"Είμαι εντάξει.
Έχω κουκούλα."

. *   ✦ .  ⁺   .

Θυμάστε εκείνες τις κινηματογραφικές σκηνές, όπου ο πρωταγωνιστής της ταινίας συνειδητοποιεί ότι στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα σκουπίδι, ένα ναυάγιο αυτής εδώ της κοινωνίας; Και πως πάντα θα καταφέρνει να τα κάνει μαντάρα στην ζωή του;

Εε κάπως έτσι ήταν και η Sunny αυτή την στιγμή. Ίσως ο Dexter να είχε δίκιο. Όντως έπρεπε να φαντάζεσαι τον εαυτό σου σαν τον main character εφηβικής ταινίας.

"Δεν το ήξερα!" Δικαιολογήθηκε απεγνωσμένα. "Αν μου το είχες πει δεν θα έβαζα ποτέ γάλα καρύδας!"

"Δεν φταις εσύ." Την καθησύχασε η Palmer βήχοντας. Τα συμπτώματα της αλλεργίας άρχισαν να εμφανίζονται.

"Είσαι πολύ αλλεργική;" Την ρώτησε ο Dexter που είχε φρικάρει.

"Αρκετά."

"Πόσο;" Επέμεινε. "Από το 1 μέχρι το 10 για παράδειγμα, πόσο θα έλεγες;"

"Δεν ξέρω... εμ 8."

"8!" Φώναξε έκπληκτος και σηκώθηκε από την καρέκλα. "Πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο! Τώρα!"

Η Sunny ακολούθησε τον Dexter και άρχισε να μαζεύει άρον άρον τα πιάτα, ενώ εκείνος έτρεξε να φέρει το μπουφάν της Palmer μαζί με τα παπούτσια της. Η ξανθιά κοπέλα έμεινε να τους κοιτάζει έκπληκτη, ενώ ένιωθε το πρόσωπό της να πρήζεται. Είχε ξανά πάθει αλλεργική αντίδραση και ήξερε τι την περιμένει. Τα παιδιά πηγαινοέρχονταν πανικόβλητα μέσα στο σπίτι για να ετοιμαστούν όσο πιο γρήγορα γινόταν. Η ροζομάλλα παράτησε τα άπλυτα πιάτα και έτρεξε να ντύσει την Palmer, η όποια φορούσε ακόμα τις πιτζάμες της.

"Δεν έχουμε χρόνο! Βάλε απλά το μπουφάν σου! Δεν προλαβαίνουμε." Της είπε και όσο αυτή ετοιμαζόταν της φόρεσε στο κεφάλι της ένα σκουφί που βρήκε.

"Πάρε και αυτό!" Φώναξε η Sunny και της πέρασε ένα κασκόλ στο λαιμό. Οι δύο τους την έντυσαν σαν κρεμμύδι, αλλά και πάλι φοβόντουσαν πως θα κρύωνε εξαιτίας του πολύ κρύου. Δίχως να το σκεφτεί πολύ την κάλυψε από πάνω με μία κουβέρτα κάνοντάς την να διαμαρτυρηθεί.

"Δεν κρυώνω τόσο!" Γκρίνιαξε και πήγε να βγάλει την κουβέρτα. "Εκτός από αυτό δεν πρόκειται να βγω έτσι έξω. Θα με περάσουν για τρελή!"

"Στην Νέα Υόρκη είμαστε! Ο κόσμος κυκλοφορεί κυριολεκτικά με κουστούμια και αθλητικά παπούτσια!" Ξέσπασε και μαζί με τον Dexter την έβαλαν να κάτσει στον καναπέ για να της φορέσουν τα παπούτσια της.

Οι δύο κινούμενοι μπελάδες της συμπεριφέρονταν σαν τους γονείς της και παρά την τραγική κατάσταση, εκείνη καταβάθος ένιωθε τόσο όμορφα με την φροντίδα που της πρόσφεραν αυτά τα άτομα. Ο ένας έδενε τα κορδόνια του ενός παπουτσιού και ο άλλος του άλλου με μανία και γρηγοράδα. Η ηλιαχτίδα έκανε ένα σχόλιο για τον τρόπο με τον οποίο ο μπασίστας τα είχε δέσει, αλλά εκείνος απλά την αγνόησε όπως πάντα.

"Το κάνεις λάθος."

"Μία χαρά είναι-"

"Όχι! Δεν το έδεσες σωστά! Θα λυθεί!"

"Άστο!" Της φώναξε καθώς πάλευαν να φτιάξουν τόση ώρα τα παπούτσια της.

"Παιδιά... δεν νιώθω πολύ καλά..." Τους διέκοψε βήχοντας. Το πρόσωπό της είχε γίνει κατακόκκινο.

Οι τρεις τους βγήκαν βιαστικά από το διαμέρισμα και κατέβηκαν στον δρόμο. Για κακή τους τύχη είχε αρχίσει να ψιχαλίζει και δεν είχαν προλάβει να πάρουν ομπρέλα. Έβρισε το σύμπαν από μέσα της και ένας κεραυνός ακούστηκε δυνατά. Η βροχή έγινε πιο δυνατή και ο Dexter τράβηξε την κουβέρτα της Palmer καλύπτοντας και τα σώματά τους.

"Μπες κάτω από την κουβέρτα!" Της φώναξε για να ακουστεί από το θόρυβο της βροχής και της κίνησης του δρόμου. Οι κοπέλες μοιράστηκαν την αυτοσχέδια ομπρέλα και κάλυψαν τα κεφάλια τους.

"Εσύ;" Ρώτησε ανήσυχη τον βρεγμένο μπασίστα και αυτός της χαμογέλασε απλά. Ναι, είναι ηλίθιος.

"Είμαι εντάξει. Έχω κουκούλα."

"Μα-"

"Είπα είμαι εντάξει!" Την διέκοψε απότομα και βγήκε μπροστά στον δρόμο για να σταματήσει ένα ταξί. Μετά από πολλές προσπάθειες βρήκαν ένα διαθέσιμο και μπήκαν κακήν κακός μέσα.

"Λίμνη μου το κάνατε!" Ο ταξιτζής δεν φαίνονταν ιδιαίτερα χαρούμενος με τους σημερινούς του πελάτες. Εδώ που τα λέμε μία ροζομάλλα και μία πρησμένη ξανθιά καλυμμένες με μία κουβέρτα στον δρόμο, παρέα με έναν άκυρο τύπο δεν φάνταζε και το πιο νορμάλ θέαμα. Ήταν λες και το είχαν σκάσει από το ψυχιατρείο. Με όλα αυτά που έχουν τύχει η Sunny ακόμα αναρωτιέται πως δεν έχει κλονιστεί σε τέτοιο βαθμό η ψυχική υγεία της. "Πού πάτε;"

"Στο κοντινότερο νοσοκομείο και γρήγορα!" Δήλωσε κοφτά ο Dexter που καθόταν στην θέση του συνοδηγού.

"Αα τώρα κατάλαβα." Του είπε ο ταξιτζής και τα κορίτσια κοιτάχτηκαν στο πίσω κάθισμα. "Έσπασαν τα νερά;"

"Ποιά νερά;"

"Ξέρετε... τα νερά." Εξήγησε ο οδηγός. "Δεν είναι καμιά από εσάς γκαστρωμένη;"

Δεν αντέχω άλλο, Θεέ μου (αν υπάρχεις). Σκέφτηκε από μέσα της.

"Από που βγάλετε αυτό το συμπέρασμα;" Μίλησε ξανά ο Dexter, που από ότι φαίνεται έχει όρεξη για κουβεντούλα με τον ταξιτζή τέτοια ώρα!

"Μία υπόθεση έκανα... σας είδα να βιάζεστε και... έχετε και την κουβέρτα... λέω αυτοί θα έχουν γεννητούρια." Η βλάχικη προφορά του ταξιτζή έκανε την κακόμοιρη ηλιαχτίδα να θέλει να ανοίξει την πόρτα όσο το αυτοκίνητο προχωρούσε και να την πατήσουν όλα τα διερχόμενα οχήματα. "Τότε γιατί πάτε στο νοσοκομείο;"

"Να μην σας νοιάζει!" Γκάριξε από το πίσω κάθισμα. "Κάντε γρήγορα!"

"Ποπο, αυτή είναι πολύ άγρια βρε παιδί μου." Γέλασε ο ταξιτζής και απευθύνθηκε στον Dexter. "Μήπως-"

"ΟΧΙ!" Ούρλιαξαν ταυτόχρονα χωρίς να ακούσουν την συνέχεια της ερώτησης.

"Καλά ντε!"

Ακολούθησαν μαρτυρικές στιγμές στο ταξί. Στο ραδιόφωνο έπαιζαν κάτι απαρχαιωμένα country τραγούδι, τα οποία δεν είμαστε σίγουροι από πιο χρονοντούλαπο τα είχε ξεθάψει ο οδηγός. Εξαιτίας της βροχής είχε τρομερή κίνηση στους δρόμους με αποτέλεσμα να τσακωθεί περίπου τριάντα φορές με άλλους βιαστικούς οδηγούς. Η κατάσταση της Palmer φαίνονταν να χειροτερεύει όσο πέρναγε η ώρα. Τα χείλη της είχαν πρηστεί περισσότερο και η μύτη της έτρεχε. Δυσκολευόταν επίσης να αναπνεύσει και έβηχε συχνά. Η Sunny βλέποντάς την σε αυτή την κατάσταση ευχήθηκε να μην της είχε μαγειρέψει ποτέ της. Πώς γίνεται να κατέστρεφε πάντα τις όμορφες στιγμές; Γιατί δεν μπορούσε να προσφέρει κάτι καλό χωρίς να πάει κάτι στραβά;

"Μήπως υπάρχει κάποιος πιο σύντομος δρόμος; Είναι επείγον να βιαστούμε!" Εξήγησε στον ταξιτζή.

"Μας έπιασε πάλι φανάρι. Τι θες να κάνω; Να πετάξω μήπως; Το νοσοκομείο είναι πολύ κοντά, αν βιάζεστε τόσο κατεβήτε και πηγαίνετε με τα πόδια-"

Ο μπασίστας άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω στην βροχή. Ο οδηγός του φώναξε κάτι αλλά δεν άκουσε. Έκανε νόημα στα κορίτσια να βγουν από το πίσω κάθισμα και να τον ακολουθήσουν. Η Sunny τύλιξε μόνο την Palmer με την κουβέρτα για να μην βραχεί περισσότερο και πέταξε τα χρήματα στο παράθυρο του οδηγού.

"Πάμε γρήγορα!" Τους φώναξε και προπορεύτηκε. Η βροχή έπεφτε πάνω τους ορμητικά. Οι τρεις τους έτρεχαν στα βρεγμένα πεζοδρόμια με μεγάλη δυσκολία.

"Πρόσεχε! Θα φας τα μούτρα σου!" Μάλωσε την ροζομάλλα που πήγε να γλιστρήσει σε κάτι σκαλοπάτια. Πλησίαζαν αρκετά κοντά στο νοσοκομείο όμως έπρεπε να βιαστούν. Η Palmer είχε χάσει εντελώς τις δυνάμεις της και ήταν έτοιμη να καταρρεύσει. Αν δεν ήταν εκεί ο Dexter οι κοπέλες θα βρίσκονταν και οι δύο μέσα σε καμία λακκούβα.

"Δεν μπορείς να κάνεις κάτι σωστά;" Το αυστηρό βλέμμα του την πλήγωσε. Γιατί; "Είναι έτοιμη να πέσει κάτω. Κράτα την, γαμώτο. Έλεος!"

Πριν προλάβει να του απαντήσει εκείνος σήκωσε στην αγκαλιά του την Palmer και την μετέφερε μέχρι τα σκαλιά του νοσοκομείου. Η κοπέλα έτρεχε πίσω του για να τον προλάβει και παραλίγο να γλιστρήσει πάλι!  Μιλάμε για τέτοια τύχη! Η εικόνα του Dexter να κρατάει στην αγκαλιά του την εξουθενωμένη κοπέλα την τσίμπησε στην καρδιά της. Αυτή έφταιγε για όλα. Αν δεν ήταν αυτή δεν θα συνέβαιναν όλα αυτά. Ένα δάκρυ πήγε να κυλήσει, αλλά πίεσε τον εαυτό της να κρατηθεί. Η υγεία της φίλης τους προείχε αυτή την στιγμή.

Δεν μπορώ να κάνω τίποτα σωστά, Dexter. Απάντησε από μέσα της στην ερώτησή του.

Είχε περάσει πολύ ώρα από τότε που είχε έρθει η σειρά της για να εξεταστεί. Κάθονταν αμίλητοι στο χώρο αναμονής. Σε κανέναν δεν άρεσαν τα νοσοκομεία. Ήταν τόσο κρύα και αφιλόξενα. Ο νεαρός κοίταγε μακριά μάθε φορά που περνούσε ένα φορείο και το στομάχι του ανακατεύοταν. Ανησυχούσε πολύ για τον ξανθό άγγελο, αλλά όσο και αν δεν το έδειχνε, ανησυχούσε επίσης και για την ηλιαχτίδα, η όποια είχε κουλουριαστεί στην θέση της και κοιτούσε το άπειρο. Μετάνιωσε για τον απότομο τρόπο του πριν. Γνώριζε πως δεν έφταιγε εκείνη για ότι έγινε.

"Πάρε." Της έδωσε μία λεμονάδα από τον αυτόματο πωλητή και κάθισε στην άδεια θέση δίπλα της. Αυτή, στην αρχή ήταν διστακτική, μετά όμως δέχτηκε το αναψυκτικό. "Ξέρεις... δεν φταις εσύ."

Η Sunny χαμήλωσε τα μάτια της στο πάτωμα. Δεν είχε το κουράγιο να το συζητήσει ούτε να τον κοιτάξει καν.

"Συγγνώμη..." Ψέλλισε χαμηλόφωνα μετά από πάρα πολύ σκέψη ο Dexter. Τώρα ήταν σειρά του να κοιτάξει το πάτωμα ντροπιασμένος.

"Για ποιό πράγμα;"

"Για πριν... δεν έπρεπε να σου φωνάξω έτσι. Συγγνώμη."

Νεκρική σιγή απλώθηκε και πάλι μεταξύ τους. Τα μαλλιά του δεν είχαν ακόμα στεγνώσει και έσταζαν. Στον χώρο αναμονής περίμεναν πολλά άτομα αμίλητα. Ένα αγόρι πιο δίπλα έκλαιγε στην αγκαλιά ενός κοριτσιού, που του χάιδευε το κεφάλι στοργικά. Ποιός ξέρει άραγε τι περνούσαν; Ο Dexter σηκώθηκε πάνω και για να ξεπιαστεί και για να απομακρύνει από πάνω του την θλίψη του χώρου. Αδύνατον όμως. Τα μαύρα μάτια του σκοτείνιασαν. Η Sunny δεν το είχε ξανά δει έτσι ποτέ στην ζωή της. Η εικόνα που εξωστρεφή και χαμογελαστού μπασίστα είχε σπάσει. Έβλεπε κάτω από το φανταχτερό περιτύλιγμά του. Βαθιά μέσα της μία φωνούλα της έλεγε να κάνει κάτι, να πει έστω κάτι! Αλλά την πρόλαβε ο ίδιος, λες και διαισθάνθηκε τις προθέσεις της. Λες και διάβαζε τις σκέψεις της.

"Δεν μου αρέσουν τα νοσοκομεία."

"Σε κανέναν δεν αρέσουν-"

"Μην με διακόπτεις. Άσε με να ολοκληρώσω." Της είπε κάπως ενοχλημένος, αλλά γέλασε ελαφρώς με την έκφρασή της. "Θεωρούμε προνομιούχος, επειδή όντως δεν έχω κάποια απαίσια εμπειρία. Ξέρω άτομα που έχουν χάσει δικούς τους... που παλεύουν με αρρώστιες. Εγώ έχω μόνο μία κακή ανάμνηση."

"Θα ήθελες να την μοιραστείς;" Τον προέτρεψε. "Αν νιώθεις άνετα εννοείται."

"Οκ." Είπε και κάθισε πάλι κάτω. "Ετοιμάσου για μία δακρύβρεχτη ιστορία πόνου, θλίψης, σπαραγμού- σε βλέπω που γελάς! Δεν είναι αστείο."

"Sorry. Παρασύρθηκα." Του απάντησε και γέλασαν και οι δύο με την δραματική περιγραφή του.

"Όταν ήμουν περίπου τεσσάρων, αν δεν κάνω λάθος, είχα μείνει μόνος στο σπίτι με τον πατέρα μου. Η μαμά μου βρισκόταν στην δουλειά και εγώ ήθελα να πάρω ένα παιχνίδι που είχε κρύψει, από αυτά τα ενοχλητικά που κάνουν θόρυβο..." Της αφηγήθηκε. "Το είχε βάλει σε ένα ψηλό ράφι της βιβλιοθήκης. Δεν θυμάμαι ακριβώς, αλλά μόλις βρήκα την ευκαιρία σκαρφάλωσα στην καρέκλα για να το φτάσω."

"Ωχ."

"Ναι, ωχ." Χαμογέλασε δειλά. "Έπεσα και χτύπησα στην γωνία του τραπεζιού που ήταν στο σαλόνι." Η Sunny έκανε μία γκριμάτσα για να δείξει την ανατριχίλα της. Πάντα την φόβιζαν τα παιδικά ατυχήματα. Ακόμα και στην δουλειά έτρεμε όταν πρόσεχε τα παιδιά στον παιδότοπο.

"Ο μπαμπάς μου έχασε δέκα χρόνια από την ζωή του μόλις με είδε. Με έφερε στο νοσοκομείο και χρειάστηκε να μου κάνουν ράμματα. Ο γιατρός ήταν απαίσιος. Νομίζω μου έχει μείνει ακόμα σημάδι στο μέτωπο." Σήκωσε μερικές βρεγμένες τούφες του και της έδειξε το σημείο. Η Sunny δεν παρατήρησε κάτι. Ίσως να ήταν ιδέα του Dexter. "Ήταν η πρώτη παιδική μου ανάμνηση."

"Ουάου... δεν έχω λόγια." Κατάφερε να πει μόνο.

"Έχει και χειρότερη συνέχεια, αλλά αυτό είναι μία ιστορία για άλλη φορά." Της είπε χαμογελαστός πάλι. "Να ο γιατρός. Πάμε να ρωτήσουμε."

Οι δύο τους κατευθύνθηκαν προς τον γιατρό, ο οποίος τους εξήγησε πως η Palmer είναι καλά. Ξεπέρασε το αλλεργικό σοκ και σε λίγη ώρα θα μπορούσαν να φύγουν. Εκείνη ακόμα επεξεγραζόταν τα σημερινά γεγονότα. Ανακουφίστηκε με τα λόγια του γιατρού και ένιωσε ένα βάρος αγωνίας να φεύγει από πάνω της. Αυτό που δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό της ήταν η ιστορία που μοιράστηκε μαζί της ο Dexter. Συνήθως δεν μιλούσαν πολύ για προσωπικά θέματα και παρά το γεγονός ότι ήταν γείτονες για σχεδόν δύο χρόνια, δεν ήξεραν πολλές λεπτομέρειες για την ζωή του άλλου. Η επικοινωνία τους μετριαζόνταν σε τσακωμούς και καυγάδες για την φασαρία. Και τώρα που διεκδικούν την ίδια κοπέλα τα πράγματα είναι τεταμένα μεταξύ τους. Στις προηγούμενες ζωές τους μάλλον ήταν σε αντίπαλα στρατόπεδα στο Vietman ή σε κάποιον άλλο πόλεμο.

Η Sunny καιγόταν να μάθει την συνέχεια της ιστορίας του. Ήθελε να μπει στο μυαλό του και να μάθει τα πάντα. Αυτό το πέπλο μυστηρίου που κάλυπτε την προσωπικότητα του μπουκλομάλλη της προκαλούσε μία περίεργη επιθυμία να ανακαλύψει και άλλα για εκείνον.

Θα το έκανε κάποια στιγμή.

Σε αυτό το κεφάλαιο βλέπουμε όλη την γκαντεμιά του κόσμου
συσσωρευμένη στην ζωή της Sunny.

Περαστικά να ευχηθούμε στον γλυκούλη άγγελό μας. Get well soon, sweety! Καλή δύναμη με τα τρίχρονα που έμπλεξες!

Εύχομαι σε όλους να βρείτε κάποιον που να σας φροντίζει και να σας νοιάζεται όπως η Sunny και ο Dexter την Palmer.

Οι κακές/ κουλές εμπειρίες μου με ταξί με βοήθησαν στο να γράψω την σημερινή περιπέτεια. Κάθε διαδρομή είναι και ένα νέο villain origin story για εμένα! Μοιραστείτε στα σχόλια ανεπανάληπτες στιγμές από ταξί για να κλάψουμε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) όλοι μαζί με τα χάλια μας!

Ο Dexter αρχίζει να ανοίγεται με αργούς ρυθμούς. Σε πέντε χρόνια υπολογίζω πως θα ξέρουμε τα όνομα των γονιών του. Αργά, αλλά σταθερά βήματα. Αργά και σταθερά!

Ερώτηση του κεφαλαίου:
Μέχρι στιγμής, με ποιόν
χαρακτήρα της ιστορίας
ταυτίζεστε περισσότερο;