POV ROAN

"We kunnen van deze ruimte echt wel iets heel gaafs maken," zegt Lucas en hij trekt de schuurdeur open, die een piepend geluid maakt en het stof dwarrelt meteen overal rond. Ik wuif mijn hand voor mijn gezicht voor het stof en loop dan achter Lucas de schuur in.

Zielige zonnestralen dringen binnen tussen de spleten van het hout, waardoor ik vaag de contouren begin te zien van de ruimte. En eigenlijk staat het helemaal volgepropt met oude machines en andere rommel die al lang weggegooid had kunnen worden maar nooit is gebeurd.

"Wat nou als we hier een bar bouwen, en dan allemaal barkrukken erom heen en dan daar nog een dj booth," ratelt Lucas enthousiast terwijl hij rondloopt. "Dan hebben we zelfs nog ruimte over voor een dansvloer," zegt hij als hij in het midden van de schuur staat.

"We?" grinnik ik en ik sla mijn armen over elkaar heen terwijl ik Lucas bekijk, hij is zo blij als een klein kind in een snoepwinkel en ergens vind ik het best aandoenlijk.

"Ja we Roan," grinnikt Lucas. "Wie bier wilt moet eerst werken," zegt hij en hij trekt een plank weg voor een dichtgetimmerd raam, gevolgd door een hoop herrie en van schrik sluit ik mijn ogen en zet ik een stap achteruit.

Als ik mijn ogen weer open, zie ik dat Lucas per ongeluk meteen alle planken voor het raam heeft meegetrokken en daar op de grond zit tussen alle planken. En zonder dat ik er wat aan kan doen schiet ik in de lach als ik hem zo zie zitten met het stof in zijn haren en de plank die hij er in eerste instantie af wilde trekken nog in zijn handen. Ik leg mijn hand op mijn mond en loop nog lachend naar hem toe.

"Sorry," verontschuldig ik mezelf nog na lachend en ik steek mijn hand naar Lucas uit. Die ook een grote lach op zijn gezicht heeft en dan opstaat.

"Ja ja, van die sorry meen je helemaal niets," lacht hij en hij schudt zijn haren uit, waardoor ik een paar stappen naar achteren zet zodat het stof niet op mij komt.

"Voor jou een vraag maar voor mij een weet," lach ik en ik veeg wat stof van mijn broek af, waarna ik mijn haren in een staart bind zodat het uit mijn gezicht is.

"Wat is hier gebeurd?" vraagt Joshua als hij de schuur in komt gelopen, en als ik me omdraai zie ik dat hij erbij fronst. Waarschijnlijk is hij op de herrie afgekomen die Lucas heeft veroorzaakt, wat ook niet te missen was.

"Ik dacht dat ik deze plank er wel vanaf kon trekken maar dat ging niet helemaal volgens plan," zegt Lucas met een grijns en hij gooit de plank die hij nog vast had bij de rest van de planken op de grond.

"Nee dat zie ik," grinnikt Joshua zacht en hij kijkt dan even verder rond. "Wat doen jullie hier eigenlijk überhaupt?" vraagt hij terwijl hij mij ook even bekijkt.

"Nou ik had dus een idee," begint Lucas weer en zodra hij weer over zijn idee mag praten zie ik zijn ogen helemaal oplichten.

"En jij denkt dat dat gaat lopen?" vraagt Joshua met een opgetrokken wenkbrauw als Lucas klaar is met zijn verhaal en ik rol met mijn ogen als ik hoor wat hij zegt, waarom kan hij nou niet even doen alsof hij het leuk vindt voor Lucas?

"Ja, we gaan een openingsfeest geven en dan maken we ook gelijk wat reclame voor Margaret en Thomas," zeg ik voordat Lucas kan antwoorden met een grote glimlach op mijn gezicht.

"Gaan we dat?" fluistert Lucas zacht naar mij en ik knik terwijl ik die grote glimlach op mijn gezicht blijf houden voor Joshua.

"Maar we hebben je hulp niet nodig hoor Josh, dankjewel voor het aanbieden," zeg ik poeslief waarna die glimlach ook weer verdwijnt van mijn gezicht. "Dus als je het niet erg vindt, Lucas en ik moeten nog wat brain stormen," voeg ik er nog aan toe in de hoop dat hij mijn hint begrijpt en weer verdwijnt.

"De laatste keer dat ik checkte heette ik nog Joshua, maar is goed Ronan," zegt hij met dezelfde gemaakte glimlach op zijn gezicht, waarna hij naar Lucas kijkt.

"Succes man, maar neem maar van mij aan dat dit niet gaat worden zoals je hoopt dat t gaat worden," zegt Joshua waarna hij omdraait en de schuur uitloopt.

"Oh wat zou ik graag die jongen zijn nek willen omdraaien," verzucht ik gefrustreerd en ik trek de planken van een ander dichtgetimmerd raam weg, waardoor er nog een strook licht naar binnen valt.

"Ook goede reclame voor mijn ouders, in de krant staan als crime delict," zegt Lucas grinnikend en hij loopt naar de oude tractoren die er nog staan, die hier waarschijnlijk al even lang staan als ik leef en waarschijnlijk niet eens meer vooruit komen door die dikke laag stof.

"Nee en misschien heeft Joshua gelijk, maar dan heb ik tenminste wel een plek hier voor mezelf. En waar ik eventueel ook altijd nog vrienden kan uitnodigen voor een biertje," zegt Lucas als hij een tractor inklimt. Ik knik en blijf veilig op een afstandje kijken, voordat dat ding ook nog uit elkaar valt als Lucas ergens op drukt.

"Boeiend wat Joshua er van zegt, ik ben ondertussen ook wel een beetje fan aan het worden van je idee," zeg ik met een zachte lach, waardoor Lucas ook moet lachen.

"In ieder geval is er al één iemand die wel in me gelooft," zegt hij lachend en hij stapt weer uit de tractor, en daarna het deurtje achter zich dicht slaat en hij weer naar mij toe loopt.

"Tuurlijk geloof ik in je Lucasje," lach ik en ik sla mijn arm om zijn schouders heen en ik loop met hem mee naar buiten, waar ik even moet knipperen tegen het felle zonlicht.

"Je bent mijn grootste fan," lacht Lucas en hij trekt de schuifdeur weer achter ons dicht. "Maar nu is het tijd om te zwemmen want het is veel te warm om ons ergens druk over te maken," zegt hij met een kleine grijns en hij laat mij los. "Wie het laatst is moet alleen afwassen," zegt hij en voordat ik er ook maar iets tegenin kan brengen zie ik Lucas al richting zijn huis sprinten.