"Κάποτε έχεις πει πως
καπνίζεις μόνο σε ειδικές
περιστάσεις. Τι το ξεχωριστό
έχει αυτή;"

. *   ✦ .  ⁺   .

"Τι θα τα κάνεις όλα αυτά τα βιβλία;" Η Sunny στάθηκε μπροστά στην ακατάστατη βιβλιοθήκη του. Δεν υπήρχε συνοχή στα ράφια. Πεταμένα comic, βιβλία, παρτιτούρες και φυλλάδια ήταν σκόρπια. Πάντα ήθελε να βρει μία δικαιολογία για να δει αναλυτικά την συλλογή του, όμως ντρεπόταν να το κάνει. Σήμερα ήταν η τυχερή της μέρα.

"Δεν θα πάρω τίποτα από αυτά." Είπε φέρνοντας μερικές άδειες κούτες. "Θα πάνε όλο στην μάνα μου."

"Δεν θα πάρεις έστω ένα μαζί σου; Το αγαπημένο σου για παράδειγμα;" Ψαχούλεψε κάτι στα ράφια.

"Με ρωτάς έμμεσα πιο είναι το αγαπημένο μου;" Το πονηρό που βλέμμα την έκανε να τον χτυπήσει ελαφρά στον ώμο. "Τα comics του Kingsman. Εδώ έχω λίγα. Τα περισσότερα είναι στο σπίτι μου και τα έχω διαβάσει όλο πάνω από πέντε φορές."

"Έχω δει τις ταινίες, αλλά δεν έχω διαβάσει κανένα comic."

"Θα στα πρότεινα οπωσδήποτε!" Της έδωσε ένα από την συλλογή του. "Πιο μικρός όταν έμενα με τον πατέρα μου τα Σαββατοκύριακα και τις διακοπές έπαιρνα πάντα μαζί μου όλη την συλλογή και την διάβαζα από την αρχή. Καλύτερο από το να περνάω 'ποιοτικό' χρόνο με εκείνον και την νέα σύζυγο της χρονιάς. Είχε πλάκα να προσποιούμαι ότι διαβάζω, ενώ στην πραγματικότητα άκουγα κάθε ξεκατίνιασμα. Εσύ έχεις καμιά αξιομνημόνευτη παιδική ανάμνηση;"

"Δεν ξέρω... μάλλον όχι."

"Όλο και κάτι θα έχεις. Απλά σκέψου πράγματα που σε έκαναν χαρούμενη." Είδε την ροζομάλλα να σκέφτεται πριν του απαντήσει.

"Η πρώτη μου επαφή με την μαγειρική ήταν όταν ήμουν 9 ετών. Είχα γυρίσει από το σχολείο πεινασμένη γιατί δεν μου άρεσαν τα φαγητά του κυλικείου. Από τότε ήμουν ιδιότροπη με το φαγητό." Ο Dexter την φαντάστηκε μικρή και χαμογέλασε. "Η μαμά εκείνη την μέρα είχε φτιάξει το χειρότερο φαγητό που θα μπορούσες να φανταστείς!"

"Να μαντέψω... όσπρια;"

"Ναι!" Του είπε. "Δεν έχω θέμα με τα όσπρια τώρα, αλλά όταν είσαι 9 λογικό να μην σου αρέσουν. Επίσης η μαμά μου τα έφτιαχνε χάλια! Η σούπα ήταν τόσο πηχτή και αηδιαστική. Στο έχω ξαναπεί πως είχα και έχω τρομερό θέμα με την υφή των φαγητών και όχι τόσο με την γεύση. Μερικά φαγητά απλά έχουν απαίσια υφή!"

"Ναι, το θυμάμαι. Τι έκανες όμως;"

"Είχα θυμώσει πολύ! Οι αδερφές μου δεν αντέδρασαν άσχημα. Πάντα ήταν πιο υπάκουες για αυτό έκατσαν να φάνε κανονικά σαν καλά κορίτσια. Εγώ αρνιόμουν να κάτσω στο τραπέζι. Είχα πεισμώσει τόσο που η μαμά μου είπε να πάω νηστική στο δωμάτιο μου. Με δάκρυα στα μάτια και πείνα -κυριολεκτικά- για εκδίκηση κατέβηκα μετά το τέλος του μεσημεριανού για να φτιάξω άλλο φαγητό εντελώς μόνη μου!"

"Ελπίζω να μην έκαψες τίποτα..."

"Όχι! Όλα πήγαν πολύ καλύτερα από ότι περίμενα."

"Δηλαδή τι έφτιαξες;"

"Έφτιαξα τηγανιτά κεφτεδάκια με δυόσμο και για συνοδευτικό ψημένα λαχανικά στο φούρνο." Του είπε και αυτός έμεινε με το στόμα ανοιχτό.

"Θες να μου πεις πως έπλασες τα κεφτεδάκια μόνη σου, τα τηγάνισες και έψησες και λαχανικά στο φούρνο; Όλα αυτά στην ηλικία των 9;" Δεν μπορούσε να το πιστέψει.

"Το ίντερνετ βοήθεια πολύ. Δεν το σκέφτηκα ιδιαίτερα. Απλά εκτέλεσα τις οδηγίες και βγήκε κάτι καλό. Δεν ήταν τέλειο το αποτέλεσμα, αλλά τρωγόταν καλύτερα από ότι η πηχτή σούπα. Όταν το έμαθαν οι γονείς μου με μάλωσαν. Είπαν πως ήταν επικίνδυνο να είμαι κοντά σε εστίες φωτιάς χωρίς επίβλεψη. Δοκίμασαν όμως λίγα από τα κεφτεδάκια και αν και δεν μου το είπαν ποτέ τους, είδα πως τους άρεσαν."

"Είδες; Να μία ωραία παιδική ανάμνηση. Είμαι σίγουρος πως έχεις και άλλες." Ο Dexter άρχισε να πετάει στην κούτα τα βιβλία και τα comics του. Δεν έδινε σημάδια στους τίτλους. Ήθελε να ξεμπερδέυει με την μετακόμιση που του έτρωγε την ψυχή και τον χρόνο από πιο σημαντικά πράγματα. "Αν δεις κάτι που σου αρέσει μην διαστάσεις να μου το πεις."

"Μου έχεις κάνει ήδη πολλά δώρα." Κολακεύτηκε με την πρότασή του. "Πήρα το πικάπ, τους δίσκους που δεν θες και έναν ακόμα δώρο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;"

"Θες αυτό το βιβλίο;" Της έδωσε έναν βαρύ τόμο με τα όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου στο εξώφυλλο. Η Sunny διάβασε τον τίτλο με τα τεράστια γράμματα και κόντεψε να της πέσει από τα χέρια.

"Πολύχρωμες παπαρούνες: Ανάπτυξη και σεξουαλική διαπαιδαγώγηση." Κατάφερε να πει χωρίς να γελάσει. "Έχω τόσες απορίες... Αρχικά γιατί το έχεις; Πού το πήρες; Το έχεις διαβάσει; Σε ποιόν απευθύνεται; Γιατί; Γιατί; Γιατί;"

"Ακόμα μία ξεκαρδιστική παιδική ανάμνηση!" Της είπε και προετοιμάστηκε για την ιστορία του. "Όταν έγινα 12 η μαμά μου μίλησε με τον πατέρα μου για το ζήτημα της σεξουαλικής διαπαιδαγωγησής μου. Του πρότεινε, λοιπόν, να μου μιλήσει ο ίδιος για μερικά θέματα, ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της ανθρωπότητας!"

"Τι εννοείς; Απλά σου πήρε αυτό τι βιβλίο και το διαβάσατε μαζί;" Προσπάθησε να καταλάβει.

"Όχι μόνο αυτό. Μου πρότεινε και τι βίντεο να δω για να καταλάβω πως γίνεται στην πράξη."

"Πλάκα μου κάνεις, έτσι;" Δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο άβολη και τραυματική θα ήταν αυτή η εμπειρία. "Έβαλες τα κλάματα;"

"Περίπου." Έσκασε στα γέλια. "Ήταν ότι χειρότερο. Στα δέκατα όγδοα γενέθλια μου μου έκανε δώρο μία κούτα γεμάτη προφυλακτικά. Ο τύπος είναι για δέσιμο."

"Καθόλου άβολο..." Σχολίασε βοηθώντας τον στο μάζεμα της βιβλιοθήκης. Σε αντίθεση με εκείνον, αυτή έριχνε μια γρήγορα μάτια στους τίτλους πριν τα βάλει μέσα στο κουτί. Τα ράφια άρχιζαν να αδειάζουν και αυτή έφτασε ένα μεγάλο άλμπουμ που είχε καλυφθεί με άλλα βιβλία. Πέρασε το χέρι της πάνω από το εξώφυλλο για να διώξει την σκόνη και το άνοιξε δίχως να ρωτήσει τον Dexter.

"Αυτό είναι άλμπουμ φωτογραφιών." Της εξήγησε μόλις την είδε να το ανοίγει. "Δεν έχει πολλές. Η μάνα μου έχει κρατήσει ολόκληρο αρχείο από την μέρα που γεννήθηκε. Αυτές είναι απλά ένα δείγμα που επέμενε να έχω μαζί μου. Είναι κάπως ευαίσθητη με τις αναμνήσεις."

"Και εμείς έχουμε πολλά άλμπουμ στο σπίτι." Πρόσθεσε. "Έχει πλάκα να τα ξεφυλλίζεις. Σιχαινόμαι όλα τα κουρέματα που είχα."

"Stephanie από το Lazy Town..." Ψιθύρισε και το πείραγμά του για τα μαλλιά της την έκαναν να στριφογυρίσει τα μάτια της. Πήρε το άλμπουμ και κάθισε στον καναπέ. Της χρειαζόταν ένα σύντομο διάλειμμα από την δουλειά. Εκείνος δεν φάνηκε να δυσανασχετεί και έκατσε δίπλα της.

"Δεν θα ασχοληθώ με τις κακίες σου για τα μαλλιά μου."

"Δεν ήταν κακία. Ήταν απλά ένα σχόλιο. Μία διαπίστωση ίσως."

"Ό,τι πεις." Τον αγνόησε και άρχισε να ξεφυλλίζει το άλμπουμ.

"Αλήθεια λέω! Το ροζ σου πάει πολύ. Είναι το χρώμα σου. Μερικές φορές ξεχνάω ότι δεν είναι το φυσικό σου." Είπε και εκείνη τον κοίταξε στα μάτια.

"Αλήθεια;" Ρώτησε καχύποπτα. "Σκεφτόμουν να το αφήσω να μακρίνει και μετά να το κόψω. Το έχω βαρεθεί λίγο."

"Κάνε ό,τι θες, εμένα πάντως μου αρέσουν έτσι." Το κοπλιμέντο του έκανε το στομάχι της να δεθεί κόμπος. Πήρε τα μάτια της από πάνω του και επικεντρώθηκε στις φωτογραφίες.

"ΙΙΙΙ! Αυτός είσαι εσύ;" Τσίριξε από το ξαφνικό θέαμα. Έδειξε με το δάχτυλό της τον Dexter μωρό να φοράει ένα κόκκινο φορμάκι και τα λιγοστά καστανόξανθα μαλλιά του να πετάνε. Στο στόμα είχε μια μεγάλη πιπίλα, ενώ τα μάγουλά του ήταν ροδαλά. "Ήσουν το πιο χαριτωμένο μωρό!"

"Ακόμα είμαι." Τα λακκάκια του εμφανίστηκαν στα μάγουλά του. "Στην άλλη σελίδα έχω φωτογραφίες από την πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο."

"ΑΛΗΘΕΙΑ;" Γύρισε με τρεμάμενα χέρια για να δει τον μπασίστα με την μικροσκοπική του τσάντα και ένα τεράστιο χαμόγελο να κοίτα την κάμερα. Τα μαλλιά του ήταν ακριβώς ίδια με σήμερα. Αυτό το άτομο δεν παίζει να είχε αλλάξει κούρεμα ούτε μια φορά στην ζωή του.  Αναρωτήθηκε μήπως ήταν υπερβολικά ενθουσιώδης για την παιδική version του ανισόρροπου, οπότε αποφάσισε να κρατήσει για τον εαυτό της τον υπέρμετρο ενθουσιασμό που της τσίμπαγε την καρδιά.

"Νομίζα πως μισούσες τα παιδιά." Σήκωσε το φρύδι του.

"Δεν μισώ τα παιδιά!" Υπερασπίστηκε τον εαυτό της. "Με κάνουν να νιώθω άβολα και τα φοβάμαι λίγο, όμως δεν τα μισώ σε καμία περίπτωση."

"Μετά έχω κάτι φωτογραφίες από διακοπές με τον μπαμπά και με την μαμά. Το καλό με το να έχεις χωρισμένους γονείς είναι ότι πηγαίνεις διακοπές δύο φορές, έχεις διπλά δώρα σε όλες τις γιορτές και φυσικά δύο δωμάτια σε κάθε σπίτι αντίστοιχα."

"Μου αρέσει που εστιάζεις στα θετικά πάντως."

"Η θετική ενέργεια δεν βλάπτει, ηλιαχτίδα. Δοκίμασέ την, δεν θα χάσεις." Το αστείο του την έκανε να χαμογελάσει. Η Sunny έφτασε προς το τέλος του άλμπουμ, όπου υπήρχαν φωτογραφίες από μουσικές παραστάσεις στο ωδείο, αλλά και στο σχολείο. Ο Dexter δεν είχε αλλάξει τρομερά από την εφηβική του ηλικία. Σίγουρα δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε, αλλά και πάλι αυτός πάντα έδειχνε πιο μικρός από ότι ήταν. Όταν δεν υπήρχαν άλλες φωτογραφίες για να δουν το έβαλαν στο κουτί μαζί με τα άλλα βιβλία.

Τα παιδιά αποφάσισαν να κάνουν ένα μικρό διάλειμμα μίας και τα περισσότερα είχαν ήδη μπει στην θέση τους. Το μικρό, άδειο πλέον, διαμέρισμά του της δημιουργούσε μελαγχολικά συναισθήματά. Αυτό το σπίτι ξεχείλιζε ζωή, μουσική και πάθος. Οι φωνές και οι νότες το κρατούσαν ζωντανό. Τώρα που ο ανισόρροπος γείτονας θα έφευγε σε μέρη μακρινά, θα έμενε άδειο. Κενό. Θα περίμενε τον επόμενο ένοικο αυτής της ζούγκλας να το κατοικήσει. Να αφήσει και αυτός με την σειρά του τα απομεινάρια του πριν φύγει και έρθει ένας άλλος. Όλος αυτός ο κύκλος της αβεβαιότητας την έκανε να θέλει να ξεράσει. Καθόλου ρομαντικό και κομψό, όμως απόλυτα ειλικρινές και αληθινό.

Οι άνθρωποι είναι ανάποδα πλάσματα. Θυμήθηκε τα λόγια της κυρίας Miranda σε μία νυχτερινή τους κουβέντα στις σκάλες. Τώρα ταίριαζε αυτή η φράση περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Όταν ο Dexter έπαιζε τα "κλαπατσίμπαλά" του ακατάλληλες ώρες ή όταν έβαζε δυνατή μουσική η Sunny μεταμορφωνόταν σε μανιασμένο ταύρο, έτοιμη να τον κατασπαράξει ζωντανό. Τώρα που θα έφευγε, η σκέψη και μόνο της ησυχίας που θα επικρατούσε, την έκανε να θέλει να τρέξει μακριά από την πολυκατοικία, να διασχίσει οδούς και λεωφόρους και να εγκατασταθεί στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης. Δυστυχώς δεν ήταν η εξαίρεση του κανόνα. Η Sunny Wilson είναι ανάποδο πλάσμα.

"Πάω να κάτσω λίγο έξω." Φόρεσε το ελαφρύ μπουφάν του βάζοντας ένα πακέτο τσιγάρα στην τσέπη του. Όταν έλεγε έξω εννοούσε το μικρό μεταλλικό μπαλκόνι με την σκάλα εξόδου σε περίπτωση πυρκαγιάς, που είχε κάθε τυπική πολυκατοικία στην Νέα Υόρκη.

"Έρχομαι και εγώ."

"Θα κρυώσεις. Πάρε το γιλέκο μου. Είναι στον καλόγερο." Η κοπέλα υπάκουσε και τον ακολούθησε έξω. Το βραδινό κρύο τσίτωσε το ευαίσθητο δέρμα της. Μπορεί να είχε έρθει η άνοιξη, αλλά η ρόμπα και οι πιτζάμες δεν ήταν από μόνα τους αρκετά για να την κρατήσουν ζεστή. Για καλή της τύχη φορούσε το γιλέκο. Για κακή της τύχη φορούσε το γιλέκο του.

"Γιατί καπνίζεις;" Τον ρώτησε απορημένη. Η φλόγα του αναπτήρα έσβηνε συνέχεια εξαιτίας του αέρα. Βλέποντάς τον να δυσκολεύεται έβαλε τα χέρια της γύρω της για να την κρατήσει αναμένη. Το τσιγάρο άναψε και εκείνος έγειρε στα κάγκελα.

"Γιατί έτσι." Πολύ παιδική απάντηση για την περίσταση.

"Κάποτε είχες πει πως καπνίζεις μόνο σε ειδικές περιστάσεις. Τι το ξεχωριστό έχει αυτή;" Χάζεψε αδιάφορα την θέα που είχε συνηθίσει να βλέπει τα τελευταία χρόνια. Κέρδισε χρόνο για να οργανώσει την απάντηση που θα της έδινε.

"Το τελευταίο τσιγάρο με αυτή την θέα..."

Και μαζί με εσένα.

"...και με αυτή την μουσική." Συμπλήρωσε αναφερόμενος στον δίσκο που έπαιζε ακόμα μέσα στο πικάπ. Απίστευτο το πως κατάφερε να παραλληλίσει τους δύο μεγάλους έρωτές του.

"Τότε φέρε λίγο και σε εμένα. Είναι όντως ξεχωριστή περίσταση." Ο Dexter της έδωσε το τσιγάρο και απόλαυσε κάθε κίνησή της. Φαινόταν από χιλιόμετρα ότι δεν είχε καπνίσει πολλές φορές στην ζωή της, όμως η αυτοπεποίθησή της του άρεσε.

"Θα μου λείψει αυτό... το μεταξύ μας." Ψέλλισε παίρνοντας πίσω το τσιγάρο. Τα δάχτυλά τους ακούμπησαν και ένιωσε τον ηλεκτρισμό.

"Και εμένα θα μου λείψεις, Dexter." Μακάρι να μπορούσε να ηχογραφήσει αυτή την φράση και να την βάζει να παίζει δυνατά πιο πολύ και από τα αγαπημένα του τραγούδια.

"Θα με θυμάσαι;" Ξεδιάντροπα ρώτησαν και οι δύο ταυτόχρονα. Το θάρρος νίκησε την φόβο και την ντροπή.

"Θα ακούω τους δίσκους που μου άφησες. Έτσι δεν υπάρχει περίπτωση να σε ξεχάσω."

"Εγώ θα ακούω την φωνή σου στο κεφάλι μου. Θυμάμαι όλα όσα έχουμε πει."

Κοίταξαν ο ένας τον άλλον και ύστερα την πάλι την θέα της πόλης. Οι μύγες στο στομάχι της Sunny την ενοχλούσαν πολύ σήμερα. Η μουσική από το πικάπ συνόδευε με τρυφερότητα την στιγμή τους. Την ξεχωριστή περίστασή τους με το αναμενόμενο τσιγάρο, τα φώτα της πόλης που δεν κοιμάται ποτέ και το βάρος της συνειδητοποίησης ότι οι δύο τους βρίσκονταν μπλεγμένοι άσχημα.

Δεν με απήγαγαν οι εξωγήινοι. Εγώ έγραψα αυτό το κεφάλαιο. Δεν περίμενα ποτέ πως θα κατάφερνα να γράψω κάτι τέτοιο, αλλά ευτυχώς δεν βγήκε τόσο χάλια όσο το φανταζόμουν.

Γενικά μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίο έχω δουλέψει το character development στην ιστορία. Νομίζω το slow burn βοήθησε πολύ στο να γίνει σωστά και όχι πολύ βιαστικά. Το ξέρω ότι σε πολλούς δεν αρέσει το extreme slow burn, αλλά ζω για αυτό το trope.

Πάνω έχω ένα τραγούδι που θυμήθηκα τελείως random μετά από πάρα πολύ καιρό και τώρα το ακούω συνέχεια. Το παθαίνετε και εσείς αυτό; Είναι το πιο όμορφο συναίσθημα να βρίσκεις ένα τραγούδι που άκουγες παλιά.

Ερώτηση του κεφαλαίου:
Έχετε κάποια αξιομνημόνευτη
παιδική ανάμνηση;