It's been three days since nangyari ang nakakawindang na pangyayari na iyon at ako naman ay hindi ko alam kung panaginip lamang ba iyon o hindi? It feels like I was destined to be happy just for a moment pero I can tell that apart from that, pain will never go that easily because it lives on me permanently.

"Ate, okay ka lang ba talaga?!" She opens the door of my room so loudly kaya napagitla ako from fetal sleeping position at napatingin sa kaniya. Her usual big eyes ay mas lalo na lumaki and her voice na malakas man pero the tone of worriedness is evident. Thus, she is like Ma'am Pil who keeps asking me that question for a hundred times na kahit na wala naman na dapat na ikabahala.

"Isa pa, Kale... " Mahinahon ko pa rin na sabi sa kaniya at walang emosyon na pinapakita sa aking mukha. "Kapag talaga hindi ka pa tumigil, isasali kita sa Science Quiz Bee." To compliment what I said ay sinamahan ko pa ito ng pagtango kahit na nakahiga pa ako at nakatingin lang sa kaniya na medyo namumutla na. I think it is somehow effective. She likes Science pero, she does not want joining contest related to that subject and I do not know why.

"Sungit mo naman, Ate!" At saka humalukipkip pa sa akin, ngumuso, at inirapan pa ako. "Kung magagawa mo iyon! You are just good at blackmailing but, I know that you cannot do that because you love me so much!" Aba teka! Ini-english na ako ng bata na ito at kasabayan ba ng pagkakatuto niya sa lenggwahe na iyon ang pagwawalk-out?! Aba!

Dahil kanina pa ako nakahiga dito since wala naman na kami na pasok ngayon dahil Saturday ay talagang nilubos ko na ang tulog ko at nagpahinga ng todo. Sino ba naman kasi ang hindi mapapagod sa mga nakaraang araw? Noong Wednesday medyo okay pa kasi normal na day lang naman iyon kumbaga pasok sa school, turo, saway, laro, and then uwi na. Thursday and Friday comes in, everything goes well in the morning dahil examination day ang mga araw na iyon and usually half day lang but, not until the afternoon. Bigla na lang kami napazumba nang wala sa oras! Four hours yata kami na nagzuzumba kaya halos parang namamanhid ang buong katawan ko na parang ayaw nang bumangon. Good thing is that I ate lunch on the right time kaya lang parang nawala nga dahil sa zumba pero nagpahinga naman kami before sumayaw nang para na walang katapusan. But, speaking of lunch, I am still curious kung sino ang nagbigay ng carbonara. Hindi lang kasi noong Tuesday ito nagbigay but, the person did it the same for the following days. Si Ate Daisy? Ang palagi na sinasabi niya sa akin ay eto...

"Basta, Ma'am, kainin mo na lang iyan and huwag ka nang magtaka and safe yan dahil ako ang nagluto niyan. Kaya syempre, masarap yan!"

...See? Ayaw niya talaga na sabihin sa akin kung sino ang nagbibigay kahit na tinatanong ko siya araw-araw about doon kasi naman nakakahiya sa tao na iyon. Malaki pa rin na kawalan sa kaniya yung ₱40 kaya nakakahiya talaga. Malay ko ba kasi kung ano ang trabaho niya sa buhay! Hmmp. Pero, I appreciate that person's effort kahit papaano pero bakit niya ginagawa iyon? If the time really prohibits me now to say thank you for her/him, who never know na mangyari ito in one of these days. Basta those days was so tiring!

*ting*

Ayaw ko man na bumangon pero I immediately get up para tignan kung sino ang nagtext na ito. Unknown number na naman. Spy ba ang mga ito at napakadali naman nila na kuhanin ang number ko! Sa pagkakatanda ko kasi hindi ko ugali na ilagay sa social media o ano man sa internet ang phone number ko? Kaya how?! Weird.

Bago ko tignan at isipin na naman kung sino iyon ay pumunta muna ako sa kwarto ni Kale para suyuin ang bata na toyoin. Syempre, kahit na ganoon totoo naman yung sinabi niya na hindi ko magagawa iyon dahil love na love ko siya even though she is not my real sister. Nag-iinisan man kami but, she and her brother makes me feel complete kahit na minsan ang sarap na lang lumayas sa harap nila kapag nag-aaway sila na dalawa. Typical siblings, hays.

"Andie Kale." I softly knock on her door kahit na hindi ko man alam kung nandito pa ba siya sa loob ng kwarto niya or naliligo na dahil may group project sila and magshoshoot daw sa bahay ng kaklase niya. No response. Kumatok ulit ako baka kasi nakaearphone. "Kale." Still, no response at wala ako na marinig na kahit na ano sa kwarto niya. Kakatok ulit sana ako nang marinig ko na may nahulog! Teka! Hu-huwag m-mo na sasab-sasabihin n-na---.

"YOU HAVE NO RIGHT FOR DOING THAT TO ME!" H-huh? A-akala ko... p-pero isang malakas na buntong hininga ang pinakawalan ko matapos marinig ang malakas at masakit sa tenga na boses niya. Okay lang talaga sa akin na marinig yan araw-araw kahit na mawalan pa ako ng tenga basta huwag lang mawala si Kale sa amin.

Hinawakan ko ang door knob ng kwarto niya at papasok na sana kaya lang nagsalita ulit siya.

"HOW COULD YOU DO THAT TO ME?! HUH?! FOR YOUR INFORMATION, YOU DID NOT OWN ME!" Hindi pa kami nag-aaway ng seryoso ni Kale pero sa tingin ko eto na iyon. She is really mad at me base sa tono ng boses niya. Bakit ko ba kasi sinabi sa kaniya iyon at siguro may trauma talaga siya sa mga contest pero as far as I know, ayaw niya lang talaga. Kasama niya ako from elementary days at ngayon na high school siya kaya impossible na mayroon ako na hindi alam sa kaniya or mayroon nga?

I open her door quietly and her back is facing me. Nakalugay siya and I think she is holding something? Nakatingin lang din siya sa bintana na kung saan the sun that shines so brightly is striking through her soft and pastel pink bed. I want to go beside her pero baka magalit siya lalo kaya I keep my place dito sa pintuan niya.

"Sorry, Kale." I think my voice volume is enough for her to hear what I have said. Pero, instead of facing me, nagsalita ulit siya.

"Get out and I do not want to see you anymore." Mahinahon pero hearing those words parang may nagawa ako na malaking kasalanan na deserve ko na pagbayaran. Nararamdaman ko na parang lumambot ang tuhod ko sa mga sinabi niya kaya I hold the door knob at dali-dali na pumunta sa kwarto ko and close softly my door.

Ang sama ko na ate! Napakaselfish ko! Kale is always there for me kahit na nahihirapan na rin siya pero I still said things that can hurt her. I am so bad! So so bad! Maybe isa na rin na dahilan kung bakit nag-iisa lang ako kasi kawawa yung magiging kapatid ko sa kasungitan ko.

I am very sorry, Kale.

I just realized that Breeze really does not deserve me kasi I am a bad person. Unlike Arin who is genuinely has a beautiful personality. Maybe iyon ang dahilan kung bakit hindi talaga kami sa huli because I am bad.

I just hugged my knees on the floor and let the tears fall down on my cheeks. Ayoko ng feeling na ganito kasi sa tuwing umiiyak ako lahat ng bad memories and thoughts dinadalaw ako. Hindi pa nakatulong na mag-isa ako dito kasi kapag ganoon, what I just see in every direction is pure thought of giving up. Isa lang yung dahilan kung bakit ka umiiyak pero hindi mo alam kung bakit sobrang sakit. Hindi naman na normal sa akin ito, throughout my life, crying is what comforts my heart when I have no one to talk to. He is listening too but, I know sleeping after crying is His way to say na everything will be fine soon. Alam ko na iniisip niyo na napakababaw ng ideya na naman para umiyak ako pero a person hating me is the strongest weakness of mine.

I suddenly feel an urge to embrace my Lola pero ayaw ko naman na pag-alalahanin siya at kahit sila Nanay kasi naman ang babaw lang talaga ng reason kung bakit ako umiiyak ngayon. Stupid me!

*ting*

Tumayo na ako mula sa pagkakaupo sa sahig at pumunta sa table ko ngunit, bago ko naman buksan ang cellphone ko ay tinignan ko muna ang sarili ko sa salamin at grabe na sa pagkapula ang ilong ko, mas lalo nang lumiit ang mga mata ko, at medyo namaga naman ang lips ko. Ano ba ito?! Ayoko talaga ng umiiyak ako ng sobra pero huwag naman sana ako lagnatin mamaya.

Kinuha ko na ang cellphone ko at binuksan nang walang kahirap-hirap dahil hindi ko naman ito nilagyan ng password.

09194567231:
Good morning.

Huh? Good morning? Kung hindi kami nagkaroon nang hindi pagkakaintindihan ni Kale baka magtanong na naman ako ng kung ano-ano sa isipan ko like sino na naman ito pero I am tired for even doing that. I somehow appreciate this person greeting pero I start the day in a bad way. Ewan ko ba but, I think I don't feel good today.

"Tuesday." It is Kale's voice. I do not know kung ano ang ibig sabihin niya doon pero beautiful moments flash on my brain.

Red roses. Square shape, vanilla cake with dozens of strawberries on top. And thousands of chocolates in a big paper bag. But, I never knew that there is more sa loob ng paper bag na aaminin ko na sobrang nagpakilig sa akin and that is a handwritten letter made by him. He gives me those words that serve to be the answer to my big problem - doubting myself. Truly that there are no words that can describe perfectly how joyous I was on that day but, that day also proves to me that too much happiness can bring you the counterpart of it. And now, I taste the opposite.

Pumunta na lang ako sa baba para maghilamos and magluto ng breakfast namin para naman hindi na rin siya sobrang magalit sa akin. Peace offering ko na rin ito kahit na baka mamaya eh hindi rin niya ako pansinin pero okay lang sa akin iyon. If that is what make her feel better then be it. After all, it was all my fault.

I just tied my hair into a ponytail at saka naghilamos sa lababo, hindi naman ako normally naghihilamos sa umaga pero sa tingin ko, nararapat lang na gawin ko ito ngayon para hindi mahalata na umiyak ako. Hindi naman ako lalabas ngayon at mamaya pa pero baka kasi may dumating dito at nakakahiya ang itsura ko. Nagmumog na rin ako and saka pumunta sa taas para magpunas ng mukha. Dahil sa kadramahan ko, nakalimutan ko na dalhin ang tuwalya.

Noong makarating na ako sa taas at pumunta sa kung saan nandoon ang tuwalya na kasama ng mga damit nga namin na planstado ay ginawa ko na ang dapat ko na gawin, nagpunas na ako. Bababa na sana ako kaya lang napunta ang tingin ko sa pintuan na katapat ko - ang kwarto ni Kale. Kahit gusto ko talaga na buksan ang pintuan niya ay hindi ko naman magawa dahil sa tingin ko kasi ayaw niya talaga ako na kausapin o makita man lang. Pero wala naman siguro na masa---.

"She is a terrible person! I hate her! I hate her so much! Argggggg. How I become close to her?!"

Yes, Kale. I also hate myself for doing that to you.

Instead of thinking about those words again, I just smile to show how proud I am to her skills in speaking fluently in English kasi naman palagi na umiiyak noong elementary iyan kapag si Arqe sinasabihan siya na hindi daw kaya ni Kale na mag-English kaya hindi raw pwede ang kapatid niya na pumunta sa abroad. Syempre, saan pa ba tatakbo ang bunso? Ade sa akin kaya ako naman, papagalitan yung isa pero si Arqe naman parang attorney na ang dami na pinaglalaban basta manalo lang siya. With just that, I let a small, quiet, and sincere laugh.

I miss them so much!

Binawi ko na lamang ang mga paa ko na sana ay papunta na sa kaniyang pintuan para kausapin siya pero giving her some time to unwind is enough na siguro yon and sabi ko nga kanina, wala pa kami na breakfast kaya bumaba na ulit ako.

Dumiretso na ako sa ref at buti na lang ay kompleto ang ingredients na kailangan ko para sa breakfast namin. Kinuha ko na ang butter, milk, at dalawang itlog. Nakaplano na talaga na ito ang lulutuin ko ngayon kasi sinend sa akin ni Kale ang recipe na ito kagabi as in gabing-gabi na and make a request na ito ang breakfast namin. Pumunta na ako sa may table at saka nilagay muna ang mga kinuha ko at dahil nandoon na rin naman ang main ingredient, ang tinapay. Then, kumuha na rin ako ng bowl and knife pati na rin salt and sugar.

Sinimulan ko na ang simple recipe by cracking the eggs and beat it. Next, nilagay ko na ang milk, 2 and half tablespoon of sugar kasi masyado na yata na matamis kapag three, and I just add pinch of salt. Hinalo ko muna ito and naghugas muna ako ng kamay at kumuha ng dalawang tinidor at pinggan sa tauban. After that, nang makarating ako dito sa dining table ay, I dip every bread (those are six by the way) sa mixture at nilagay sa kinuha ko na pinggan. To continue, dumiretso ako sa lalagyanan ng mga kawali na nasa baba naman ng lababo at kinuha ko naman ang non-stick pan pati na rin yung spatula. Before I open the stove, kinuha ko muna ang butter as well as yung pinggan na may mga tinapay. At noong nakabalik na ako ay binuksan ko na ang stove with low heat and naglagay ng butter. Using spatula, I get every bread from the plate at saka pinirito ang mga ito hanggang sa maluto ang simple breakfast namin. My first ever French Toast!

Nilagay ko na ito sa table at saka inihanda naman ang milk niya. Dati gusto niya ang coffee pero sinanay ko na magmilk ngayon na high school kaya ayan, nasobrahan sa confidence. I just get her a glass of milk and nagtimpla na rin ng sa akin na kape naman kaya nga ayan din, nasobrahan sa pagiging nerbyosin. Anyways, nilagay ko na lahat sa table and everything is all set!

Pupunta na sana ako sa taas para tawagin siya pero hindi na pala kailangan dahil sa malakas rin na dagundong ng mga paa niya pababa. Kahoy kasi yung kisame namin kaya maririnig mo talaga kahit anong ingay sa taas. Umupo na lang ako sa upuan ko at hinintay siya na makababa.

"BUT WITH YOUU~~I FOUND MY PLACE~~AND IT'S LIKE I'VE EVER KNOWN BEFOREEE~~" I just smile knowing what will happen next. "LOVE IS AN OOOOPENNN DooOoOOo--." And she cough. Mana talaga sa akin ito eh, alam nang hindi kaya at hindi para sa kaniya, pinipilit pa. Hindi naman na niya pinagpatuloy ang pagkanta at ako naman ay yumuko na lang dahil hindi ko alam kung paano ko siya haharapin.

Likewise, si Breeze rin as hindi na rin siya nagpakita pa after that day. Ate Line is the one who fetched Gavin for two days pero hindi ko talaga maintindihan yung 'Tita' na sinasabi niya at maging yung sinasabi ni Gavin na 'close to me' raw.

Kumuha na lang ako ng isa na tinapay at kinain ito. Medyo okay naman ang lasa, matamis at malinamnam pero sana pasado kay Kale.

Flashback

"Okay, kids. Job well done for today!" I even give them two thumbs up and a big smile na nagpawala sa mga mata ko. "Ma'am Shaze is proud to all of you kaya mamaya po, you should sleep and eat a looooot." Gumawa pa ako ng malaking circle na siya naman na kinatawa nila. Ewan ko kung ano na nakakatawa roon pero sige na nga dahil cute, innocent, and sweet sila!

"Teacher Shaze! Teacher Shaze!" Si Anxa while raising her right hand then mamaya-maya ibababa ulit tapos itataas ulit. Mukhang hindi siya hihinto sa kakaganoon hanggang hindi ko siya tinatawag. 

"Yes po, Anxa?" 

She smile at me. "That means po ba..." Lumingon muna siya sa katabi niya at itinaas baba ang mga kilay niya. Nagbliblink pa siya ng ilang beses tapos pagkablink niya tumingin na ulit siya sa akin na sobrang laki ng ngiti. "...we got a perfect score po?!" Anxa said while giggling na nakatakip pa ang mga kamay sa bibig. Mas lalo tuloy siya na naging cute dahil mayroon siya napakalaki na pink ribbon na headband. 

Kung saan saan naman ako lumingon at mukhang lahat sila ay iyon ang nasa isip. Some of them are looking at me while their hands are in a prayer position. Yung iba naman nanlalaki ang mga mata while they are standing na at akala mo mga numbers na tinayaan sa lotto ang hinihintay nila na sabihin ko. Hindi pa tapos, yung iba may pasulat pa sa notebook na, "Please, Ma'am!". And last but definitely not the least, hindi ko naman alam kung saan nila nakuha yung idea na maghawak-hawak ng kamay na parang may ritual na nangyayari. Partida kasi nakacircle pa sila! Sino nagtuturo niyan jusq! Kandila na lang ata ang kulang at mukha na talaga sila na nagriritual. Ang kukulit talaga! 

"Row 6, mga anak. What are you doing po?" Hindi ko alam kung ano ang tawag sa ngiti na binigay ko sa kanila pero kasi parang hindi na ngiti? Ewan basta may ngiti pa rin! 

They are all smiling at me and hindi ko alam kung tama ba yung feeling na masasabi ko na ang creepy nila. Paano ba naman kasi noong pagkasabi ko noon ay sabay-sabay sila talaga na lumingon sa akin. Kaya kahit na kinakabahan ako sa kanila ay ngumiti na lang din ako. 

Magmomove-on na sana ako sa ginagawa nila at hahayaan na lang sila dahil mukhang wala na balak na kausapin ako. Ipinagpatuloy pa nga nila ang ginagawa nila at jusq! Lahat na sila as in buong section ko ay sumali pa sa ginagawa ng mga nasa row 6. Mas malala pa nga ngayon dahil may papapikit na nalalaman pa! Hindi naman magulo yung mga upuan kasi sila mismo ang nag-adjust. Nakatayo na sila at sinakop ang buong room habang ako ay nandito sa harapan at palinga-linga sa kanila. Hindi kaya sinapian ang mga ito?! Huwag p---. 

"We are just praying po, Ma'am Shaze!" That is the cheerful voice of Terrence na nandoon sa gitna nila Cher at Gavin. Yung dalawa naman ay may pangiti-ngiti pa na nalalaman habang si Cher ay parang sineseryoso yung ginagawa niya. Nakayuko pa kasi at may sinasabi na pabulong-bulong.

Mga anak, ano na ba nangyayari sa iny---Pero tama ba ako nang narinig na nagprapray daw sila?! Jusq, para saan naman?! 

"Ah kids, sorry to disturb po pero can Ma'am Shaze know the reason why are you praying?" I am still not sure if tama ba yung sinabi ko baka kasi mamaya masaktan ko sila. I mean wala naman kasi na masama kung magprapray sila in that way pero hindi ko magets kung bakit sila nagdarasal? 

"Ma'am Shaze, Tito Breeze told me po kasi yesterday that to lessen your worries daw po, you should pray po." Still his eyes are close and sa tingin ko nahawa na siya kay Terrence sa pagpout habang nagsasalita. And I think his nose is itchy kaya kinamot niya ito using his right hand pero hindi niya pa rin binibitawan ang kamay ni Terrence na nasa right niya.

Bakit ganoon ang tahimik kasi dito pero parang sobrang ingay ng puso ko? Hindi ko alam kung natouch ba ako sa sinabi ni Gavin o dahil sa nagsabi sa kaniya noon? Nakakainis ito na nararamdaman ko dahil mas lalo tuloy lumalalim ang paghulog ko sa kaniya kahit na sa huli, sakit lang ang sasalo sa akin. 

"Gav, my hand is a hand, not a handkerchief." Terrence said habang nakatingin pa kay Gavin na nakakunot ang noo with his signature habit, pout while talking.

"Sorry, Ter." Kinalas ni Gavin yung kaliwa na kamay niya at pinat sa ulo si Terrence pero madalian naman ito na binawi noong para na may narealize siya, kumunot din kasi ang noo eh. Somehow I thought Breeze is here. "But, hey! I use my hand not yours kaya!" Even his voice is also evident with his little voice. Kung sabagay, ano pa ba ang aasahan ko? Magtito sila eh. Family kaya natural na may similarity talaga sila and sa tingin ko, this was how Breeze back then pero siguro mas hindi lang masungit at makulit si Gavin.

"Hehehehe." Terrence just giggle while pinapadyak pa ang right foot niya. "I know! I know! I just think of something funny because look at their faces." Tumingin siya sa mga kaklase niya na ang mga mukha ay parang hindi naman natawa sa sinabi niya. Ngayon ko lang din narealize na funny pala sa kaniya iyon, hays. Nahahawa na siya sa akin. Ang weird na ng mga anak ko, jusq! "Look." Pinuntahan pa niya talaga isa-isa yung mga kaklase niya para ipakita yung mga mukha nila. I saw him running to his place with a pout and lumingon kay Gavin sa right niya. "Have you seen their faces? They are all sad." I began to smile. "That is why I think... I think of something... something funny because they are nagwoworry." He pout once again and yumuko na.

I think this scenario is what we need right now. Terrence really show me that even though kita rin sa eyes niya na nagwoworry siya ay he think about others first before himself. I never know na may ikakasweet pa pala sa pangyayari other than Tuesday. This feeling is on another level na parang walang kapantay kasi iba siya sa feeling noong naramdaman ko kahapon. Kids are truly the angels of our lives, we show them the real world pero they just keep giving us the answers for our chaos kahit hindi nila alam. They are chaotic too pero in some ways, I think they are more mature than us.

"Okay, kids. Listen carefully kay Ma'am Shaze po hah?" I softly tell them, nginitian sila at umupo na sa upuan ko. And tama nga ako, sumunod din sila sa akin, umupo rin sila sa mga upuan nila. "Kids, diba po you did your best while answering the test?" I tilt my head on my right side, nag smile pa rin ako habang nakatingin sa kanila.

"I did po, Ma'am Shaze." Karamihan sa kanila eto ang sinasabi meaning ito yung mga bata na ang mga kamay ay nasa desk habang hindi naman nakatingin sa akin. Okay na sana pero ang sakit na wala na yung mga ngiti nila sa labi. Yung iba nakayuko pa. 

"OPOOO!" Mga bata na habang sinasabi iyan ay may pagtango pa na kasama, una sa 'O' tapos sumunod sa 'PO'. Akala mo naman nasa reading class kami. Malakas man yung pagkakasabi nila pero bakas pa rin sa mga mukha nila yung lungkot. Yung iba nga nakadukmo na eh. 

"MA'AM SHAZE, I DID PO! I DID!" At eto na ang mga bata na nakatayo pero kung saan-saan naman nakatingin. Yung iba naman kinakagat ang mga kuko na kita mo naman sa mata yung takot at kaba. 

Para naman na pinipiga nang sobra yung puso ko sa nakikita ko na ito. Ngayon ko lang sila nakita na sobrang down na ganito at baka siguro pagod talaga sila kakareview. I do not want to think na at that age, pressure is already given to them pero hindi ko kasi maiwasan. Hindi naman ganiyan na magiging malungkot ang mga iyan kung walang dahilan. I just wish na sana mali ang iniisip ko na naprepressure sila kasi kapag ganoon, unti-unti sila na kakainin nito even their happiness. And I do not want them to be like me when they grow up kasi this scene gives me the picture of my little self, smiling even though last night was painful to bear. 

"A-ah Kids, is it because of the exam that is why you are all s-sad po?" I tried to hold back my tears kasi naman ewan ko ba parang nakatadhana yata kami ng mga estudyante ko na magkakilala. Ang iyakin ko talaga! 

They just look at me for a second then yumuko ulit at dumukmo sa desk. Yung iba nakikita ko naman nanatili na nakaharap sa akin pero their eyes are looking down. 

"Okay po. Kids, remember this po hah? Perfect man or hindi, your parents still love you for doing your best." This time I sincerely smile at them. Pero sa tingin ko, no effect sa kanila kasi yung iba ganoon pa rin. "If you give your best in something then, there is nothing to worry about po." I also shake my head for showing them na nothing nga and I think yun yung inaabangan nila na sabihin ko as most of them nag-angat na nang tingin at ulo. "I know na nagreview kayo nang sobrang mabuti and Ma'am Shaze is super duper proud to all of you. For doing that, you are all like a superhero that saves your dreams." Itinaas ko pa yung right hand ko na parang isang super hero. Nagliwanag naman ang mga mukha nila noong sinabi ko yung word na 'superhero' at hindi man ako sigurado kung naintindihan ba nila yung sinabi ko pero ang mahalaga naman na sa akin ngayon ay yung makita sila na maging masigla ulit. "As you save your dreams then sigurado po that your Mommy and Daddy will be super duper proud to you too. But!" Nagsign lang ako na parang stop. "As you are saving your dreams, make sure that your heart is healthy and happy." Teka! Hindi naman ako yung nag take ng exam pero bakit parang iiyak na rin ako anytime dito kaya tumingin muna ako sa baba. Pero sa oras na ito, bawal ang umiyak dahil kapag umiyak ako sigurado na manghihina rin sila kaya nag-angat ulit ako nang paningin sa kanila. "Basta kids, huwag masyado na intindihin yung score niyo hah?" Sa wakas, they nod at me with a smile na! "Naniniwala po si Ma'am Shaze sa kakayahan ninyo. Hindi naman po kailangan na perfect palagi eh, okay lang na magkamali ng isa, dalawa, tatlo, apat, lima or kahit ilan pa, ang mahalaga ay may natutunan kayo." Dahil hindi ko na makayanan ay tumalikod na muna ako saglit at saka pinunasan ang luha ko. Aish, ang hina ko talaga! 

Do they deserve a teacher like me? Am I really help them to learn or hindi? Kung nagdodoubt kasi sila sa score nila parang iniisip ko na rin kasi na baka may mali sa pagtuturo ko sa kanila kaya ganoon. Siguro hindi talaga enough yung skills ko para sa kanila...para matuto sila. Is this profession suits me or not? Tama talaga sila Nanay, hindi talaga ako bagay dito because I do not help the kids to learn. I am just teaching them to be happy in life pero tama ba na gawin ko iy---. 

"Yes po, Ma'am Shaze!" I immediately na pinunasan yung luha ko at saka tumingin sa kaniya. No other than, Gavin. He is looking at me sweetly and his hands are in a flower cup position. 

Is he reading my mind or something? Is it right talaga na turuan sila to be happy? Is what am I doing right now is correct? Is it necessary? Bakit ba ako nalulungkot?! Ang lakas talaga humawa ng kalungkutan and for this time, I realize na para talaga sila na mga anak ko na tunay. Sabi kasi nila, iisa ang puso ng ina at anak kaya magkakonekta sila. Alam lahat ng ina ang nararamdaman ng kaniyang anak. Isa pa, do I have the right to call them 'anak'? Hays, ang dami ko na naiisip dahil lang doon! I hate myself kapag ganito pero sabi ko nga sa inyo I love evaluating myself pero minsan I also hate that kasi mas lalo ko na dinadown ang aking sarili. 

"H-huh? A-ano po iyon, Gavin? Do you said so-something po?" Ayan sa kakatulala ko hindi ko na tuloy narinig yung mga sinabi niya bukod sa "Yes po, Ma'am Shaze!" niy---. 

I scan my eyes sa mga bata and hindi ko na napigilan pa at bumagsak na nang tuluyan ang kanina ko na pinipigilan. Kasi ba naman they are all looking at me with their biggest smile! Hindi pa naman ito yung huli namin na pagkikita pero bakit parang ganoon yung feeling? 

Imbes na sagutin ako ay pumunta siya sa table ko at saka yinakap ako. "Thank you for everything po, Ma'am Shaze!" Parang baliktad kami eh kasi ako nga diba dapat ang nagtha-thank you sa kaniya para sa gift niya noong Tuesday. 

"Than---." 

Magkaibigan talaga sila ni Cher! Ayun bumabalik na sa upuan niya. Hays, kung hindi lang talaga cute, innocent, and sweet! 

"Kids, always remember that po hah?" Pagod na siguro sila dahil halata na gusto na umuwi eh nakalagay na yung mga bag sa mga balikat at malinis na rin ang mga desk. Mukhang totohanin nga yung sinabi ko na matutulog sila at kakain ng marami. Sana nga! 

"Seems like you are ready to go home. Okay po, let us pray na. Cher, can you lead the prayer po?" 

"Okay po, Ma'am Shaze." And then he starts our usual prayer. I just let a chuckle dahil sa sobrang kacute-an nila kasi ba naman nakatingala pa while closing forcely their eyes. A little while, I also did the same as now they are doing the sign of the cross.

"Angel of God, my guardian dear to whom God's love commits me here. Ever this day, be at my side, to light and guard, to rule and guide. Amen." I open my eyes dahil malalaman mo rin na tapos na sila dahil yung iba sa kanila kapag 'Amen' na, akala mo pumapalakpak.

Pumunta na ako sa may pintuan at saka sinabi na. "Kids, please fall in line na po." They did what I said at masasabi ko na talaga na masigla na sila. Naghaharutan na eh. "Oops. Huwag magtulakan. Fall in line carefully po." Tumingin naman sila sa akin at ngumiti. Nagpeace sign pa sa kamay at yung iba naman, may pa heart na ngayon na nalalaman. Ngumiti na lang din ako at nagform din ng Korean heart sa kamay. "Sige sige na po. Magpahinga nang mabuti and huwag palagi na magcecellphone okay po?" 

"YES PO, MA'AM SHAZE!" May kasama pa na aggressive nod.

"Okay, Kids. See you on Monday!" Binuksan ko na ang pinto at nagulat naman ako dahil may pahug pa sila na binigay sa akin bago sila sumama sa sundo nila. 

"Thank you po, Ma'am Shaze!" Zoe said while enveloping me in her sweet embrace. Ang cute naman ng ngiti! 

"Ingat po kayo." Her guardian just nods at me with a smile. 

"Ma'am Shaze! Ma'am Shaze!" He opens his arms and of course, I hug him. "Thank you po!" I just pat his head and hindi pa rin siya bumibitaw sa akin. Aww, my Terrence!

"Baby, stop na. Ma'am Shaze cannot breathe." Kumalas naman agad siya, nagpout at yumuko. Tapos ay humawak na sa kamay ng Tito niya pero nakapout pa rin. "Ah Ma'am Shaze..." Nakayuko rin siya like Terrence. 

"Yes, Hiro?" I just hug the student next to Terrence habang hinihintay siya na magsalita. 

"Ano..." He looks at me. "Are you okay now?" He scratches the back of his neck. 

I smile at him and saka hinug ulit yung bata na nasa harapan ko na todo ngiti naman sa akin. Ang dami man nila pero bawat hug ko sa mga bata na ito, parang narerecharge ako! 

"Of course, okay naman ako. Ikaw talaga!" Tingin sa kaniya pero tinignan ko naman yung mga bata, mga nasa 6 na lang pala sila. Pero teka! Gavin is still here meaning...me-meaning...susunduin niya si Ga-Gavin?! Hala! 

"That is not your place, lady."

"...That place is only for Gavin and your gifts..."

"...Okay, I have no choice."

"Hey." He softly holds my shoulder. "Are you sure na okay ka lang talaga?" I look at him and nilagay yung takas na buhok ko sa tenga ko bigla kasi na humangin nang sobrang lakas. Ang liwanag naman nang sikat ng araw ngayon kaya sobrang labo na umulan ngayon. Feeling ko tuloy nandito si Breeze! 

"Ah ano...O-okay lang talaga ako, Hiro. Ingat kayo ni Terrence sa pag-uwi." Nakita ko naman si Terrence na nagpabuhat sa Tito niya habang nakapout pa rin. Aigoo, Terrence! Lumapit ako kay Terrence na nakahilig sa left shoulder ng Tito niya and nakaakap din siya. I softly caress his hair. "Don't be sad, Terrence, anak. See you on Monday po!" I smile at him. Ngumiti naman ito pero sumibangot ulit noong nakita niya yung Tito niya na bumaling sa akin. 

"Rest is important. If anything is wrong, just call m---." 

"Call Tito Breeze po, Ma'am Shaze." Gavin said as he widely open his arms and siya na pala yung next. Pero alam ko nasa may bandang dulo siya ah?! Hindi kaya sumingit ito?! "There is something wrong po ba, Ma'am Shaze?" 

"Ah wala, anak. Everything is perfectly fine." I hug him with all my heart. 

I just hear Hiro laughing again. "Hey, another young man." He even caress Gavin's hair too and binigyan naman siya nang awkward smile ni Gavin. Lumapit pa nga sa akin ng konti. "We're going ahead na, Ma'am Shaze and young man!" I just give him a nod and tumalikod na siya sa amin.

"Bye, Gav!" Kinukusot ang mata at humihikab pa na pagkakasabi ni Terrence. But, his left hand waving at Gavin. Gavin did the same at Terrence and Hiro just raise his palm to me. I nod at him again and smile. May binulong pa si Terrence sa Tito niya and after noon, sumibangot ulit ito. 

This time, I turn my head to Gavin. "Gavin, anak, upo ka muna ulit sa desk mo hah. Hintay lang natin yung sundo mo po, okay lang po sa iyo?" 

"Okay po, Ma'am Shaze!" He immediately go to his seat and patiently wait. Hindi naman niya inalis yung bag niya at nananatili na naksukbit sa shoulder niya. Nakatingin lang din siya sa labas. Mukhang excited na naman siya na umuwi sa kanila. Sabagay, sino ba naman ang hindi matutuwa kung uuwi ka na sa bahay niyo? Lalo na kung nandoon yung tao na matagal mo na hindi na nakikita. 

Same with me as I miss my family so much especially si Lola! Two months left, my dear self, and magkikita na kami! 

Noong tumingin ako sa harap ko, si Deli na pala. I just hug her and she cutely bid a goodbye to me. Maaga talaga ang uwian nila ngayon kaya tanging mga natitira na lang na mga parents na sundo ng mga bata ang makikita mo sa labas. Teka! One...two...three...hala! Three na lang dahil si Cher ay wala naman na sundo pero wala pa rin ang sundo ni Gavin! A-ano na gagawin ko?! Nakatakas na ako kahapon kaya sana pati naman nga-ngayon!

The future runner of mine hugs me with the biggest smile on his face. 

"Che---."

Syempre, ano pa ba ginawa niya ade tumakbo na naman. Ano po ba ang gagawin ng anak ni Ma'am Heil? Hindi na rin ako magtataka kung sa Intramurals sa Grade 1, kasama ito sa player ng marathon. Ang hilig tumakbo! Sinilip ko naman kung saan pumunta, buti na lang sa faculty. Kung hindi itatawag ko talaga ito kay Kuya Guard agad. Jusq! 

I just hug the next student and agaran ito na sumama sa sundo niya. Gutom na siguro! 

"Ingat po." They smile at me and umalis na. 

"I love...love you...you po, Ma'am...Ma'am Shaze." Sa sobra ko na gulat dahil sa sinabi niya, hindi ko na namalayan na may munting kamay na pala ang nakayakap sa bewang ko. Nakatayo pa rin ako pero kahit mahina ang boses niya, my heart heard what she said. My cute little human doll. 

Lumevel ako sa kaniya. "Ma'am Shaze love you more than you know, Miles." I also hug her too. Hinagod ko lang ang likod niya and I do not know kung bakit pero nafefeel ko lang na kailangan ko na gawin iyon. 

"I hope po... Mommy can also be pr-proud to me as...as you...you do po, Ma'am...Ma'am Shaze." Putol-putol at mahina man na pagkakasabi niya pero alam ko na ang gusto niya na sabihin.

"Of course, anak. Mas proud pa sa akin si Mommy mo for you." Bumitaw siya sa yakap and she just lower her head and give me a half-smile. This time, I hold her small hands. 

"She...she never...never said po that...that she is proud...proud of...of me." With that, I just hug her even tighter and softly rub her back again. 

My little human doll. 

"Anak, baka hindi mo lang napapansin yun. I am sure that Mommy loves you so much and a million times proud of you." Naramdaman ko naman may patak ng tubig na dumampi sa may leeg ko. 

"Ma-maybe po...pero...pero...kailan po kaya...kaya iyon?" Kinuha ko ang panyo ko sa bulsa ko at saka dahan-dahan na hinarap si Miles sa akin. I gently wipe her tears and pinasinga ko na rin. Namumula na kasi na parang kamatis ang ilong niya. Yet, she is still cute even though her tears is all over her small face. "...thank you po for...for not giving up on me po, Ma'am Shaze." 

"Of course, anak. But, anak, your Mommy might not be expressive that she is very proud to you pero maybe on Monday, surely that she will." I hold her hand once again and saka naman na dumating yung sundo niya. Akala ko naman aalis na siya but, she suddenly kiss me on my cheeks. We just smile at each other and saka ako tumayo. Nagwave lang kami sa bawat isa and hindi ko naman alam na natural na sweet si Miles as she also give me a flying kiss pa. I just catch that and smile at her hanggang sa makita ko na wala na sila. 

Her mother is so blessed to have her for the little girl is indeed an angel. Maybe siguro pagod lang ang Mommy niya kaya hindi sila nagkikita na dalawa? But, maybe someday their hearts will unite and when that time comes in, imagine how much happiness that the heart of Miles contains. 

"Now I know why he is into you nowadays." Babae yung boses kasi matinis and may class din. Mukhang mayaman. Pero ano daw? Ako ba yung tinutukoy ng boses na iyon pero parang hindi? Nakaharap kasi ako doon sa daan papunta sa main gate kaya hindi ako sure kung ako ba yung kinakausap. I just turn my head para malaman ko and my...my goodness! And here...here is...is a goddess! 

She simply wear a black long sleeve and white pants with black high heels which shows na kagagaling lang niya sa work. But, still her beauty never fades like her mother. Parang hindi rin stress at pagod. Ang ganda pa rin! Nakalugay lang ang kaniyang medium length hair na color ash brown. Hindi kaduda-duda na talaga na parang may lahi sila na Western. Pero grabe, kahit ilang beses ko na siya na nakikita, paganda siya nang paganda. Ako? Habang nakikita ko ang kapatid niya, yung puso ko nabibiyak nang nabibiyak. 

"A-ah hello, Mrs. Gi---." 

"Ikaw naman, Shaze! Diba sabi ko naman sa iyo na Ate Line na lang ang itawag mo sa akin?" After that, she hug me. Napapatanong na lang ako ngayon kung free hug day ba? 

"Ah opo hehehe." Nilagay ko na lang yung takas na buhok ko sa likod ng aking tenga at saka tumingin sa baba. 

I look at her. Nakatingin lang siya sa akin with a smile on her face. "No wonder nga that he likes you kasi naman you are kind-hearted, beautiful inside and outside, saka thoughtful person pa. Mahirap paamuin ang mga bata hah but, you amazingly and smoothly solve that. Now I know why he said that you will be a great mother in the future." She touches my elbow tapos winiggle pa yung mga eyebrows niya. 

Hindi ko alam kung magpapasalamat ba ako sa kaniya sa mga sinabi niya kasi duty ko lang naman talaga na alagaan yung mga bata when they are at school because I am their second parent. Mahirap talaga sila na amuin pero if you have the passion for them, siguro wala naman na mahirap na kakulitan nila na hindi mo kaya na lagpasan. Thus, kagaya ng palagi ko na sinasabi, cute, innocent, and sweet naman sila. Nakakastress man ang kakulitan nila pero alam naman natin na nakakapawi rin sila ng stress, cause man nila or hindi. 

Pero magkapatid talaga sila ni Breeze, ang gulo nila na kausap! Hindi naman sa magulo kaya lang palagi ba na may hint sa mga sinasabi nila na kailangan ko pa talaga na isipin kung sino iyon! Ang mysterious naman ng family nila. 

"Ah hehehe. Th-thank you po, Ate Line." Oo nga pala si Gavin! 

"Nako, ikaw talaga, Shaze! No need to thank me kasi naman I am just stating the truth. Hindi nga kataka-taka kung ang dami mo na suitor no?!" She put her hair on the back pero hindi pa rin matigil ang pag-wiggle ng eyebrows niya. 

"Ay wala po, Ate Line." Pumasok na ako ng konti sa pintuan ko dahil hindi ko na talaga alam kung ano na naman ang sasabihin niya. Nauubusan na po ako ng mga sagot, Ate Line! 

"I see. I see. Sayang talaga!" May papadyak pa na ginawa si Ate Line at snap sa fingers niya. Pero pumunta na rin siya malapit sa akin kaya ngayon nasa loob na ako at siya naman ay nasa bukana ng pintuan. 

Para saan naman kaya yun ginawa ni Ate? Is it because wala ako na manliligaw? Nyek?! Ano po na sayang doon, Ate Line? Hindi naman po ganoon ako kaganda kaya hindi po kataka-taka. Hays. 

"Ah a-ano p-po..." Tinignan ko siya at ngumiti pero mabilisan ko na rin na nilipat kay Gavin na sana ay tatawagin ko pero hindi na pala kailangan. "...ay-ayan na po si Ga-Gavin, Ate Line." Humawak ako sa door knob at pinanuod namin na dalawa si Gavin na inaayos ang upuan niya at saka pinagpagan pa ito gamit ang munting kamay. 

"Gavin, anak. Leave it to Ma'am Shaze. Mommy is here na." I look at Ate Line and pinalo niya ako nang mahina. 

"Hayaan mo siya, Shaze." Mabilis na sumilip siya kay Gavin na parang hindi ako narinig at pinagpatuloy ang paglilinis niya. Bumaling naman agad sa akin si Ate Line. "Tinutulungan lang daw niya ang Tita niya." Ngumiti siya sa akin nang pagkalaki-laki pero grabe parang si Breeze ang nakikita ko ngayon. As in girl version yata siya ni Breeze eh.

Tita ni Gavin? I mean huwag mo sabihin na hindi ang kaharap ko na ito si Ate Line? Teka! Baka ito yung second na ate ni Breeze? 

"Ah hehehe. Ka-kayo po ba talaga si A-ate L-line?" Nakakahiya man yung tanong ko pero baka kasi mamaya hindi siya ito kasi sabi niya Tita raw ni Gavin eh. Alangan naman na ako iyon eh Teacher ako ni Gavin?! 

Pinalo na naman niya ako nang mahina kaya napatingin ako sa kaniya nang may awkward na ngiti. "Yes I am! Ako nga si Ate Line mo! Shaze talaga! Kaya nagugustuhan ka ni Gavin ko para sa Tito niya eh!" 

"P-po? Ah hi---." 

"Hi, Mommy!" Another kid saves me again. Gavin just gives his mother a hug and Ate Line kisses his cheeks and forehead. "Mommy, where is Tito Breeze po?" Tumingin naman si Ate Line sa akin.

Grabe ang dami ko talaga na kailangan na linisin dito sa room ko. Ang dumi-dumi na pero nakakalungkot na sila Kuya ang maglilinis dito. Friday kasi ngayon eh kaya sila naglilinis kapag ganito na araw. Malinis pa naman yung mga dingding namin at natanggalan ko rin ng agiw yan kahapon pagkatapos namin na magzumba. May crack na pala yung mga tiles, bakit ngayon ko lang nalaman?! Report ko na lang din kila Kuya mamaya. Ang dami na pala na sir--.

"Say goodbye to your Tita na, Gav. Hug her na." Bakit ba kasi ako tumingin sa kanila?! Sa tiles lang dapat eh. Sa tiles lang pero Tita na naman?! Sino ba kasi yung sinasabi ni Ate Line?! Tatlo lang kami na nandito pero baka nasa labas yung sinasabi ni Ate Line? Hays, siguro usap nila na mag-Mommy iyon kaya I turn my body papunta sa table pero a pair of small hands embrace me.

"Good bye po, Ma'am Shaze!" He hug me nang sobrang higpit. "Sayang po that Tito Breeze did not fetch me today." Kahit na hindi ko nakikita ang mukha niya, sure ako na nakapout siya. 

I just look at Ate Line na nagnonod lang sa akin at nag okay sign pa. I smile at her then rub Gavin's back. "Are you not happy that your Mommy fetches you?" Sobrang attached niya nga talaga kay Breeze.

"Happy po." Humarap na siya sa akin. "Pero I think po you are sad po kasi eh..." Eh? Kailan pa ako naging malungkot? Siguro iniisip niya yung scene kanina eh naiyak lang talaga ako kasi nginitian nila ako. Yun lang iyon. Gavin, ano naman connect, anak, sa iyo noo---. "...you did not see him po kasi now." Tumingin pa siya sa akin nang diretso at nilagay ang mga kamay sa strap ng bag niya.

JUSQ. Ano raw?! Ako malulungkot?! Dahil lang sa hindi ko nakita si Breeze?! Kailan pa?! As in nakayanan ko nga ng five years tapos ako malulungkot dahil hindi ko lang siya nakita ngayon?! No way, Gavin, anak! Asa pa siya. Mas gusto ko na si Ate Line ang sumunod ngayon kay Gavin kasi nga para ako na may sakit sa puso kapag nandito siya! 

"Ah, a-ano---." 

"Ikaw naman, anak. Nagugulat sa iyo ang Tita mo eh." Kinuha na niya si Gavin at hinawakan sa kamay nito. Si Gavin naman parang naguguluhan pa sa sinabi ng Mommy niya dahil nakatingala siya kay Ate Line na nakakunot pa ang noo. Sinundan ko naman sila ng tingin at nakaharap na ako sa may pintuan kung saan nandoon sila. Sabi na eh! Ang gulo kausap ni Ate Line! "Wala si Breeze ngayon kasi tumawag yung company nila na may emergency meeting daw." Nakatingin pa siya sa isang side na nakakunot din ang noo. "Ayaw pa nga pumasok pero ewan ko ba sa bata na iyon at pumanik lang ako tapos pagkababa ko, nagbago na isip." Saka bumaling sa akin. 

Eh? Wala po ako na kinalaman diyan, Ate Line. 

"Ah..." Nagnod na lang din ako kahit hindi ko alam kung tama ba ang ginawa ko na action. Kasi naman, bakit niya sinasabi sa akin iyon? Mukha ba talaga na hinahanap ko si Breeze?! Eh bakit ko naman na hahanapin yun?!

"Namumula ka na, Shaze." Yung ngiti niya nasa isang side lang or smirk yun? Ewan pero hala! Titignan ko na sana yung mukha ko sa pintuan kaya lang narinig ko na tumawa si Ate Line. "We gotta go na nga, Shaze." Tumigil na siya sa pagkakatawa pero napakalaki ng ngiti sa akin tapos ay bumaling kay Gavin na kung saan-saan naman tumitingin. "Ikaw naman kasi, anak, eh! Nandito na nga si Mommy hinahanap mo pa si Tito mo."

Tumingala naman sa kaniya si Gavin at ngumiti. "Mommy, I want you to be here po pero, Tito said to me that he wants to be close to..." Tumingin siya sa akin and ngumiti nang wala na mata. "...Ma'am Shaze po." Ate Line also looks at me, grabe! Yung ngiti niya parang katulad kay Breeze. Magkapatid man sila pero smiling face si Ate Line hindi katulad ni Breeze na master na master na ang pagsimangot. Hmmp.

End of the Flashback

Sa akin? Close? At bakit naman? Sinabi na niya sa akin yun noong Grade 7 pa kami and he even said it infront of our classmates pero bakit? I mean wala naman na masama and sino ba naman ako para humindi sa kaniya pero bakit? Why until now he wants to be close to me? Kasi ako ayoko na. The more that he comes closer, the more that I let myself believe to all of the hopes that I have kahit na sa dulo, masasaktan lang din ako. I suddenly want to ask him kung bakit niya gusto na mapalapit sa akin kasi knowing the reason is a big truth for me but, unfortunately, I do not have the strength for doing that.

I extend my hand para kumuha ng tinapay pero teka...parang...parang... bakit wala ako na tinapay na nahahawakan?! Kinapa ko ulit ang pinggan and tanging matamis lang ang nakukuha ko. Atleast may natira pa, kinuha ko na lang di--.

"AY BREEZE RYTE THEODON!" Halos magbending na yata ako rito sa upuan ko dahil sa sobrang lapit ng mukha ni Kale. Kulang na lang ay maduling ako sa sobrang lapit. Lumingon kasi ako sa side niya para tanungin kung saan napunta yung tinapay at grabe naman dahil naubos agad. Obvious naman na hindi niya talaga nagustuhan kaya okay lang naman kung ubos na. Atleast medyo mapapanatag na ako na sa tingin ko ay bati na kami. Hays.

"So, saan kayo kinasal ni Kuya Breeze, Ate?" Buti naman at lumayo na siya sa akin at casual na kumain ulit ng French toast... Teka! Sinabi ko ba na French toast?! Pero bakit...bakit...paan...paano nangyari iyon?! Hindi ba wala na iyon?!

"Sa simbahan." At saka hinanap ng mga mata ko ang tinapay at nakita ko na dalawa na lang ito. Ang Andie Kale ay sinosolo ito kaya pala wala ako na makuha kanina ay kumuha pala ng panibago na plato at inilagay doon ang mga tinapay. Hindi ko naman pinansin ang kamay niya na nakayakap sa plato at agad na kumuha ako ng isa saka kinain ito.

"Ah talaga, Ate?! 1+1?"

"Magellan." Ang sarap ng luto ko ngayon! Bigyan ko kaya yung mga bata? Magugustuhan kaya nila? Hindi naman siya sobrang tamis and maalat kaya sa tingin ko pasado naman sa kanila. Pero baka hindi nila magustuhan? Ay basta, bibigyan ko sila.

"Iba talaga tama nito kay Kuya Breeze! Yung kaluluwa palagi eh naglalaho na parang bula. Isa lang talaga ang solusyon dito." Hindi ko naman maintindihan ang pinagsasabi ng pinsan ko na ito pero ang sarap talagaaa--.

"ARAY! ANDIE KALE SERTEW!" Nabitawan ko naman ang tinapay na napangalahati ko na. Sino ba naman kasi na matino na tao ang mangungurot sabay batok? Ang brutal ng bata na ito hah at malinaw na malinaw na hindi talaga sa akin ito nagmana, jusq! "Napapano ka ba hah?" Sabay tingin sa kaniya habang hinawakan yung braso ko, doon kasi niya ako kinurot eh at ayan, namumula na! Pero patience, Shaze Merene. Patience. Patience. Patience.

Inhale. Exhale. 

Breathe in. Breathe out. 

"Baka ikaw ang napapano, Ate!" May paturo pa siya sa akin saka kakagat sa tinapay niya pero bumaling ulit siya sa akin. "Pero buti na lang talaga bumalik ka na sa pagiging normal dahil grabe, Ate, nasa space yata ang utak mo eh. Lutang na lutang!" Saka naman tuluyan na kinain ang tinapay niya.

Hindi ko naman na idedeny na lutang nga ako kaya nga rin siguro hindi ko namalayan na nakuha na niya yung mga tinapay pero kasi ang mysterious kasi ni Ate Line eh! Bakit ba kasi 'Tita'? Ay mali, mali, mali! Sino ba kasi na Tita yung sinasabi niya?! Dinaan ko na lang sa pagkain ang isipin na iyon hanggang sa maubos ko na ito.

"Kale, sorry kung may nasabi sa iyo si Ate kanina na hindi mo nagustuhan. Sorry if naging insensitive ako kahit na al--." 

"Baliw ka na ba, ate?!" Iinom sana siya pero daglian niya naman na binaba ang gatas niya at tumingin sa akin nang may mukha na mapangakusa. "Huwag mo..." Napatakip pa siya sa bibig niya at nanlaki ang mga mata at saka lumapit sa akin. "Nakadrugs ka no?!" For the first time in my life, nakabatok ako ng bata.

Nahihibang na talaga ang bata na ito! Grabe naman, naglayag lang ang isip sa kung saan tapos drugs na agad?! Ano iyon, hallucinogens na drugs?! Baliw talaga! Mukhang siya nga iyon eh, kung ano-ano ang pinagsasasabi.

"Joke lang, Ate. Sorry na...sorry na." May pa peace sign pa siya na binigay sa akin pero ngumiti pa rin siya ng pagkalaki-laki.

"Nako, Andie Kale, basta hindi ka na galit kay Ate hah?" I look at her and she just laugh at me. Uminom ulit siya ng gatas niya at inubos na ito. Wala rin isa lang ang nakain ko na French toast dahil dinaan ako sa daldal ng makulit na bata na ito. Sa lahat talaga ng pwedeng manahin sa akin, kabaliwan pa talaga. Hindi gayahin si Breeze at Gavin, puro mga positive ang nakuha na genes pero pagdating sa amin, ang unfair!

"Hindi nga, Ate! Bakit naman ako magagalit?!" Pumikit na lang ako at saka uminom sa kape ko. Siya naman ay tumayo na at pumunta sa may lababo para maghugas ng kamay. Akala niyo pinggan no? Himala na talaga ang makakapagpagawa kay Kale noon at talaga na aamin ako kay Breeze kapag nangyari iyon! Mukhang dininig na kasi talaga yung panalangin ko kanina na kahit sumakit pa yung tenga sa napakalakas at mataas na boses niya basta magkabati lang kami. Kaya from now on, I will be careful sa mga winiwish ko kasi I will never know when it will be granted. Ang sakit talaga sa tenga! Akala mo nasa South Korea ako para sumigaw ng ganoon eh.

"Okay okay." I smile habang nagsip sa kape ko at kahit nakatalikod ako alam ko na kukuha yan ng baso pa ulit para uminom ng tubig. "Ang Kale namin gumagaling na mag-English!" Dali-dali naman ako na tumayo para hagurin ang likod niya naubo kasi bigla.

"Okay ka na?! May ubo ka ba? Uminom ka na ng gamot, Andie Kale. Ayan, kumain ka pa ng ice cream ano! Akala mo ba hindi ko alam na gabi-gabi bumababa ka pa para kumuha ng ice cream? Ayan sige, ubo pa! Ikaw tala--." 

"Ate, relax okay?! Ikaw kasi eh!" Pinunasan niya yung bibig niya gamit ang kamay saka naman tumingin sa akin na nanliliit ang mga mata. Nandito pa rin ako sa may lababo, kami pala na dalawa.

"Huh? Bakit ako? Ako ba kumakain ng ice cream para sa iyo?" Ayan, napamewang na tuloy ako. Mukha lang talaga na galit ako pero parang hindi naman yata umaangkop sa boses ko. Ayaw talaga makisama!

"Ikaw kasi ang..." Lumapit pa siya sa akin partida mas matangkad sa akin iyan ng konti pero feeling na niya matangkad na siya sa akin. Eh konti lang naman! Hmmp. "Basta! Pero ako magaling sa English?! Ako? Ako. Ako?!" Saka siya lumayo at nasa may pinto na ng banyo, tinuro pa ang sarili niya at tumingala pa na parang hindi siya makapaniwala.

Pumunta na ako sa lamensa at niligpit ang pinagkainan namin. "Yes and narinig ko yun kanina kaya huwag mo na i-deny." Nilagay ko na ang mga hugasin sa lababo at nagsimula nang maghugas. Ang Andie Kale naman ay nandoon pa rin sa pintuan ng banyo, parang may inaalala. "Andie Kale, baka gusto mo na po maligo at anong oras na po. Nakakahiya sa mga kagroup mo pero heto ka at---." 

"AHA! ALAM KO NA, ATE!" Hinampas pa ako sa balikat, nabitawan ko tuloy yung tinidor. Ayun naman siya at nagtatatalon. Grabe naman, Andie Kale, double kill ang ginawa mo! Hindi ko na siya pinansin kahit masakit at nagpatuloy sa paghugas ng pinggan. Kinalabit pa ako. "Binabasa ko lang yung..." Hampas sa balikat ko. "...yung script namin, Ate, kanina kaya..." Hampas na naman. "...kaya narinig mo ako na nagsasalita ng English." Kung hindi lang talaga ako busy sa paghuhugas, matatarayan ko na ang bata na ito dahil nilalamog na ang balikat ko. May balikat naman siya diba?!

Teka! Ano raw ang sabi niya? Script?! As in script?! So maling akala ako? Hays, talaga naman na assuming ako! Valedictorian for that part, present! Ano ba naman kasi ang iniisip ko pero siguro okay lang yun atleast nakapagreflect din ako sa mga actions ko and now, hindi ko na talaga siya iinisin about joining contests kahit na hindi raw siya nagalit sa akin. Baka kasi mamaya, nagalit talaga siya and okay lang naman iyon kasi nasaktan ko siya. Okay na sa akin na sabihin niya na galit siya sa akin kaysa sa ipakita niya sa akin na hindi siya galit kasi mas mahihirapan kami na dalawa kapag ganoon.

Natapos na ako maghugas at lumingon ako sa kaniya na nandito pa rin sa gilid ko.

"...yung babae kasi na character doon ay iniwan at pinagpalit sa bestfriend niya kaya galit na galit siya." 

"Oo." Nagpunas na lang ako ng kamay sa may bimpo at saka kinuha ang walis. Kanina pa ba kasi siya nagsasalita? Hindi ko naman maintindihan at ano raw? Babae na iniwan? Pinagpalit pa? Sino? Aish, bahala na nga siya! Sinimulan ko na lang ang pagwawalis ko dito sa kusina at isusunod ko na mamaya ang sala. General cleaning day, hays.

"So, ang haba-haba ng sinabi ko, Ate..." Tinaas ko naman ang ulo ko at nandito pa rin pala ang high blood na bata na ito. Nandoon na siya sa may bukana na papunta sa sala at pumamewang pa talaga. Mukhang wal--. "TAPOS, OO LANG ANG ISASAGOT MO?!" Hays, Andie Kale. Kailan kaya ako makakasigaw ng ganito sa kaniya?

"Oo." At bumalik sa pagwawalis.

"Nako! Nako! Nako!" May panggigil pa na kasama sa boses niya at saka bumulong. "...Kung hindi lang talaga kita ate, nako! Nako! Nako!"

"Ano ang sinabi mo, Andie Kale?" Kahit kasi na hindi ako nakatingin sa kaniya alam ko na sinasabunutan na ako niyan sa isip niya. Paano ba naman kasi halata ang gigil niya sa paa niya na may papadyak-padyak pa. Nakayuko ako kanina, remember?

Ngumiti naman siya nang pagkatamis-tamis at saka umabante ng isang step. "A-ah...Wa-wala, Ate! Ang si-sinasabi ko lang ay...ay" Tumingin siya sa may kisame tapos tumingin ulit sa akin. "...hindi talaga ako galit sa iyo, Ate. Pero, magagalit lang ako sa iyo kung..." Kung? Kung ano, Kale Sertew? Pabitin naman itong bata na ito. Lumapit siya sa akin and yinakap ako pero nasa gilid ko siya. Tinignan ko naman siya at still, hawak ko pa rin ang walis. "...kung patuloy ka pa rin na masasaktan dahil sa kaniya." At kailan pa naging love professional ang isang Andie Kale na grade 8 pa lang?

Humarap naman ako sa kaniya na nakayakap pa rin sa akin. Medyo naiilang ako dahil kahit kailan hindi pa kami naghuhug niya saka hindi ko talaga gusto yung mga ganito. "Ano? Ako? Masasaktan? Kailan pa at saka sino naman mananakit sa akin?" Even though she did not say the name, I know that she is pertaining to the only one, Breeze Ryte Theodon.

"Asus!" Humiwalay na siya sa akin at tinignan ako ng masinsinan sa mata. Trying to figure out siguro if I am lying or not sa kaniya. Pinagcross pa ang arms niya. "Hindi ikaw si Amnesia Girl, Ate, at alam ko rin na alam mo kung sino ang sinasabi ko." Umirap pa. "Immune ka na nga na masaktan pero hanggang kailan ka naman magiging ganoon? Hindi pwede na palagi ka na nasasaktan kasi hindi na pagmamahal ang tawag doon..." Saglit siya na tumingin sa akin at ngayon ko pa lang siya nakita na ganoon kaseryoso. "...pagiging martyr na, Ate. Huwag mo na hahayaan na masaktan ka niya lalo na kung wala naman siya na ginagawa para mapatunayan na gusto ka talaga niya." And then, she left me. Umakyat na siya sa taas at siguro ay maliligo na.

Pero her words really go straight into my heart. Tagos na tagos eh. Mali ba ang magmahal ng magmahal eh diba nga sabi nila, it is better to give than to receive? Nasasaktan ako pero siguro hindi pa ganoon na todo? Pero tama siya, hanggang kailan ako masasaktan ng masasaktan? Kapag may bago na siya na iba at in the first place, wala naman na kahit na ano na namagitan sa amin na dalawa. Ako lang naman kasi yung asa ng asa kahit na walang linaw yung mga galaw niya at hindi ko rin naririnig yung katotohanan sa kaniyang mga salita.

Hindi ko rin alam if Kale knew what happened last Tuesday or is it just that coincidence lang ang lahat? Or I am an easy-to-read person? That she notice na I was smiling all day for these past days because I cannot stop thinking of the surprise they gave to me. Kale did not know about the 'surprise' kasi she will surely report it immediately to my family kahit na her statements are not supported with some evidence. In short, minsan fake news siya kaya napapahamak sa huli. But, I remember, the idea of giving me gifts did not originally come from him because it was the plan of her sister and nephew. Siguro nga, he is just being forced to do that. Siguro rin, natakot lang talaga siya kay Ate Line that is why he agreed to join them in their 'surprise' for me. Maybe, he did not want to disappoint Gavin kaya niya tinulungan si Ate Line. And I think that is clear evidence para doon sa latter statement ni Kale.

It is obvious that he did not like me kasi tama si Kale, if he likes me, he will do anything to prove his interest to me. Pero un-until now, wa-wa-wala. Kaya siguro, martyr nga talaga ako, that is why now, I still decide to love him more. Siguro back to what I am doing na lang since high school, stare at him in a great distance. Pero kahit sa ganoon na paraan, mas lalo pa rin ako na nasasaktan.

Natapos na ako sa pagwawalis dito sa kusina at tinuloy ko na ito hanggang sala. Walis lang ulit then punas ng mga bintana and pagpag sa sofa. Pumunta naman ako sa C.R para kuhanin ang mop at syempre, inuna ko muna ang kusina hanggang sa makarating ako sa sala and then, inayos ko lang yung kurtina dito na dalawa and then, tapos na. Malinis na ang bahay ni Lola! Niligpit ko na lang ang mga gamit na panlinis at binalik sa kaniya-kaniyang lalagyan, wala kasi kami na isang lugar para doon sila ilagay lahat. Ang mahalaga naman ay nililinis ang bahay syempre, our grandfather taught us that.

Pumanik na ako at kahit nandito pa lang ako sa hagdanan, rinig na rinig ko ang malakas na boses ni Kale na inaraw-araw ang pagconcert sa C.R. Kung artista siya, di hamak na matutuwa ang mga fans niya kaso lang, ordinaryo na tao lang siya na malapit na ilagay sa mental. Thus, as usual, kahit na kanina pa yan pumanik, anong oras pa yan matatapos, may lakad man o wala. Ang tigas talaga ng ulo!

Dumiretso na lang ako sa kwarto niya dahil ichecheck ko yung mga dadalhin niya. Minsan kasi bara-bara lang yan maglagay ng damit sa bag eh at saka para macheck din natin kung talagang hindi siya galit sa akin. Baka kasi mamaya eh maglalayas kaya heto na ako ngayon sa loob ng kwarto niya. Isang himala at hindi nasalanta ng Supertyphoon! Lahat kasi ng mga damit na tiniklop namin noong nakaraan (yes, nakaraan pa) ay wala na rito, yung mga papel na scratch niya na minsan pagpasok mo dito, iyon na agad ang bubungad sa iyo kung titingin ka sa sahig pero ngayon, natuto na yata siya na magtapon ng basura sa tamang lalagyan. Maging ang kurtina ay nakatali nang maayos at ang bedsheet at mga takip ng unan ay hindi lukot lukot. Talaga kaya na hindi siya galit sa akin? Para kasi na magugunaw na ang mundo kung ganito kaayos ang kwarto niya dahil kahit na babae kasi siya, akala mo na lalaki ang nasa kwarto eh.

Ginawa ko naman ang pakay ko rito at nakita ko naman yung bag na dadalhin niya na nasa table. Backpack lang naman ito na maliit and color grey. Maayos naman ang pagkakalagay niya at mukhang nagi-iimprove na ang Andie Kale namin. Sunod ko naman na tinignan ang wallet baka kasi mamaya kulang ang dala na pera pero, isang himala rin na may laman pa ito. Medyo naninibago na ako kay Kale hah? Una naglinis ng kwarto niya tapos ngayon, nagtipid ang magastos sa amin, aba! Mukhang kailangan pa ata na palagi na may group project nang maging ganito eh. Then, syempre, ang palagi niya na nakakalimutan, damit. Naligo nga ang bata pero hindi naman naghanda ng damit na susuotin niya. Kinuha ko na lang siya sa cabinet niya ng t-shirt na white and denim square pants at saka yung sandals niya na white. Mahihirapan pa kasi siya na magpalit kung rubber shoes ang susuotin niya. Nilagay ko na lang ito sa kama niya at saka lumabas na ako para pumunta sa kwarto ko.

Isinara ko na ang pinto ng kwarto niya nang biglang may sumulpot sa likod ko na parang nagbigay naman sa akin ng heart attack. "HEY, HEY, HEY, MA'AM SHAZE! Whatcha doin' in my room?..." Pati ba iyon part ng script nila? Binigyan niya pa ako ng maarteng confuse na mukha at talaga na nakatikwas pa ang small finger niya. Dire-diretso naman ako sa kwarto ko pero talagang humarang pa siya sa pintuan ko. "...Oh! I clean it already, Ma'am Shaze!" Aba! Nagpapacute pa sa akin. May pabeau-beautiful eyes pa na nalalaman eh tapos na siya na maging baby.

"Awww, very good, Andie Kale!" Sinamahan ko pa ng clap at nakalimutan niya yata na kindergarten teacher ako. Ngumiti naman ako sa kaniya at hinawakan siya sa shoulders niya. Nagtataka naman niya ako na tinignan. "...Now, baby Kale go to your room na..." and tinanggal ko na ang kamay ko sa balikat niya at saka pumamewang na naman. "Kasi anong oras na!" 

"Yes, Mommy Shaze! Where is...where is Daddy po ba?" Nagpapadyak pa siya na parang bata. Bad idea yata na naiwan sa akin ito, jusq! Gusto ko na talaga tumawag sa mental!

"Pinatay ko na." Saka ako pumasok sa kwarto ko at sinara ang pinto. Mahirap na at bak---.

"Pinatay? Ah pinatay mo sa pagmamahal." Gusto ko na sumabat pero feeling ko wag na lang kasi baka hindi na siya makapunta sa bahay ng kaklase niya. Naupo na lang ako dito saka tinignan siya na nakasuot na pala ng damit. Nagsusuklay na lang siya at konti na lang ay tapos na. "Ate, alam mo para sa akin, wife material ka na eh, perfect na perfect na!" Ngumiti siya sa akin tapos, may papleading hands pa na ginawa. Inlove ba ito?! Grabe kasi magningning ang mga mata eh.

"Oh tapos?" Kinuha ko ang cellphone ko dahil titignan ko kung may email or message ba na related sa work. In-unlock ko na ito at sa--.

"Wala lang naman, Ma'am Shaze. Sayang talaga! Sayang! Sayang! Sayang na sayang!" Hindi ko alam kung kakanta ba siya o ano eh. Sayang daw, eh ano naman ang sayang?!

"Tss. Bilisan mo na lang diyan dahil sayang talaga ang niligo at pag-aayos mo kung hindi mo na sila maaabutan pa. Bilisan mo kumilos, Andie Kale." Saka bumaling ulit sa cellphone ko at saka humiga sa kama.

"Eto na nga, Ate!" Saka mabilis na naglagay ng polbo sa mukha. Ayan, nasobrahan tuloy ang pagkaputi kaya ginesture ko na lang sa kaniya na ayusin ang polbo niya. "Hehehehe. Thank youu, Ate. Hays, kung sasayangin ka lang ni Kuya Breeze, ate, samahan kita sa rooftop hah? Hindi kita iiwan hanggang kamatayan... Ouch! Ate, ang sakit hah!" Nabato ko kasi ng unan ng wala sa oras. Pinapagtuloy na lang niya ang mga routine niya. Grabe naman, natouch naman ako sa sinabi niya na hindi niya ako iiwan pero bakit may kamatayan na nasama?

Hindi na ako nagsalita at binuksan ko ulit yung cellphone ko.

Wala naman na text from the parents of my students. And I just saw the date and suddenly, sila Nanay agad ang pumasok sa isip ko. Ayaw talaga na magpaistorbo sa Korea kaya sige ako na lang ang tatawag after ko na maligo. Ang init kasi eh saka para fresh start.

Pumunta naman ako sa messenger para sa group chat ng section ko kaya lang hindi pala nakabukas ang wifi kaya binuksa...sa...san...Ano na naman ito?! 7-7-75 missed calls?! Madali ba talaga na hulaan ang number ko?! Yung nagtext na naman kanina na good morning sa akin yung tumawag na ito. Hindi ba siya nanghihinayang sa load? Pwede na niya sana na gamitin sa importanteng tao at sa emergency, sinayang pa! Sana tinigilan na lang niya dahil sayang din ang pera pero nakakahiya rin, malay ko ba talaga kung sino ito. Good morning pa ng umaga tapos hindi ko na nga sinagot, tinawagan pa. Medyo makulit po tayo, ano?! 

Tinignan ko na ang messenger pero wala rin na message at pati na rin sa email kaya I think this day is totally a free day? Joke! May checheck-an pa talaga ako na testpapers pero dalawang subject lang naman na dahil nagcheck din ako kanina na madaling araw kaya free pa rin ako ngayon.

Makaligo na nga. Tumayo na ako at saka inilagay ang cellphone ko sa may table ko and kumuha na ng damit ko. As usual, square pants na black and oversized white t-shirt lang ito. Payat man ako pero comfortable talaga ako na suotin yung maluluwag sa akin even my mother is against to this.

"Ate, sa tingin mo, kamusta na kaya si Kuya Breeze no? Hindi ko pa kasi nakikita siya sa personal eh saka hindi ko rin siya friend sa FB kasi ayaw mo naman na i-add ko. Ayan tuloy, wala ka na tiga-update. Hays, Shaze Merene Pier."

Nandito pa pala ang isang ito?! Nasa may full body mirror pa rin siya at ayos ng ayos ng buhok kahit na ayos naman na talaga. See? Pang-kindergarten pa talaga siya.

"Ewan ko..." Kale, yung Breeze na sinasabi mo, nanggugulo na naman ng buhay. "....at...atsaka kaya ko siya hindi pinapa-add sa iyo dahil hindi ka naman niya kilala kaya bakit ka niya iaaccept?" Sinara ko na ang cabinet at saka diretso na pumunta sa pintuan ko.

"Eh friend naman kita, Ate, eh! So okay lang iyon! Saka ayaw mo ba iyon kapag may post siya, mauupdate agad kita or ku---." Nasa tabi ko na siya dito sa pintuan. Hilig mang-asar pero iiyak naman kapag siya ang inasar. Hay nako!

"Sinasabi ko sa iyo. Pero teka nga!" Ayan, napamewang na naman ako. Bakit ba kasi sa dami-dami ng pwede na manahin kay Lola, yung pamewang pose pa talaga ang nakuha ko?! "...hindi ka pa ba talaga aalis?! Andie Kale, nakakahiya sa mga kaklase m---."

"Yes po, Ma'am Shaze! Hehehehe. So..." Siya naman ang humawak sa balikat ko at inilalayan pa ako palabas ng kwarto ko. Aba! "...maligo ka na po, Ate, nang maging maaliwalas naman ang mukha mo. Simangot ng simangot kaya hindi ka pinapansin ni Kuya Breeze eh." Inirapan ko na lang siya at kinuha ang tuwalya. Habang pumapasok nga ako dito eh naririnig ko pa ang tawa niya. Buwisit!

On a serious note, thank you for making me feel better, Kale. Ate is so blessed to have you and I promise to you and me that if it is too much na, I will give up on him wholeheartedly. Pero now, just let me feed my heart's happiness in that man's presence.

Author's note:
Sorry po for the inconvenience and sa sobrang tagal na hindi po ako nakapag-update. Hence, I hope that you love this po and as always again, thank you so much po for your support, time, and effort. Hindi man nakahabol si Ma'am Shaze and Breeze sa Valentine's pero always remember to guard your heart. We are given the power to love unlimitedly yet, hindi lang po sa isang tao pwede natin ito ibigay. There are still people that surround us who need to receive love and there are lots of people who give you love that is why you are very blessed (as He also love us unconditionally). That is why do not only focus your heart on 'someone' because it makes you forget the essence that you have 'everyone'. In a nutshell, always appreciate everything in our life - the people, the memories, the ups and downs, the time, and so on. Love and love and love until you find your heart's happiness.

"Love is patient, love is kind. It does not envy, it does not boast, it is not proud. It does not dishonor others, it is not self-seeking, it is not easily angered, it keeps no record of wrongs. Love does not delight in evil but rejoices with the truth. It always protects, always trusts, always hopes, always perseveres."
- 1 Corinthians 13:4-7