"Έχει περισσότερη
πλάκα να ενοχλώ
εσένα."

. *   ✦ .  ⁺   .

Το να γυρίζεις στην δουλειά μετά από διακοπές είναι ό,τι χειρότερο και η Sunny το διαπίστωσε με άσχημο τρόπο. Από το πρωί έτρεχε σαν την τρελή για να εξυπηρετήσει τους πελάτες. Μέσα σε λίγες ώρες είχε περάσει από όλα τα πόστα. Από το σερβίρισμα στο ταμείο και μετά στην επίβλεψη του παιδότοπου. Το μεσημεριανό διάλειμμα της είχε βγει από την μύτη, αφού μέχρι και τότε ήταν υπεύθυνη για ένα παιδικό πάρτι. Οι γονείς είχαν αφήσει ελεύθερα τα αγρίμια τους να περιφέρονται στον χώρο ουρλιάζοντας σε άκυρες στιγμές και πετώντας τα πλαστικά μπαλάκια στην τζαμαρία. Ένα νιάνιαρο είχε κρεμαστεί από το χέρι της μάνας του και γκρίνιαζε για το λιωμένο παγωτό του. Το σκηνικό αυτό θα μπορούσε να γίνει υπέροχη διαφήμιση για προφυλακτικά και χάπια αντισύλληψης.

"Συγγνώμη!" Μία κυρία με σνομπ ύφος έκανε νόημα στην εξαντλημένη ροζομάλλα. "Το παγωτό που σέρβιρες στον γιό μου είναι λιωμένο."

"Είμαι απολύτως σίγουρη πως το παγωτό ήταν μία χαρά όταν εγώ το σέρβιρα. Μάλλον άργησε να το φάει και για αυτό έλιωσε." Την διόρθωσε όσο πιο ευγενικά μπορούσε.

"Τολμάς και με αμφισβητείς;" Θίχτηκε και τίναξε το μαλλί της.

Ναι, σήμερα ξύπνησα και είπα: "Ας αμφισβητήσω έναν πελάτη."

"Προσπαθώ να σας εξηγήσω ότι το παγωτό δεν σερβιρίστηκε λιωμένο, όπως εσείς υποθέσατε." Κράταγε το ψεύτικο χαμόγελό της με μεγάλη δυσκολία.

"Και πώς μπορώ να είμαι σίγουρη; Μπορεί να λες ψέματα." Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Η υπομονή της μας εγκαταλείπει.

"Ακούστε! Το παγωτό που προσφέρουμε διατηρείται σε καταψύκτες. Καταψύκτες! Ξέρετε τι είναι οι καταψύκτες; Είναι αυτά εκεί! "Έδειξε με το δάχτυλό της. "Αυτά με τις βιτρίνες για να βλέπει ο κόσμος τις γεύσεις που έχουμε. Ξέρετε τι κάνουν; Κρατούν το παγωτό παγωμένο, κρύο! Άρα πώς γίνεται να το σέρβιρα λιωμένο αφού ήταν εκεί πριν;"

"Δεν μου αρέσει καθόλου ο τόνος σου, νεαρή μου." Της είπε, γιατί όταν κάποιος μιλάει με λογικά επιχειρήματα τότε πρέπει να αλλάζεις το θέμα. "Θέλω να μιλήσω στο αφεντικό σου!"

"Ουψ κρίμα!" Γέλασε ψεύτικα. "Είναι διακοπές στο Αζερμπαϊτζάν. Πέρασε την επόμενη εβδομάδα, Karen!"

"Συμβαίνει κάτι;" Η Kendy πλησίασε ανήσυχη βλέποντάς τες να συνομιλούν αρκετή ώρα. Η νευριασμένη κύρια της εξήγησε το πρόβλημα προσθέτοντας άσχετες λεπτομέρειες για να φανεί το θύμα της υπόθεσης. "Μπορούμε να του δώσουμε άλλο παγωτό. Έτσι δεν είναι;"

Η Sunny την κοίταξε με το βλέμμα του σχιζοφρενή δολοφόνου και έφυγε από κοντά τους. Άφησε την συνεργάτιδά της να λύσει το ζήτημα με τον δικό της τρόπο. Πήγε στην αποθήκη για να ηρεμήσει λίγο τα νεύρα της. Αυτή η δουλειά θα την έστελνε στην κόλαση μία ώρα νωρίτερα. Το πιο τραγικό δεν ήταν το γεγονός ότι κουραζόταν, άλλωστε κάθε δουλειά έχει κούραση, όμως ήταν το ότι δεν έκανα κάτι που της ταίριαζε. Θα μπορούσε να μαγειρεύει όλη μέρα, από το πρωί έως το βράδυ, όρθια, χωρίς διάλειμμα και θα περνούσε πολύ καλύτερα από ότι τώρα! Ίσως ο Dexter να είχε τελικά δίκιο. Ίσως θα έπρεπε να σκεφτεί σοβαρά το ενδεχόμενο να ακολουθήσει επαγγελματικά το, μέχρι τώρα, χόμπι της.

"Είσαι καλά;" Την ρώτησε η Kendy. "Μην δίνεις σημασία. Είναι απλά υπερβολική. Είσαι κάνε την δουλειά σου."

"Την δουλειά μου έκανα!" Φώναξε. "Τι έπρεπε να πω δηλαδή;"

"Έπρεπε να το χειριστείς με περισσότερη ευγένεια. Θέλει γλύκα, θέλει νάζι!" Για μία στιγμή η προσοχή της αποσπάστηκε. "Τι ώρα είναι;"

"Με έχεις ρωτήσει πενήντα φορές! Ρολόι δεν έχεις;" Η αλήθεια είναι πως σήμερα η Kendy συμπεριφερόταν πολύ παράξενα. Από το πρωί ήταν χαμένη στον κόσμο της και είχε εμμονή με την ώρα. Συνήθως ήταν πιο συγκεντρωμένη στην δουλειά της.

"Δίκιο έχεις. Θα δω το κινητό μου." Μουρμούρισε.

"Συμβαίνει κάτι;" Η Sunny σήκωσε το ένα φρύδι της.

"Τι να συμβαίνει, δηλαδή;" Αγχωμένη κόντεψε να σκοντάψει στο ίσωμα. "Τίποτα δεν συμβαίνει! Ξέρεις κάτι εσύ;"

"Όχι... μου φαίνεσαι κάπως αγχωμένη για αυτό σε ρώτησα."

"Καλά είμαι." Γέλασε. "Εσύ πώς είσαι;"

"Καλά και εγώ." Όλη αυτή η συζήτηση την μπέρδευε.

"Καλά και οι δύο μας λοιπόν. Τέλειο!" Πέρασε το χέρια της για να φτιάξει τα μαλλιά της. "Πώς ήταν το Las Vegas;"

"Εμ... καλά και αυτό."

"Έξοχα!"

"Με ρώτησες και το πρωί." Της υπενθύμισε προσπαθώντας να την ψυχολογίσει.

"Αλήθεια; Έχω αρχίσει να ξεχνάω! Χαχαχαχα!"

"Έχεις αρχίσει να τα χάνεις μου φαίνεται." Ψιθύρισε στον εαυτό της όσο η Kendy πήγε να συνεχίσει την δουλειά της.

Η μέρα κύλησε με μεγάλη δυσκολία. Το πάρτι ευτυχώς δεν κράτησε πολύ ώρα και μετά το κόψιμο της τούρτας τα παιδιά εξαντλημένα από το παιχνίδι κοιμούνταν σχεδόν στον παιδότοπο. Τα κορίτσια μάζεψαν τα τραπέζια και καθάρισαν τον χώρο εξυπηρετώντας παράλληλα λίγους πελάτες. Η κατάκοπη ηλιαχτίδα, όταν άδειασε το μαγαζί μετά από τόσες ώρες, κάθισε σε ένα από τα άδεια τραπέζια φορώντας τα ακουστικά της. Ανέτρεξε στις playlists και πάτησε πάνω σε αυτή με την ονομασία: Μουσική σταλμένη από μία ανώτερη δύναμη για τις δύσκολες ώρες. Ύστερα, βρήκε το τραγούδι που της είχε κολλήσει και άκουγε τους τελευταίους μήνες.

The end - November Ultra.
Το τραγούδι που της είχε βάλει να ακούσει ο Dexter στο λεωφορείο και την έσωσε από την κρίση πανικού.

Ακούμπησε το κεφάλι στην κρύα επιφάνεια του τραπεζιού καλύπτοντάς το με τα χέρια της. Αυτή ήταν η στιγμή της. Όλη η κούραση γλίστρησε από το σώμα της μόλις άκουσε την εισαγωγή του τραγουδιού. Τα μάτια της έκλεισαν όπως τότε στο λεωφορείο και άφησε το μυαλό της ελεύθερο να ταξιδέψει σε άλλα σύμπαντα, σε άλλους κόσμους, σε άλλες ηπείρους. Αμέσως το στομάχι της δέθηκε κόμπος. O Dexter θα φύγει σε λίγο καιρό. Μια σκέψη που δεν είχε αναλύσει ακόμα όσο θα ήθελε. Ίσως γιατί την πόναγε λίγο. Πολύ λίγο, τόσο δα μόνο. Τουλάχιστον θα είχε ησυχία στο διπλανό διαμέρισμα. Όχι άλλα ξενύχτια, όχι άλλες εντάσεις και τσακωμοί, όχι άλλες μαγειρικές τα μεσάνυχτα. Καλύτερα έτσι. Δεν θα φανταζόταν ποτέ τον εαυτό της να έχει φυσιολογικό ωράριο ύπνου.

"Ηλιαχτίδα, κοιμάσαι;" Το απαλό άγγιγμά του ακούμπησε το κεφάλι της. "ΞΥΠΝΑ! ΞΥΠΝΑ! ΔΕΝ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ ΟΣΟ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ! ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΣΟΥ;"

"ΣΚΑΣΕ ΓΑΜΩΤΟ!" Σήκωσε το κεφάλι της για να επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις της. Ο Dexter Peterson είχε πεθάνει από τα γέλια. Εκείνη σταμάτησε το κομμάτι και έβγαλε ενοχλημένη τα ακουστικά της. Ό,τι και να γινόταν αυτό το άτομα θα την ενοχλούσε παντού και πάντα!

"Σε ξύπνησα; Sorry!" Το κουταβίσιο βλέμμα του την έστειλε σε άλλον κόσμο.  Στον κόσμο του εκνευρισμού και της βίας μάλλον, αφού ήθελε να τον χαστούκισει. "Το ξέρεις ότι δεν πρέπει να κοιμάσαι στην δουλειά;"

"Έκανε ένα διάλειμμα! Δεν έχουμε καθόλου πελάτες. Είμαι από το πρωί στο πόδι." Δικαιολογήθηκε. "Η μόνη στιγμή ηρεμίας σήμερα ήταν αυτή και μου την κατέστρεψες!"

"Ωχ αλήθεια;" Ο μπασίστας πήρε μία δραματική πόζα σαν να έπαιζε σε αρχαία ελληνική τραγωδία. "Χίλια συγγνώμη, υψηλοτάτη! Δεν θα γίνει ξανά."

"Δεν είσαι αστείος."

"Ούτε εσύ είσαι, αλλά τι να κάνουμε; Έτσι είναι η ζωή. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις."

"Γιατί δεν φεύγεις;" Τον ρώτησε ήρεμα στηρίζοντας το κεφάλι της στο χέρι της. Χρειαζόταν ύπνο.

"Γιατί λατρεύω να σε ενοχλώ." Απάντησε με τον ίδιο τόνο.

"Δεν πας να ενοχλήσεις κάποιον άλλο;"

"Έχει περισσότερη πλάκα να ενοχλώ εσένα." Της έκλεισε το μάτι.

"Ωω τι τιμή! Ο Dexter Peterson απολαμβάνει να με ενοχλεί!" Γέλασε σαν χαζή και στριφογύρισε μία τούφα από τα μαλλιά της. "Φύγε τώρα."

"Μα μόλις ήρθα." Βολεύτηκε καλύτερα απέναντί της.

"Και; Φύγε!" Επέμεινε. "Η ύπαρξή σου μου προκαλεί πονοκέφαλο."

"Άουτς." Έπιασε την πληγωμένη του καρδιά. "Με πονάς, ηλιαχτίδα. Με πονάς αλλά αντέχω. Χτύπα και άλλο!"

"Θέλω απλά να ακούσω λίγη μουσική με την ησυχία μου." Εξήγησε κουρασμένη. "Τόσο δύσκολο σου είναι να με αφήσεις μόνη;"

"Ναι."

Ο ανισόρροπος την κοίταξε στα μάτια. Το αστείο και ανάλαφρο κλίμα είχε μετατραπεί σε συναισθηματικά φορτισμένο και τέρμα άβολο. Η Sunny δεν ήξερε πως τι να απαντήσει μετά από αυτό. Έκανε αυτό που ήταν πολύ καλή. Φόρεσε τα ακουστικά της και τον αγνόησε.

"Τι ακούς;" Το χέρι του άρπαξε το κινητό της και εκείνη έκανε μία απότομη κίνηση για να του το πάρει. Άφησε τα ακουστικά στο τραπέζι και πάλεψε με όλη τις την δυνάμεις για να το πάρει πίσω.

"Φέρτο πίσω!" Ο Dexter ήταν πιο δυνατός από ότι υπολόγιζε.

"Όχι μέχρι να δω τι μουσική ακούς!"

"Δεν σου έχουν μάθει να μην κοιτάς τα κινητά των άλλων;" Ούρλιαξε και τα χέρια της πάλευαν με άγαρμπες κινήσεις. "Παραβιάζεις την ιδιωτικότητά μου!"

"Είπε αυτή που έψαξε το κινητό μου!" Σπόντα! Σπόντα! Σπόντα!

"Φέρε. Πίσω. Το. Κινητό. Μου!" Και φυσικά απέφυγε την σπόντα.

"Τι έγινε; Όταν δεν μας συμφέρει δεν το παίζουμε έξυπνοι; Μπράβο, Sunny! Ωραίοι τρόποι!"

"Δεν σε αντέχω!" Αγανακτισμένη έπεσε πάνω του συνεχίζοντας τις προσπάθειές της να του πάρει το κινητό.

"Απλά θέλω να δω τα playlists σου!" Αποθώντας τα χέρια της έκανε μία γρήγορη περιήγηση στα τραγούδια. Την προσοχή του τράβηξε το κομμάτι που άκουγε πριν την ενοχλήσει. "Ήξερα ότι θα σου αρέσει αυτό... "

Ήταν η χειρότερη στιγμή για να κοκκίνησει από την ντροπή της. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο δεν ήθελε να δει τι έχει αποθηκεύσει. Με μία απότομη κίνηση το άρπαξε από τα χέρια του και κάθισε λαχανιασμένη στην θέση της. Το έκρυψε γρήγορα στην τσέπη της και έφτιαξε τις τούφες που πέταγαν εξαιτίας της μάχης. Εντωμεταξύ, όσο εκείνη σουλουπονώνοταν άτσαλα, εκείνος την κοίταγε σαν χάνος.

"Dexter!" Η Kendy μόλις τον είδε ήρθε να τον χαιρετήσει. "Πώς πάει; Θες παγωτό; Ένα milkshake;"

"Αα όχι." Αρνήθηκε. "Ήρθα για να ενοχλήσω την ηλιαχτίδα από εδώ."

"Κάποιες συνήθειες δεν κόβονται βλέπω."

"Με τίποτα." Γέλασε παίζοντας με τις χαρτοπετσέτες στο τραπέζι.

"Άφησέ τες!" Η Sunny της πήρε από μπροστά του. "Μία ώρα τις έφτιαχνα!"

"Έμαθα τα ευχάριστα!" Άλλαξε θέμα η Kendy. "Λονδίνο! Είσαι πολύ τυχερός. Χαίρομαι τόσο για εσένα!"

"Στα πρόβαλε;" Ρώτησε εννοώντας την συνεργάτιδά της, που καθόταν στα αναμμένα κάρβουνα. "Μιλάς για εμένα στις φίλες σου; Αωω! Τι γλυκό!"

"Σκάσε."

"Μπαμ."

"Πότε θα φύγεις;" Η ερώτηση των δέκα εκατομμυρίων.

"Πολύ σύντομα." Η πιο γενική απάντηση στον κόσμο. Η Kendy κοίταξε το ρολόι της. Πανικόβλητη έτρεξε να πάρει να πράγματά της και να αφήσει την ποδιά της δουλειάς. Τι έχουν πάθει όλοι σήμερα;

"Πού πας;"

"Εμ... εγώ έχω κάτι πολύ σημαντικές δουλειές! Πρέπει να φύγω επειγόντως!" Φώναξε από μέσα όσο ετοιμάζονταν να φύγει. "Θα μου κάνεις σε παρακαλώ την χάρη να κλείσεις εσύ το μαγαζί; Είναι σημαντικό! Θα σου χρωστάω πολλά!"

"Πήγαινε." Απάντησε χαλαρά ο Dexter και η ροζομάλλα τον κοίταξε με μισό μάτι. Αυτή δεν υποτίθεται πως έπρεπε να απαντήσει;

"Σε εμένα μίλησε-"

"Θα την βοηθήσω εγώ με το κλείσιμο." Είπε στην Kendy η όποια βιαστικά τον ευχαρίστησε και έφυγε στέλνοντάς τους φιλάκια στον αέρα.

"Δεν είναι η δουλειά σου." Του μίλησε απότομα όταν η υπερβολικά χαρούμενη έφυγε. "Μην ανακατευτείς πάλι με εμένα και την συνάδερφό μου! Δεν σου πέφτει λόγος για το τι κάνουμε!"

"Θες να πάμε μία βόλτα μετά;" Η επιθυμία της να μπει μέσα στο μυαλό του και να δει τι στο καλό σκεφτόταν αυξήθηκε. Όσο άγρια και απότομα να του μιλούσε αυτός πάντα θα την άφηνε άφωνη με τις απαντήσεις του.

"Γιατί;" Ρώτησε το προφανές.

"Γιατί έτσι! Δεν υπάρχει γιατί. Απλά πάμε μία βόλτα."

"Πού; Είναι λίγο αργά και είμαι κουρασμένη."

"Μην αρχίσεις πάλι τα ίδια." Γέλασε.

Γιατί γελάει όλη την ώρα αυτός ο χάχας;

"Έχεις κάποια καλή ιδέα;" Ήταν περίεργη να δει τι θα της απαντήσει.

"Θα ήταν ωραίο θα πηγαίναμε στο Central Park. Όχι όμως εκεί όπου είχαμε κάτσει τις προάλλες με τα παιδιά. Ξέρω ένα πολύ ωραίος μέρος για χαλαρό περπάτημα." Η πρότασή του δεν ακουγόταν και τόσο χάλια.

"Περπάτημα; Είμαι ήδη πτώμα!" Γκρίνιαξε.

"Έχει και παγκάκια, γιαγιάκα." Το πείραγμά του την έκανε να του ρίξει ένα δολοφονικό βλέμμα.

"Γιατί;" Ξανά η ίδια ερώτηση. Θα έσκαγε αν δεν μάθαινε.

"Πάλι τα ίδια!" Σήκωσε τα χέρια ψηλά.

"Θέλω να μάθω, αλλιώς δεν έρχομαι." Αυτό ακούστηκε σαν απειλή, επειδή ήταν όντως απειλή.

"Γιατί έχουμε πολλά να πούμε." Της απάντησε. "Ευχαριστημένη;"

Εξέτασε τις επιλογές της. Από την μία ήθελε να πάει σπίτι, να κάνει μπάνιο, να φάει και να πέσει για ύπνο μετά από μία τόσο κουραστική μέρα. Από την άλλη πλευρά όμως, η ιδέα του Dexter ήταν άκρως δελεαστική. Είχαν πολλά να πουν; Ναι; Όχι; Θα το μάθαινε σε πολύ λίγο αν τον ακολουθούσε.

"Περίπου." Γύρισε να κοιτάξει το πονηρό χαμόγελο του σχηματιζόταν στην ηλίθια μούρη του. "Αλλά θα πάρουμε κάτι να φάμε. Πεθάνω από την πείνα!"

"Η επιθυμία σου διαταγή μου, δεσποινίς ηλιαχτίδα."

"Μην με κάνετε να το μετανιώσω, κύριε Peterson."

Πραγματικά λυπάμαι την Sunny καμία φορά. Το περιστατικό με την πελάτισσα πάω στοίχημα πως έχει συμβεί και στην πραγματική ζωή, γιατί εδώ που τα λέμε υπάρχουν πολλοί πελάτες που απλά είναι για δέσιμο. Στέλνω τα φιλιά μου και την υπομονή που μου περισσεύει (δεν είναι πολύ, αλλά τι να κάνουμε) στα άτομα που αντιμετωπίζουν κάθε μέρα τέτοια περιστατικά.

Πολύ μυστήριο σε αυτό το κεφάλαιο. Από την μία έχουμε την Kendy με την ασυνήθιστη συμπεριφορά της και από την άλλη έχουμε την βόλτα του Dexter και της Sunny. Θα καταφέρουν άραγε οι δύο τους να επικοινωνήσουν σαν νορμάλ ανθρώπινα όντα ή θα καταλήξουν στα παρατράγουδα της Αννίτας Πάνιας; Θα το μάθουμε στο επόμενο κεφάλαιο του "Age of Uncertainty".

Ερώτηση του κεφαλαίου:
Ποιό είναι το αγαπημένο
σας quote;