την έκανε πιο θαρραλέα. Δεν ήταν σίγουρη αν θα τα έλεγε όλα αυτά αν έβλεπε καθαρά τα μάτια του να την κοιτάνε. Το βάρος στο στήθος της έφυγε. Πήρε μία ανάσα παραμερίζοντας μία ροζ τούφα της. Ο Dexter έσβησε το τσιγάρο στο πλακάκι ως ένδειξη επανάστασης. Σήκωσε το σώμα του από τις σκάλες και την πλησίασε σταθερά. Όλα εκτυλίσσονταν πολύ αργά λες και όριζαν αυτοί τους νόμους του χρόνου. Στάθηκε μπροστά της. Σιωπή. Άνοιξε τα δύο του χέρια. Εκείνη διστακτικά έφερε το σώμα της κοντά του. Ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο του και αυτός έκλεισε τα χέρια του γύρω της.

Η μυρωδιά του τσιγάρου χανόταν και υπερίσχυε το άρωμά του. Μύριζε ασφάλεια, μουσικές νότες, ειρωνεία, ελπίδα και όνειρα. Όλα με όσα τον είχε συνδέσει στο μυαλό της. Ο μπασίστας φίλησε το μέτωπό της στοργικά κάνοντας στην άκρη τα κοντά μαλλιά της. Ευγνωμονούσε για τον μονόλογο της ηλιαχτίδας. Αυτός δεν ήταν καλός με τα λόγια. Αν είχε το πιάνο εδώ θα έπαιζε κάτι, όμως αυτό δεν γινόταν. Έτσι έδειχνε την απάντησή του με πράξης. Με μία αγκαλιά που ήθελε να είχε κάνει εδώ και πολύ καιρό.

"Όλα εντάξει;" Την ρώτησε μόλις απομακρύνθηκαν.

"Εγώ είμαι εντάξει. Εσύ;"

"Και εγώ εντάξει είμαι."

"Σίγουρα;"

"Ναι. Είμαστε και οι δύο εντάξει." Της είπε.

"Θες να έρθεις μέσα;" Του πρότεινε. "Δεν έχει νόημα να περιμένεις μόνος εδώ έξω... αν θες φυσικά!"

"Εμ ναι." Συμφώνησε. "Γιατί όχι;"

Με τρεμάμενα χέρια άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματος και φώναξε κατευθείαν το όνομα του συγκατοίκου της. Αφού δεν πήρε απάντηση, θυμήθηκε πως ο Leo σήμερα θα βρισκόταν ως αργά στο σπίτι (βασικά τροχόσπιτο) ενός φίλου του. Η απουσία του την έκανε να νιώσει κάπως παράξενα. Ήταν εντελώς μόνη με τον Dexter.

"Θες να σου φέρω κάτι;" Ο ρόλος της σωστής οικοδέσποινας δεν την εγκατέλειπε ποτέ. "Έχω φτιάξει μηλόπιτα."

"Ευχαριστώ, αλλά δεν έχω όρεξη για γλυκό τώρα. Φάγαμε αφού έφυγες." Της υπενθύμισε το γεγονός, όχι όμως για να την κάνει να νιώσει άσχημα. Προτιμούσε να μιλήσει για αυτό πάρα να κάνει πως δεν έγινε ποτέ. "Αν είχες μείνει θα σου άρεσε πιστεύω."

"Θες κάτι να πιεις;" Άλλαξε το θέμα πηγαίνοντας στην κουζίνα. Εκείνος την ακολούθησε να κάθισε στο μικρό τραπέζι. "Έχω σπιτική λεμονάδα. Την πέτυχα αυτή την φορά. Δεν είναι ξινή."

"Όχι, ευχαριστώ."

"Μπορώ να σου φτιάξω ένα smoothie με φράουλες. Είναι η εποχή τους. Έχω και άλλα φρούτα αν θες."

"Δεν νομίζω. Είμαι εντάξει."

"Θέλεις μήπως ένα τσάι; Έχω με γεύση μήλο, κανέλα και τζίντζερ." Συνέχισε προσπαθώντας να τον πείσει να την αφήσει να του φτιάξει κάτι.

"Προσπαθείς να με εντυπωσιάσεις;" Γέλασε με τα λακκάκια του. Το θεωρούσε απίστευτα χαριτωμένο αυτό το χαρακτηριστικό της. Έδειχνε το ενδιαφέρον της με την φροντίδα.

"Λίγο..." Ομολόγησε.

"Δεν χρειάζεται."

"Δεν θες τίποτα δηλαδή;"

"Θέλω..." Είπε και άφησε να εννοηθεί πως η πρόταση είχε συνέχεια. Μία συνέχεια λίγο δύσκολη να την εκφράσει. "Ένα ποτήρι νερό αν σου είναι εύκολο."

"Βεβαίως!" Με γρήγορες κινήσεις του έβαλε το ποτήρι μπροστά του και κάθισε στην άλλη καρέκλα.

"Λοιπόν..." Ξεκίνησε αμήχανα. "Σε ευχαριστώ για πριν. Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να μοιραστείς αυτές τις σκέψεις με κανέναν. Δεν χρειαζόταν η συγγνώμη σου. Και εγώ έχω τα στραβά μου. Θα έπρεπε να ήμουν πιο ευθύς μαζί σου, όπως και με τα παιδιά. Το αξίζετε. Δεν είσαι η μόνη που φοβάται... και εμένα με τρομάζουν οι αλλαγές. Ακόμα αναρωτιέμαι αν έχω πάρει την σωστή απόφαση."

"Είναι το όνειρό σου. Φυσικά και πρέπει να πας. Αυτή η ευκαιρία είναι τεράστια. Δούλεψες σκληρά και το αξίζεις."

"Είναι λίγο αστείο..." Της είπε.

"Ποιό;"

"Το γεγονός ότι εμψυχώνεις τους πάντες να ακολουθήσουν τα όνειρά τους ενώ εσύ δεν κάνεις το ίδιο."

"Στο είπα και πριν-"

"Ναι, το ξέρω!" Την διέκοψε. "Το καταλαβαίνω! Αλλά ξέρεις πόσο με πονάει να σε βλέπω να μην προσπαθείς;"

"Κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ!"

"Όχι!" Φώναξε. "Έχεις μία κλίση σε κάτι που αγαπάς και αντί να τρέξεις εκεί έξω να πας να κυνηγήσεις όλο όσα σου αξίζουν, κάθεσαι εδώ και μιλάς μαζί μου!"

"Γιατί σε πειράζει τόσο; Βασικά, γιατί σε νοιάζει τόσο τι κάνω εγώ;"

"Γιατί έτσι!"

"Πολύ ώριμη απάντηση!"

"Αυτή έχω!" Ο εγωισμός του τον κράταγε πίσω.

"Όχι! Θέλω να ξέρω! Θέλω να μάθω γιατί σε νοιάζει; Αν εγώ θέλω να περάσω την ζωή μου στο παγωτατζίδικο εσένα τι σε νοιάζει; Αφού θα φύγεις! Το πιθανότερο είναι να μην σε δω ποτέ ξανά στην ζωή μου!"

"Μήπως αυτό θέλεις;"

"Μην απαντάς στην ερώτηση με ερώτηση! Ακόμα και τώρα προσπαθείς να ξεφύγεις από το να μου πεις την αλήθεια!" Ύψωσε τον τόνο της φωνής της. Την ενοχλούσε το γεγονός ότι ακόμα και μετά την δική της κίνηση για συγγνώμη αυτός εξακολουθούσε να μην μοιράζεται τίποτα μαζί της.

"Θα σου απαντήσω μόνο αν μου πεις εσύ πρώτη!" Πίσμωσε. "Θες να με ξανά δεις;"

Το αίμα κόντευε να της ανέβει στο κεφάλι. Ο εκνευρισμός που της προκαλούσε ήταν ανεπανάληπτος! Πήρε βαθιές ανάσες για να συνέλθει από το σοκ του δεύτερου τσακωμού τους για σήμερα. Αυτοί οι δύο δεν πρόκειται να έχουν μία νορμάλ και πολιτισμένη συζήτηση ποτέ τους! Στην αρχή η λογική της φώναξε πως όλα θα πάνε καλά. Την καθησύχασε δίνοντάς της χρόνο να ηρεμήσει από την ταραχή. Το λεπτό όμως που εστίασε στα κατάμαυρα μάτια του, το τέρας του υποσυνείδητού της έσπασε τα δεσμά και όρμησε έξω από την φυλακή, στην οποία το είχε κλειδαμπαρώσει με το ζόρι. Μανιασμένο και πλέον ελεύθερο από τους ανόητους, μικροπρεπείς εγωισμούς την έσπρωξε κυριολεκτικά στο χάος.

"Ναι! Φυσικά και θέλω! Ρωτάς μαλακίες! Όχι μόνο θέλω να σε ξαναδώ, αλλά θέλω να σε κρατήσω εδώ για πάντα και να μην σε αφήσω να φύγεις ποτέ σου. Όμως δεν είμαι τόσο εγωίστρια για να σου στέρησω τα όνειρά σου! Δεν θα σου ζήταγε ποτέ να μείνεις... όμως... ΚΟΙΤΑ ΜΕ." Απαίτησε. "Δεν σε αφήνω να φύγεις γιατί νοιάζομαι για εσένα και θέλω να είσαι ευτυχισμένος ακόμα και μακριά μου. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως θα είμαι εντάξει! Γιατί θα μου λείπει η φασαρία σου. Θα μου λείπει η μουσική σου, τα μαλλιά σου, τα τσιγάρα σου, τα μάτια σου! Θα μου λείπουν οι μαλακίες σου, το χιούμορ σου, τα ρούχα σου, η μυρωδιά σου. Οι τσακωμοί μας δίχως λόγο και αιτία. Τα πειράγματά σου, η φωνή σου, τα ηλίθια λακκάκια σου! Θα μου λείπεις εσύ, Dexter! Όλο αυτό με φθείρει. Με τρελάνει, γαμώτο! Και εσύ είσαι πάντα cool... πως γίνεται είσαι τόσο άνετος όταν εγώ καίγομαι ολόκληρη κάθε φορά που σε βλέπω, κάθε φορά που σε ακούω; Θα φύγεις και το μόνο που μου αφήνεις είναι ένα κουτί δίσκους και εγώ η ανόητη ξέρω από τώρα πως θα τους ακούω κάθε μέρα, για να θυμάμαι πως ήταν όταν σε είχα κοντά μου! Το ενδεχόμενο να σε ξεχάσω το έχω ήδη απορρίψει... γιατί... γιατί είμαι ερωτευμένη μαζί σου!"

Ο Dexter έπιασε με τις παλάμες τους τα μάγουλά της και την έφερε κοντά του φιλώντας την. Η Sunny παγωμένη ακόμα χρειάστηκε λίγη ώρα να ανταποκριθεί στο παθιασμένο φιλί του. Αυθόρμητα πίεσε το σώμα της πάνω στο δικό του για να νιώσει την θερμοκρασία του. Μάρτυρες αυτής της ιστορικής στιγμής ήταν τα φώτα της πόλης, τα λιγοστά μα αρκετά αστέρια στον ουρανό, η κούτα με τους δίσκους στην γωνία, τα μεταχειρισμένα έπιπλα του διαμερίσματος, η κλειστή τηλεόραση και η θέα της Νέας Υόρκης από το παράθυρο. Απομακρύνθηκαν αναγκαστικά για να πάρουν ανάσα και έγειρε ο ένας στο κούτελο του άλλου.

"Αν είσαι νομίζεις ότι είσαι ερωτευμένη μαζί μου μία φορά, εγώ τότε είμαι χίλιες." Της είπε ξέπνοα. "Είμαι τόσο γαμημένα ερωτευμένος μαζί σου που αρχίζει να με πονάει... Όλα γύρω μου μου θυμίζουν εσένα. Με οδηγείς στην παράνοια. Η απάντηση στην ερώτηση σου είναι ναι! Με νοιάζει! Με νοιάζουν όλο όσα σε αφορούν! Με νοιάζεις εσύ, ηλιαχτίδα μου."

Η ηλιαχτίδα τον έσφιξε στην αγκαλιά της και τον φίλησε πάλι. Εκείνος τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση της. Σίγουρα έχει αναφερθεί πολλές φορές, όμως ο εγκέφαλός της κόντευε τα βραχυκυκλώσει από όλες αυτές τις πληροφορίες. Η ερωτική εξομολόγηση του ανισόρροπου, η δική της αλήθεια και τα φιλιά του όσο την είχε αγκαλιά, ήταν πολλά για να διαχειριστεί σε μία μέρα. Υπό άλλες συνθήκες θα έτρεχε να κρυφτεί κάτω από τα παπλώματα του κρεβατιού της μέχρι να μπορεί να συνέλθει, όμως τώρα προτίμησε να πάρει μαζί της τον Dexter. Τα έντομα στο στομάχι της έκαναν σαματά! Η καρδιά της είχε εκραγεί με την τόσο ωμή έκφραση συναισθήματος. Σώμα και ψυχή ήθελαν να βρίσκονται μαζί του.

Έκανε επανεκκίνηση στο μυαλό της και αρνήθηκε να σκεφτεί για το Λονδίνο και ότι άλλο αρνητικό την βάραινε αυτές τις μέρες. Συνεπαρμένη από την ευφορία έκλεισε τα μάτια της και ταξίδεψε χωρίς χάρτη, μόνο με πυξίδα τον έρωτα σε έναν πανέμορφο κόσμο, που ανυπομονούσε να εξερευνήσει.

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!
OH MY GOD, OKAY
IT'S HAPPENING,
EVERYBODY STAY
CALM!

Ε Π Ι Τ Ε Λ Ο Υ Σ!
Τέρμα τα βάσανα, κυρίες και κύριοι! IT HAPPENED! Σας ταλαιπώρησα πολύ το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ στο slow burn, όπως ήδη γνωρίζετε.

Το character development της Sunny είναι *chef kiss*. Ο τρόπος με τον οποίο του είπε ξεκάθαρα όσα ένιωθε είναι τόσο υπέροχος. Από την αρχή ήθελα να είναι εκείνη που θα του έκανε ερωτική εξομολόγηση, γιατί έχω βαρεθεί να βλέπω μόνο τους πιο εξωστρεφείς χαρακτήρες στα βιβλία να το κάνουν πάντα πρώτοι. YOU GO GIRL!

Επιπλέον, θέλω να ελπίζω πως πιάσατε το υπονοούμενο στο τέλος. Αν όχι, it's okay. Δεν υπήρχε περίπτωση στον αιώνα τον άπαντα να έγραφα αναλυτική ερωτική σκηνή σε αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο! Ή γενικά lol. Αν διαβάζετε αυτό το βιβλίο με την ελπίδα πως θα βλέπατε κάτι τέτοιο, τότε ειλικρινά συγγνώμη, αλλά θα έπρεπε να είχατε καταλάβει πολύ πιο νωρίς ότι το στυλ της ιστορίας δεν είναι τέτοιο.

Σε άλλα νέα, απομένει ακόμα ένα κεφάλαιο και ο πάρα πολύ σημαντικός πρόλογος για να κλείσει η ιστορία. Μετά εννοείται ακολουθούν κάποια κεφάλαια ακόμα τα οποία είναι έκπληξη!

Ερώτηση του κεφαλαίου:
Ποιά είναι η αγαπημένη σας
ερωτική εξομολόγηση από
βιβλίο/ ταινία/ σειρά;