"Με έκανες να καταπιώ
την τσίχλα μου! Τώρα θα
μείνει μέσα μου για 7 χρόνια!"

. * ✦ . ⁺ .

Παραδόξως, η Sunny απολάμβανε περισσότερο από όσο χρειαζόταν τις επισκέψεις στο super market. Από την μία, της άρεσαν οι αργοί ρυθμοί και το πως περνούσε απαρατήρητη στους υπαλλήλους σε αντίθεση με άλλα καταστήματα που καταντούσαν τέρμα ενοχλητικοί και περίεργοι. Από την άλλη πλευρά όμως, αγχωνόταν όσο περίμενε στην ουρά δίπλα σε άγνωστους και πάντα την στοίχειωνε ο φόβος μήπως δεν της έφταναν τα χρήματα που είχε μαζί της. Κατάρα του να μην είσαι καλός στα μαθηματικά λέγεται αυτό.

Αυτή την φορά έπρεπε να διαχειριστεί και τον σύνοδό της, τον κύριο ανισόρροπο μουσικό της (κυριολεκτικά) διπλανής πόρτας. Κατά την διάρκεια της δεκάλεπτης διαδρομής τους με τα πόδια, κανένας από τους δύο τους δεν άρθρωσε λέξη. Είχαν πει το αμίλητο νερό, πιο ήσυχοι και από βουβό κινηματογράφο, πιο σιωπηλοί και από τον Ferb. Η επικοινωνία τους περιορίστηκε σε μερικές λοξές ματιές όταν ήταν να περάσουν την διάβαση και όταν έστριψαν προς τον προορισμό τους.

Αν κάποιος μπορούσε να δει τι συνέβαινε στο μυαλό της Sunny, αυτό το δεκάλεπτο, θα έμενε άναυδος με τον όγκο των πληροφοριών που επεξεγραζόταν ταυτόχρονα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Αντιθέτως, αν κάποιος είχε πρόσβαση στο μυαλό του Dexter, μάλλον θα έβλεπε μία μαϊμού να κάνει κολοτούμπες στο αέρα χτυπώντας δύο πιατίνια. Εν τέλη, και οι δύο τους το είχαν κάψει το σύστημα!

Όταν επιτέλους έφτασαν στο super market, αυτός πήγε να πάρει ένα καλάθι για τα πράγματα που θα αγόραζαν, αλλά εκείνη του έκανε νόημα να το αφήσει. Σίγουρα θα χρειάζονταν κανονικό καροτσάκι. Η ροζομάλλα όταν είπε πως θα μαγείρευε το εννοούσε.

"Τόσα πολλά θα πάρουμε;" Απόρησε όταν την είδε να σπρώχνει το καρότσι. Ήταν οι πρώτες κουβέντες που αντάλλαξαν μέχρι τώρα. "Μόνο μερικές μπύρες και κάτι να τσιμπήσουμε θέλουμε."

"Ξέρω τι κάνω." Λακωνική. Βασικά δεν είχε όρεξη για ψηλή κουβεντούλα με αυτόν. Ήθελε απλά να βρει τα υλικά της και να μαγειρέψει.

"Να ανησυχώ;" Την πείραξε προσπαθώντας να την προφτάσει. Η Sunny σχεδόν έτρεχε στους διαδρόμους. "Συνήθως δεν ξέρεις ποτέ σου τι κάνεις, για αυτό το λέω."

"Πάντα ξέρω τι κάνω!"

"Αα ναι;" Γέλασε. Αυτός είχε τρελή όρεξη για κουβέντα. "Τότε τι θα φτιάξεις;"

Η ερώτησή του την έπιασε απροετοίμαστη. Δεν ήξερε ακόμα τι ήθελε να μαγειρέψει. Θα έβλεπε τις επιλογές της και με λίγη έμπνευση και δημιουργικότητα θα έφτιαχνε ό,τι της κατέβαινε στο κεφάλι. Απλό. Όμως δεν υπήρχε περίπτωση να νομίζει πως είχε δίκιο. Στο κάτω κάτω αυτοί ανταγωνίζονταν για τα πάντα. Ακόμα και για τα πιο ηλίθια και ανούσια πράγματα. Έψαξε με το βλέμμα της γρήγορα γύρω της με την ελπίδα να σταθεί τυχερή. Αβοκάντο. Bingo! Το έχω!

"Θα φτιάξω μία μακαρονάδα με σάλτσα αβοκάντο και μανιτάρια." Η απάντησή της δεν άργησε καθόλου και τον κοίταξε με το βλέμμα της νίκης.

"Ίου." Το πρόσωπό του συσπάστηκε από την αηδία και έβγαλε την γλώσσα του έξω προσποιούμενος ότι κάνει εμετό. Η Sunny χτύπησε φλέβα. Ο μπασίστας δύο πράγματα δεν έτρωγε με τίποτα, τις πιπεριές και το αβοκάντο.

"Δεν το τρως;" Τον ρώτησε ξαφνιασμένη. "Πώς γίνεται; Αρέσει σε πολλά άτομα και είναι πολύ θρεπτικό!"

"Σε εμένα δεν αρέσει! Είναι αηδία. Με ενοχλεί αφάνταστα η υφή του. Νομίζω το πρόβλημα με μερικά φαγητά είναι ακριβώς αυτό. Η υφή και όχι η γεύση!" Της εξήγησε όσο προχωρούσαν στους σχεδόν άδειους διαδρόμους του καταστήματος. Ήταν σχετικά αργά και σε λίγο θα έκλεινε.

"Θα είναι σε σάλτσα. Θα το δοκιμάσεις και θα δεις πως θα σου αρέσει." Προσπάθησε να τον πείσει.

"Μα το έχω ήδη δοκιμάσει και δεν μου αρέσει! Ποιός ο λόγος να το δοκιμάσω πάλι;"

"Κάνεις σαν μπέμπης, μπέμπη!" Τον μάλωσε. "Θα το δοκιμάσεις!"

"Δεν θέλω!"

Ήταν πραγματικά έτοιμη να αρχίσει να το κυνηγάει με τα λεμόνια και τα πορτοκαλιά. Μία μεσήλικη κύρια που πέρασε από δίπλα τους, τους κοίταξε γεμάτη χαρά. Της θύμισαν τους τσακωμούς της με τον σύζυγό της. Ήταν και ο ίδιος απαιτητικός στο φαγητό πράγμα που την εκνεύριζε. Τον έχασε πριν λίγους μήνες και το μόνο πράγμα που σκέφτηκε ακούγοντάς τους να μαλώνουν είναι πως θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση τους. Μακάρι να μπορούσε να διαφωνήσει ακόμα μία φορά μαζί του για το φαγητό. Θα έδινε τα πάντα για να ξαναζήσει αυτές τις στιγμές μαζί του. Χωρίς να τους ενοχλήσει στάθηκε δίπλα τους και τους χάζευε μελαγχολικά.

"Ωραία! Τότε μην τρως τίποτα." Η κοπέλα συνέχισε στην πτέρυγα με τα ζυμαρικά και εκείνος έτρεξε πίσω της σαν νήπιο. "Κακομαθημένο."

"Φτιάξε μου κάτι άλλο." Της πρότεινε μία μέση λύση. "Πάω στοίχημα πως δεν θα τρώνε όλοι το αβοκάντο."

"Όλοι το τρώνε..." Απάντησε με σιγουριά. "Μόνο εσύ είσαι κακομαθημένος."

"Φτιάξε μου pancakes!" Είπε και έδειξε ένα έτοιμο συσκευασμένο μείγμα στο ράφι.

"Πρώτον, ποιός τρώει pancakes βραδιάτικα; Και δεύτερον, σιγά μην πάρω έτοιμο μίγμα. Θα φτιάξω δικό μου." Έσυρε και πάλι το καρότσι με απίστευτη ταχύτητα. "Εξαιτίας σου θα κάνω τρεις ώρες παραπάνω μαγειρική!"

"Ξέρω ότι καταβάθος σου αρέσει, ηλιαχτίδα." Της έστειλε ένα φιλάκι στον αέρα. Εκείνη, όπως κάθε φορά, το έπιασε και το πέταξε προς το ράφι με τα ποτά. "Τι μπύρες να πάρω;"

"Έμενα ρωτάς; Δεν πίνω ποτέ. Απλά πάρε αυτές που αρέσουν στον Max." Εξήγησε καθώς έβλεπε τις ημερομηνίες λήξης σε άλλα πράγματα που είχαν πάρει.

"Όλες αρέσουν στον Max. Αυτό το άτομο πίνει και βενζίνη."

"Ίσως θα έπρεπε να του μιλήσουμε για αυτό... Είναι κάπως περίεργο." Ο Dexter γύρισε προς το μέρος της βάζοντας τις μπύρες στο καρότσι. Δεν είχε ακούσει τίποτα από αυτά που του είπε. Πρόσθεσε ακόμα δύο μπουκάλια βότκας (από την φτηνή εννοείται) και ένα μπουκάλι τεκίλα.

"Δεν με άκουσες καθόλου έτσι;" Σταύρωσε τα χέρια της μπροστά από το στήθος της.

"Όχι, ποτέ μου." Ένα γελάκια ξέφυγε από τον μπασίστας και με χάρη έτρεξε να φέρει πατατάκια. "Να πάρω και καμιά σοκολάτα; Βασικά όχι! Nuttela για τα pancakes θέλουμε και μπισκότα."

Ξεφύσηξε αγανακτισμένη και απλά τον ακολούθησε. Ήθελε να φύγει απλά για να τελειώνει όλο αυτό το μαρτύριο. Κάθε φορά που εκείνος έβλεπε κάτι περίεργο με γυαλιστερή συσκευασία σταμάταγε και την κοίταζε με βουρκωμένα μάτια. Το puppy face όμως δεν λειτουργούσε στην Sunny, η όποια απλά τον έσερνε μακριά από τους πειρασμούς. Στον διάδρομο με τις σοκολάτες και τα μπισκότα σπατάλησαν την περισσότερη ώρα για να αποφασίσει τι ακριβώς ήθελε να πάρει.

"Τελείωνε!" Πάτησε το πόδι της με δύναμη στο έδαφος για να τον ξυπνήσει. Κοίταζε το ίδιο ράφι πέντε ώρες.

"Περίμενε!" Άπλωσε το χέρι του για να πάρει μία τεράστια σοκολάτα με ολόκληρα φουντούκια και στράφηκε προς το μέρος της. "Ποιά είναι η αγαπημένη σου γεύση;"

"Δεν θέλω σοκολάτα-"

"Δεν σε ρώτησα αυτό!" Νευρίασε που δεν του απάντησε αυτό που ήθελε.

"Όλες τις τρώω δεν έχω θέμα! Είναι κυριολεκτικά σοκολάτες!"

"Ναι, αλλά ποιά σου αρέσει περισσότερο, ηλιαχτίδα; Τι προτιμάς κυρίως;"

"Δεν ξέρω... Ίσως αυτή με την καραμέλα και το μπισκότο-" Πριν προλάβει καν να ολοκληρώσει βρήκε την σοκολάτα που εννοούσε και την έβαλε στο καρότσι μαζί με την δική του.

"Είναι για εμάς μόνο. Θα τις φάμε στον δρόμο για το σπίτι." Της είπε και συνέχισαν τα ψώνια τους σε άλλο διάδρομο.

Για μερικές στιγμές σώπασαν και οι δύο. Το μόνο που ακουγόταν ήταν το σπαστικό τρίξιμο από τα ροδάκια του κοριτσιού και η άκυρη μουσική από τα ηχεία του super market. Κοιτάζοντας την ώρα στο κινητό της, είδε πως έχουν λίγο χρόνο ακόμα πριν φύγουν, οπότε κατευθύνθηκαν προς την πτέρυγα με τα είδη σπιτιού, τα κουζινικά και τα ποτήρια. Είχε την εντύπωση πως κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, κάθε φορά που πηγαίνει στο super market, χαζεύει αυτές τις φτηνιάρικες βλακείες που δεν χρειάζεται πραγματικά, αλλά καταλήγει να αγοράζει. A.k.a. η παγίδα του καπιταλισμού.

"Κοίτα!" Της φώναξε και της έδειξε μία κούπα του καφέ με σκυλάκια πάνω. "Έχει και ποτήρια για ποτό. Να πάρουμε στον Max ένα."

"Όπως είπα και πριν που δεν με άκουγες..." Έκανε μία παύση για να του τραβήξει την προσοχή. "Ίσως θα έπρεπε να μιλήσουμε στον Max για το θέμα του αλκοολισμού."

"Είσαι κάπως υπερβολική. Ο Max είναι μία χαρά. Δεν είναι εθισμένος στο αλκοόλ, απλά του αρέσει να το ρίχνει έξω και να πίνει λίγο παραπάνω." Η ροζομάλλα στριφογύρισε τα μάτια της. "Όλοι έχουμε περίεργες και κακές συνήθειες. Η Akari είναι τρομερά αυταρχική και μιλάει πολύ. Ο Josh φοβάται μέχρι και την σκιά του. Η Palmer είναι τέλεια και αυτό επειδή δεν την ξέρουμε καλά πολύ καιρό. Ο Max πίνει λίγο παραπάνω, χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι αλκοολικός. Εσύ δεν έχεις καθόλου όνειρα ή στόχους και επαναπαύεσαι στην μιζέρια σου περιμένοντας τους άλλους να σε παρακινήσουν να κάνεις κάτι-"

"Και εσύ προσποιείσαι τον άνετο και cool, όμως δεν έχεις μοιραστεί ποτέ σου λεπτομέρειες για την ζωή σου!" Συμπλήρωσε νευριασμένη. Ο Dexter πάγωσε και δεν είπε τίποτα. Ήταν λες και τον χαστούκισε στο πρόσωπό με την αλήθεια.

"Έχω μοιραστεί αυτά που θέλω να μοιραστώ. Σας έχω πει πράγματα για εμένα. Και σε εσένα έχω πει." Η κοπέλα θυμήθηκε αμέσως την ιστορία που της είχε αφηγηθεί στο νοσοκομείο. Αυτό που της ήρθε στο μυαλό ήταν το μυστήριο της συνέχειας. Ήθελε να μάθει όλη την αλήθεια.

"Όχι όλη όμως." Τόλμησε να του απαντήσει. Είχε δίκιο. Της όφειλε την συνέχεια.

"Α ναι." Έκανε δήθεν πως δεν θυμόταν. "Δεν έγινε κάτι τρομερό. Μετά τα ράμματα στο νοσοκομείο, ο πατέρας μου έπαθε κρίση πανικού, ύπαρξης, ταυτότητας, πολλές κρίσεις τέλος πάντων και απλά έφυγε. Χώρισε με την μαμά μου και με έβλεπε τα Σαββατοκύριακα, τα Χριστούγεννα και τα καλοκαίρια."

Η Sunny δάγκωσε το εσωτερικό του μαγούλού της. Σε μία πρόταση είχε χωρέσει πολύς πόνος. Αδικία. Απογοήτευση. Ερωτήματα. Ανασφάλειες. Έτρεμε για την λεπτομέρειες που σίγουρα δεν θα της έλεγε. Αισθανόταν πολύ άσχημα.

"Δεν ήθελα να σε πιέσω να μου το πεις. Συγγνώμη." Παραδέχτηκε και κοίταξε άβολα τα ψώνια. Πολλά είχαν πάρει τελικά.

"Δεν έκανες κάτι λάθος." Την καθησύχασε. "Ήθελα να στο πω και στο είπα. Τέλος. Τώρα σταμάτα να κάνεις λες και βρισκόμαστε σε βραζιλιάνικο σίριαλ! Πιάνω, διψάω και κατουριέμαι!" Την έκανε να γέλασει με τα τον τρόπο που περιέγραφε τα πράγματα και έσυρε το καρότσι προς το ταμείο. Το κατάστημα δεν είχε σχεδόν καθόλου κόσμο και από ότι φαίνεται ούτε υπαλλήλους. Τα παιδιά χρειάστηκε να περιμένουν λίγη ώρα μέχρι να έρθει κάποιος να τους εξυπηρετήσει.

"Θες τσίχλα;" Της πρόσφερε μία. Αρνήθηκε ευγενικά παρά την επιμονή του.

"Όχι ευχαριστώ."

"Να πάρουμε Mars;" Την σκούντηξε δείχνοντάς της τα γλυκά δίπλα από το ταμείο. Αυτό το ύπουλο ράφι με άχρηστα πράγματα που σε έκαναν να σπαταλάς ακόμα περισσότερα χρήματα.

"Όχι. Έχουμε πάρει ήδη ένα σωρό."

"Έλα μωρέ! Άλλο ένα δεν πειράζει." Πήγε να ρίξει στο καρότσι τα Mars και εκείνη τον χτύπησε ελαφρά στο στήθος για να σταματήσει. "Με έκανες να καταπιώ την τσίχλα μου! Τώρα θα μείνει μέσα μου για 7 χρόνια!"

"Δεν σε άγγιξα καν." Είπε μέσα από τα δόντια της και μόλις είδε την ταμία επιτέλους να πλησιάζει άρχισαν να αδειάζουν τα πράγματα από το καρότσι.

Η μεσήλικη κύρια στεκόταν στην ουρά ακριβώς από πίσω τους, χαμογελώντας διακριτικά με αυτά που έλεγαν. Όταν η ταμίας τους είπε πόσο κόστιζαν όλα μαζί τα παιδιά γρήγορα έψαξαν τα χρήματα, όμως αυτή τους πρόλαβε πληρώντας με την πιστωτική της κάρτα. Ο Dexter σκούντηξε την Sunny και εκείνη με την σειρά της απευθύνθηκε έκπληκτη στην άγνωστη κύρια.

"Δεν ήταν ανάγκη! Μισό λεπτό να σας δώσουμε τα χρήματα!" Ξαφνιασμένη με την στάση της άγνωστης έψαξε βιαστικά στις τσέπες της, αλλά την διέκοψε η φωνή της.

"Θεωρήστε το σαν δώρο από εμένα για εσάς. Δεν θέλω τίποτα, μόνο να μου υποσχεθείτε πως θα προσέχετε ο ένας τον άλλον. Μεγαλώνετε σε δύσκολους καιρούς. Βουτηγμένους στο μίσος και στον θυμό. Όλα είναι τόσο αβέβαια. Ζήτε κυριολεκτικά στην εποχή της αβεβαιότητας. Να έχετε θάρρος και πάνω από όλα να ζήτε! Να ζήτε για ελπίδα, τον έρωτα, την μουσική, τις μεγάλες ιδέες, την αγάπη. Να ζήτε για όσα έχουν νόημα. Να ζήτε για όσα αξίζουν."

Τα λόγια της άγνωστης κύριας έπαιζαν σαν κασέτα στο κεφάλι της την ώρα του γυρισμού. Φορτωμένοι με τις τσάντες του super market, περπατούσαν στους πολυάσχολους δρόμους της νυχτερινής Νέας Υόρκης, μασουλώντας τις σοκολάτες τους. Ο μπασίστας την έφαγε πρώτος λαίμαργα και την βοήθησε με τις δικές της τσάντες. Στην αρχή του έκανε την δύσκολη όμως στα μισά του δρόμου τα είχε φτύσει. Εκείνος κράτησε και στα δύο χέρια του τις πιο βαριές και κίνησαν για την πολυκατοικία τους.

Λατρεύω αυτά τα χαραλά moments μεταξύ τους. Γενικά οι βόλτες σε super market είναι αρκετά ενδιαφέρουσες και αστείες αν πηγαίνεις με φίλους. Πείτε μου πως δεν είμαι η μόνη που χαζεύει το ράφι με τα άχρηστα μπιχλιμπίδια και τα σχολικά είδη! Ζω για αυτές τις στιγμές.

Η κυριούλα πως σας φάνηκε; Συγκινήθηκα με την κίνησή της. Εγώ ούτε πενταροδεκάρα δεν θα έδινε σε αυτά τα καρναβάλια. Το πολύ πολύ να τους κέρναγα καμιά σοκολάτα. Πάντως, αν εμένα επέμενε να μου αγοράσει κάποιος σοκολάτα, όπως έκανε ο Dexter για την Sunny, απλά θα ήθελα να τον προστατέψω με την ίδια μου την ζωή από αυτόν τον σκληρό και άδικο κόσμο.

Ερώτηση του κεφαλαίου:
Σας έχει κάνει ποτέ κάποιος
μία καλή πράξη χωρίς
αντάλλαγμα που την
θυμάστε μέχρι σήμερα;