"Ωραία. Πάρε το παγωτό
σου και πήγαινε σε άλλη
παραλία."

. *   ✦ .  ⁺   .

Η Sunny αντιπαθεί πολλά πράγματα. Τις μεγάλες ουρές στα καταστήματα, τα βρόμικα καθίσματα στα λεωφορεία, την σκόνη, το φαγητό στα αεροπλάνα, τον Dexter Peterson, τον "κίτρινο τύπο". Τα χριστουγεννιάτικα δέντρα, την πολύ ζέστη, το πολύ κρύο, τον Dexter Peterson, τους οδηγούς ταξί που σε φέρνουν σε δύσκολη θέση, τα ντουλάπια που δεν κλείνουν σωστά, τα θρίλερ. Το όνομά της, τις κοινότυπες ευχές γενεθλίων, τα πάρτι γενεθλίων, τα δώρα γενεθλίων, τα γενέθλια γενικά. Τον Dexter Peterson, τα κακόγουστα γκράφιτι, τα πολύχρωμα χαλιά, τα reality shows, το pop corn στον κινηματογράφο, το πολύ αλάτι, τα άτομα που περπατούν πολύ αργά στα πεζοδρόμια. Τις κρύες τηγανιτές πατάτες, τον Dexter Peterson, τις τσαλακωμένες χαρτοπετσέτες, τα ζιβάγκο. Την αναβλητικότητα, τις αντιβιώσεις, τις βελόνες, την υπρεκινητικότητα, τον Dexter Peterson, τις μικρές τσέπες στα τζιν και την υγρασία.

Αυτό όμως που απεχθάνεται και μισεί με όση ψυχή της έχει απομείνει είναι το να την ξυπνούν με θόρυβο.

Άνοιξε τα μάτια της διάπλατα και πετάχτηκε σχεδόν όρθια στο κρεβάτι της από την ένταση του ήχου. Για μία στιγμή νόμιζε πως έπεσε μετεωρίτης στην γη ή ότι ξεκίνησε ο Τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος. Δεν ήξερε πιο από τα δύο ήταν το χειρότερο, αλλά ένιωθε πως και στις δύο περιπτώσεις δεν θα την έβγαζε καθαρή για πολύ καιρό. Θα άντεχε το πολύ έναν μήνα και μετά απλά θα περίμενε να έρθει το τέλος της. Τόσες μακάβριες σκέψεις και είναι μόνο 8 το πρωί.

Έτριψε τα μάτια της νυσταγμένη ακόμα και σηκώθηκε από το ζεστό κρεβάτι. Το σπίτι ήταν πάντα κρύο το πρωί και για αυτό το λόγο πάντα φορούσε την χνουδωτή ρόμπα της, η όποια έγινε στάχτη και μπούρμπερη χτες το βράδυ. Στο μυαλό της ήρθαν όλα τα γεγονότα της χτεσινής βραδιάς και κόλλησε κυρίως σε δύο. Στο γεγονός ότι μισούσε τον Dexter και στην παρουσία της Palmer, που σαν νεράιδα των ονείρων ήρθε να φέρει τα πάνω κάτω στην ζωή της.

Στην αρχή νόμιζε πως η μουσική προερχόταν κλασικά από το διπλανό διαμέρισμα και αγχώθηκα επειδή είχε ξεμείνει από έξυπνες και προσβλητικές ατάκες. Δεν προλάβαινε να ψάξει στο ίντερνετ νέες. Επιπλέον, δεν είχε ψυχικά αποθέματα για καυγά τόσο νωρίς το πρωί. Αντικρίζωντας αυτό το θέαμα στο σαλόνι της κατάλαβε πως υπαίτιος της φασαρίας δεν ήταν άλλος πάρα ο συγκάτοικός της, ο Leo.

"LET THE SUNSHINE, LET THE SUNSHINE IN, THE SUNSHINE IN!" Τραγουδούσαν δέκα ημίγυμνα άτομα περίπου κάνοντας κύκλους γύρω από από μία γλάστρα κάνναβης στολισμένη με μερικές πολύχρωμες πέτρες.

Η Sunny κοίταξε τριγύρω για να βεβαιωθεί πως δεν βρίσκεται σε κάποιο τηλεοπτικό show που κάνει φάρσες σε ανυποψίαστους ανθρώπους. Η αλήθεια είναι πως δεν βρήκε καμία κρυμμένη κάμερα αν και θα ήθελε κάποια στιγμή να εμφανιστεί από το πουθενά ένα τηλεοπτικό συνεργείο μαζί με έναν κουστουμάτο παρουσιαστή με αψεγάδιαστη οδοντοστοιχία και να της ανακοινώσει πως κέρδισε πέντε εκατομμύρια ευρώ. Αυτή μετά συγκινημένη θα ευχαριστούσε τους πάντες και θα μετανάστευε για πάντα στην Ταϊτή, όπου θα ζούσε εκεί μόνιμα για το υπόλοιπο της ζωής της. Βέβαια δεν την χαροποιούσε το γεγονός ότι δεν θα είχε άμεση πρόσβαση σε πολλές πολυτέλειες του δυτικού κόσμου, αλλά ήξερε πως πρέπει να κάνει θυσίες για το όνειρό της και στην προκειμένη περίπτωση το όνειρό της είναι να ζήσει όσο πιο μακριά μπορεί από το ανθρώπινο είδος.

"ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΑ ΚΟΡΜΙΑ ΣΑΣ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΝ ΤΗΝ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ ΝΑ ΔΙΑΠΕΡΝΑ ΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ ΤΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥ!" Φώναξε ο Leo και κούνησε τους γοφούς του καλύτερα από την Shakira στο Hips don't lie. Στον λαιμό φορούσε πάνω από δέκα κολιέδες που έπεφταν στο γυμνό στήθος του.

Όλα τα παράθυρα ήταν ορθάνοιχτα και το πρωινό κρύο του φθινοπώρου είχε εισβάλει για τα καλά στο διαμέρισμα. Η αγουροξυπνημένη ηλιαχτίδα προσπέρασε τα υμίγυμνα κορμιά των χίπιδων και έκλεισε το τζάμι του ενός παραθύρου. Παραλίγο να σκοντάψει στο καλώδιο του ραδιοφώνου, όμως κατάφερε να βρει την πρίζα και να σταματήσει επιτέλους την μουσική. Οι "χορευτές" ακινητοποιήθηκαν στην θέση τους και ο συγκάτοικός της την κοίταξε απογοητευμένος.

"Τι κάνεις;" Την ρώτησε γαλήνια.

"Εγώ τι κάνω; ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ;" Δεν κατάφερε να συγκρατήσει τον εαυτό της και φώναξε λίγο παρά πάνω από ότι είχε υπολογίσει. Όπως πάντα δηλαδή.

"Λοιπόν παιδιά, πάρτε θέσεις." Είπε ο Leo στους υπόλοιπους και όλοι κάθισαν ο ένας δίπλα στον άλλο, κάτω στο πάτωμα. Ο ήλιος φώτιζε όλο το σαλόνι αφού οι κουρτίνες είχαν τραβηχτεί στην άκρη. "Αυτό είναι μία εξαιρετική αφορμή. Ποιός θα ήθελε να μας πει τι συμβαίνει εδώ;"

Μερικά άτομα σήκωσαν το χέρι τους. Η Sunny δεν καταλάβαινε τι στο καλό συνέβαινε. Ο συγκάτοικός της έδωσε τον λόγο σε μία κοπέλα με απίστευτα μακριά μαλλιά.

"Η Sunny εκφράζει πολύ έντονα τον θυμό της." Εξήγησε η κοπέλα και εκείνη την κοίταξε με μισό μάτι. "Πίσω από τον θυμό της κρύβεται όμως κάτι βαθύτερο. Συνήθως φόβος, αγανάκτηση, απογοήτευση, μοναξιά."

"Πολύ ωραία." Της απάντησε ικανοποιημένος. Η Sunny πήγε να διαμαρτυρηθεί, αλλά την πρόλαβε ένα άλλο άτομο που σήκωσε το χέρι του.

"Νομίζω πως απλά έχει να κάνει πολύ καιρό σεξ."

Η ηλιαχτίδα ένιωσε πάνω της τα βλέμματα όλων μέσα στο δωμάτιο. Το μόνο που ήθελα ήταν πέντε εκατομμύρια και μία μόνιμη μετανάστευση στου διαόλου την μάνα. Τόσα πολλά ζητούσε πλέον;

Αποφάσισε να μην πει τίποτα στον συγκάτοικό της και στους καμένους φίλους του, γιατί ήξερε πως δεν πρόκειται να βγάλει άκρη με κανέναν τους. Απλά φόρεσε μία από τις καλύτερες εκφράσεις στο πρόσωπό της που έλεγε: "σκοτώστε με τώρα σας παρακαλώ" και πήγε να ετοιμαστεί για μία ακόμα μεγάλη και δύσκολη μέρα στην δουλειά. Δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα της χαμογελούσε η τύχη. Έτσι δεν είναι;

Όχι;

"Ορίστε το χωνάκι σου." Είπε και πήγε να το δώσει σε ένα κοριτσάκι, το οποίο ούρλιαζε και χτυπιόταν στο πάτωμα σαν δαιμονισμένο. Η μαμά του πλήρωσε αδιάφορα με πιστωτική κάρτα και την έσυρε μαζί της έξω από το κατάστημα. "Να έχετε μία όμορφη μέρα!"

"Ναι! Σίγουρα!" Την ειρωνεύτηκε η μαμά του κοριτσιού και έφαγε λίγο από το παγωτό που υποτίθεται πως ήταν για την κόρη της.

Από το πρόσωπο της Sunny σβήστηκε η ψεύτικη έκφραση καλοσύνης και ευγένειας μόλις έφυγαν και μερικοί ακόμα πελάτες του καταστήματος. Σήμερα τα φιλοδωρήματα δεν ήταν αρκετά για να την κρατήσουν έστω επιτηδευμένα χαρωπή και ηλιόλουστη. Αυτό όμως δεν εμπόδισε την Kendy, την συνάδερφο της, από το να συνεχίσει να μοιράζει χαμογελά και ληγμένες καραμελίτσες σε κάθε νευρόσπαστο που ερχόταν. Για να εξωτερικεύσει τον θυμό της άρχισε να τρίβει με μανία τον πάγκο, παραμιλώντας σαν την παρανοϊκή.

"Δεν ήταν πολύ χαριτωμένο αυτό το κοριτσάκι;" Πετάχτηκε από το πουθενά ενθουσιασμένη η Kendy και αυτή έσφιξε το πανί με το οποίο καθάριζε νευρικά, συνεχίζοντας να τρίβει αμίλητη. Έπρεπε να κρατηθεί. Αν μιλήσουμε θα πήγαινε φυλακή.

"Τι έχεις σήμερα;" Ρώτησε καθαρά από κοινωνικό ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο. Ή από κουτσομπολιό. "Δεν φαίνεσαι πολύ καλά."

"Γιατί το λες αυτό;" Απόρησε με ένα χαμόγελο στα χείλη. Τουλάχιστον η ίδια πίστευε πως ήταν χαμόγελο, αλλά στην πραγματικότητα έμοιαζε με ντοπαρισμένο pitbull και όχι, μακάρι να εννοούσα τον τραγουδιστή.

"Νομίζω έχεις πολλά νεύρα σήμερα."

"Κάνεις λάθος." Της απάντησε. "Έχω πολλά νεύρα γενικά."

"Μάλιστα." Την κοίταξε κάπως περίεργα φτιάχνοντας το afro μαλλί της. "Πάντως όταν εγώ είμαι νευριασμένη συνήθως προσπαθώ να σκέφτομαι κάτι που με κάνει χαρούμενη και γαλήνια."

"Δυστυχώς δεν έχω κάτι που να με κάνει χαρούμενη και γαλήνια." Της είπε η Sunny, αλλά κατά βάθος μέσα της ήξερε πως υπήρχαν πράγματα και άτομα που είχαν σημασία και την έκαναν να νιώθει καλά με τον εαυτό της.

"Ωω έλα τώρα! Κάτι ή κάποιος θα υπάρχει που θα σου φτιάχνει την διάθεση. Απλά σκέψου."

Η νεαρή κοπέλα επεξεγράστηκε για λίγο αυτό που της είπε η συνάδερφός της, όχι με ιδιαίτερη πίστη. Η Kendy ήταν από αυτά τα άτομα που της δημιουργούσαν αυτές τις ενοχλητικές ημικρανίες. Ήταν μονίμως χαρωπή και γεμάτη όρεξη για ζωή. Αγαπούσε την δουλειά της και είχε λόγο για να ξυπνάει κάθε μέρα. Ιου. Σχεδόν της θύμιζε κάποιον γνωστό της.

Όχι.

Απέτρεψε τον εαυτό της από το να σκεφτεί για αυτό το άτομο σήμερα, πολύ απλά γιατί ήξερε πως η διάθεσή της θα γινόταν χειρότερη από ότι ήδη είναι. Αντί αυτού μέσα από τις μνήμες της χτεσινής βραδιάς ξεπήδησε η μορφή ενός ξανθού αγγέλου με μεγάλα μάτια και λαμπερό χαμόγελο. Ανατρίχιασε μόλις θυμήθηκε τον τρόπο που την κοιτούσε χτες και το απαλό άγγιγμα στο μάγουλό της. Το στομάχι της άρχισε να γουργουρίζει, αλλά δεν πείναγε για φαγητό. Πείναγε για στοργή, συντροφικότητα και τρυφερότητα. Το πως ακουγόταν η φωνή της είχε αποτυπωθεί στον εγκέφαλό της όλο το βράδυ και αποκοιμήθηκε σκεπτόμενη το τραγούδι της. Το υποσυνείδητό της φώναζε πως έχει ερωτευτεί την Palmer, όμως η ίδια δεν θα το παραδεχόταν φωναχτά σε κανέναν. Ίσως ούτε στον ίδιο της τον εαυτό.

"Ένα χωνάκι με μία μπάλα παγωτό lila pause και μία μπάλα cheesecake. Από πάνω βάλε σιρόπι βύσσινο, ένα πουράκι και μην τσιγκουνευτείς την τρούφα όπως την άλλη φορά." Η Sunny σήκωσε το κεφάλι της για να αντικρίσει τον πολυαγαπημένο της ανισόρροπο.

"Kendy, έλα να εξυπηρετήσεις το παιδί." Απάντησε ειρωνικά, εκνευρισμένη που ο ηλίθιος την έκανε να χάσει τον ειρμό των σκέψεών της.

"Πώς πάει Dex;" Τον χαιρέτησε ενθουσιασμένη όπως κάθε φορά. "Νωρίς ήρθες σήμερα. Έχεις διάλειμμα;"

"Όχι. Απλά δεν έχουμε πολύ κόσμο τώρα και ήρθα για να σπάσω τα νεύρα της ηλιαχτίδας." Δήλωσε περήφανος και έστειλε ένα φιλάκι στην Sunny, η όποια έκανα πως το πιάνει και το πετάει στον κάδο σκουπιδιών δίπλα της. "Με πληγώνεις, ηλιαχτίδα. Έρχομαι ειρηνικά!"

Αισθάνθηκε το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι της με ταχύτητα φωτός. Πώς γινόταν όλη η ύπαρξη αυτού του ατόμου να την εκνευρίζει τόσο; Ειλικρινά, θα ήταν πιο πιθανό να σταματήσει όλες τις κοινωνικές και οικονομικές διακρίσεις, να βραβευτεί με Νόμπελ ειρήνης, να λύσει το περιβαντολλογικό πρόβλημα, να βρει ζωή στον Άρη, να ψηφιστεί ως η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των Η.Π.Α. και να σταματήσει όλους τους πολέμους του κόσμου παρά να συμπαθήσει τον Dexter. Τόσο πολύ δεν τον άντεχε.

"Ωραία. Πάρε το παγωτό σου και πήγαινε σε άλλη παραλία!" Ακόμα δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει το γεγονός ότι δούλευαν στο ίδιο εμπορικό κέντρο και ότι τα μαγαζιά ήταν ακριβώς δίπλα το ένα με το άλλο. Ήταν καταδικασμένη να τον ανέχεται και στο σπίτι και στην δουλειά της!

"Θα φύγω αμέσως, απλώς κανονίσαμε με τα παιδιά να βγούμε σήμερα το βράδυ."

"Καλά να περάσετε-"

"Μην με διακόπτεις!" Της είπε ενοχλημένος. "Τα παιδιά μου είπαν να σε καλέσω. Θα βγούμε όλοι μαζί για να δείξουμε στην Palmer την νυχτερινή ζωή της Νέας Υόρκης."

Στο άκουσμα του ονόματός της, ένιωσε πάλι αυτό το γνώριμο συναίσθημα στο στομάχι της. Δεν μπορούσε να το περιγράψει, αλλά ήταν σαν πολλά έντομα να πετάνε ανήσυχα πέρα δώθε στην κοιλιά της. Κάτι σαν μύγες. Ναι, μύγες της θύμιζε.

"Πού θα πάμε; Τι ώρα θα πάμε; Και ποιοί ακριβώς θα έρθουν;" Οι ερωτήσεις ξέφυγαν αυθόρμητα από τα χείλη της και ο μπασίστας την κοίταξε πονηρά.

"Μπα θα έρθεις;" Την πείραξε. "Θα πάμε σε club. Ξέρεις τι είναι το club; Είναι ένα μέρος που δεν πάνε ξενέρωτα άτομα σαν εσένα, οπότε μπορεί να μην το έχεις ακουστά. Δεν πειράζει όμως, ψάξτο στο Google."

"Δεν είσαι αστείος. Αυτό στο έχει πει κανένας;" Του απάντησε. "Πες στα παιδιά ότι θα έρθω."

"Μάλιστα υψηλοτάτη!" Είπε και υποκλίθηκε μπροστά της με το παγωτό στο χέρι. Χαιρέτησε την Kendy, χαμογέλασε σε κάτι μαμάδες που έτρωγαν παγωτό με τα παιδιά τους και λίγο πριν βγει από το κατάστημα είπε κάτι τελευταίο στην Sunny.

"Αα και ηλιαχτίδα..." Στάθηκε για μία στιγμή στην πόρτα. "Βάλε κάτι της προκοπής. Οι πιτζάμες με καρτούν έχουν φύγει από την μόδα και μεταξύ μας νομίζω πως είσαι λίγο μεγάλη για αυτά."

Ο Dexter έφυγε και η Sunny θυμήθηκε πάλι όλους τους λόγους για τους οποίους τον αντιπαθούσε και θα συνέχιζε να τον αντιπαθεί μέχρι τα σκοτεινά βάθη της αιωνιότητας.

Σήμερα γνωρίσαμε δύο ακόμα χαρακτήρες, την Kendy και τον Leo. Το ξέρω δεν συγκινήθηκε κανένας σας. Trust me, they are amazing. Περίπου.

Ανυπομονώ για το επόμενο κεφάλαιο. Γενικά τα clubs είναι μέρη που μπορούν να πάνε στραβά πολλά πράγματα. Δεν θα έλεγα ότι έχω προσωπικές εμπειρίες, αλλά το Google με σώζει ακόμη μία φορά.

Ερώτηση του κεφαλαίου:
Για ποιούς ακριβώς λόγου
πιστεύετε πως η Sunny και
ο Dexter αντιπαθούν ο ένας
τον άλλον;