[Anonymous]

A warm feeling, slightly ticklish in the skin. Then it felt soothing, calm, and soft. Unti-unti akong napamulat, sumalubong sa mga mata ko ang halo-halong asul, kahel, dilaw, at pulang kalangitan.

Sa bandang gilid ko nanggaling ang liwanag, mula sa palubog na araw. Ang nararamdaman kong tumatama sa balat ko ay walang iba kung hindi ang damong hinihigaan ko. 

Napaupo ako, saktong tumama ang paghampas ng hangin. Malayo ang tingin ko sa parang burol na pwesto ko. Sa bandang tuktok, merong lamesa at dalawang upuan. Like an outdoor tea table with two seats.

Someone is sitting in one of the chairs, facing the sunset. 

Kusa akong napatayo at naglakad. This place is really comforting, from the scenery, vibes, to the mood it gives. Parang kahit malinaw sa 'kin ang taong nakaupo, nakilala ko lang talaga siya nang tuluyan akong nakalapit sa kaniya.

The way my face changed, my eyes are full of emotions, almost teary. As I recognized her golden hair, white polonaise dress, her blue eyes contrasts the sky. Sitting here, drinking a cup of tea...

She showed a sad smile. "You died, Gin."

Kumirot ang puso ko. Parang nahihirapan akong makahinga. Doon nag-sink in sa akin ang lahat.

"Principal Helena."

Tuluyan akong nanghina, wala sa sariling napaluhod ako sa lupa, nakayuko. Nanlabo ang mga mata ko dahil sa tubig na namumuo rito.

"I-I'm sorry, I'm sorry I failed you." I cried. Patuloy ang pagtulo ng mga luha ko habang nakatingin ako sa lupa. "I-I'm really sorry, principal. I'm sorry... sorry dahil wala akong naitulong sa'yo, I'm sorry dahil hindi ko naibalik ang mga nagawa mo sa 'kin." I sobbed.

Nanginginig ang labi ko. Parang paulit-ulit na tinutusok ang puso ko.

I'm a failure.

I wasn't sad that I died, I'm sad and mad that I had a useless death. Wala akong napala, wala akong naitulong kahit sa huling pagkakataon.

"I'm really, really, really sorry, principal." Parang hindi ako humihinga, parang may nakabara sa dibdib ko dahil sa sobrang sakit na nararamdaman ko. Nanginginig ang buo kong katawan.

"Thank you... thank you for everything. And thank you for giving me a chance to say my farewell."

The wind blew once again. For some reason, my heart is slowly calming. The pain that I'm feeling just a second ago is slowly disappearing. Maybe because I had the chance to say my goodbye...

I felt her stood up, slowly leaning towards me. I felt her small hands patting my head.

"You did a great job, kid. Take a good rest now..."

As if it was magic, the pain that was in chest vanished in  a snap. Nawala ang kirot, ang pagsisisi, at lungkot ko. I was... glad.

Pleased to hear those words coming from her— from the parent I had, my mother.

I flashed a smile, tears are still falling down my eyes.

"Thank you-"

"If I were Helena, I will say those words."

Hindi ko pa narinig nang mabuti ang mga salitang sunod niyang binitawan. Siguro'y narinig ko nang mabuti, pero sadyang hindi 'yon naproseso ng utak ko.

Nahinto ako, dahan-dahang umangat ang tingin sa kaniya. Same face, same feeling, same person looking at me... but after she said those words, something felt different.

"H-Huh?"

She smiled once again, not a sad one, but a cheering one. Her eyes smiled together with her lips.

"Live, Gin."

Parehong boses, magkaibang tono. Parehong para sa 'kin, pero magkaiba ang emosyon na naramdaman ko kumpara sa nauna. 

My eyes lit up, my expression softened.

"W-What are you saying, principal?-"

Ibinaba niya ang kamay niyang nasa buhok ko. Umupo siya muli sa upuan, nalipat ang tingin sa palubog na araw.

"This place is perfect, right? It's soothing." She smiled. "But Gin, you can't die yet." Muling bumalik ang tingin niya sa 'kin.

"Helena won't let you die."

I don't know what to say, I'm too dumbfounded.

"W-What- y-you're Helena!-"

Hindi ako magkakamali, hinding-hindi pagdating kay Helena.

She chuckled. "I didn't said that I wasn't her." She took a sip of her tea. "I'm still her, but just a fragment of her."

Nakatayo ako, tulala sa pwesto ko. Hindi alam ang magiging reaksyon, pero kusang nagbabago ang ekspresyon sa mukha.

"When Helena disappeared a year ago, she awakened her gift."

My eyes widened, astonished. 

Awakened?

After all these years, after all she'd done... 

Principal Helena haven't awakened her gift yet?

"Helena had the ability, to bring anyone back to life, no matter who, no matter where. Even herself."

I felt the chills down my spine as my eyebrows rose. An ability to bring back someone to life, even though they're not within her range?

But she can't even control time if it's not within her range!

"She can do it every 1 century only," she added. "But the thing is, Helena sealed it." Lumingon siya sa 'kin. "That's why I'm here right now, because she sealed me, a part of her."

Ibinaba niya ang hawak-hawak niyang tasa. Sa hindi malamang dahilan, bumibilis ang pagtibok ng puso ko.

"The seal can only be broken, if it meets Helena's condition." She showed a comforting smile once again, slowly raising her pointed finger at me. "Her gift will activate, if one of her students dies."

"And you Gin, just died."

Nagsipasukan sa isipan ko ang mga salitang binitawan niya, sunod-sunod. Pigil hininga akong nakatayo, napaatras pa 'ko nang kaunti.

Nang matauhan ako, pilit akong umiling.

"N-No, no, no- NO!" Tumaas ang tono ng pananalita ko. Muling nagtubig ang mga mata ko. "NO! SHE CAN'T USE IT FOR ME! USE IT TO SOMEBODY ELSE! USE IT FOR HER INSTEAD!"

Hindi pwede! Hindi niya pwedeng sayangin ang kakayahan niya na 'yon sa 'kin!

She'd done enough for me already... she should just use that ability for herself!

Naluluha ulit ako, humigpit ang pagkakasara ng kamao ko.

Damn, principal. Why are you like this? Why do you kept sacrificing things just for us stupid brats?

"Well, it's not for me to decide," muling ani ng kaharap ko.

Bigla akong nakaramdam ng init. Init sa katawan na parang umaapoy ito, pero wala akong sakit na nararamdaman.

Patuloy ako sa pag-iling. "N-No, no, no! Just let me die! Don't use it for me!!!" Nangungusap ang mga mata kong nakatingin sa kaniya.

Pero pinanood niya lang ako ng may ngiti sa labi. Unti-unting naglalaho ang katawan ko.

For the last time, our eyes met. She smiled with her eyes again.

"See you not so soon." She said, smiling. "Don't die again, Gin!"

No!-

Nang muli kong kinurap ang mga mata ko, madilim ang paligid. Habo-habol ko ang hininga ko. Nakadapa ako sa lupa, nakalubog ang kanan kong pisngi sa putik.

Malaki ang pagkakamulat ko, iniisip ang nangyari ngayon-ngayon lang. Nakaramdam ako ng lamig, ang sinag ng buwan ay tumatama sa 'kin.

Dahan-dahan akong napatayo. Wala akong kahit anong sugat, pero maraming peklat sa buo kong katawan. Burn scars and stab marks. I literally just rose from the dead, but for some reason, I feel so alive.

I looked at my hands as I move my fingers. 

Something feels different.

Not because I just died.

It's something else.

It feels like... I just awakened.

CHAPTER 55
Raised from the dead