"Είμαι ρομαντικός, τι
να κάνουμε τώρα;"

. *   ✦ .  ⁺   .

"Γιατί χαμογελάς σαν το χαζό;" Ο Leo την αιφνιδίασε. Η Sunny έκανε μία απότομη κίνηση και παραλίγο να της πέσει από τα χέρια το ταψί με το μπανόφι σοκολάτας, που με τόσο κόπο έφτιαξε.

"Δεν χαμογελάω." Είπε σαστισμένη. Ο συγκάτοικός της πήρε το ταψί με το γλυκό και το ακούμπησε πάνω στον πάγκο. Έκατσε ακίνητος, ανέκφραστος και αμίλητος μπροστά της.

"Για κοίτα με." Εκείνη υπάκουσε και παρά τις προσπάθειές της έσκασε ένα χαμόγελο που την πρόδωσε. "Έγινε τίποτα ευχάριστο;"

"Ναι. Έμαθα πως θα ανοίξει σινεμά στην γειτονιά και δεν θα χρειάζεται να παίρνω λεωφορείο κάθε φορά που θέλω να πάω! Τέλειο;"

"Υπέροχο!" Ειρωνεύτηκε. "Τίποτε άλλο;"

"Τι άλλο; Τίποτα. Όπως τα ξέρεις."

"Μάλιστα..." Ο Leo έκοψε ένα τεράστιο κομμάτι από το γλυκό και έφυγε για το σαλόνι.

Περίπου μία εβδομάδα πριν, ο Dexter και αυτή έπιασαν συζήτηση για τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες και πρότειναν ο ένας στον άλλον μερικά κομμάτια. Οπότε, τρώγοντας γλυκές κρέπες, ένα ανοιξιάτικο βράδυ, μοιράστηκαν την μουσική που τους έκανε να νιώθουν πράγματα. Εκείνη τον άκουγε με προσήλωση όσο μιλούσε με το τόσο αγνό πάθος για αυτό που αγαπούσε. Όσες ζωές και αν ζούσε ο Dexter σε κάθε μία από αυτές θα διάλεγε την μουσική πάλι και πάλι. Τις τελευταίες μέρες έβαζε στα κρυφά τα τραγούδια που της είχε προτείνει και τα άκουγε μόνο από τα ακουστικά της ή όταν ήταν έλειπε ο Leo από το σπίτι. Αισθανόταν σαν να φύλαγε ένα επτασφράγιστο μυστικό. Κάτι τόσο όμορφο και αθώο που ήθελε να το προστατέψει από τον κόσμο.

Σήμερα είχε τελειώσει νωρίτερα την δουλειά από ότι συνήθως και μόλις γύρισε σπίτι βρήκε την ευκαιρία να φτιάξει ένα μπανόφι. Ήταν μία καλή δικαιολογία να βάλει μουσική ενώ μαγείρευε. Δυστυχώς, η απογευματινή μελαγχολία την πλάκωσε κάνοντάς την να θυμηθεί το γεγονός ότι ο μπασίστας θα έφευγε σε λιγότερο από μία εβδομάδα. Αν την ρώταγε κανείς τι ένιωθε, το πιο πιθανό ήταν να του απαντούσε με έναν μακροσκελή μονόλογο, εμπνευσμένο από αρχαία ελληνική τραγωδία σε συνδυασμό με άναρθρες κραυγές πόνου, γκριμάτσες απελπισίας και ένα σονέτο του Shakespeare.

Διάγνωση ασθενούς:
Παρανοϊκή διαταραχή.

Εκεί που πήγαινε να ξεμπερδέψει το κουβάρι μέσα της, κάτι γινόταν και έρχονταν ξανά τα πάνω κάτω. Το μόνο σίγουρο πια ήταν πως είχε ξεκαθαρίσει τα συναισθήματά της για την Palmer, κάτι που την ανακούφιζε σε έναν βαθμό. Ήταν συναισθηματικά κουρασμένη. Άλλη μία διάγνωση που είχε κάνει για τον εαυτό της. Αν ισχύει το ενδεχόμενο της μετενσάρκωσης, η μεγαλύτερη επιθυμία της θα ήταν σίγουρα να αναγεννηθεί ως πέτρα σε ένα ψηλό βουνό πολύ μακριά από κάθε είδους πολιτισμού. Από την άλλη, δεν ήταν σίγουρη αν μπορεί κάποιος να μετενσαρκωθεί σε άψυχο ον, οπότε είχε προετοιμάσει και ένα plan B, να γίνει ένας μονοκύτταρος οργανισμός, ένα πρωτόζωο συγκεκριμένα.

Από τις ηλίθιες σκέψεις της την έβγαλε (μα τι άλλο;) η φασαρία από το διπλανό διαμέρισμα. Καιρό είχε να την ακούσει. Σχεδόν της έλειψε η παλιά της συνήθεια να τον κατσαδιάζει κάθε βράδυ. Τώρα που θα έφευγε θα της ήταν δύσκολο να μην τσακώνεται μαζί του για ανούσια πράγματα. Το χαζό χαμόγελό της στόλισε το κόκκινο πρόσωπό της με έναν τρόπο που δεν έχει γίνει πριν. Έβγαλε το ταψί με το γλυκό από το ψυγείο και το κάλυψε με ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο. Φόρεσε την καινούργια χνουδωτή ρόμπα της και πριν φύγει έφτιαξε πρόχειρα τα μαλλιά της στον καθρέπτη του διαδρόμου. Η παρακάτω σκηνή θα γραφόταν στην ιστορία ως την μοναδική φορά που θα πήγαινε στο σπίτι του Dexter με ειρηνική διάθεση.

"Θα το χαμηλώσω." Άκουσε την φωνή του μπασίστα από μέσα πριν καν προλάβει να ανοίξει την πόρτα. Η Sunny στεκόταν στο κατώφλι με χαλαρό ύφος και το ταψί στο χέρι.

"Γειά."

"Γειά. Θα βάλω την μουσική πιο σιγά αν ενοχλώ τόσο." Πρώτη φορά της έλεγε κάτι τέτοιο.

"Όχι!" Πρώτη φορά απαντούσε έτσι. "Δεν ήρθα για αυτό τον λόγο. Σου έφερα μπανόφι με σοκολάτα."

"Πέρνα μέσα!" Της άνοιξε διάπλατα την πόρτα. Ιστορικές στιγμές!

"Μήπως ήρθα σε ακατάλληλη ώρα;" Ρώτησε αμήχανα βλέποντας το σπίτι άνω κάτω. Γεμάτες κούτες και σακούλες ήταν στιβαγμένες πάνω σε έπιπλα. Πολλά πράγματα που θυμόταν από το διαμέρισμα έλειπαν και άλλα ήταν σκόρπια σε διάφορα μέρη.

"Μην ανησυχείς. Πάντα σε ακατάλληλη ώρα έρχεσαι."

"Αα μάλιστα." Το έπαιξε δήθεν θιγμένη. "Αφού ενοχλώ παίρνω το μπανόφι μου και φεύγω!"

"Περίμενε!" Την σταμάτησε.

"Τι;"

"Άφησε τουλάχιστον το μπανόφι!" Το αγανακτισμένο βλέμμα της τον έκανε να βάλει τα γέλια. "Αν εσύ και το γλυκό πηγαίνετε πακέτο, τότε υποθέτω πως μπορείς να μείνεις."

"Πάλι καλά που είσαι μουσικός και όχι κωμικός." Το σχόλιο της τάχα τον πλήγωσε. "Θες βοήθεια; Βλέπω άρχισες το μάζεμα από τώρα."

"Έχω αργήσει κιόλας. Σε λίγες μέρες φεύγω και αν δεν προλάβω να τα πάρω όλα μάλλον θα πω στην μάνα μου να τα στείλει αεροπορικώς αργότερα."

"Θα πάρεις μαζί σου όλα αυτά;" Απόρησε δείχνοντας όλες τις γεμάτες κούτες.

"Όχι όλα. Θα πάρω μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Τα υπόλοιπα θα μείνουν στην Νέα Υόρκη. Ελπίζω ο πατέρας μου να μην τα πουλήσει στο eBay, αν και τον έχω ικανό!"

"Τώρα τι πακετάρεις ακριβώς;" Το βλέμμα της έπεσε πάνω στο πάτωμα του σαλονιού που ήταν καλυμμένο από δίσκους. "Ωχ."

"Ακριβώς." Ξεφύσηξε. "Η πιο δύσκολη και ταυτόχρονα η πιο ενδιαφέρουσα διαδικασία. Θες να κάτσεις;"

"Ευχαρίστως." Κάθισε οκλαδόν στο χαλί. Ο Dexter μιμήθηκε το παράδειγμά της και της έδειξε τι είχε πακετάρει μέχρι στιγμής. Είχε χωρίσει τους δίσκους σε τρεις κατηγορίες. Σε αυτούς που θα έπαιρνε μαζί του, σε αυτούς που θα άφηνε στην αποθήκη που πατέρα του μαζί με άλλα πράγματα και σε αυτούς που θα δώριζε.

"Έχω διαλέξει ήδη μερικούς. Θα πάρει όμως ώρα για να τελειώσω τους υπόλοιπους. Πάλι καλά που θα έχω βοηθό! Είσαι έτοιμη, ηλιαχτίδα;"

"Γεννήθηκα έτοιμη!"

"Κλισέ."

"Γιατί έχεις τόσους δίσκους;" Πάντα αυτή την απορία είχε κάθε φορά που ερχόταν στο διαμέρισμά του και έβλεπε τα ράφια γεμάτα. "Ζούμε σε μία εποχή που μπορείς να ακούσεις μουσική δωρεάν, εύκολα, γρήγορα, ανά πάσα στιγμή από το κινητό του."

"Είμαι ρομαντικός, τι να κάνουμε τώρα;" Της απάντησε. "Άσε με να ακούω όπως θέλω μουσική. Εσύ μπορείς να χρησιμοποιείς το Spotify."

"Δεν έχω Spotify. Από το YouTube ακούω ό,τι θέλω και φτιάχνω playlists." Η δήλωσή της τον άφησε κάπως έκπληκτο.

"Καλά κάνεις! Ούτε εμένα με εξυπηρετεί ιδιαίτερα."

"Δύσκολος ο 21ος αιώνας..." Μετέδωσε το γέλιο της και σε εκείνον.

"Λοιπόν!" Ξεκίνησε το συμμάζεμα. "Το Machine Head των Deep Purple το αφήνω εδώ. Το έχω λιώσει πραγματικά. Το Synchronicity των The Police λέω να το πάρω μαζί μου αλλά δεν είμαι ακόμα σίγουρος. Πάντως το Funeral των Arcade Fire θα το πάρω!"

"Αα πολύ ωραία. Καθόλου περίεργο." Σχολίασε αναφερόμενη στον τίτλο.

"Είναι τρομερός δίσκος. Δεν περίμενα να τους ξέρεις καν."

"Ξέρω όμως τους The Police." Καυχήθηκε περήφανη.

"Πες μου ένα τραγούδι τους." Σήκωσε το φρύδι του πονηρά.

"Roxanne." Απάντησε το προφανές.

"Πολύ πρωτότυπο, δεσποινίς ηλιαχτίδα."

"Είναι κλασικό, βρε ανισόρροπε!" Θύμωσε. "Δεν σε είχα για τύπο που είχε κολλήματα με την mainstream μουσική."

"Φυσικά και δεν έχω! Σε πληροφορώ πως μπορώ να ακούσω τα πάντα. Τα πάντα! Είμαι ανοιχτός σε όλα. Η καλή μουσική δεν έχει όρια. Η έμπνευση πρέπει να έρχεται από παντού."

"Μάλιστα..." Του είπε δύσπιστη. "Δηλαδή θες να μου πεις πως ακούς ακόμα και rap;"

"Σου είπα πως ακούω τα πάντα." Της χαμογέλασε συνεχίζοντας την ταξινόμηση των δίσκων. "Μπορεί το αγαπημένο μου είδος να είναι η rock κατά κύριο λόγο, όμως ακούω τα πάντα. Εσύ μαγειρεύεις μόνο ένα είδος φαγητού;"

"Μην αλλάζεις θέμα! Δεν είναι το ίδιο."

"Εγώ νομίζω πως είναι." Της έκλεισε το μάτι. Η Sunny πάγωσε και για να απασχολήσει τον εαυτό της κοίταξε τις στοίβες με τους δίσκους. Είχαν αρκετή δουλειά ακόμα. Την προσοχή της τράβηξε ένας με μία ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός άνδρα.

"Rory Gallagher; Πρώτη φορά τον ακούω..." Επεξεργάστηκε το άλμπουμ. Ίσως της θύμιζε κάτι, αλλά δεν ήξερε ακριβώς τι.

"Έλα μου;" Ο Dexter είχε παρατήσει την δουλειά που έκανε. Η συγκέντρωσή του είχε χαθεί τελείως. "Πώς το είπες;"

"Δεν μπορώ να θυμηθώ αν έχω ακούσει κομμάτι του." Διόρθωσε τον εαυτό της. Το απλανές βλέμμα της αγελάδας/ του ανισόρροπου την τρόμαζε κάπως.

"Βάλτο στο πικάπ και απλά άκου." Η επιθυμία του διαταγή της. Με συνοπτικές διαδικασίες βρήκε το πικάπ και επέστρεψε στην θέση της. "Αν θες ξάπλωσε. Εμένα μου αρέσει να ακούω έτσι μουσική."

Η Sunny ντράπηκε να το κάνει μίας και δεν ένιωθε τόσο άνετα να ξαπλώνει σε ξένα σπίτια. Ήταν τρομερά ιδιότροπη με τους καναπέδες και τα στρώματα. Η μουσική συνόδευσε τους δύο τους όσο σιωπηλά τακτοποιούσαν τα υπόλοιπα. Εκείνος που και που σχημάτιζε με τα χείλη του τους στίχους των κομματιών και χτυπούσε τα δάχτυλά του στον ρυθμό. Από ένα σημείο και μετά παρατηρούσε το σώμα του και τις κινήσεις του προσεκτικά. Το πως οι καστανόξανθες μπούκλες του έπεφταν στα μάτια του και τις έβγαζε κάθε φορά από το πρόσωπό του. Τον τρόπο με τον οποίο το σώμα του ανταποκρινόταν στην μουσική. Το σχήμα της μύτης του, φαινομενικά ένα ασήμαντο πράγμα για να του δώσει κανείς σημασία και όμως του έδωσε εκείνη. Σαν κριτικός τέχνης εξέταζε όλες τις λεπτομέρειες με προσήλωση. Μακάρι να μπορούσε να χάιδεψε το μάγουλό του, να αγγίξει την επιδερμίδα του και να κρατήσει τα χέρια που με τόση αγάπη δημιουργούσαν μουσική.

"Γιατί στην Αγγλία;" Η φωνή της κάλυψε τις μελωδίες του πικάπ. Κακό timing, καλή ερώτηση.

"Γιατί όχι στην Αγγλία;"

"Απαντάς με ερώτηση... ξέρω ότι δεν θα διάλεγες να πας εκεί τυχαία. Οπότε, γιατί εκεί; Γιατί όχι στην Αμερική;"

"Το ήθελα από μικρός." Ακούστηκε περίεργο αν σκεφτεί κανείς πως ο Dexter ήταν 20 ετών. "Τα περισσότερα μουσικά είδωλά μου είναι Ευρωπαίοι και κυρίως Βρετανοί. Επίσης, το πανεπιστήμιο είναι ό,τι καλύτερο. Είναι και άλλα..."

"Σε ακούω..." Του είπε και όταν τα μάτια τους συναντήθηκαν πρόσθεσε κάτι ακόμα. "Αν θες να μου πεις."

"Βαρέθηκα. Θέλω να ταξιδέψω. Να φύγω εκτός Αμερικής. Να δω, να ακούσω, να μυρίσω, να γευτώ πράγματα. Να αναπνεύσω αέρα αλλιώτικο. Να δημιουργήσω, να παίξω, να πέσω, να φάω τα μούτρα μου! Να τα γκρεμίσω όλα και να τα χτίσω πάλι. Θέλω να ζήσω ρε γαμώτο! Γαμώτο..." Έβρισε πάλι. "Γίνομαι ένα γαμημένο κλισέ!"

"Δεν έχω δει κανένα κλισέ σαν και εσένα, αν αυτό σε κάνει να νιώθεις καλύτερα."

"Το εκτιμώ." Η μουσική συνέχισε να παίζει.

"Θα σου λείψει τίποτα από εδώ;"

"Φυσικά." Παύση.

"Δεν θες να πεις;" Τον πίεσε λίγο.

"Είναι μεγάλη η λίστα και φοβάμαι πως θα σε κουράσω."

"Όπως νομίζεις." Ήξερε τα όριά του. Σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να τον αναγκάσει να μιλήσει για κάτι που δεν ήθελε. Ο μπασίστας ήταν έτσι και αλλιώς κλειστό άτομο, οπότε η πίεση θα έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα και σίγουρα πιο άβολα μεταξύ τους.

"Σε εσένα θα λείψω καθόλου;" Την αιφνιδίασε.

"Ναι." Η ειλικρίνειά της τον έκανε να σταματήσει για ακόμα μία φορά την δουλειά. Εκεί που νόμιζε πως αυτός είχε το πάνω χέρι, ήρθε αυτή και τα διέλυσε όλα. "Θα μου λείψει η φασαρία σου."

"Και εμένα η μαγειρική σου."

"Είδες; Κάτι θα λείψει και στους δύο μας."

"Σου υπόσχομαι πως θα σου στέλνω γράμμα κάθε μέρα." Προσποιήθηκε τον πρωταγωνιστή ρομαντικής ταινίες που φεύγει στο πόλεμο.

"Γράμμα; Θα κάνω πάνω από 6 μήνες να μαθαίνω νέα σου. Στείλε μήνυμα καλύτερα. Πιο γρήγορα θα έρθει και σίγουρα δεν θα κοστίσει τόσο." Η λογική της Sunny τον ξενέρωνε. Πάντα έπρεπε να καταστρέφει τον μούφα ρομαντισμό!

"Πάλι χαλάς την στιγμή! Απλά δέξου τα γράμματά μου, ηλιαχτίδα!"

"Καλά! Καλά! Τα δέχομαι. Όμως μην περιμένεις να σου γράφω! Μόνο κανένα μήνυμα θα στέλνω όποτε το θυμάμαι." Σε καμία περίπτωση.

"Μου είναι αρκετό." Σε καμία περίπτωση.

Τα παιδιά συνέχισαν αυτό που άφησαν στην μέση. Οι περισσότεροι δίσκοι είχαν χωριστεί σε μία από τις τρεις κατηγορίες και απέμεναν κάτι λίγοι. Ο Dexter ως κλασικός αναποφάσιστος έκανε ώρα για να αποφασίσει που θα τους κατατάξει. Η Sunny τον άφησε να κάνει την διαλογή με την ησυχία του, γιατί ήξερε πόσο πολλά σήμαιναν αυτά για εκείνον. Για να φανεί χρήσιμη χάζεψε κάτι πεταμένα πράγματα και έβαλε με σειρά τα άλμπουμ που θα έδινε. Μερικά της τράβηξαν το ενδιαφέρον και ύστερα θυμήθηκε τον δίσκο που της είχε κάνει δώρα στην βόλτα τους.

"Μπορείς να τα κρατήσεις εσύ αν θες." Της πρότεινε. "Εγώ θα τα δώσω έτσι και αλλιώς. Πάρε ό,τι σου αρέσει. Ή μάλλον πάρε τα όλα."

"Σου είπα και την άλλη φορά, πως δεν έχω πικάπ. Δεν έχω προβάλει να ακούσω ακόμα τον δίσκο που μου έκανες δώρο."

"Πάρε το δικό μου. Δεν πρόκειται να το έπαιρνα μαζί μου στο Λονδίνο και από το να σκονίζεται σε μία αποθήκη καλύτερα να κρατηθεί ζωντανό." Η προσφορά του Dexter έκανε την καρδιά της να λιώσει.

"Είσαι σίγουρος;"

"Αν δεν ήμουν δεν θα στο έλεγα."

"Σε ευχαριστώ... δεν ξέρω τι να πω."

"Μην πεις τίποτα. Απλά άκου."

"Like a cat that's playing
with a ball of twine
That you call my heart
Oh, but baby, is it so hard
To tell the two apart?
And so slowly you unwind me
Till I fall apart."

Αυτό το βιβλίο θα έπρεπε να λέγεται "Age of Uncertainty: The Musical" ή "Age of Uncertainty: Music Recommendations".

Το guilty pleasure μου είναι να βάζω τους χαρακτήρες μου να μιλάνε για τραγούδια και καλλιτέχνες που θαυμάζω. Fight me! Αλλά πρώτα βάλτε το κομμάτι να παίζει από πάνω. Μπορεί να μην είμαι ο πιο πετυχημένος και ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο μα έχω πολύ καλό γούστο στην μουσική.

Τώρα όσο αφορά τα γεγονότα του κεφαλαίου, πηγαίνετε να βεβαιωθείτε πως δεν γκρεμίστηκε ο φούρνος στην γειτονιά σας γιατί πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας η Sunny πήγε ειρηνικά στο σπίτι του Dexter και οι δύο τους μοιράστηκαν αρκετά δημιουργικά τον χρόνο τους. Όχι δεν κλαίω. Ιδρώνω από τα μάτια!

Ερώτηση του κεφαλαίου:
Ποιά τραγούδια σας θυμίζουν
την ιστορία και τους χαρακτήρες
της; Δηλαδή ποιά κομμάτια θα
βάζατε εσείς στο playlist του
βιβλίου;