"Ζουζουνομπουρμπουλυθρίνι
μου!"

. *   ✦ .  ⁺   .

Η Sunny είχε καιρό να ταξιδέψει με αεροπλάνο και είχε την χαρά να αναβιώσει τραυματικές εμπειρίες. Αρχικά, τα τρίδυμα νήπια που έκλαιγαν σε όλο το ταξίδι ακριβώς δίπλα της και ύστερα το τρισάθλιο φαγητό των αεροπλάνων. Καθόλου γεύση, καθόλου χρώμα, καμία ποιότητα και οι μερίδες ήταν πιο μικρές και από τις πιθανότητες της να ευτυχίσει σε αυτή την διάσταση. Πέρασε το ταξίδι της ακούγοντας εκνευριστικά, mainstream, χριστουγεννιάτικα τραγούδια και διαβάζοντας διάφορα άρθρα στο ίντερνετ, όπως το "10+1 tips για να επιβιώσεις τις γιορτές με την οικογένεια σου". Στο μυαλό της έκανε πρόβα όλες τις αδιάκριτες ερωτήσεις που θα της έκαναν και τις σχετικές απαντήσεις. Αυτό όμως για το οποίο φοβόταν περισσότερο ήταν για την γνωριμία με τα νέα μέλη της οικογένειας.

"Δηλαδή εσύ τους γνώρισες;" Ρώτησε τον πατέρα της, ο οποίος είχε έρθει να την πάρει με το αυτοκίνητο από το αεροδρόμιο. "Πώς σου φάνηκαν γενικά;"

"Καλά παιδιά φαίνονται." Απάντησε κάπως αδιάφορα και γύρισε την συζήτηση σε επικίνδυνα μονοπάτια. "Εσύ θα μας φέρεις ποτέ κανέναν;"

"Όπως το είπες, μπαμπά. Ποτέ κανέναν."

"Ω έλα τώρα! Πάω στοίχημα πως στην Νέα Υόρκη θα υπάρχουν πολλά αξιότιμα παλικάρια! Όλο και κάποιον θα βρεις και εσύ. Απλά πρέπει να είσαι ανοιχτή σε νέες γνωριμίες και φυσικά να προσέχεις πολύ. Όταν εγώ γνώρισα την μαμά σου..." Και συνέχισε να μιλάει μόνος του για το υπόλοιπο της διαδρομής.

Εκείνη έγειρε το κεφάλι της βαριεστημένα στο παγωμένο παράθυρο και κοίταγε τον δρόμο μελαγχολικά σαν να βρισκόταν σε video clip του 2009. Κανένα μέλος της οικογένειας της δεν ήξερε πως είναι bisexual. Δεν τους το είχε πει ποτέ, όχι επειδή φοβόταν πως δεν θα την αποδέχοταν, αλλά γιατί την κούραζε και μόνο η ιδέα πως θα έπρεπε να τους εξηγήσει τι είναι και γιατί είναι αυτό που είναι. Πολλά είναι. Το πρόβλημα ήταν πως ενώ η ίδια αισθανόταν ποια είναι, δεν μπορούσε να το εκφράσει με λόγια. Επιπλέον, δεν ένιωθε την ανάγκη να το εκφράσει καν. Οπότε τους άφηνε απλά να νομίζουν πως είναι σαν τις αδερφές της. Εξάλλου και οι ίδιοι αυτό πίστευαν μία ζωή.

Παρατηρώντας τους δρόμους και τα κτήρια του Pittsburgh της ήρθαν στο μυαλό σχεδόν όλοι οι λόγοι για τους οποίους είχε αποφασίσει να το εγκαταλείψει πριν από 2 περίπου χρόνια. Η γενέτειρά της ήταν ένα μίζερο, καταθλιπτικό και αδιάφορο μέρος που την έκανε να τρομάζει κιόλας. Μόλις πέρασαν με το αμάξι από το παλιό της λύκειο ένιωσε την μονοτονία να πονάει τα κόκαλα όλου του σώματός της. Αν έκανε εμετό στο καινούργιο αυτοκίνητο θα την αποκλήρωναν (ίσως να το είχαν κάνει ήδη).

Ο μπαμπάς της πάρκαρε στην αυλή του σπιτιού και την βοήθησε να κουβαλήσει την βαλίτσα της. Μέχρι να διανύσουν την απόσταση από το αυτοκίνητο προς την εξώπορτα είχαν ήδη βγει στο κατώφλι η μαμά της με τις αδερφές της. Η Sunny τους χαμογέλασε δειλά και προετοιμάστηκε για την επίθεση από αγκαλιές και φιλιά που ακολούθησαν.

"Ακόμα έτσι τα έχεις τα μαλλιά σου;" Ήταν το πρώτο πράγμα που της είπε η μαμά της μόλις την είδε. Οι ροζ τούφες της προεξείχαν από το χειμωνιάτικο σκουφί.

"Γειά και σε εσένα, μαμά." Την αγκάλιασε και εκείνη την φίλησε ρουφηχτά στο μάγουλο.

"Ακόμα να φύγει η ακμή σου, βρε κορίτσι μου! Βάζεις καμία κρέμα;" Η Sunny αγνόησε το σχόλιό της και στράφηκε προς την μεγαλύτερη αδερφή της, την Violet.

"Καλά Χριστούγεννα!" Της ευχήθηκε η αδερφή της και την αγκάλιασε. Την στιγμή τους χάλασε η μεσαία αδερφή, η όποια φώναξε σε όλους να μπουν μέσα γιατί είχε παγώσει από το κρύο.

"Αν ζούσες στην Νέα Υόρκη δεν θα επιβίωνες ούτε στιγμή." Την πείραξε και η Lucy φάνηκε κάπως ενοχλημένη με το σχόλιό της.

Μπαίνοντας στο σαλόνι μύρισε το σπιτικό φαγητό της μαμάς της και αντίκρισε το στολισμένο δέντρο δίπλα από το τζάκι. Η ίδια δεν στόλιζε ποτέ στο διαμέρισμα της, γιατί είχαν συμφωνήσει με τον Leo πως δεν θα υπέκυπταν στον καταναλωτισμό και τον υλισμό της εποχής τους. Βέβαια με αυτή την κίνηση τους δεν είχαν κάνει καμία απολύτως ζημιά στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά ένιωθαν επαναστάτες και αυτό από μόνο του τους τόνωσε το ανύπαρκτο ηθικό τους.

Εκτός από το δέντρο, τα φωτάκια και το creepy διακοσμητικό του Αγίου Βασίλη που έβλεπε μέσα στην ψυχή της, παρατήρησε μία νέα προσθήκη στο συνολικό decor. Στον καναπέ κάθονταν δύο αγόρια ντυμένοι πιο φλούφλικα και από τον Josh. Μόλις την είδα σηκώθηκαν για να την χαιρετήσουν εύθυμα και ίσως κάπως αγχωμένα.

"Εσύ πρέπει να είσαι η Sunny." Της είπε ένας από αυτούς. Η κοπέλα χρειάστηκε να σκύψει το κεφάλι της για να του μιλήσει, γιατί τον περνούσε ένα κεφάλι."Είμαι ο Robert. Η Violet πρέπει να σου έχει μιλήσει για εμένα."

Bro, δεν έχω ιδέα ποιος είσαι.

"Ναι, φυσικά και ξέρω ποιος είσαι. Η Violet μιλάει συνέχεια για εσένα." Το έσωσε κάπως δίνοντάς του το χέρι της για χειραψία.

"Εγώ είμαι ο Mark. Το αγόρι της Lucy." Ο τύπος φορούσε ένα πουά παπιγιόν και εκείνη ήξερα από τώρα ότι δεν θα τον εμπιστευόταν ποτέ της. "Μάθαμε πως ζεις και εργάζεσαι στην Νέα Υόρκη. Πώς σου φαίνεται η διαβίωση σε ένα τόσο περίπλοκο δομικά αστικό κέντρο και ποιά είναι η άποψη σου για την αστικοποίηση του 21ου αιώνα;"

Η ροζομάλλα ανοιγόκλεισε τα μάτια της για να βεβαιωθεί πως δεν της κάνουν πλάκα. Όλοι κάθισαν στο σαλόνι και περίμεναν με ανυπομονησία την απάντηση στην ερώτηση που η ηλιαχτίδα δεν είχε ετοιμάσει! Τόσες ώρες έρευνας πήγαν τσάμπα τελικά. Αυτά τα άτομα της έδωσαν και άλλους λόγους για να αντιπαθήσει τα Χριστούγεννα. Μα καλά από που τα ψώνισαν αυτά τα κελεπούρια;

Όσο σκεφτόταν πως θα έπρεπε να περάσει μαζί τους μία ολόκληρη εβδομάδα την έπιανε πονοκέφαλος. Είχε εγκλωβιστεί στο ίδιο της το σπίτι. Μακάρι να μπορούσε να κάνει skip όλες αυτές τις μέρες και να πάει κατευθείαν στο ρεβεγιόν. Αυτό το έτος την είχε τυραννίσει ήδη αρκετά. Το μόνο θετικό ήταν η γνωριμία και τα συναισθήματά της για την Palmer. Κατά την διάρκεια των συζητήσεων της οικογένειας αυτή παρέμενε σιωπηλή. Μάζευε δυνάμεις για την συνέχεια και σκεφτόταν πως άραγε να περνούσε τις γιορτές του ο Dexter.

Το χιόνι είχε σχεδόν σκεπάσει ακόμα και τις πιο απομακρυσμένες γωνίες της Νέας Υόρκης και ο νεαρός μουσικός έχωσε τα κόκκινα χέρια του στις τσέπες του παλτού του. Φορτωμένος με ένα σακίδιο στην πλάτη και το μπάσο μέσα στην συλλεκτική του θήκη κατευθύνθηκε προς τον ουρανοξύστη στον οποίο βρισκόταν το ρετιρέ του πατέρα του. Το NoHo ήταν μία από τις πιο ακριβές γειτονιές του Manhattan και αυτό το καταλάβαινες από τα πάντα. Τα ακριβά μαγαζιά με ρούχα, τα εστιατόρια, τα γραφεία ψυχολόγων για κατοικίδια και τα υπερπολυτελή αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν τον έκανε να νιώθει πως βρισκόταν σε κάποια σειρά του Netflix όπου όλοι οι χαρακτήρες είναι πλούσιοι. Αρκετοί περαστικοί τον κοίταξαν με στραβό μάτι. Το ροκ, ατημέλητο στυλ του, τον έκανε να μοιάζει με άστεγο οργανοπαίχτη.

Πήρε το ασανσέρ για να ανέβει στον τελευταίο όροφο του ουρανοξύστη. Δεν ένιωθε κάποιο ιδιαίτερο συναίσθημα αφού είχε βιώσει πολλές φορές την ίδια ακριβώς εμπειρία. Όταν ήταν μικρότερος προβληματιζόταν για την προσωπική ζωή του πατέρα του, τώρα όμως έσπαγε πλάκα με τις υποψήφιες νύφες. Είχαν δει πολλά τα μάτια του και κάθε φορά περίμενε και χειρότερα. Το πηγάδι της απογοήτευσης δεν είχε πάτο ή μπορεί και να είχε, απλά ο πατέρας του το είχε φτάσει πολύ καιρό τώρα.

"Dex!" Ο πατέρας του τον αποκάλεσε με το υποκοριστικό και τον έκανε να κριντζάρει, όπως κάθε φορά. "Καλώς όρισες!"

Το διαμέρισμα του μπαμπά του ήταν σαν και αυτά που έχει κάποια βαρετή και ξενέρωτη πρωταγωνίστρια σε ρομαντική χαζοταινία. Μία τεράστια τζαμαρία εκτεινόταν σε όλο το μήκους του σαλονιού και της κουζίνας. Η καταπληκτική θέα της πόλης ήταν το μόνο πράγμα για το οποίο άξιζε τα λεφτά του αυτό το μέρος. Η μεγάλη τραπεζαρία ήταν επίσημα στολισμένη και στο κέντρο του διαμερίσματος βρισκόταν ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο που έφτανε μέχρι το πανύψηλο ταβάνι. Δίπλα από το πιάνο υπήρχε ένα πικάπ και έπαιζε ένα δίσκος με γιορτινή μουσική. Το "Santa Baby" τον έκανε να νιώσει λες και βρισκόταν σε χριστουγεννιάτικη διαφήμιση της Victoria Secret.

"Βλέπω δεν πας πουθενά χωρίς την κιθάρα σου." Του είπε και του σέρβιρε ουίσκι σε ένα ποτήρι.

"Είναι μπάσο, μπαμπά." Εξήγησε για εκατομμυριοστή φορά. Δεν επέμεινε παραπάνω, γιατί γνώριζε πως μισή ώρα μετά θα το έλεγε πάλι λάθος. "Εσύ πώς τα περνάς;"

"Υπέροχα!" Απάντησε και κατέβασε το ποτήρι με το αλκοόλ. "Dex, αυτή είναι η μία και μοναδική! Στο λέω!"

"Αυτό έλεγες και για όλες τις υπόλοιπες..."

"Αυτή δεν είναι σαν τις άλλες όμως!"

"Και αυτό το έλεγες και για τις άλλες."

"Θα καταλάβεις μόλις την γνωρίσεις! Είμαι σίγουρος πως θα την λατρέψεις όσο και εγώ." Ο μπασίστας κοίταξε την αντανάκλαση τους στην τζαμαρία.

Ο μπαμπάς του και αυτός δεν έμοιαζαν σε τίποτα. Ο ένας είχε μαύρα και κάπως γκριζωπά μαλλιά, τα οποία τα έβαφε για να κρατήσει όσο περισσότερο μπορούσε την αίσθηση της νιότης. Το σώμα του ήταν γεροδεμένο μίας και πήγαινε κάθε μέρα στο γυμναστήριο σε αντίθεση με τον γιό που με δυσκολία κουβάλαγε την θήκη του μπάσου του. Εκτός από εξωτερικές διαφορές είχαν προφανώς και γιγάντιες διαφορές στις προσωπικότητές τους. Τα μόνα κοινά που μοιραζόταν, με λίγα λόγια, ήταν το επίθετό τους και κάτι γονίδια. Ο Dexter ευχαριστούσε το σύμπαν που πήρα τα χαρακτηριστικά της μαμάς του.

"Δεν θα μείνω πολλές μέρες."

"Να μείνεις μέχρι την πρωτοχρονιά! Θέλω να αλλάξουμε χρόνο όλοι μαζί."

"Δεν ξέρω-"

"Θέλω να προλάβεις να την γνωρίσεις όσο καλύτερα γίνεται." Του εξήγησε. Ο ίδιος σκέφτηκε πως δεν έχει νόημα να την γνωρίσει αφού σε λίγο καιρό θα χωρίσουν. Δεν είπε τίποτε όμως. Δεν είχε καν σημασία πια.

"Καλά θα δω." Είπε αδιάφορα και κάθισε στο πιάνο. "Παίζει κανείς από εσάς;"

"Όχι. Απλά μας άρεσε και το πήραμε." Το τραγούδι του δίσκου άλλαξε.

"Άρα θέλεις να μου πεις πως πήρατε ένα πιάνο χωρίς να ξέρετε να παίζεται, επειδή απλά σας άρεσε;"

"Ναι." Η απάντηση του πατέρα του τον εξόργισε, αλλά δεν το έδειξε. "Πώς πάει το συγκρότημα;"

Λες και σε νοιάζει. Εδώ δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το μπάσο από την κιθάρα.

"Πολύ καλά. Παίζουμε σε πάρτι κατά καιρούς και πρόσφατα φτιάξαμε και video clip για ένα από τα κομμάτια μας." Μοιράστηκε μαζί του αυτές τις πληροφορίες, αλλά γνώριζε πως καταβάθος τον ρωτούσε μόνο από ευγένεια. "Εγώ έγραψα τους στίχους."

"Τρομερό! Να μου το στείλεις! Θέλω να το ακούσω."

Σιγά μην το ακούσεις.

"Πού είναι τελικά η κοπέλα σου;" Μία εύλογη απορία, αφού είχε περάσει αρκετή ώρα από την άφιξή του.

"Ζουζουνομπουρμπουλυθρίνι μου!" Ακούστηκε ένα νιαούρισμα από τον διάδρομο. Την εμφάνισή της έκανε μία καλλίγραμμη γυναικεία φιγούρα φορώντας μία σατέν κόκκινη ρόμπα και από μέσα ένα σετ δαντελωτών εσωρούχων. "Ήμουν πολύ κακό κορίτσι φέτος τα Χριστούγεννα... Ελπίζω να μην τιμωρηθώ πολύ άσχημα."

Ο Dexter έβγαλε μία αυθόρμητη τσιρίδα σαν έφηβη πρωταγωνίστρια σε θρίλερ. Γύρισε απότομα το κεφάλι του προς την αντίθετη κατεύθυνση, όμως η εικόνα της ημίγυμνης γυναίκας αντανακλούταν στην τζαμαρία! Σαν παιδάκι που δεν είχε ξανά δει ποτέ στην ζωή του τέτοιο θέαμα έπιασε βιαστικά ένα μαξιλάρι από τον καναπέ και κάλυψε το πρόσωπό του για να μην αντικρίσει αυτό το αίσχος.

"TIFFANY!" Φώναξε ο πατέρας του. "Από εδώ ο γιός μου, ο Dexter. Δεν σου είχα πει πως θα ερχόταν σήμερα;"

"Ααααα." Είπε μετά από ένα πεντάλεπτο σκέψης. "Ναι, σωστά! Το ξέχασα τελείως. Δεν πειράζει όμως. Χάρηκα πολύ, Dexter! Είμαι η Tiffany."

Η κοπέλα έκλεισε την ρόμπα της και του έδωσε χέρι της για χειραψία. Εκείνος χωρίς να μετακινήσει καθόλου το μαξιλάρι από την μούρη του απλά άπλωσε το χέρι του στο αέρα και την χαιρέτησε. Ήθελε να διαγράψει από το μυαλό του αυτή την εμπειρία για πάντα.

"Χάρηκα." Ακούστηκε μέσα από το μαξιλάρι.

"Tiffany... μήπως να... πήγαινες να αλλάξεις;" Της πρότεινε και πήρε άλλη μισή ώρα για να καταλάβει τι της λέει.

"Αααααα. Ναι, πάω τώρα." Του έδωσε ένα πεταχτό φιλί στο στόμα το οποίο εξελίχθηκε σε ένα αηδιαστικό σαλιάρισμα, που ευτυχώς εκείνος δεν είδε. Το μαξιλάρι ήταν ο φύλακας άγγελός του. "Έρχομαι αμέσως. Μην φύγετε!"

"Δεν είναι απίστευτη;" Ρώτησε ενθουσιασμένος τον γιό του, μόλις έφυγε.

Αυτός δεν είχε βγάλει ακόμα το μαξιλάρι από το κεφάλι του και σκέφτηκε πως θα ήταν ωραία να κλάψει λίγο πριν το αφήσει. Δεν είχε ιδέα πως θα άντεχε μαζί τους μέχρι την πρωτοχρονιά. Μέσα στην μιζέρια του αναρωτήθηκε πως άραγε να περνούσε τις γιορτές της η Sunny.

Η γνωριμία της Sunny με τους άκυρους φλούφλιδες είναι πραγματικά το κάτι άλλο! Όπως καταλάβατε είναι η cool, εργένισσα θεία της οικογένειας που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο και την βλέπεις μία φορά στις γιορτές, όπου όλο το σόι την πρήζει με αδιάκριτες ερωτήσεις για την προσωπική ζωή της. Είναι το άτομο που αρκετοί συγγενείς την λυπούνται, γιατί δεν έχει δική της οικογένεια, όμως αυτό που δεν ξέρουν είναι πως αυτή νιώθει εξίσου άσχημα για εκείνους και τις επιλογές της ζωής τους.

Από την άλλη έχουμε τον Dexter και τον πατέρα του. Η Tiffany είναι από αυτά τα άτομα που δεν μπορείς να αποφασίσεις αν τα συμπαθείς ή όχι. Δεν έχουν κακία μέσα τους, όμως η προσωπικότητά της είναι κάπως... αδιάφορη;

Επίσης, μόνο οι παλιοί αναγνώστες παίζει να θυμάστε το αθάνατο "Ζουζουνομπουρμπουλυθρίνι"!

Ερώτηση του κεφαλαίου:
Τι δώρο θα θέλατε να σας
κάνει κάποιος φέτος τα
Χριστούγεννα;