POV JOSHUA

"Hoe lang gaat Sofie er nog over doen?" verzucht Lucas en hij toetert een paar keer kort en hard achter elkaar. Ongeduldig zie ik hem op het stuur tikken en ik zucht ook even zacht. Naast me zit Roan en haar aandacht is volledig opgeslokt aan haar telefoon, dus daar komt ook niets gezelligs vandaan. Niet dat ze anders wel zo gezellig is, maar toch. En het liefste had ik niet eens met haar op de achterbank gezeten, maar omdat Sofie anders wagenziek wordt was er niet echt een andere keuze.

"Hoi mag ik met jullie mee rijden?" vraagt Gwen als ze de autodeur naast Roan open trekt, die haar zusje vragend aankijkt.

"Hoezo?" vraagt Roan ietwat ongeïnteresseerd en ze laat haar telefoon met het scherm naar beneden in haar schoot vallen.

"Omdat ik niet de hele vakantie bij mama ga zitten," zegt Gwen en ze kijkt Roan daarna met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Met wie zat jij te appen?" vraagt ze en ze duwt Roan aan de kant zodat ze op de achterbank kan plaats nemen.

"Met niemand," zegt Roan en ze schuift naar mij toe om plaats te maken voor haar zusje. Als onze benen elkaar aanraken kijken we elkaar even aan maar al snel trek ik mijn been weg en kijkt Roan weer naar haar zusje.

Als ik opkijk zie ik dat Lucas mij aankijkt via de spiegel, en hij wiebelt even met zijn wenkbrauwen met een grijns op zijn gezicht waarop ik als reactie met mijn ogen rol.

"Ja ja," hoor ik Gwen dan zeggen met een zachte lach en dan stapt ook uiteindelijk Sofie in. De auto vult zich meteen met de geur van haar iets te zoete parfum waardoor ik even kort mijn neus optrek.

"Sorry, mijn haar werkte niet mee," zegt Sofie en ze slaat de deur snel dicht als Lucas al wegrijdt. Ik zie dat hij zijn hoofd schudt en daarna hoor ik hem zuchten.

"Wat voor nut heeft het om je haar helemaal goed te doen als je de hele dag verder in achtbanen zit?" vraag ik met een zachte lach aan Sofie, die zich omdraait naar mij en ook in de lach schiet, waardoor haar kuiltjes zichtbaar worden.

"Daar heb je misschien een punt," grinnikt ze en ik haal lachend mijn schouders op.

"Ik heb altijd gelijk, wen er maar aan," grijns ik naar Sofie, die haar tong naar me uitsteekt en dan zich daarna weer omdraait.

"Is dat zo?" vraagt Roan met een uitdagende ondertoon als ze hoort wat ik zeg en ze heeft haar wenkbrauw een beetje opgetrokken.

Ik haal mijn schouders op en haal een hand door mijn haren heen. "Dat is wat ze zeggen," zeg ik verstandig met een kleine grijns op mijn gezicht en ik zie dat Roan daardoor met haar ogen rolt.

"Daar ben ik wel benieuwd naar of jij altijd gelijk hebt," zegt ze en kort raakt haar been weer de mijne. Ik zucht zacht en besluit hier verder niet meer op te reageren.

"Oké genoeg gepraat, het is tijd voor wat One Direction en wie niet meezingt moet trakteren," zegt Sofie dan en ze zet dan het volume op zijn hardst.

-

"Kom! We gaan hier in!" zegt Sofie enthousiast als we het pretpark net binnen zijn en ze trekt Roan aan haar arm mee naar een achtbaan. Snel genoeg pakt ze Lucas zijn arm vast en trekt ze hem ook mee achter Sofie aan.

"Help," zegt Lucas als hij achterom kijkt en ik moet even om hem lachen en haal mijn schouders op.

"Sofie mijn ontbijt komt dan gelijk weer omhoog," klaagt Lucas en hij kijkt omhoog om het ritje te bekijken wat nu bezig is. Ik kom naast Lucas staan en sla mijn armen over elkaar heen terwijl ik ook omhoog kijk. Het is inderdaad wel gelijk heftig zo 's ochtends, maar zo is de dag wel gelijk goed begonnen.

"Niet zo aanstellen Lucas," zegt Sofie streng tegen haar broer, waardoor ik even lach en Lucas een klap op zijn schouder geef.

"Je komt er niet meer onderuit, sorry gast," grinnik ik en Lucas schudt lachend zijn hoofd.

"Niet zo aanstellen Lucas," imiteert Lucas haar met een veel te hoge stem waardoor Roan ook even moet lachen, iets wat ik haar nog niet veel heb zien doen deze afgelopen dagen en ik moet eerlijk toegeven dat die lach haar goed staat.

Ik sluit aan in de rij en kijk eventjes rond, het is lang geleden dat ik hier ben geweest. Ik denk dat de laatste keer op de basisschool was, toen alles nog redelijk normaal was thuis.

"Waar zit je over na te denken?" vraagt Sofie en ik schrik op uit mijn gedachten. Ze staat voor me en bekijkt me wat bezorgd.

"Oh niets bijzonders hoor, vroeg me af wanneer het de laatste keer was dat ik hier ben geweest," zeg ik en Sofie knikt dan langzaam, niet helemaal overtuigd van mijn antwoord maar dit keer zeg ik echt precies waar ik over nadacht.

"En wanneer was dat dan?" vraagt Sofie en ze sluit weer aan in de rij, ondertussen staan we binnen en kunnen we bij het juiste poortje gaan staan voor welk wagonnetje we willen.

"Ro en ik gaan samen achterin, later losers," zegt Lucas met een grijns en hij trekt Roan mee naar het achterste poortje. Even trek ik mijn wenkbrauw op, want buiten stond hij nog te klagen over zijn ontbijt en nu moet hij ineens helemaal achterin.

"Je gaat niet over me heen kotsen he," hoor ik Roan nog lachend zeggen, die waarschijnlijk hetzelfde als mij is opgevallen. Maar ik richt mijn aandacht daarna weer op Sofie.

"Ik denk dat de laatste keer was met een schoolreisje van de basisschool. En voor jou?" zeg ik dan en ik ga bij een ander leeg poortje staan.

"Ik denk voor mij eigenlijk ook zoiets. Volgens mij ben ik daarna nog een keer met Lucas en opa en oma geweest maar dat was het dan ook wel," zegt ze en ik knik.

"Eigenlijk moet een pretpark ook echt wel speciaal blijven," zegt ze en ik knik instemmend.

"Inderdaad, het moet wel een bijzonder uitje blijven," zeg ik en ik stap in het karretje zodra het poortje open gaat. Ik pak Sofie haar tas aan en zet onze tassen dan achter de streep aan de andere kant van de baan, waarna ik goed ga zitten en de hendel naar mij toe trek.

"Wat denk jij van die schuur van Lucas?" vraagt Sofie nu we even alleen zijn. Ze kijkt me even aan en draait zich dan om. Ze zwaait even kort naar Roan en Lucas die inderdaad helemaal achterin een plekje hebben bemachtigd.

"Ik denk dat het helemaal niets gaat worden, die schuur gaat bij het kleinste zuchtje wind instorten," zeg ik en Sofie knikt instemmend.

"Lucas kan zijn tijd veel beter besteden aan het helpen van papa met de koeien," zegt ze en onze hendel wordt gecontroleerd door een medewerker, naja gecontroleerd is een groot woord want hij raakt de hendel amper aan.

"Ik denk het ook, maar daar praten we later wel over. Nu eerst even genieten van onze laatste vrije dag," zeg ik tegen haar en de karretjes beginnen daarna in beweging te komen.

Hoii! Dit is alweer het 12e hoofdstuk wat ik publiceer en ik zou graag willen weten wat jullie er tot nu toe van vinden. Let me know, dat vind ik leuk om te lezen! 😁 Ook tips zijn uiteraard welkom!