POV Joshua

"Hoe kon je dit doen Roan? Je kent hem misschien twee uur," zegt Sofie door haar tranen heen als we even later in de auto terug naar huis zitten. Ik houd mijn handen stevig aan het stuur en kijk even via de achteruitkijkspiegel naar Roan, die zwijgend naar buiten kijkt.

Sofie haalt haar neus op en draait zich om in de bijrijdersstoel naar achteren, zodat ze Roan aan kan kijken. "Waarom moet je precies Levin zoenen als je al die andere jongens kan zoenen?" vraagt ze geïrriteerd en alleen het geluid van Sofie haar stem vult de auto.

"Sorry hoor Sofie maar hoe kon Roan in godsnaam weten dat jij Levin leuk vind?" begint Lucas. "Dit is toch echt meer jouw probleem dan die van Roan," zegt hij en ik kijk opnieuw weer naar Roan via de spiegel, die nog steeds naar buiten kijkt.

"Of Roan had niet gewoon gelijk iemand op zijn bek moeten pakken, iets wat de meeste mensen al niet doen als ze iemand net kennen," zeg ik schouderophalend terwijl ik weer voor me uit kijk.

"Dankjewel Joshua," zegt Sofie en ze kijkt daarna haar broer aan.

"Als jij haar niet had meegevraagd dan was dit niet gebeurd en was ik misschien wel degene die daar had gezeten met Levin," zegt ze fel en Lucas moet even spottend lachen.

"Oh dus nu is het ineens mijn schuld?" vraagt hij kalm. "En denk je serieus dat Levin jou ziet staan Sofie? Kom op doe even normaal, mijn vrienden zien jou alleen als mijn kleine zusje," zegt hij.

"Jij hebt alles verpest Lucas, echt ik haat je," huilt Sofie, waarna ze zich weer omdraait en strak door de voorruit kijkt.

"Ik weet niet wat je je precies in je hoofd haalt, maar Levin zoende mij en niet andersom," klinkt Roan haar stem dan. "Misschien moet je eens na gaan of jij zelf het probleem niet bent."

"Maar waarom zoende je hem dan terug? Erg vond je het blijkbaar niet," zegt Sofie, die haar tranen wegveegt en zich dan toch weer omdraait.

"Nee duh tuurlijk vond ik het niet erg dat hij mij zoende, alsof jij een knappe jongen in deze setting zou afwijzen," neemt Roan het voor zichzelf op en ik hoor Lucas op de achterbank zuchten.

"Je hebt jezelf nogal voorschut gezet als je het aan mij vraagt Ronan," zeg ik en ik kijk haar opnieuw aan via de spiegel. Ze rolt met haar ogen en ze zucht diep.

"Roan!" verbetert ze me fel. "Zet de auto aan de kant," beveelt ze me daarna, terwijl ze haar gordel alvast los maakt.

"Doe eens normaal, je weet de weg hier niet eens," zeg ik terwijl ik juist wat extra gas bij geef en haar in de gaten blijf houden via mijn spiegel.

"Ik ben echt niet achterlijk hoor, ik kom heus wel thuis," zegt ze en ze blijft het stug volhouden, ze heeft haar hand al op de hendel en hoeft de deur dus alleen nog maar open te duwen.

"Ro dat wordt je dood, doe niet zo eigenwijs en blijf gewoon zitten," zegt Lucas, en het valt me op dat zijn stem streng en haast dwingend klinkt, iets wat ik niet van hem gewend ben.

Roan zucht dan overdreven en laat de hendel los, waarna ze weer strak naar buiten kijkt.

"Aandachtshoer," mompelt Sofie dan zachtjes tegen mij en ondanks de situatie moet ik moeite doen om niet te grinniken om haar.

-

Met een diepe zucht zet ik de motor uit als de auto geparkeerd staat. Ik wrijf even in mijn gezicht van vermoeidheid en maak dan mijn gordel los.

"Dankjewel voor het verpesten van deze leuke avond Roan," bijt Sofie haar nog voor een laatste keer toe en ze stapt snel uit, waarna ze de autodeur met een harde klap achter zich dicht gooit en haast naar de voordeur rent.

Verbaasd blijf ik zitten door Sofie haar uitval en kijk ik haar na. Ik moet toegeven dat ik volledig aan Sofie haar kant sta, het gevoel van verraden zijn doet gewoon ontzettend veel pijn.

"Ik loop wel even met je mee Roan," zegt Lucas en hij stapt daarna ook uit, tegelijkertijd met zijn nichtje.

Opnieuw zucht ik diep en stap ik dan ook maar uit, niet zo goed wetende wat ik verder nog zou moeten zeggen.

"Ik ga naar binnen, slaap lekker alvast en tot morgen," zeg ik tegen het duo, die mij ook gedag zegt en daarna loop ik Sofie achteraan het huis binnen.

Zachtjes klop ik aan bij Sofie, en niet veel later hoor ik een zachte ja aan de andere kant van de deur. Ik duw de deur open en blijf even staan terwijl ik haar bekijk. Haar ogen zijn rood en dik van het huilen en ze is net haar haren aan het borstelen.

"Hey, ik wilde gewoon even zeggen dat ik volledig aan jouw kant sta," zeg ik en ik sluit de deur achter me, waarna ik op haar bed plof en een hand door mijn haren haal.

Sofie glimlacht waterig naar me en bindt haar haren in een losse vlecht, waarna ze naast me op haar bed ploft.

"Het doet gewoon pijn, Levin weet dat ik hem leuk vindt en dan zoent hij zomaar met iemand die hij net kent," zegt ze en opnieuw vullen haar ogen zich met tranen. Ik sla mijn arm om haar schouders heen en ze legt haar hoofd op mijn schouder terwijl ze zachtjes snikt.

"Soof dat zegt meer over Roan en Levin dan over jou," begin ik. "Je verdient veel beter dan zo'n sukkel als Levin," zeg ik en ze zucht even rillerig.

Ik druk haar wat dichter tegen me aan en luister even naar de stilte. Wat zou ik graag wat van haar pijn willen overnemen, ik ben ondertussen al gewend aan grote teleurstellingen.

"Ik hoop niet dat ik je avond verpest heb," zegt ze dan zachtjes en ze veegt haar tranen weg. Ze gaat rechtop zitten en kijkt me dan aan. "Dankjewel dat je het in de auto voor me opnam."

"Nee maak je daar maar geen zorgen over," glimlach ik. "Om eerlijk te zijn vond ik het alles behalve erg om eerder naar huis te gaan want ik verveelde me eigenlijk een beetje," grinnik ik en dat laat Sofie gelukkig ook even zacht lachen.

Als ik zeker weet dat Sofie zich niet meer in slaap gaat huilen sta ik op van haar bed.
"Slaap lekker Soof, en als er iets is mag je me wakker maken," zeg ik met een kleine glimlach. "En de volgende keer graag niet zo hard met mijn autodeur slaan," grijns ik.

"Dankjewel voor alles, slaap lekker Josh," zegt ze terug en ze moet even lachen, snel pakt ze een kussentje en gooit ze die naar mij toe.

"Geen probleem, tot morgen," zeg ik en lachend vang ik het kussen, die ik daarna gelijk terug naar haar gooi. Snel loop ik daarna haar kamer uit en loop ik de trap op naar zolder naar mijn eigen kamer.

Ik stap over de puinzooi heen en maak mezelf dan klaar voor bed, mijn kleren laat ik bij de rest van mijn kleren op de grond liggen en ik trek een sportbroek aan en een hoodie. De capuchon zet ik op en ik vis een sigaret en mijn aansteker uit mijn pakje. Het kantelraam van de dakkapel zet ik open en ik steek mijn sigaret aan, de rook blaas ik naar buiten en ik kijk even naar de sterren.

Het is nu de tweede zomer dat ik bij Margaret en Thomas zit, en ik heb nog maar weinig van mijn ouders gehoord. In het begin was mijn moeder nog boos en vond ze dat Margaret mij afpakte van haar, maar nadat ze de rechtszaak had verloren heerst er al bijna totale radiostilte.

En ergens doet dat pijn, veel pijn zelfs. Dat je eigen moeder je dus gewoon niet meer belangrijk vindt en niets van zich laat merken.

Ik tik het as van mijn sigaret af en neem nog een haal terwijl ik naar de sterren kijk. Soms mis ik het gevoel van thuis zijn, want hier voel ik me nog steeds af en toe een indringer. Ondanks dat Margaret er alles aan doet om van deze plek echt een thuis voor mij te maken.

Plotseling gaat het licht aan in een kamer van het huisje waar Roan en haar moeder en zusje verblijven. Ik zie Roan naar binnen lopen, samen met Lucas en ze ziet er gebroken uit. Mijn ogen knijp ik tot spleetjes om het beter te kunnen zien.

Lucas trekt haar in een knuffel en pakt haar telefoon uit haar handen, die hij daarna op haar bed gooit terwijl Roan in zijn armen snikt.

Ik druk mijn sigaret uit en blijf nog even staan kijken naar Lucas en Roan, mezelf afvragend waar dit over gaat want het lijkt me sterk dat dit nog om Sofie gaat.

Met een diepe zucht doe ik dan het raam dicht en daarna mijn gordijnen, ik klik het licht uit en ga dan in bed liggen. Morgen wordt het weer een drukke dag want over iets minder dan een week begint het hoogseizoen en daarvoor moet alles tip top in orde zijn.

Vermoeid sluit ik mijn ogen en al snel drijf ik naar een diepe maar droomloze slaap.