"Έχεις φέρει μαζί σου
τα ακουστικά;"

. *   ✦ .  ⁺   .

Λένε πως αν δεις μαύρη γάτα στο δρόμο είναι κακή τύχη. Το ίδιο ισχύει και για τους σπασμένους καθρέπτες, το άνοιγμα ομπρέλας σε εσωτερικούς χώρους, το να ρίξεις κάτω αλατιέρα, να περάσεις κάτω από σκάλα και να σκοτώσεις πασχαλίτσα. Κακοί οιωνοί, έτσι τους λέει ο κόσμος. Η Sunny φυσικά ποτέ της δεν πίστεψε σε αυτές τις υπερβολικές ανοησίες, όπως και σε πολλά άλλα. Ζώδια, μαύρη μαγεία, χαρτομαντεία, νεράιδες, βρικόλακες, λυκάνθρωποι, γοργόνες και καλικάντζαροι, τα έβρισκε όλα το ίδιο χαζά και παιδικά. Βγαλμένα από την ανθρώπινη βλακεία που δυστυχώς επιβίωνε με το πέρασμα του χρόνου. Κατάλοιπα ενός μακρινού Μεσαίωνα, ενός κόσμου πολύ μακριά χρονικά, όμως παράλληλα πολύ κοντά μας.

Η ροζομάλλα είχε προγραμματίσει ακριβώς τι θα βάλει για την θεατρική παράσταση της Palmer, μία εβδομάδα πριν. Δεν υπήρχε περίπτωση να την πατήσει όπως τότε με το club! Ο Leo και οι στυλιστικές του ικανότητες θα έμεναν στο ράφι για λίγο. Το θέατρο είναι χώρος πολιτισμού και καλλιτεχνικής έκφρασης, οπότε θα έπρεπε να βάλει κάτι σχετικά επίσημο και σοβαρό. Επιπλέον, εκτός από την προετοιμασία των ρούχων της, φρόντισε να ενημερωθεί για την παράσταση που θα παρακολουθούσαν, διαβάζοντας σχετικές πληροφορίες για την πλοκή και τους χαρακτήρες στο ίντερνετ. Ήθελε να εντυπωσιάσει την Palmer με τις γνώσεις της και να κάνει τον Dexter να αισθανθεί ηλίθιος. Εκτός αν και αυτός ήξερε για την παράσταση. Γαμώτο.

Μόλις η μορφή του εμφανίστηκε στην σκέψη της ένα καυτό κύμα ανησυχίας διαπέρασε το κορμί της. Ο ανισόρροπος την εκνεύριζε τόσο πολύ για λόγους ανεξήγητους. Το κουδούνι της πόρτας χτύπησε και εκείνη έτρεξε, με την εικόνα του ακόμα νωπή στο μυαλό της, να ανοίξει. Στο κατώφλι δεν ήταν άλλος, παρά ο πολυαγαπημένος, ανεπανάληπτος, αξιολάτρευτος, αξιοθαύμαστος, αξιότιμος μπασίστας της διπλανής πόρτας.

"Θα αργήσουμε. Πάμε." Ήταν το μόνο που της είπε χωρίς καν να την χαιρετήσει πρώτα. Η Sunny φορώντας το παλτό της ακολούθησε εκείνον και την υπόλοιπη παρέα μέχρι την στάση του λεωφορείου. Οι πολυάσχολοι δρόμοι της πόλης δεν θα έκαναν την μετακίνησή τους εύκολη και φοβήθηκε σε περίπτωση που καθυστερούσαν.

"Ελπίζω να προλάβουμε..." Εξωτερίκευσε με πλάγιο τρόπο την ανησυχία και το άγχος της. Έπρεπε να είναι πιο ξεκάθαρη. Να λέει τα πράγματα με το όνομά τους.

"Θα προλάβουμε." Την καθησύχασε ο Josh και της έδειξε μία κενή θέση στο λεωφορείο. "Κάτσε εδώ. Εγώ προτιμώ να είμαι όρθιος."

"Νομίζω πως πρέπει να κάνεις μαθήματα ιπποτισμού και στα άλλα αγόρια της παρέας, Josh." Αστειεύτηκε η Akari ρυθμίζοντας κάτι στην κάμερά της. Δεν έχανε την ευκαιρία να τραβήξει vlog σήμερα.

"Εγώ είμαι μία χαρά." Είπε ο Max και ο Dexter συμφώνησε.

"Και εγώ το ίδιο."

Στην συνέχεια, δεν παρακολουθούσε ιδιαίτερα τις συζητήσεις τους. Είχε καθίσει προς το παράθυρο και κράταγε στην αγκαλιά της την τσάντα της. Βέβαια με τους φίλους δίπλα της ένιωθε μεγαλύτερη ασφάλεια και σιγουριά. Πάντα όμως πρέπει να προσέχεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Κοίταξε την ώρα στο κινητό της και το άγχος κάθισε βαριά στο στομάχι της.

"Σίγουρα θα προλάβουμε;" Ρώτησε πάλι διακόπτοντας τον Max, που εξηγούσε την αναλογία των κοκτέιλς στους υπόλοιπους. "Έχει αρκετή κίνηση."

"Όπως πάντα." Πρόσθεσε η Akari.

"Θα προλάβουμε. Λογικά..." Απάντησε ο Dexter αδιάφορα.

"Λογικά; Δηλαδή μπορεί και να μην προλάβουμε;" Αγχώθηκε ακόμα περισσότερο.

"Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι έτσι και αλλιώς, ηλιαχτίδα. Δυστυχώς δεν μπορούμε να πετάξουμε προς το θέατρο. Αποδέξου το και προχώρα με την ζωή σου." Ο επιθετικός τόνος του την νευρίασε. Αντί να την καθησυχάσει λέγοντάς της πως θα προλάβουν να πάνε, αυτός απλά της είπε την ωμή αλήθεια! Μα πώς τολμάει;

"Φυσικά και μπορούμε να κάνουμε κάτι! Να πάρουμε ταξί αν χρειαστεί." Η ιδέα της δεν φάνηκε να ικανοποιεί τα παιδιά και ιδίως τον Dexter.

"Με όποιο μέσο και να πάμε, πάλι κίνηση θα έχει. Κάνε υπομονή. Θα φτάσουμε."

Η συζήτηση έληξε σε αυτό το σημείο με την Sunny να κοιτάζει το παράθυρο ελαφρώς κοκκινισμένη. Δεν ήθελε να την θεωρούν ηλίθια. Το άγχος κατέστρεφε πάντα την διάθεσή της. Τρύπωνε με το έτσι θέλω στο μυαλό της και δεν έλεγε να φύγει με τίποτα. Την βασάνιζε μέχρι να υποκύψει. Είχε ανοίξει το κινητό της για να δει την ώρα πάνω από δέκα φορές. Το πιο τραγικό ήταν πως δεν είχαν περάσει ούτε πέντε λεπτά. Οι παλμοί της ανέβαιναν επικίνδυνα. Ξεκούμπωσε το παλτό για να πάρει αέρα και έριξε πίσω το χλωμό πρόσωπό της. Ένιωθε πραγματικά ο πιο άτυχος άνθρωπος στον κόσμο.

"Είσαι καλά;" Την ρώτησε ο Dexter παρατηρώντας όλες τις κινήσεις της εδώ και ώρα. "Θες νερό;"

"Έχω στην τσάντα μου... καλά είμαι." Η απάντησή που του έδωσε δεν φάνηκε να τον πείθει. Έβγαλε από την τσέπη του το κινητό του και ανέτρεξε γρήγορα στα αποθηκευμένα του playlists.

"Έχεις φέρει τα ακουστικά σου;" Η Sunny τον κοίταξε περίεργα. Δεν καταλάβαινε τι σχέση είχαν αυτά τώρα.

"Πάντα μαζί μου τα έχω." Έβγαλε από την τσάντα της τα μαύρα ακουστικά και εκείνος τα σύνδεσε με το κινητό του.

"Φόρεσέ τα και άκου αυτό. Σε λίγο φτάνουμε."

Παραξενεμένη τα έβαλε και βολεύτηκε καλύτερα στο κάθισμα του λεωφορείου. Η γλυκιά και καθησυχαστική μελωδία του τραγουδιού ξεχύθηκε πρώτα στα αυτιά της και μετά απλώθηκε σε κάθε εκατοστό της ύπαρξής της. Του κουβάρι του άγχους στο στομάχι της λύθηκε και τα γαλανά της μάτια έκλεισαν απαλά. Δεν κατέβαλε καμία προσπάθεια να τα κρατήσει ανοιχτά. Η βοή από τους θορύβους του λεωφορείου και οι ζωηρές συζητήσεις έσβησαν γύρω της. Εκείνη την στιγμή ήταν μόνο εκείνη και η μουσική. Η μουσική που ο Dexter της έβαλε να ακούσει.

Η φωνή της τραγουδίστριας ήταν σαν ζεστό μέλι σε καυτή κούπα τσάι. Σαν λιακάδα μετά από πολλές μέρες βροχής και κακοκαιρίας. Σαν νανούρισμα σε ξενυχτισμένους ταξιδιώτες, που πηγαίνουν σε άλλες ηπείρους, σε μέρη μακρινά, σε μέρη άγνωστα. Η παγωνιά της Νέας Υόρκης είχε χαθεί. Το σώμα της φλεγόταν λες και δέχτηκε όλες τις αγκαλιές που αρνιόταν τα τελευταία 20 χρόνια. Το κεφάλι της έγειρε πάνω στο παγωμένο τζάμι και η επαφή με το κούτελό της την ανακούφισε. Από το παραδεισένιο όνειρο, το οποίο ευχήθηκε να κρατήσει για πάντα, την έβγαλε ένα απαλό άγγιγμα στον ώμο της. Άνοιξε τα μάτια της για να αντικρίσει δύο κατάμαυρα αστέρια. Κόλλησε χαζεύοντάς τα.

"Φτάσαμε." Της είπε και μαζί με τους υπόλοιπους κατέβηκαν από το λεωφορείο. Μέσα στον πανικό που επικρατούσε από κόσμο έτρεξε για να τους προλάβει. Αυτός είχε κατέβει πρώτος από όλους και πάσχιζε να τον φτάσει. Ήταν σαν έτρεχε σε όνειρο και παρέμενε πάντα στο ίδιο σημείο.

Μόλις πάτησε το πόδι της στο πεζοδρόμιο ο κρύος αέρας τύλιξε το σώμα της, όμως δεν την επηρέαζε ιδιαίτερα. Το αποζητούσε. Το είχε ανάγκη. Κοίταξε την τσάντα της για να βεβαιωθεί πως δεν ξέχασε κάτι και συνειδητοποιήσε πως κρατούσε ακόμα το κινητό του. Χωρίς σκέψη άνοιξε το στόμα της για να φωνάξει το όνομά του, αλλά η φωνή της δεν ακούστηκε. Κοίταξε ακόμα μία φορά το κινητό του και τότε ήταν που το αγγελάκι και το διαβολάκι εμφανίστηκαν το καθένα στους δύο ώμους της.

"Δώστο πίσω! Ευχαρίστησέ τον και δώστο πίσω."

"Κράτα το! Αν δεν στο ζητήσει κράτα το. Μόλις βρεις χρόνο ψάξε να δεις τι κρύβει. Με προσοχή όμως." Το διαβολάκι νίκησε.

Έχωσε βιαστικά το κινητό του στην τσέπη της και προχώρησε προς το θέατρο. Τα παιδιά είχαν ήδη πιάσει θέση στην τεράστια ουρά και την περίμεναν να έρθει. Ο κόσμος φαινόταν πολύς για μία ερασιτεχνική θεατρική παράσταση και χάρηκε για την Palmer. Ανυπομονούσε να δει από κοντά το ταλέντο της. Το έργο ήταν εξαιρετικά δύσκολο και αναρωτιόταν αν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις.

"Γειά σας, παιδιά!" Ακούστηκε μία τσιριχτή φωνή και γύρισε να δει την Kendy να τους χαμογελάει όλο χαρά. "Ανυπομονείτε;"

"Τι κάνεις εσύ εδώ;" Η αδιάκριτη και αγενής ερώτηση της ροζομάλλας έκανε τους πάντες να ξαφνιαστούν. "Εε εννοώ... πώς και από εδώ;"

"Με κάλεσε η Palmer να δω την παράσταση." Εξήγησε η χαρωπή. Είχε φορέσει ένα λευκό φόρεμα που ερχόταν σε πλήρης αντίθεση με την μαύρη επιδερμίδα της. Τα σγουρά μαλλιά της ήταν πιασμένα με μία ασορτί μπαντάνα και στο λαιμό είχε ένα χρυσό μενταγιόν.

"Ωραία." Είπε όλο χαρά μέσα από τα δόντια της. Ανεχόταν την Kendy στην δουλειά και τώρα έπρεπε να την ανεχτεί και στην προσωπική της ζωή. Υπέροχα!

Όταν έφτασε η ώρα τους, οι υπεύθυνοι έλεγξαν τα εισιτήριά και τους έδειξαν τις θέσεις τους. Ο αριθμός που αναγραφόταν πάνω στο δικό της εισιτήριο ήταν το νούμερο 9. Έκανε μία σύντομη βουτιά στον αποθηκευτικό χώρο του εγκεφάλου της για να θυμηθεί κάποιες άχρηστες πληροφορίες που είχε μάθει από τον Leo. Ο αριθμός 9 στην Ιαπωνική κουλτούρα ήταν συνυφασμένος με την έννοια της δεινοπάθειας.

Κακός οιωνός. Αν η ηλιαχτίδα πίστευε σε αυτά τότε θα είχε τρομοκρατηθεί.

Η Akari έκατσε δίπλα στον Josh και μιλούσε ακατάπαυστα στην κάμερα δείχνοντάς πλάνα από τον χώρο και την σκηνή. Το γεγονός ότι τόσο πολλά άγνωστα άτομα ήξεραν τόσες λεπτομέρειες για την ζωή της έκανε την Sunny να ανακατεύεται. Ο Max και ο Dexter άνετοι συζητούσαν για άκυρα θέματα, ενώ η Kendy τους είχε κολλήσει σαν την βδέλλα. Τελικά είχαν φτάσει αρκετή ώρα πριν ξεκινήσει παράσταση και ο κόσμος ακόμα έμπαινε στο θέατρο. Νευρικά έψαξε στις τσέπες του παλτού για να βεβαιωθεί ότι το κινητό του ήταν ακόμα εκεί. Σιγά σιγά σηκώθηκε από την θέση της χωρίς να φανεί ύποπτη.

"Πάω λίγο στην τουαλέτα." Ενημέρωσε τα παιδιά για να μην αναρωτηθούν που πήγαινε.

"Έρχομαι και εγώ." Πετάχτηκε όρθια η Kendy και εκείνη έβρισε από μέσα της.

Τα δύο κορίτσια έψαξαν για λίγη ώρα την τουαλέτα και περίμεναν άλλο τόσο στην ουρά. Ευτυχώς όταν ήρθε η σειρά τους, πριν από αυτή, δεν περίμεναν πολλά άτομα, γιατί θα χρειαζόταν χρόνο να ξεψαχνίσει το κινητό. Δεν ήθελε να έχει τύψεις πως άφησε να περιμένει κάποια με συχνοουρία, μόνο και μόνο για να πραγματοποιήσει τα αίσχη της κατινιάς της!

Μπήκε βιαστικά σε μία από τις άδειες και κλείδωσε την πόρτα. Έβγαλε με τρεμάμενα χέρια το κινητό από την τσέπη της και πριν το ανοίξει δίστασε. Είναι σωστό αυτό που πάω να κάνω; Αυτό είναι παραβίαση προσωπικών δεδομένων!

"Θες να σε περιμένω;" Ακούστηκε από έξω η σπαστική φωνή της Kendy.

Φύγε μωρή τσιριχτή σφυρίχτρα! Κάνε μας τη χάρη και πήγαινε στον διαολ-

"Δεν χρειάζεται, Kendy μου!" Πρώτη φορά στην ζωή της της μίλαγε έτσι. "Πήγαινε, θα έρθω σε πολύ λίγο."

"Εντάξει. Αν χρειαστείς κάτι-"

"Δεν θα χρειαστώ!" Την έκοψε και άκουσε την πόρτα του μπάνιου να κλείνει. Επιτέλους την ξεφορτώθηκα!

Πάτησε το κουμπί για να ανοίξει και στην αρχική οθόνη εμφανίστηκε ένα μοτίβο ασφαλείας. Δίστασε. Αυτή ήταν η ευκαιρία της να σταματήσει αυτό που έκανε. Το χέρι της κινήθηκε μηχανικά, χωρίς να το ελέγχει, ξεκληδώνοντας το μοτίβο με την πρώτη. Και αυτή το ίδιο χρησιμοποιούσε, όπως και άλλα τόσα εκατομμύρια άτομα. Καμία πρωτοτυπία. Το κινητό ξεκλείδωσε και είδε πως για ταπετσαρία είχε βάλει ένα κολάζ από φωτογραφίες διάφορων στιγμών του. Υπήρχαν οι φίλοι του, τα παιδιά της μπάντας, τα μουσικά όργανά του, η Νέα Υόρκη και κάπου μέσα σε όλα αυτά είδε και τον εαυτό της. Ήταν μία φωτογραφία που είχε τραβηχτεί σε κάποιο τραπέζι. Δίπλα της ήταν η Palmer και ο Josh. Ούτε που θυμάται πότε τους είχε βγάλει.

Η περιέργειά της την έκανε να ανατρέξει στην συλλογή. Δεν βρήκε κάτι περίεργο ή σοκαριστικό, αφού ο Dexter δεν έβγαζε συχνά φωτογραφίες. Δεν μπήκε καν στον κόπο να ψάξει στα social media του. Δεν τα χρησιμοποιούσε καθόλου. Ύστερα από μία σύντομη περιήγηση η απογοήτευσή της ήταν τεράστια. Τόσος κόπος για το τίποτα. Αυτό το άτομο ήταν τόσο μυστήριο που ούτε στο κινητό του δεν άφηνε κάποιο στοιχείο για την ζωή του! Σε μία τελευταία προσπάθεια πάτησε να δει τα emails του. Ήξερε πως δεν υπήρχε περίπτωση να βρει κάτι εκεί, καθώς κανείς πλέον δεν επικοινωνεί με mail.

Ή έτσι νόμιζε.

Έσυρε το δάχτυλό της πάνω στην οθόνη προσπερνώντας κάτι άσχετα διαφημιστικά και την προσοχή της τράβηξε ένα σχετικά πρόσφατο. Βλέποντας την ημερομηνία αυτό πρέπει είχε σταλεί πριν ένα μήνα περίπου, λίγο μετά την αλλαγή του χρόνου, στις αρχές Ιανουαρίου. Για να μην εκραγεί από την περιέργειά της πάτησε πάνω και άρχισε να διαβάζει γρήγορα προσπερνώντας τις περιττές λεπτομέρειες και πηγαίνοντας στο πιο σημαντικό κομμάτι.

INSTITUTE OF CONTEMPORARY MUSIC PERFORMANCE
[ICMP]

Αγαπητέ κύριε Dexter Benjamin Peterson, με μεγάλη χαρά σας ανακοινώνουμε πως η αίτησή που υποβάλατε εγκρίθηκε με επιτυχία. Θα χαιρόμασταν να σας καλώς ορίσουμε στο τμήμα μας με το ξεκίνημα του νέου ακαδημαϊκού έτους.

Το μυαλό της Sunny βραχυκύκλωσε όσο διάβαζε ολόκληρο το mail. Μόλις τελείωσε την πρώτη ανάγνωση άρχισε να το διαβάζει πάλι όλο από τη αρχή. Το απεγνωσμένο βλέμμα μας έπεσε πάνω στην διεύθυνση του πανεπιστημίου.

Λονδίνο.

ΜΠΟΥΜ!

ΝΤΑΝ, ΝΤΑΝ,
ΝΤΑΑΑΑΑΑΑΝ!

Αυτό το πανεπιστήμιο είναι πραγματικό, όμως δεν έχω ιδέα πως υποτίθεται πως είναι τα τα mail που στέλνουν. Ας φανταστούμε πως ένα μέρος του ήταν αυτό που έγραψα, όσο χάλια και να φαίνεται. Όμως, δεν έχει σημασία το ίδιο το mail αλλά το περιεχόμενο! ΤΟ ΠΑΛΙΚΑΡΙ ΜΑΣ ΦΕΥΓΕΙ! ΠΟΥ ΠΑΣ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΛΕΣ ΤΙΠΟΤΑ;!

Οκ. Ηρέμησα.

Πάνω είναι το τραγούδι που της έβαλε να ακούσει στο λεωφορείο. Σας προτείνω να ξαπλώσετε στο κρεβάτι/ καναπέ/ πάτωμα μόνοι και να το ακούσετε με κλειστά τα μάτια. Κάντε το και θα με θυμηθείτε.
♡

Σε άλλα νέα, η Kendy σπάει τα νεύρα της Sunny (πρωτότυπο), η Akari και ο Josh είναι οι αγαπημένοι μου side characters και η ηλιαχτίδα είναι μία κατίνα του κερατά! Καλά να πάθεις,
κούκλα μου!

Ερώτηση του κεφαλαίου:
Ποιός είναι ο αγαπημένος
σας side character;