Σήμερα είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Δεν περίμενα ποτέ ότι εγώ μια κοινή θνητή, θα παντρευόμουν τον Μιχάλη Λεβεντογιάννη. Είναι σαν όνειρο όλο αυτό και νιώθω τόσο ευλογημένη που είμαι μαζί με αυτόν τον άνθρωπο. Πριν δύο χρόνια γνωριστήκαμε, φθινόπωρο ήταν. Ένας έρωτας μεγάλος που έγινε από την πρώτη ματιά. Τον κοίταξα, με κοίταξε, ένιωσα ότι σταμάτησε ο χρόνος. Από εκείνη την στιγμή, αρχίσαμε να γνωριζόμαστε, να βγαίνουμε για καφέ, για φαγητό, για βόλτες στην πανέμορφη Αθήνα. Έκτοτε και εγώ μετακόμισα για χάρη του στην Αθήνα - ερωτική μετανάστρια θα μπορούσα να πω- και έτσι ήρθαμε πιο κοντά. Φέτος το καλοκαίρι, αφού κλείσαμε δύο χρόνια και κάτι σχέσης,μου έκανε πρόταση γάμου δίχως να το περιμένω.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι εκείνη την ημέρα μαλώσαμε πολύ άσχημα γιατί με περίμενε ο γλυκούλης μου στο σπίτι, ενώ εγώ είχα ξεχαστεί με τις φίλες μου να πίνουμε σε ένα μπαρ και να θυμόμαστε παλιές αναμνήσεις. Όταν έφτασα στο σπίτι, με στόλισε κανονικότατα σαν να ήμουν χριστουγεννιάτικο δέντρο αλλά είχε δίκιο. Μαλώσαμε και με άρπαξε από το χέρι και με πήγε στο μαγαζί του αδελφού του. Εκεί έπαθα σοκ. Το μαγαζί ήταν στολισμένο με κόκκινα μπαλόνια σε σχήμα καρδιάς, έπαιζε στο ραδιόφωνο το τραγούδι <Σ' αγαπώ> του Γιώργου Γιαννιά. Όλοι οι φίλοι μας ήταν εκεί και κρατούσαν μια τούρτα που έγραφε πάνω "Marry me". Συγκινήθηκα πολύ εκείνη την στιγμή, γιατί και ο Μιχάλης, γονάτισε και μου έκανε την πρόταση γάμου κρατώντας στο χέρι του το κουτάκι με ένα πανάκριβο δαχτυλίδι. Με κοιτούσε με το σαγηνευτικό του βλέμμα μέχρι να λάβει την απάντηση που ήθελε. Μπροστά σε όλους. Αμέσως δέχτηκα την πρόταση και έκλαιγα από την χαρά μου.

Αυτή την στιγμή βρισκόμαστε στο κέντρο δεξιώσεων και χορεύουμε το αγαπημένο μας τραγούδι. " Σ' αγαπώ" του Γιώργου Γιαννιά φυσικά. Είναι ο πρώτος μας χορός του γάμου. Ο Μιχάλης με κοιτάζει εξεταστικά στα μάτια και μου χαμογελάει.

"Είσαι η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου Άννα" μου ψιθυρίζει καθώς χορεύουμε. Ο κόσμος να κοιτάζει και να μας θαυμάζει και εγώ να έχω πεθάνει από το άγχος. "Σε ευχαριστώ αλλά εσύ απόψε κλέβεις την παράσταση!" απαντώ.

Έχουμε καλέσει αρκετό κόσμο στον γάμο κυρίως συγγενείς, φίλους και κάποιους συναδέλφους του Μιχάλη από την δουλειά. Στον γάμο έχουν έρθει και δημοσιογράφοι που μας βγάζουν φωτογραφίες και βίντεο. Είμαι σίγουρη ότι ο γάμος θα παίζει παντού αύριο το πρωί.

"Άννα έχεις σκεφτεί τι θα επακολουθήσει μετά τον γάμο; Θα πάμε στο νέο μας σπίτι, θα μεγαλώσουμε την οικογένεια μας.... Θα είμαστε επιτέλους μαζί.." μου χαϊδεύει το μάγουλο και νιώθω τα ζεστά του χέρια.

"Ναι! Περίμενα τόσο καιρό αυτήν την στιγμή, μακριά από όλους αυτούς που θέλουν να χαλάσουν την σχέση μας!" απαντώ.

"Ακριβώς! "

Δυστυχώς από όταν κάναμε σχέση με τον Μιχάλη, πολλοί ήταν αυτοί που έλεγαν άσχημα λόγια για την σχέση μας. Ας παραθέσω μερικά; Εντάξει. "Τι θες εσύ δικηγόρος γυναίκα να πας με αυτόν τον ηθοποιό; Θες κι εσύ δόξα; Θα του φας τα λεφτά; " Και άλλα πολλά. Έχω πάψει να ασχολούμαι με όλα αυτά τα σχόλια, και κοιτάω μόνο την ζωή μου με τον πλέον, άντρα μου Μιχάλη.

"Καλησπέρα σε όλους και όλες. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που δώσατε το παρόν σε μια ξεχωριστή βραδιά. Δεν θα μπορούσα να νιώθω το λιγότερο συγκινημένος. Ο γάμος της κόρης μου Άννας και του καλόκαρδου Μιχάλη. Ένα ανερχόμενο ταλέντο στην τηλεόραση και στο θέατρο. Χαίρομαι απίστευτα που σήμερα αυτό το ζευγάρι θα ενωθεί για πάντα, ας έχουν μια ζωή χαρισαμενη." ξεκινάει τον λόγο του ο αγαπημένος μου πατέρας. Τον βλέπω τόσο χαρούμενο και ταυτόχρονα τόσο συγκινημένο. Κρατάει λίγο το μικρόφωνο και όλοι κρέμονται από τα λόγια του πατέρα μου. "Για αυτό, ας ξεκινήσει το πάρτυ και να υποδεχτούμε στην σκηνή τον λατρεμένο, ταλαντούχο, τραγουδιστή τον.... Κωνσταντίνο Αργυρό!" φωνάζει με χαρά και κάνει πίσω.

Μένω έκπληκτη. Δεν περίμενα ότι θα τραγουδήσει ο Κωνσταντίνος Αργυρός στον γάμο μου.

"

Μιχάλη άκουσες;" κάνω χαρούμενη και συνεχίζουν να χορεύουμε.

"Υπέροχα, δεν το περίμενα καθόλου!" χαμογελάει αλλά δεν εκπλήσσεται και τόσο μιας και έχει ξαναδεί τον συγκεκριμένο τραγουδιστή.

Στην σκηνή πάνω που εμείς χορεύουμε, ξαφνικά βγαίνουν καπνοί, η ορχήστρα παίζει μουσική για να υποδεχθούν τον αγαπημένο μου τραγουδιστή, Κωνσταντίνο Αργυρό. Όλοι οι καλεσμένοι στα τραπέζια, περιμένουν και χτυπούν τα πηρούνια σαν να περιμένουν να βγει η νύφη.

Καπνός παντού.

Βλέπω την σκιά του Κωνσταντίνου Αργυρού να εμφανίζεται στην σκηνή και με πιάνει ένα ρίγος. Δεν το περίμενα ότι θα δεχόταν την πρόσκληση των γονιών μου για να τραγουδήσει στον γάμο μου. Γνωρίζουν ότι ο συγκεκριμένος τραγουδιστής είναι ο αγαπημένος μου και νιώθω ότι οι γονείς μου, θέλουν πάντα να με κάνουν ευτυχισμένοι. Ο Μιχάλης κοιτάζει την σκηνή και αμέσως κοιτάζει κι εμένα. Οι καπνοί φεύγουν και εμφανίζεται ο Κωνσταντίνος Αργυρός.

"Καλησπέρα σε όλους τον κόσμο εδώ, με κάνετε αρκετά χαρούμενο σήμερα! Να μας ζήσει το ζευγάρι, να είναι πάντα ευτυχισμένοι και ας ξεκινήσουμε το μεγάλο πάρτυ μας" Αναφώνησε και όλοι άρχισαν να χειροκροτούν.

"Μη με ρωτάς, γιατί δεν ξέρω
νιώθω πολλά και θα στα πω
σιγά σιγά με το καιρό...." ξεκινά να τραγουδάει το αγαπημένο μας τραγούδι και το οποίο διαλέξαμε για να είναι το τραγούδι του πρώτου χορού του γάμου μας.

"Μιχάλη σήμερα είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου!" τον κοιτάζω γλυκά μες στα μάτια, όσο χορεύουμε. Με κοιτάζει κι εκείνος αλλά μου κάνει ένα νόημα χωρίς να το καταλάβω. Κουνάει το κεφάλι του γιατί μάλλον θέλει να πει κάτι αλλά εγώ στον κόσμο μου.

"Άννα σου τραβάει μια κοπέλα το νυφικό" μου ψιθυρίζει και γυρίζω να δω. Κι όμως αυτό βλέπω. Μια κοπέλα μελαχρινή, μετρίου αναστήματος, ντυμένη με ένα κοντό ροζ φόρεμα, ελαφρώς αναστατωμένη,να τραβάει την ουρά του νυφικού μου. Τι θέλει από μένα;

"Σταματήστε το πάρτυ!" φωνάζει. Και τρέχει προς τον Κωνσταντίνο Αργυρό που τραγουδάει και του τραβάει το μικρόφωνο από το χέρι. Αναστατώνεται και της κάνει νόημα για ποιόν λόγο το κάνει αυτό. Ο κόσμος μας κοιτάζει περίεργα. Άλλοι έχουν μεθύσει και δεν καταλαβαίνουν ότι η μουσική σταμάτησε, άλλοι βλέπουν εμένα και τον Μιχάλη που έχουμε παγώσει.

Αρχίζω να φοβάμαι. Μήπως έχουν βάλει βόμβα επειδή παντρεύεται την σήμερον ημέρα ο γνωστός ηθοποιός Μιχάλης Λεβεντογιαννης; Μήπως.. Μήπως θέλουν να μας σκοτώσουν; Αρχίζω να σκέφτομαι και να χάνω τα λογικά μου.

"Σας παρακαλώ, τι γίνεται εδώ πέρα; Τι θες εσύ και πας να μας χαλάσεις τον γάμο;" ο Μιχάλης πηγαίνει στο πλευρό αυτής της νεαρής κοπέλας θυμωμένος.

"Α, δεν θυμάσαι Μιχάλη;" φωνάζει κρατώντας το μικρόφωνο. Με παιχνιδιάρικη διάθεση και νάζι.

Τι είπε; Τι συμβαίνει; Παγώνω.

Κάποιοι από τους καλεσμένους φωνάζουν χαρακτηριστικά και κοιτιούνται μεταξύ τους.

"Δεν καταλαβαίνω τι θες Εριέττα !" φωνάζει.

"Δεν θυμάσαι εκείνο το βράδυ που μου είπες ότι με αγαπάς και ο,τι έγινε, έγινε!" του απαντάει κυνικά πιάνοντας την μακριά κοτσίδα των μαλλιών της. "Είμαι έγκυος Μιχάλη, είσαι ο πατέρας του παιδιού μου!" και πιάνει την κοιλιά της.

"Τι;" φωνάζω πανικόβλητη και κοιτάζω τον Μιχάλη. Τρελαίνομαι. Χάνω τα λογικά μου. "Πώς τόλμησες να μου το κάνεις αυτό;" φωνάζω και τον κοιτάζω με μάτια βουρκωμενα.

Όλοι ακούνε αυτή την δήλωση και παθαίνουν σοκ. Όλοι οι δημοσιογράφοι έχουν πέσει πάνω μας βγάζοντας φωτογραφίες και να αρπάξουν ο,τι πληροφορία θέλουν, για να την πλασάρουν όπως αυτοί θέλουν.

"Αυτό αποκλείεται!" φωνάζει εξαγριωμένος. "Μα κοπέλα μου δεν ξέρω ποια είσαι, πώς να γίνει αυτό;" είναι έξαλλος.

Δεν παίρνει απάντηση από την κοπέλα και γυρίζει σε μένα. "Άννα...." μου λέει.

"Σήμερα είναι η πιο δυστυχισμένη μέρα της ζωής μου!" του φωνάζω και προσπαθώ να φύγω από τον χώρο αυτό. Αμέσως σηκώνεται η αδερφή μου και προσπαθεί να με παρηγορήσει. "Σε παρακαλώ πάρε με από εδώ!" φωνάζω με δάκρυα στα μάτια. Με κρατάει από το χέρι και φτάνουμε στην έξοδο του κέντρου δεξιώσεων, όπου μας διακόπτει ένα δημοσιογράφος.

"Πείτε μας κυρία Ροδίτη, τι έχετε να μας πείτε για όλα αυτά που συνέβησαν; "

"

Τι θα γίνει με τον Μιχάλη;" ρωτάει άλλη μια δημοσιογράφος και βάζει το μικρόφωνο μπροστά στο πρόσωπο μου.

"Σας παρακαλώ δεν θα σας απαντήσουμε σε τίποτα! Σας παρακαλώ!" απαντάει η αδερφή μου και βγαίνουμε έξω.

Βλέπω να έρχονται και οι γονείς μου με την μικρότερη αδελφή μου και μπαίνουμε όλοι μαζί στο αμάξι του πατέρα μου.

"Θα δει τι θα πάθει κοριτσάκι μου αυτός ο άξεστος, θα δει τι θα πάθει! Στενοχώρησε την πριγκίπισσα μου!" φωνάζει ο πατέρας μου θυμωμένος και πάει να βάλει μπρος το αμάξι.

"Άννα σ' αγαπάωωωωω" βλέπω τον Μιχάλη από το τζάμι του αμαξιού μου να φωνάζει και να τον κρατάει ένας φίλος του.

"Μπαμπά ξεκίνα, δεν θέλω να ακούω αυτόν τον ψεύτη! Δεν μπορώ ούτε να τον βλέπω! Πώς τόλμησε να μου το κάνει αυτό;" φωνάζω και οι αδερφές μου, προσπαθούν να με παρηγορήσουν.

"Άννα, σε παρακαλώ θα τα βάλουμε όλα σε μια σειρά, αν σε αγαπάει ο Μιχάλης, δεν θα θέλει να την ξαναδεί αυτήν, μήπως να βρείτε μια λύση; Αν αναγνωρίσει το παιδί θα το βλέπεις κι εσύ, δεν θα σας εμποδίσει τώρα μια τρελή να ζήσετε τον έρωτα σας. Αν αυτό έγινε καταλάθος!" προσπαθεί η αδερφή μου η μικρή να με παρηγορήσει που όλα τα βλέπει τόσο ρομαντικά όπως τις ταινίες.

"Σε παρακαλώ δεν θέλω να ακούω το όνομα του" της φωνάζω.

"Μήπως θα έπρεπε όμως να μιλήσεις μαζί του;" με ρωτάει η άλλη αδερφή.

"Όχι! Ας πάει να ζήσει με αυτήν, αν ήθελε να κάνει τέτοια ζωή ας μην με παντρευόταν.." δεν μπορώ και ξεσπάω πάλι σε δάκρυα.

Φτάνουμε μετά από δύο ώρες δρόμο στο πατρικό μου σπίτι και βλέπω τον Μιχάλη να με περιμένει. Κάθεται σε μια από τις καρέκλες της αυλής μου σκεπτικός. Κοιτάζει στο πάτωμα και μόλις αντιλαμβάνεται ότι βγαίνω από το αυτοκίνητο, σηκώνει το κεφάλι του.

"Τι θες εδώ ρε αλήτη; Φύγε από την αυλή μας!" φωνάζει ο πατέρας μου και μπαίνει στο σπίτι μαζί με την μητέρα μου , που κοιτάζει με μισό μάτι τον Μιχάλη. Μπαίνουν στο σπίτι και οι δύο αδελφές μου και η πόρτα κλείνει.

"Θέλω να μιλήσουμε Άννα" ο Μιχάλης πάει να στηριχτεί στο χέρι μου και τον αποφεύγω. "Όχι Μιχάλη!" απαντώ και μπαίνω στο σπίτι πικραμένη.

Οι μέρες δεν περνούσαν εύκολα αυτό το διάστημα, και εγώ να μένω μόνη μακριά από όλους στο χωριό για να ηρεμήσω. Πήρα την απόφαση να πάω στο εξοχικό μας για να μην με βλέπει η οικογένεια μου σε αυτό το χάλι.
Πέρασαν σχεδόν δύο εβδομάδες από τον γάμο μας με τον Μιχάλη και με αυτό που μου έκανε ο ίδιος και είμαι πάρα πολύ θυμωμένη και στενοχωρημένη. Κάθομαι στην αυλή του χωριού και μετά βίας τρώω κάτι για πρωινό και έχω δίπλα μου έναν καφέ. Δεν είμαι σε θέση να φάω, να κάνω πολλά πράγματα, ζορίζομαι, έχω αρρωστήσει. Το μυαλό μου είναι στον Μιχάλη, που δεν έχει σταματήσει να μου στέλνει μηνύματα και να μου κάνει πολλές κλήσεις. Δεν έχω απαντήσει σε κανένα του μήνυμα, ούτε σε κλήση. Με έχει πληγώσει, δεν θέλω να τον ξαναδώ μπροστά μου. Το μυαλό μου όμως είναι εκεί. Έπειτα από δύο χρόνια και κάτι σχέσης, φτάσαμε στον γάμο μας με όνειρα και στόχους, αλλά μάλλον αλλιώς τα είχε αποφασίσει ο Μιχάλης.

Λένε πως μετά τον γάμο η ζωή είναι δύσκολη αλλά όχι όπως αυτό που συνέβη σε μένα.

Παρόλο που ζω στο χωριό το τελευταίο διάστημα και έχω βρει την ηρεμία μου, δυστυχώς υπάρχουν πολλοί κακοπροαίρετοι γείτονες μου, οι οποίοι κάνουν την ζωή μου δύσκολη. Φυσικά έχουν μάθει όλα αυτά που έγιναν και συνέχεια ψάχνουν απαντήσεις από εμένα την ίδια. Αφήνω την κούπα του καφέ πάνω στο τραπέζι και βλέπω ένα αμάξι να σταματάει μπροστά στην αυλή μου. Ταράζομαι γιατί αυτό το αμάξι δεν ξέρω σε ποιον ανήκει και ποιος το οδηγεί. Βλέπω να βγαίνει μια κοπέλα και να έρχεται στην αυλή μου. Μπαίνω γρήγορα μέσα στο σπίτι. Προσπαθώ να θυμηθώ και κατευθείαν μου έρχεται στο μυαλό ότι είναι αυτή που κατέστρεψε τον γάμο μου με τον Μιχάλη. Τι θέλει εδώ; Πώς με βρήκε; Πω!πω! Τι να κάνω για να την διώξω; Δεν θέλω να την δω μπροστά μου, ούτε αυτόν τον αλήτη.

Έρχεται στην εξώπορτα και στέκεται. Χτυπάει την πόρτα.Εγώ την βλέπω μέσα από το παράθυρο του σπιτιού.

"Άννα σε είδα, άνοιξε την πόρτα θέλω να μιλήσουμε!" φωνάζει και θυμώνω. Μπαίνω σε σκέψεις αν θα πρέπει να της ανοίξω την πόρτα.

"Αφού σε είδα που καθόσουν έξω όταν ερχόμουν με το αμάξι..." ανοίγω γρήγορα την πόρτα. Τα βλέμματα μας συναντιούνται δυστυχώς και δεν λέω τίποτα. "Πέρασε" της λέω κοφτά και πάμε να μιλήσουμε στο σαλόνι.

"Τι θες να μου πεις;" ρωτάω με ανακριτικό ύφος και το βλέμμα μου πέφτει στην κοιλιά της.

"Α! Δεν φαίνεται ακόμα είμαι δύο μηνών!" απαντά αφού αντιλήφθηκε το βλέμμα μου. "Μπράβο!" απαντάω ξερά.

"Τώρα θα αναρωτιέται πώς σε βρήκα! Φυσικά ο Μιχάλης μου είπε ότι σίγουρα είσαι εδώ!"

"Τον ανεύθυνο!" μουρμούρισα

" Όχι δεν είναι ανεύθυνος, ο Μιχάλης είναι καλό παιδί!" απαντά και θέλω να τρελαθώ.

" Θέλω να το κρατήσω το παιδί, ανυπομονώ να μάθω το φύλο του, ο πατέρας του, από την στιγμή που έμαθε ότι είμαι έγκυος έκανε πίσω και αποφάσισε να φύγει, είμαι αρκετά θυμωμένη!" ξεκινάει να μου μιλάει για αυτήν την εγκυμοσύνη και παθαίνω σοκ.

"Α, έτσι σου είπε ο ανεύθυνος; Δεν θέλω ούτε να του μιλήσω, ούτε να τον ξαναδώ!" φωνάζω και σηκώνομαι από την θέση μου. Ξεσπάω σε κλάματα.

"Δεν φταίει κάπου ο Μιχάλης!" με κοιτάζει

"Α! Ήρθες να μου γλυκάνεις τον πόνο, αχ δεν μπορώ!" λέω ειρωνικά.

"Θέλω να σου πω κάτι" μου αναφέρει διστακτικά. " Ο Μιχάλης σε αγαπάει, συνέχεια λέει ότι σε σκέφτεται, θυμώνει που δεν του απαντάει στα μηνύματα του"

"Δεν μπορώ άλλο παραμύθι!" απαντάω σκληρά αλλά ξέρω μέσα μου ότι θέλω ακόμα τον Μιχάλη κι ας το παίζω δύσκολη. Με πλήγωσε και πρέπει να προχωρήσω. "Και σε παρακαλώ θέλω να φύγεις από εδώ!" σηκώνομαι και ανοίγω την πόρτα.

"Γιατί με διώχνεις; Δεν θες να μάθεις την αλήθεια; Δεν ήθελα να σας τα χαλάσω αλλά δυστυχώς έπρεπε να το κάνω! " άρχισε να κλαίει και η ίδια και να νιώθει μετανιωμένη για αυτό που έκανε.

"Συγγνώμη αλλά....." την κοιτάζω και νιώθω ότι με έχει καταμπερδέψει.

"Θα στο πω ωμά! Ο Μιχάλης δεν είναι ο πατέρας του παιδιού μου! Με τον Μιχάλη δεν έχει υπάρξει ποτέ τίποτα ερωτικό μεταξύ μας! Κατάλαβες;"

Παγώνω. Δεν απαντάω. Δεν ξέρω τι παίζεται εδώ. Για ένα λεπτό δεν μιλάμε με την κοπέλα αυτή.

"Τι λες κοπέλα μου;" απαντάω σοκαρισμένη

"Εριέττα με λένε, συγγνώμη που δεν συστήθηκα αλλά η αλήθεια αυτή είναι. Την δέχεσαι ή όχι! Θα σου αποκαλύψω όμως ότι δεν φταίω εγώ για όλη αυτήν την αναστάτωση, με έβαλαν οι γονείς του Μιχάλη να τα κάνω όλα αυτά γιατί δεν ήθελε να παντρευτείτε! Οι γονείς του Μιχάλη ήθελαν να παντρευτεί ο γιος τους κοπέλες που του είχαν προτείνει οι ίδιοι, αλλά αυτός εσένα επέλεξε για την γυναίκα της ζωής του!" Ακούω όλα αυτά τα λόγια και δεν ξέρω τι να κάνω, βάζω τα χέρια μου στο κεφάλι μου, προσπαθώντας την επόμενη κίνηση που θα κάνω. Η κοπέλα φαίνεται πως λέει αλήθεια αλλά έχω μπερδευτεί.

"Κι εσύ πως ξέρεις τον Μιχάλη;" ρωτάω

"Μένουμε στην ίδια γειτονιά" μου απαντά με απόλυτη ειλικρίνεια. Σηκώνεται. "Ώρα να πηγαίνω!"

"Στο καλό" κλείνω την πόρτα.

Τα λόγια της Εριέττας περνάνε από μπροστά μου συνέχεια. Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί. Πάω λίγο να ξαπλώσω μπρούμυτα μπας και κοιμηθώ λίγο γιατί είμαι άυπνη αυτές τις μέρες.

***

Σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι και βλέπω ότι έχει σχεδόν βραδιάσει. Ποιός με ξύπνησε; Ακούω το κουδούνι της πόρτας.

"Ποιός;" φωνάζω βαριεστημένα.

Δεν λαμβάνω απάντηση από κάποιον. Μάλλον φάρσα μου κάνουν. Ας πάω να ξαπλώσω πάλι. Αλλά επιμένει.

Ανοίγω την πόρτα και αντικρύζω τον Μιχάλη. Τα βλέμματα μας συναντιούνται και δεν μπορώ να περιγράψω πόσο χαρούμενη αισθάνομαι αυτή την στιγμή.

"Μιχάλη κοίταξε θα ήθελα να......." αναφέρω συγκινημένη και με αιφνιδιάζει με ένα φιλί στο στόμα, με πάθος. Ανταποδίδω στο φιλί του και αυτήν την στιγμή θυμάμαι όλες τις παλιές καλές στιγμές που έχουμε περάσει με τον Μιχάλη.

"Άννα σ'αγαπώ, είμαι τόσο ευτυχισμένος που σε βρήκα πάλι, ήξερα ότι πάλι θα είμαστε μαζί" με κοιτάζει και με αγκαλιάζει. "Δεν ήθελα να χαλάσει το πάρτι του γάμου μας, δεν ήξερα ότι θα γίνουν όλα αυτά" απολογείται.

"Αχ και να ήξερες τι πέρασα αυτές τις δύο εβδομάδες μακριά σου Μιχάλη μου, αλλά τώρα δεν με νοιάζει, μου φτάνει που σε έχω εδώ κοντά μου" μένω χωμένη στην αγκαλιά του και νιώθω θαλπωρή, αυτό το άρωμα του, είναι τόσο μεθυστικό.

"Θα είμαι εδώ για σένα πάντα Άννα" συνεχίζει και μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

Τέλος ιστορίας ❤

Μιχάλης Λεβεντογιάννης και Άννα Ροδίτη 💕