Hello Miracles, this chapter would be the last so I hope you would all enjoy this! Thank you so much for being with me through this journey. If you haven't read my first story kindly check it out now and don't forget to leave a comment and maybe vote. Again thank you so much for staying with me as I write this story. I love you so much! Please stay at home for your safety and keep on praying Miracles ❤️

- Amira

Chapter 30

All this time I never let myself think of that person and the situation we had.

I sighed and smiled at this little boy and shrugged, "Ate is just stressed at work. Ngayon lang ako nakapag pahinga kaya ganito Paopao. Don't worry ate is fine, I'm not sad okay?,"

Ngumiti naman siya at yumakap sa akin, "Ate kung ano man po ang dahilan nyang lungkot na nakikita ko sa mata mo, matatapos lang po iyan kung patatawarin nyo ang sarili nyo pati ang mga taong nag dulot nyan sa inyo. Sabi po ng mama ko bago nya ako dalhin dito ay huwag kong hayaan na manatili ang galit sa aking puso dahil pipigilan ako noon maging masaya. Tama po si mama dahil nung unang dating ko dito ay wala akong gustong kausapin at lagi akong galit sa lahat pero nang kausapin ako ni sister Mona at simulan kong patawarin ang mama ko natuto na po akong maging masaya,"

He's just 8 years old but he seems old. At his young age he manage to understand complicated things while me, old enough to weigh everything yet choose not to.

Umalis siya sa pag kakayap sa akin at tumakbo papunta sa ibang mga bata na abala sa pag lalaro.

2 weeks na ako dito sa shelter. I was given a 3 weeks vacation by our company dahil sa sunod sunod na success deal ko, of course with the help of my team. Hindi nga lang kami pwedeng sabay sabay na wala at noong nakaraan ay si Finn at Rica ang nag bakasyon. Ngayon ay ako at si Kley na sa ibang lugar din napiling mag bakasyon.

Sa mga nag daang buwan wala akong ibang inatupag kundi ang mag trabaho, iyon ang naging paraan ko para makausad sa sitwasyong iyon. Wala akong ibang pinag kaabalahan kundi ang matuto at gumaling sa aking trabaho. Kung lalabas naman ay wala na akong ibang sinasamahan kundi sila Rica o kaya'y si Gail lang. Wala ng puwang sa akin ang makipag kaibigan pa sa iba, masyado iyong makakagulo sa buhay ko kaya ayos na ako sa iilang mga kaibigan kong totoong nag papahalaga sa akin. Tapos na ako sa mga panahong hindi ako pinapahalagahan, ubos na ang oras ko doon kaya ngayon ay mas pinili ko ng gugulin ang oras at panahon ko sa mga totoong nag papahalaga at nag mamahal sa akin. Wala ng puwang para sa mga pag papanggap.

Pumasok ako sa shelter at hinayaang mag laro sa garden ang mga bata, may mga nakabantay naman sa kanila kaya hindi ako nag aalala. Tutulong na lang ako sa pag handa ng miryenda ng lahat para hindi na mag isip ng kung ano ano pa.

"Sister, tutulong ako dito nag lalaro pa ang mga bata sa labas."

"Nako Veronica, mag pahinga ka na lamang at iyon naman talaga ang ipinunta mo dito. Huwag ka ng mag abala pa sa katutulong dito dahil kaya naman ng iba iyan," si Sister Mona ang nag sabi noon.

Ngumiti ako sa kanya bago nag salita, "Pumunta po ako dito para makasama kayo, natutuwa po akong tumulong dito dahil noon ay isa din ako sa mga batang inaasikaso dito. Hindi din naman po nakakapagod ang mga gawain dito kaya walang problema."

"Osya ija kung iyan nga ang gusto mo. Sige tumulong ka," malumanay na sambit ni sister.

Mabilis kaming natapos sa pag aasikaso ng pagkain ng lahat, katulong ko ang mga helpers nila dito habang sila sister naman ay abala sa mga bata at ilan nilang mga tungkulin. Sabay sabay kaming nag miryenda at ng matapos ay nag pasya akong maidlip muna. Nakakapagod ang makipag kulitan sa mga bata kaya't hindi ko maiwasan ang antukin madalas dahil sa pagod pero kahit na ganoon ay masaya parin naman.

"Papanik po muna ako sa itaas, iidlip lang. Tawagin nyo po ako kung may kailangang gawin," paalam ko sa isang helper, si ate Osang.

"Osige Vy, mag pahinga ka muna at kami ng bahala dito."

Tumango naman ako at nag pasalamat bago umalis.

Pag dating sa kwartong inilaan para sa akin ay agad akong nahiga para makatulog. Hindi naman ako nahirapan kaya't agad ding nahimbing.

-

I woke up around 7:00 in the evening. Inayos ko ang aking sarili bago lumabas tsaka bumaba. Kids are already eating their dinner, kasabay na rin ang iba. Agad naman akong sinenyasan ni ate Osang na umupo sa kanyang tabi, nakahanda na roon ang aking mga gagamitin.

"Kumain ka na pagkatapos ay dumiretso ka sa opisina ni Sister Mona. Kanina ka pa roon inaantay pero hindi na muna kita ginising dahil mukhang pagod ka kanina. Bilisan mo nalang ang pagkain para makapunta ka na agad doon," bulong nito sa akin. Hindi na ako umimik at tumango na lamang habang nag lalagay ng pagkain sa aking plato.

Gaya ng sinabi ni ate Osang ay minadali ko ang pagkain. Nang matapos ay hindi na niya ako hinayaang makatulong sa kanila, agad na niya akong pinapupunta sa opisina dahil kanina pa daw nag aantay doon si Sister. Hindi na ako nakipag talo pa, baka mapagalitan siya kung lalo akong mag tatagal doon.

I knocked 3 times before opening the door. Ang opisina ay katulad parin ng dati, lahat ng kagamitan ay makaluma ngunit maganda. Nakaupo si Sister mona sa kanyang upuang kahoy sa likod ng kanyang mesa. Sa harap niya ay may dalawang upuan na nakaharap mismo sa kanya, may nakaupo sa isang upuan na lalaki.

"Sister, pinatatawag nyo raw po ako? Pero babalik nalang po ako mamaya pag katapos ng pag uusap ninyo," nahihiyang sambit ko ng tumingin sa akin si Sister.

"Naku, hindi Vy umupo ka. Inaantay ka talaga namin kanina pa. Halika lumapit ka," nakangiting sambit ni Sister. Naguguluhan man ay sinunod ko siya.

Lumingon ako sa lalaking nakaupo sa uupuan ko para sana siya ay batiin ngunit napatigil ako ng makilala kung sino iyon.

Anong ginagawa nya dito? Bakit sya nandito?

"Maupo ka ija, binibisita ka ng iyong kaibigan."

Naitikom ko ang aking bibig at iniwas ang tingin sa kanya. Kita ko parin ang paninitig nya sa akin sa gilid ng aking mata, seryoso akong tumingin kay sister.

Naninimbang ang kanyang mga mata, ilang segundo nya akong tinitigan bago nag pakawala ng malalim na hininga tsaka nag salita, "Nakapag usap na kaming dalawa anak, at naiintindihan ko siya. Ang mabuti pa ay mag usap kayong dalawa para kayo'y mag kaintindihan na."

Gusto kong sabihin na wala naman kaming dapat pag usapan ngunit ayaw kong suwayin si Sister. Siya ang nag silbing ina sa akin dito sa shelter at alam kong hangad niya ang ikabubuti ko. Mukhang nag kausap na silang dalawa base sa kanyang pananalita pero hindi noon nababago ang nararamdaman ko. Hindi ko lang talaga kayang makipag talo sa kanya gayong magulang ang turing ko sa kanya.

"Pupwede ninyo yang pag usapan dito at huwag nyo akong isipin, hindi ako mangingialam at magiging abala sa aking mga gawain. Maaari din kayong mag usap sa garden ngayon o di kaya ay bukas. Kung kailan ninyo nanaisin basta't siguraduhin ninyong pakikinggan ninyo ang isa't isa," nangangaral ang boses ni sister ng sabihin iyon. Tumango naman ako at tumayo.

"Sa garden na lang kami mag uusap Sister, salamat po at pasensya na sa abala. Bababa na po kami," marahang sambit ko tsaka ngumiti kay sister. Tumango naman siya at binigyan ako ng matamis na ngiti, iyong nag papapanatag sa aking isip at dibdib.

Kung dapat ko nga siyang kausapin ay hindi ko na patagalin pa, tutal ay narito na din naman siya ngayon ko na siya kakausapin para makaalis na rin siya agad.

"Maraming salamat sa oras ninyo Sister, ikinagagalak ko po kayong makilala."

Magalang na sambit naman niya tsaka lumingon sa akin at inilahad ang pintuan. Ako ang naunang mag lakad, nanatili naman siyang nasa bandang likuran ko lang. Tahimik at tila nananantya lang.

I sighed, hindi ko inaasahang makikita ko siya dito. Sa loob ng apat na buwan wala akong nakitang ni anino niya. Kaya ang pag sulpot niya dito ay hindi ko talaga inaasahan.

Umupo ako sa mahabang upuan sa gilid ng garden, nakatayo naman siya sa harap ko na may sapat na distansya habang pinag mamasdan parin ako.

Ang lakas ng kalabog sa aking dibdib ay nag papatunay ng kakaibang kaba sa akin. Sa ilang buwang hindi ko siya nakikita ay hindi ako nakaramdam ng ganito, walang pangamba at walang labis na lungkot... ngayon na lamang ulit matapos ang halos apat na buwang malayo sa kanya. Nag babadya agad ang luha sa aking mga mata, ang kirot sa aking puso ay mas lalo ring nadedepina. Tila may nakabara sa aking lalamunan kaya't hindi ko magawa ang mag salita habang siya ay nakatitig lamang sa akin at malalim ang pag hinga. Ayaw kong tumingin sa mga mata niya, natatakot akong makita kung ano ba ang nararamdaman niya dahil wala naman iyong kasiguraduhan. Baka mag kamali nanaman ako at masaktan lang.

"Anong ginagawa mo dito?," matapos ang mahabang katahimikan ay nagawa ko iyong sabihin. Upumo siya sa damuhan sa aking harap para mag pantay ang aming mga mata.

"Gusto kitang makausap," marahang sambit niya.

I bit my lower lip to hid the pain I am feeling as I see his eyes looking sad. Hindi ako pwedeng mag padalos dalos at basta na lamang mag padala sa kanya, "Halos apat na buwan na ang nakalipas Lucas, bakit ngayon mo pang naisipan na makipag usap sa akin?," bulong iyon dahil alam ko na kung sasabihin ko iyon ng maayos ay mababasag na ang aking boses.

Sa totoo lang ay wala akong problema na hindi siya nag pakita sa mga nag daang buwan dahil siguradong hindi ko pa siya kayang harapin, gusto ko lamang itanong dahil gusto kong malaman ang dahilan niya kung bakit bigla siyang sumulpot dito. Bakit ngayon nya napiling mag pakita sa akin?

"I don't want to see you hurting, I waited for you to be ready. I want to talk to you when you are ready," mahinang sambit niya.

"I wanted so bad to talk to you back then but I can't stand to see you hurting," he added.

I look at his eyes, it was like a mirror full of unnamed emotions. I can clearly see my reflection on his brown almond eyes, his face was dark and his voice sent shivers down my spine.

"And you think it changed the fact that you used me?," my voice cracked as I said that. My tears suddenly formed the side of my eyes. He clenched his jaw and took a deep breath.

"I didn't used you," he whispered.

My heart ache when I heard his voice crack too. I looked at his eyes and was shocked to see it bloodshot. Frustration and sorrow was written all over his face. My tears suddenly fall.

To see him this sad and hurt makes my heart broke even more. It made my heart ache even more. I suddenly want to believe him but then it didn't take away my fear so I remained silent as he slowly wipe away my tears.

"I never used you, Vy... But you believed that I do," I can see that he's trying so hard to sound okay but he didn't succeed. His voice was full of pain, he is hurt. I can see it in his eyes.

"When you left that day, I wanted so bad to tell you the truth but I'm so broken to see you disappointed at me. Ang sakit sakit makitang hindi mo kayang pakinggan ang paliwanag ko dahil naniniwala kang ginamit lang kita," his tears fell.

Lalo akong naiyak, ang sakit sa aking dibdib ay dumoble pa. Totoo ang sinabi niya, naniwala ako at hindi ko binuksan ang isipan ko para mapakinggan ang paliwanag niya. Basta nalang akong naniwala na ginamit nya lang ako. Pero ano ba ang proweba ko na hindi nga ganoon, ano bang pang hahawakan ko sa kanya gayong hindi niya nagawang depensahan ang kanyang sarili?

"Ang makita kong gumuho ang mundo mo dahil inakala mong ginagamit kita ay dumurog sa puso ko. Pero ang makitang hindi mo na ako kayang tingnan pa ay syang nag paguho rin sa mundo ko. Anong laban ko sayo? Ano pang laban ko kung hindi mo na ako kayang tingnan pa?," he chuckled even his face are full of tears. His eyes was very expressive, I can see how much he is in pain right now. I can see his longing eyes for me.

I bit my lower lip and looked down, I can't stand to see him this broken just because I didn't listen to him. I can't see him like this because of the fact that I didn't let him explain his side. I just concluded and I choose to believe in her cousin.

"Seeing you turn your back on me with your heart broken and your eyes looking so tired... It scared me so much Vy, fuck... I wanted to hold on to you, hug you and not let you go... but I can't because I know letting you go would make you feel better. It would make you stronger. I choose not to hold on to you because it might hurt you even more if I did. I don't want to hurt you, I can't do that. Hindi ko kayang saktan ka Vy, hindi ko kayang saktan ka," matapos niyang sabihin iyon ay tuluyan na siyang naiyak.

He was so huge and his body was well built but he cries like a child. He looks so weak while crying in front of me. It hurt him so bad, I hurt him so bad.

Tahimik akong umiyak kasabay niya, nasasaktan ako at nanghihina dahil sa nalalaman at maging sa nakikita ko sa kanya. Buong akala ko ay ako lamang ang nasasaktan sa sitwasyon. Puno ako ng galit at sarado ang aking isip para marealize na hindi lang ako ang nahihirapan sa amin. Hindi lamang ako ang may pakiramdam.

Gusto kong magalit sa sarili ko ngayon, kung bakit ba hindi ko siya hinayaang mag paliwanag? Kung bakit mas pinili kong maniwala kay Samantha gayong si Lucas ang mas kilala ko. Bakit mas pinili kong talikuran siya kumpara ang mag tiwala sa kanya.

Para akong sinasaksak sa aking puso ng maalala ang halos pag mamakaawa niya sa akin na mag tiwala ako sa kanya. He looked so weak back then but I choose to ignore that and focus on my own feelings. And now seeing him this broken and lost, seeing him cry this hard because of the pain the situation gave him.. seeing his longing for my understanding and trust made me want to turn back the time. It broke my heart seeing him this weak because of my impulsive decisions.

"I wanted you to trust me... but I understand you too. You were so hurt and your anger was on the verge that's why I let you leave me. Even though it breaks my heart seeing you close your doors to me...I understand you. Fuck baby, If only I could take away your pain...I would," he said while looking directly to my eyes. His tears was still on the side of his face. His eyes, still full of mixed emotions and it made me want to cry for him. I can't believe I hurt him this bad. All this time I thought he never really cared but the truth is I am the one who didn't. He cares so much for me but I hurt him.

"Why didn't you explain yourself back then?," i whispered. I want to know why he choose not to explain even if he had the chance to.

"Baby, you already made up your mind. And explaining my side might hurt you even more and might confuse you so I didn't bother too. I can take your anger if that what's gonna make you feel better. I can set aside myself if that means you'll move forward... Even if it means it doesn't include me," he said while caressing the side of my face. His forehead was now on mine. He looked at me seriously at my eyes, mine was still crying and his was still teary because of his sudden burst a while ago.

"Mas gugustuhin kong hindi mag paliwanag kung iyon ang makakapag pausad sayo. Wala na akong pakialam kung magagalit ka man sa akin kung makakatulong iyon para mawala ka sa sitwasyong iyon. Kakayanin kong manatili nalang na nakatanaw sayo kung iyon ang mag papanatag sayo," sambit niya sa napakarahang boses.

I closed my eyes as he continue talking, his voice brings comfort to me..his touch made me feel safe, "Mahal na mahal kita pero kung masasaktan ka habang nasa tabi mo ako ay mananatili na lang akong nakatanaw sayo. Titiisin ko iyon kahit pa ang sakit sakit makita kang maayos ng wala ako."

Ngumiti siya at tumango sa akin. kita parin ang sakit sa kanyang mga maya ngunit alam kong totoo ang kanyang ngiti, "But I'm really proud how you manage to face them when you show up on that interview. I'm so happy to see you fiercely facing them and telling them the truth. I badly want to come near you after you left them but I realized...maybe you don't want to see me, so I step back and just be happy for you even from afar. I'm so proud of you baby, you are so strong."

I cried again and couldn't stop myself, I hugged him tight and buried my self on his chest, now sitting in front of him too. Crying so hard and hugging him tight. He hugged me back and caressed my hair, whispering how happy he is for me.

"Fuck baby, I'm sorry."

I didn't say anything, just let myself cry. And him telling his side of the story while holding his tears back so he could be strong for me.

How stupid of me to forget how much he made me feel safe and secured whenever he's around.