POV ROAN

Nieuwsgierig kijk ik uit het raam als mijn moeder het terrein oprijdt van Thomas en Margaret, het is veel groter dan ik had verwacht.

Ik stap uit de auto en ruik meteen de intense geur van de koeien. Ik trek een vies gezicht naar mijn moeder, die mij gelijk boos aankijkt. Zachtjes grinnik ik en rek ik mezelf uitgebreid uit want het was een erg lange zit in de auto.

"Hey! Fijne reis gehad?" glimlacht Margaret die uit het huis komt gelopen. "Oh Ro je bent nog knapper geworden dan dat je al was," zegt ze met een glimlach en ze knuffelt me meteen. Ietwat ongemakkelijk knuffel ik mijn tante terug, en glimlach ik klein terug zodra ze me loslaat.

"Ja het verliep eigenlijk wel heel rustig," zegt mijn moeder tegen haar zus, en ze opent de kofferbak om de koffers te pakken.

"Oh fijn, Sofie laat jullie het huisje wel zien waar jullie de komende weken zullen verblijven en dan zal ik voor drinken en eten zorgen want jullie zien er hongerig uit," ratelt Margaret vrolijk door. "Sofie!" roept ze dan over het terrein, en ik schrik van het harde geluid wat ze produceert.

Terwijl mijn moeder haar zus bedankt en in een gesprek raakt, til ik mijn koffers uit de auto en met moeite sleep ik ze mee over de kiezelsteentjes, terwijl mijn handtas ook nog over mijn schouders hangt.

"Hoi," zegt Sofie vrolijk als ze aan komt lopen, Lucas loopt achter haar aan, samen met een jongen die ik niet ken. "Het huisje is achter ons huis, ik zal het jullie laten zien," glimlacht ze en ze loopt samen met mijn moeder voor ons uit.

"Moeten we hier echt onze hele zomervakantie doorbrengen?" vraagt Gwen aan mij als we achter Sofie aanlopen en ik schud mijn hoofd.

"Jij blijft hier Gwen, mama heeft het nooit vertelt maar eigenlijk ben jij de dochter van Margaret en Thomas. En is Sofie je zus en Lucas je broer. Mama en ik blijven maar voor een weekje," zeg ik zo serieus mogelijk om mijn kleine zusje voor de gek te houden.

"Je bent dus geadopteerd, kijk maar je hebt het zelfde blonde haar als Margaret of moet ik je moeder zeggen?" zeg ik en ik zie Gwen haar gezicht betrekken.

"Mama!" roept Gwen meteen en ik moet moeite doen om niet in de lach te schieten als Gwen naar mijn moeder rent, terwijl ik nog steeds onhandig mijn koffers over de kiezelsteentjes probeer mee te slepen.

"Je kan je koffers beter optillen, dat gaat wat makkelijker," zegt de nog onbekende jongen die samen met Lucas op een bankje is gaan zitten. Ik rol met mijn ogen en zucht diep.

"En niemand vroeg om jouw hulp," zeg ik en ik blijf even stil staan om hem te bekijken, snel hang ik mijn handtas weer aan mijn schouder.
"Ik ben niet helemaal incapabel hoor, ik weet echt wel wat ik doe," voeg ik eraan toe en ik schuif mijn zonnebril in mijn haren terwijl ik mijn koffer weer achter me aan trek.

"Is goed hoor, succes er mee," zegt de jongen ongeïnteresseerd en hij steekt een sigaret op, terwijl hij mij wel blijft bekijken.

Geïrriteerd zucht ik en besluit ik mijn koffers toch maar op te tillen, wat inderdaad een stuk makkelijk gaat dan rollen door die kiezelsteentjes, maar dat hoeft die jongen natuurlijk niet te weten.

-

"En dit is dan jouw kamer," zegt Sofie als ze voor mij uit de laatste kamer inloopt. "Mijn persoonlijke favoriet, het heeft uitzicht over de hele tuin," zegt ze terwijl ze naar het raam loopt en naar buiten kijkt.

Mijn ogen glijden over de ruimte, en het tweepersoonsbed ziet er zo comfortabel uit dat ik me moet inhouden om er niet gelijk in te springen, want om heel eerlijk te zijn boeit dat uitzicht me niet heel veel.

"Ik hoop dat je het leuk gaat hebben hier Roan, zeker na wat er allemaal is gebeurd tussen je ouders enzo," zegt Sofie als ze zich omdraait en tegen de vensterbank aanleunt.

Ik haal mijn schouders op en ga op het bed zitten terwijl ik mijn nicht even bekijk.
"Het laatste wat ik hoef is medelijden hoor, het gaat prima," zeg ik terwijl ik mijn haren in een staart prop.

"Mocht er nou wat zijn, weet dat je alles aan me kunt vragen," zegt ze met een warme glimlach. "Ik zie je vast zo wel aan tafel, tot zo," zegt ze en met die woorden verlaat ze de kamer.

Ik sta op om mijn deur te sluiten, waarna ik het raam wagenwijd open zet voor wat frisse lucht. En toch blijf ik even staan kijken naar het uitzicht, ergens snap ik dan toch wel waarom deze kamer Sofie haar favoriet is. De tuin staat vol met mooi gekleurde bloemen en statige bomen. Onder de grootste boom liggen twee katten lui te zwiepen met hun staart in de schaduw. Achter de tuin begint het bos, en je kunt kilometers ver kijken met alleen maar bomen.

Ik begin me steeds meer af te vragen hoe ik me hier in hemelsnaam ga vermaken, en opnieuw plof ik op mijn bed. Terwijl ik naar het plafond staar, voel ik een ontsnapte traan over mijn wang glijden. Het liefste zou ik gewoon mijn spullen weer pakken en het eerste het beste vliegtuig pakken naar huis, naar mijn eigen bed en naar mijn eigen vrienden.

Ik veeg de traan snel weg en haal mijn neus op, terwijl ik mijn telefoon pak en tot mijn grote verbazing zie ik dat Max een berichtje heeft gestuurd met de vraag of we al veilig aangekomen zijn. Ongemerkt verschijnt er een kleine glimlach op mijn gezicht en stuur ik snel een berichtje terug.

Ik schrik op van geklop tegen mijn deur, en als ik opkijk zie ik dat Lucas al in de deuropening staat.

''Hey,'' zeg ik en ik leg mijn telefoon op mijn schoot terwijl ik mijn neef afwachtend bekijk. Het is bizar hoe volwassen hij is geworden, de laatste keer dat ik hem zag was hij echt nog een jongetje. Maar hij zal vast ook wel het tegenovergestelde hebben want ik was ook nog echt klein toen we elkaar voor de laatste keer hebben gezien.

''Ik zag wel dat je schrok hoor, was je met je geheime minnaar aan het praten of zo?'' zegt hij met een kleine grijns en zacht lachend rol ik met mijn ogen als reactie daarop.

''Mijn moeder is bijna klaar met eten en ze vroeg of ik je wilde roepen,'' legt hij uit terwijl hij nonchalant tegen de deuropening aanleunt. Ik knik en sla mijn benen over de rand van het bed, terwijl ik moed verzamel om op te staan blijf ik nog even zo zitten.

''We zitten trouwens in onze tuin," zegt Lucas. "Tot zo," voegt hij eraan toe en ik luister naar zijn voetstappen zodra hij de trap afloopt.

Met een zucht sta ik op en rits ik mijn koffer open, ik pak er een trui uit en trek die snel aan. Als ik de deur achter me dicht heb getrokken ren ik de trap af en loop ik naar de tuin van Margaret en Thomas.

Zodra ik de tuin inloop komt de geur van eten me tegemoet, en komt er een grote golden retriever mijn kant opgelopen. Onderzoekend snuffelt hij aan mijn mouw terwijl ik hem een aai over zijn bol geef voordat ik aan de grote tafel ga zitten. Veilig tussen mijn moeder en Gwen.

"Ik hoop maar dat jullie honger hebben want ik heb misschien ietsje teveel gemaakt," grinnikt Margaret als ze met een dampende pannetje aan komt gelopen, gevolgd door Joshua die het stokbrood meeneemt.

"Ik heb twee soorten kaasfondue gemaakt, voor de liefhebbers met alcohol en eentje zonder alcohol," legt ze uit en ze zet het pannetje op een klein vuurtje zodat de fondue warm blijft. "Dit is de fondue met alcohol," zegt ze waarna ze weer terug loopt naar de keuken om het andere pannetje te pakken.

Terwijl we wachten kijk ik naar Joshua die geconcentreerd het stokbrood snijdt en ik merk op dat het niet heel soepel gaat, mijn kans dus om ook zo'n betweterige opmerking te maken.

"Als je het stokbrood andersom legt en het mes wat schuiner houdt krijg je mooiere plakjes," zeg ik terwijl ik hem aankijk.

Joshua kijkt op en ik zie dat hij zijn wenkbrauw wat optrekt terwijl hij mij bekijkt.

"Volgens mij vroeg ik ook niet om jouw hulp," zegt hij en hij stopt de gesneden stukjes stokbrood in een grote schaal zonder zijn blik van mij af te wenden.

"Vervelend he als iemand met ongevraagd advies komt terwijl dat niet nodig is?" kaats ik terug en ik pak een stukje stokbrood die ik daarna in mijn mond stop.

Joshua rolt met zijn ogen en gaat verder met het snijden van het stokbrood, terwijl Margaret met het andere pannetje aan komt gelopen.

''Roan heb jij zin om zometeen mee te gaan met de hond uit laten en dan gelijk de paarden binnen halen als we terug komen?'' vraagt Sofie als ze haar mond heeft leeggegeten. Ik kijk even naar de hond en dan weer terug naar Sofie, terwijl ik voel dat de blikken van de anderen op mij gericht zijn.

''Ik sla eigenlijk graag nog een keertje over, ik wil graag vroeg naar bed,'' verzin ik snel en ik zet een kleine glimlach op mijn gezicht en ik zie een teleurgestelde blik in Sofie haar ogen.

''Oké morgen dan ja?'' zegt Sofie met een zachte grinnik en ze prikt nog een stukje stokbrood op haar vorkje.

''Ja nu kom je er niet meer onderuit hoor,'' zegt Lucas. ''Ik ben blij dat jij er nu bent Roan want normaal gesproken ben ik elke avond het slachtoffer,'' grijnst hij en ik grinnik even ongemakkelijk mee.

''Je bent toch niet bang voor paarden?'' vraagt Joshua met een pesterige ondertoon waarna hij een stukje stokbrood gedoopt in de warme kaas in zijn mond stopt.

''Ik bang voor paarden?'' zeg ik snel. ''Nee hoor totaal niet,'' voeg ik er daarna schouderophalend aan toe in de hoop dat het geloofwaardig genoeg overkomt.

''Hm oké, dan kan je toch wel mee gaan met Sofie de paarden van het land halen?'' zegt Joshua en ik kijk hem aan, wat vind ik deze gast nu al onwijs irritant en ik ben hier pas drie uur.

''Ga jij mee dan met Sofie de paarden van het land halen, of ben jij soms wel bang voor paarden?'' zeg ik terwijl ik hem ook aan blijf kijken terwijl ik ook een stukje stokbrood op mijn vorkje prik.

Net als Joshua iets terug wilt zeggen schraapt Margaret haar keel en gaat alle aandacht naar haar toe. Zwijgend luister ik naar haar verhaal en stop ik nog voor de laatste keer een stukje stokbrood in de kaas, hoe sneller ik van deze tafel af ben en naar mijn kamer kan gaan, hoe beter.