"Σταμάτα. Με κάνεις
να νιώθω όμορφα,
ανισόρροπε!"

. *   ✦ .  ⁺   .

Το ταξίδι προς το αεροδρόμιο ήταν μία από τις πιο αλλόκοτες εμπειρίες της ζωής της. Της θύμιζε τα όνειρα που έβλεπε μικρή όταν είχε πυρετό. Αυτά με τα ιπτάμενα καγκουρό, τα δελφίνια κλόουν, τα φουσκωτά μπαλόνια σε σχήμα μαρμότας, τους Ινδούς Power Rangers, τα χορευτικά νούμερα της Dua Lipa και τους εξωγήινους δεινόσαυρους από τον Πλούτωνα. Το κοινό τους με τον αποχαιρετισμό του ανισόρροπου ήταν πως και τα δύο την τρόμαζαν και την έκαναν να αναρωτιέται για το νόημα της ύπαρξής της.

Σχεδόν άυπνη από τα χτεσινά γεγονότα ακολούθησε μαζί με όλους τους υπόλοιπους τον Dexter στο αεροδρόμιο για τον τελευταίο αντίο τους. Το βάρος που πλάκωνε την καρδιά της ήταν αβάσταχτο. Στο μυαλό της έπαιζαν εικόνες από το προηγούμενο βράδυ με αυτούς αγκαλιά κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα. Οι ψίθυροί του στο αυτί της ήταν αρκετοί για να την γεμίσουν με αισιοδοξία, μια έννοια που την είχε χάσει για πολύ καιρό και τώρα την καλωσόριζε πάλι στην ζωή της. Θα ορκιζόταν πως ένιωθε ακόμα το απαλό άγγιγμά του στους γυμνούς γοφούς της και την κοιλιά της. Με τα δάχτυλά του είχε διασχίσει τα σημάδια των ραγάδων, τα οποία η ίδια λάτρευε ακόμα περισσότερο από ότι πριν. Για εκείνον οι ερωτικοί αναστεναγμοί της ακούγονταν σαν λατρεμένη μελωδία που είχε πρωτοακούσει κάποτε σε έναν πειρατικό jazz ραδιοφωνικό σταθμό και από τότε δεν είχε καταφέρει να ξεχάσει. Σίγουρα προστέθηκε στην λίστα με τα αγαπημένα του τραγούδια, ίσως (χωρίς να θέλει να το δηλώσει) να ήταν και το αγαπημένο του.

Πώς θα μπορούσε άραγε μετά από όλα αυτά να τον αφήσει να φύγει; Είχαν περάσει πολύ καιρό στα χαρακώματα πολεμώντας γενναία ο ένας τον άλλον. Ένα ρητό λέει πως στον πόλεμο και στον έρωτα όλα επιτρέπονται, όμως από ένα σημείο και μετά αυτοί οι δύο δεν ήξεραν τι ακριβώς είχαν μεταξύ τους. Στην αρχή η Palmer ήταν η αιτία της διαμάχης τους και οι προηγούμενες τεταμένες σχέσεις τους δεν βοήθησαν την κατάσταση. Η φασαρία κάποτε την έφερνε στα όριά της. Τώρα θα έδινε τα πάντα για να την ακούει κάθε μέρα. Θα έδινε ό,τι είχε για να παραμείνει το διπλανό διαμέρισμα ζωντανό. Μάλιστα υποσυνείδητα γνώριζε πως αυτό αποτελούσε δικαιολογία για να τον βλέπει.

Με βαριά καρδιά κοίταγε συνέχεια την ώρα στο κινητό της. Υπολόγιζε πόσο χρόνο είχαν ακόμα μαζί του. Η Akari είχε ήδη βάλει τα κλάματα 5 φορές από το πρωί κάτι που στην πορεία της ημέρας επηρέασε και τον Blake. Ο Josh τους προμήθευε χαρτομάντιλα και σοκολατάκια για να μην καταρρεύσουν. Σε παρόμοια κατάσταση βρισκόταν όλως περιέργως ο Max. Αρνήθηκε την κατανάλωση αλκοόλ λέγοντάς τους πως είναι πρωί ακόμα. Αυτό που ίσχυε όμως ήταν ότι ήθελε να είναι νηφάλιος την τελευταία φορά που θα έβλεπε τον φίλο του. Καθισμένες δίπλα δίπλα βρίσκοταν η Palmer με την Kendy. Η δεύτερη κρατήθηκε με νύχια και με δόντια να μην κλάψει. Βλέποντας όμως τον Dexter να της χαμογελά και να την πειράζει με τα δικά τους αστεία ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλό της από την συγκίνηση. Θα της έλειπαν οι άκυρες επισκέψεις στο παγωτατζίδικο και ο τρόπος επικοινωνίας τους.

Τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, ο Ford και ο Liam, έδειχναν πιο ψύχραιμα. Για να σπάσουν τον πάγο της αμηχανίας έκαναν κρύα αστεία και αναφορές σε γνωστά vines δημιουργώντας ένα κλίμα ζεστασιάς. Τους ευχαρίστησε για τις υπέροχες στιγμές που είχαν περάσει μαζί και εκείνοι φυσικά τον προέτρεψαν να φτιάξει καινούργια μπάντα στην Αγγλία. Το μόνο σίγουρο ήταν πως δεν θα χάνονταν με κανέναν. Το καλό του αιώνα μας είναι η ευκαιρία γρήγορης και εύκολης επικοινωνίας. Λίγο πιο μακριά από την παρέα των νέων στέκονταν ο πατέρας του και η σύζυγός του. Η παρουσία της Tiffany ήταν πολύ διακριτική πράγμα περίεργο. Μέχρι και αυτή όμως έμοιαζε συγκινημένη με το γεγονός της μετανάστευσης. Μπορεί να μην τον ήξερε καιρό, όμως η καλή καρδιά της τον ήθελε τουλάχιστον χαρούμενο και ασφαλή.

Δίπλα από το νιόπαντρο ζευγάρι καθόταν μία άγνωστη κυρία στην ηλικία του πατέρα του. Εκείνος μόλις την είδε την χαιρέτησε χαραλά και της σύστησε την Tiffany. Η γυναίκα τους χαμογέλασε και τότε η Sunny κατάλαβε ότι η άγνωστη ήταν η μητέρα του. Παρατηρώντας το πρόσωπό της διέκρινε κατευθείαν τις ομοιότητές τους. Οι καστανόξανθες μπούκλες ήταν ίδιες με αυτές του γιού της και τα λακκάκια επίσης. Αφού μίλησε για λίγο με τον πρώην σύζυγό της και την Tiffany, έπιασε κουβέντα με τα παιδιά του συγκροτήματος που γνώριζε ήδη.

"Πώς και δεν πάτε μαζί του;" Την ρώτησε ο Ford. "Η μάνα μου αν μάθαινε πως μεταναστεύω θα ερχόταν κολυμπώντας στην Αγγλία."

"Ο Dexter είναι μεγάλο παιδί." Ανακάτεψε παιχνιδιάρικα τα μαλλιά του γιού της, μία συνήθεια που είχε και αυτούς με τα άτομα που ένιωθε κοντά του. Ήταν μία εκδήλωση στοργής θα έλεγε κανείς. "Προσπάθησα να χωρέσω στην θήκη του μπάσου, αλλά οι καμπύλες μου δεν με ευνόησαν. Του έχω ξεκαθαρίσει από τώρα πως θα μιλάμε στο τηλέφωνο πρωί, μεσημέρι, βράδυ."

"Φυσικά." Χαχάνισε. "Θα είσαι τυχερή αν στο σηκώσω έστω και μία φορά."

"Δεν πειράζει, παιδί μου. Βάρα και άλλο. Είμαι μάνα δεν πονάω εγώ." Αστειεύτηκε. "Τα παιδιά που κλαίνε από εκεί είναι φίλοι σου; Δεν μου τους έχεις γνωρίσει."

"Αα ναι σωστά." Της είχε μιλήσει για την παρέα του από την πολυκατοικία, αλλά δεν είχε τύχει να γνωρίσουν την μαμά του. "Η κοπέλα που κλαίει λες και πέθανα είναι η Akari. Το παιδί με τα χαρτομάντιλα και τα σοκολατάκια είναι ο Josh. Τον Blake τον ξέρεις. Ο Max. Από εδώ είναι η Palmer με την Kendy και τέλος η Sunny."

"Sunny;" Αναρωτήθηκε. "Το κορίτσι του διπλανού διαμερίσματος;"

Η ροζομάλλα γύρισε κάπως αμήχανα προς την πλευρά της και της έδωσε το χέρι. Η μαμά του της χαμογέλασε. Για την ακρίβεια, δεν ήταν σίγουρη τι της είχε πει εκείνος για αυτήν, αλλά από την στάση της μάλλον είχε αναφερθεί μόνο σε θετικά. Το γεγονός ότι είχε μιλήσει στην μητέρα του για εκείνη και ότι αυτή την θυμόταν, της δημιουργούσε ένα περίεργο συναίσθημα στο στομάχι της. Τόση ώρα είχαν ανταλλάξει μόνο μερικές ματιές. Όλοι οι υπόλοιποι μέσα στο πένθος τους δεν είχαν προσέξει τα βλέμματα με νόημα, τα τυχαία αγγίγματα και τις εκφράσεις πόθου. Τους άρεσε που είχαν κρατήσει τα χτεσινά γεγονότα μόνο δικά τους. Αν και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα παρέμεναν κρυφά για πολύ ακόμα.

Η μαμά του έπιασε συζήτηση με τον Josh, το μόνο άτομο της παρέας που έκανε καλή εντύπωση στους ενήλικες. Η Palmer και η Kendy δεν δίστασαν να συμμετέχουν, ενώ ο Max έκλεψε ένα σοκολατάκια από την Akari όσο εκείνη προσπαθούσε να συνέλθει από το κλάμα. Μέσα σε όλο αυτό το συναισθηματικά φορτισμένο περιβάλλον υπήρχαν δύο ερωτευμένοι νέοι, που είχαν προβάλει να ανταλλάξουν μόνο λίγες κουβέντες από την στιγμή που έφτασαν στο αεροδρόμιο. Ο Dexter βλέποντάς τους όλους απασχολημένους την τράβηξε από το χέρι και την οδήγησε λίγο πιο μακριά.

"Το κορίτσι του διπλανού διαμερίσματος, εε;" Επανέλαβε τα λόγια της μαμάς του. Τον είδε να κοκκινίζει και το ύφος της έγινε πονηρό. "Μιλάς στην μαμά σου για εμένα;"

"Μην χαίρεσαι. Της έχω πει για όλες τις φορές που κάλεσες την αστυνομία." Το πρόσωπό της άλλαξε έκφραση. Παρατηρώντας την έβαλε τα γέλια. "Πλάκα σου κάνω! Σε συμπαθεί!"

"Με συμπαθούν άτομα; Wow."

"Τι σε κάνει να εκπλήσσεσαι; Σε συμπαθούν αρκετά άτομα. Και εγώ είμαι ένα από αυτά."

"Μόνο με συμπαθείς;" Τον ρώτησε πονηρά. Υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχε ποτέ της το θάρρος να του πει κάτι τέτοιο.

"Όχι." Της είπε και την πλησίασε αγκαλιάζοντάς την από την μέση. Έσκυψε στο αυτί της και της ψιθύρισε χαμηλόφωνα. "Είμαι καταστροφικά ερωτευμένος μαζί σου."

Το πρόσωπο της Sunny έγινε πιο κόκκινο και από ώριμη ντομάτα. Έκανε μία κίνηση για να τον σπρώξει ακουμπώντας το χέρι της στο στέρνο του, όμως εκείνος την τράβηξε ακόμα πιο κοντά του. Τα σώματά τους κόλλησαν και εκείνος χωρίς να χάσει λεπτό άρχισε να την φίλα πρώτα στο μάγουλο και ύστερα στα χείλη. Όλες οι προσπάθειές της να τραβηχτεί μακριά του απέβησαν μάταιες. Τα χέρια του την κρατούσαν κοντά. Απομακρύνθηκε ζαλισμένη από την μυρωδιά του.

"Σταμάτα. Με κάνεις να νιώθω όμορφα, ανισόρροπε!" Του είπε με μεγάλη ειλικρίνεια. "Έχει ανοίξει μέσα μου μία πηγή και θετικά συναισθήματα έχουν γεμίσει όλο μου το σώμα! Θα εκραγώ!"

"Κάντο σε 5 λεπτά γιατί σκέφτομαι να σε ξαναφιλήσω." Εκείνη δεν αρνήθηκε την πρότασή του αυτή την φορά και ενέδωσε στις επιθυμίες και των δύο τους.

Θα της έλειπε τόσο πολύ. Γιατί έπρεπε το timing να ήταν τόσο λάθος; Γνωρίζονταν πάνω από 2 χρόνια και μοιράστηκαν τα αληθινά τους συναισθήματα κυριολεκτικά μία μέρα πριν το ταξίδι του! Το σύμπαν δεν τους έκανε την χάρη ούτε αυτή την φορά. Ήταν τόσο άδικο να βρίσκεις κάποιον και να μην προλαβαίνεις να χορτάσεις μαζί του τις στιγμές που θα ήθελες.

"Τι θα κάνω τόσο καιρό μακριά σου;" Τον ρώτησε λαχανιασμένη.

"Θα μιλάμε κάθε μέρα. Θα είσαι το πρώτο άτομο που θα καλημερίζω όταν ξυπνάω και το τελευταίο που θα καληνυχτίζω το βράδυ. Να μου στέλνεις τα πάντα. Ακόμα και αυτά που θεωρείς ασήμαντα. Δεν θα διστάζεις να με καλείς όποτε θες εσύ. Να μην σε νοιάζει η διαφορά της ώρας."

"Θα είναι δύσκολο..." Ψιθύρισε. Τα προβλήματα που απλώνονταν στο δρόμο τους ήταν άπειρα.

"Θα είναι." Συμφώνησε. "Αλλά εμείς είμαστε φτιαγμένοι για τα δύσκολα, όσο περίεργο και αν σου ακούγεται. Σκέψου πως φτάσαμε ως εδώ."

"Το ξέρω, όμως τι θα γίνει αν αυτό δεν λειτουργήσει; Δεν θέλω να σε κρατάω πίσω."

"Μα δεν καταλαβαίνεις πως δεν με κρατάς πίσω; Εγώ συνεχίζω να παλεύω για πολλά και ένας λόγος ακόμα θα είσαι εσύ."

"Αυτό το λες τώρα. Τι θα γίνει όμως αν γνωρίσεις άλλο άτομο εκεί;"

"Οι Αγγλίδες είναι κρυόκωλες." Έβαλε τα γέλια για να την βεβαιώσει πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει.

"Εσένα δεν σου αρέσουν οι κρυόκωλες;" Τον πείραξε.

"Προτιμώ τα κορίτσια με ζεστούς-" Η Sunny έβγαλε ένα επιφώνημα όταν ένιωσε το χούφτωμά του. Τον μάλωσε αυστηρά για τις βλακείες του σε δημόσιους χώρους.

"Δεν θα έχει μόνο Αγγλίδες εκεί. Στο Λονδίνο υπάρχουν υψηλά ποσοστά εισροής μεταναστών από άλλες χώρες."

"Ακόμα καλύτερα. Δεν θα νιώθω τόσο μόνος. Θα κάνω πολλούς φίλους."

"Είμαι σίγουρη για αυτό."

"Έλα μαζί μου." Της είπε έτσι στο άσχετο. Η δήλωσή του έσκασε σαν βόμβα.

"Τι;"

"Άστα όλα και έλα μαζί μου!"

"Είσαι τρελός;"

"Ναι." Είπε με μία φυσικότητα. "Θα μείνουμε μαζί. Θα πας σε σχολή μαγειρικής ή σεμινάρια τέλος πάντων και μετά θα μπορείς να δουλέψεις πάνω στον κλάδο σου."

"Είσαι τρελός;" Συνέχισε με την ίδια ερώτηση. "Δεν γίνονται έτσι τα πράγματα. Ένα τέτοιο ταξίδι θέλει προετοιμασία και το ξέρεις πολύ καλά, Dexter. Δεν γίνεται να πάρεις απλά μία βαλίτσα και να φύγεις όποτε σου καπνίσει. Η μετανάστευση δεν είναι ταξίδι αναψυχής."

"Το ξέρω." Ηττήθηκε. "Απλά προσπαθώ να σε φέρω κοντά μου ακόμα και με χαζές ιδέες. Έτσι είμαστε εμείς. Εσύ θέτεις τα ερώτημα και εγώ δίνω τις απαντήσεις. Μπορεί να μην είναι πάντα σωστές, αλλά είναι καλύτερες από το τίποτα."

"Κάνουμε καλό ντουέτο. Θα μπορούσαμε να είμαστε πρωταγωνιστές σε βιβλίο." Ο Dexter φάνηκε να το σκέφτεται για λίγο.

"Και πώς θα λεγόταν;" Την ρώτησε.

"Δεν ξέρω... Ίσως η εποχή της αβεβαιότητας. Ακούγεται πιασάρικο και μας περιγράφει."

"Μου κάνει. Το κρατάμε." Της έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο.

Οι υπόλοιποι τους είχαν παρατηρήσει από μακριά μα δεν βάλθηκαν να τους χαλάσουν την στιγμή τους. Έλαμπαν από χαρά και ευτυχία. Δυστυχώς, η ώρα που φοβόταν περισσότερο είχε έρθει. Η αναχώρηση της πτήσης του ανακοινώθηκε και η στιγμή του αποχωρισμού είχε φτάσει. Οι φίλοι και η οικογένεια αγκάλιασε τον μπασίστα δίνοντάς του ευχές για το ταξίδι και για την νέα του ζωή μακριά από την Νέα Υόρκη. Υποσχέσεις για επανένωση γέμισαν τον αέρα μαζί με λόγια αγάπης ποτισμένα με δάκρυα. Αφού τους χαιρέτησε όλους έναν έναν έτρεξε γρήγορα στο τελευταίο (και καλύτερο) άτομο που ήθελε να δει πριν φύγει. Η ηλιαχτίδα του προσποιήθηκε πως δεν είχε την ανάγκη να βάλει τα κλάματα.

"Θα μου υποσχεθείς κάτι;" Την κράτησε από τους ώμους κοιτάζοντάς την στα μάτια χωρίς ντροπή.

"Ό,τι θέλεις."

"Θέλω να κυνηγήσεις αυτό που αγαπάς. Θέλω να το κάνεις για εσένα. Μόνο για εσένα. Εγώ απλά είμαι η αφορμή. Εσύ το κάνεις γιατί σου αξίζει να παλέψεις για τα όνειρά σου. Μην αφήνεις τον καιρό να περνάει. Θα το μετανιώσεις."

"Στο υπόσχομαι." Τον αγκάλιασε για να κρύψει τα υγρά μάτια της. "Θέλω όμως να μου υποσχεθείς κάτι και εσύ... να μη με ξεχάσεις."

"Μπορώ να σου εγγυηθώ πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ." Μύρισε το άρωμά της όσο την είχε κοντά του. "Μου έχεις πάρει το μυαλό ούτως ή άλλως. Είναι αδύνατο να σε ξεχάσω."

Οι δύο τους έμειναν αγκαλιασμένοι για μερικά δευτερόλεπτα ακόμα πριν ο Dexter την φιλήσει για τελευταία φορά με πάθος. Η Sunny του φώναξε κάτι τελευταίες ασυναρτησίες όσο αποακρυνόταν και εκείνος γύρισε επιτόπου πίσω στα γρήγορα για να της πει κάτι τελευταίο πριν φύγει.

"Είμαι ερωτευμένος μαζί σου, ηλιαχτίδα." Της είπε πάλι με χαρά παιδιού. Από το βλέμμα της κατάλαβε πως δεν θα βαριόταν να το ακούει ποτέ της.

"Και εγώ είμαι ερωτευμένη μαζί σου, ανισόρροπε."

ΓΔΟΔΒΟΧΔΒΔΟΔ
ΗΔΟΔΞΔΟΔΒΔΠΞ
ΩΔΙΔΩΔΟΔΒΔΟΔΗΟ
ΦΙΡΒΧΟΣΥΡΙΒΧΠΔΥΔΙ
ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ;

Oh God (αν υπάρχεις), αυτό το κεφάλαιο είναι γεμάτο με τόσα πολλά συναισθήματα! Δεν ξέρω από που να αρχίσω!

Το τραγούδι πάνω είναι το πιο κατάλληλο για αυτό το κεφάλαιο. Ακούστε το και βάλτε τα κλάματα με την ησυχία σας! Λάτρεψα τον τρόπο με τον οποίο όλοι οι χαρακτήρες ήταν στο κεφάλαιο και είδαμε τις αντιδράσεις του καθενός. Επίσης, γνωρίσαμε και την μαμά του Dexter.

Μου ήταν πολύ περίεργο να γράφω αυτές τις σκηνές με τους πρωταγωνιστές, γιατί τους είχα συνηθίσει να τσακώνονται σε κάθε κεφάλαιο. Αλλά παράλληλα είμαι πολύ χαρούμενη για τα παιδιά μου. Πριν αρχίσετε να με βρίζετε και να μου πετάτε ντομάτες (ΣΕ ΒΛΕΠΩ) θέλω να σας πω πως έχουμε ακόμα ένα επίλογο, ένα κεφάλαιο με ενδιαφέροντα facts για την ιστορία και φυσικά ένα με aesthetics γιατί είμαι πόρνη για κάτι τέτοια!

Ερώτηση του κεφαλαίου:
Ποιά ήταν η αγαπημένη σας
στιγμή στην ιστορία;