Daseot

"Would it still unlucky if it's you?"he answered as he look at my eyes. I look away. Stop this Andrei, you're making me hope again and I don't like it. Hoping can lead to disappointment and disappointment can lead your heart to be broken. 

"Don't make fun of me Andrei" sagot ko sa kanya. Tumayo sya at umupo sa kama ko. Hinawakan nya yung baba ko at pinaharap sa kanya. 

"Face me. Look I'm not making fun of you, I'm telling the truth" sabi nya. Muli ako umiwas ng tingin. Stop it Andrei, please. 

Tumayo sya at may kinuhang kung ano pagbalik nya ay kinuha nya yung kamay ko at may inilagay dun na maliit na salamin.

"I would you to meet the girl you stole my heart eversince. Look at the mirror" utos nya sa akin. Inangat ko yung salamin at nakita ko yung mukha ko. Kagaya ng dati maputla at maiitim ang ilalim ng mga mata. I look weak. I look UGLY.

"Remember the day that your Dad asked me if I like you? I answered No but I want to answer yes. Ayokong umamin kasi baka layuan mo ako. Ayokong mangyari yun, yung iiwasan mo ako dahil lang umamin ako na gusto kita. Pagkatapos nun araw-araw akong nakokonsensya kung bakit ako di umamin. Chance ko na yun eh, ayun na oh pero sinayang ko. Every time na may lalapit sayong lalaki gusto kong suntukin, ayoko kasing may nalapit na iba sayo lalo na kapag alam ko yung tunay na kulay nila. Kahit si JB pinagseselosan ko, mababaw na kung mababaw pero ayoko talagang nalapit sya sayo. Kasi alam kong gusto mo sya at hindi ka mahirap gustuhin kaya natatakot na baka maunahan ako.Ilang beses akong nagplano na ligawan ka pero laging nabubulilyaso dahil ang daming dahilan, isa pa narinig ko nagka-aminan na kayo ni JB". Is he confessing? 

"Yung sinabi ko sayo noong graduation natin, I didn't mean it. Nadala lang ako ng emosyon ko kasi alam ko ngang nagka-aminan na nga kayo. Tapos nung sunod na araw hindi na kita nakita. Araw-araw akong nagpupunta sa inyo para itanong kung nasaan ka pero laging sinasabi ni Tita uuwi ka rin so I waited. Palagi akong naghihintay na magka-ilaw yung kwarto kapag gabi kasi alam kong hindi ka nagpapatay ng ilaw, hindi ko alam na kailangan ko pa lang maghintay ng 7 years bago ka makita. Tapos ganito pa, may sakit ka at hindi mo sinabi sa akin." Sorry, Andrei I didn't mean to. I don't want you to worry about me.

Kinuha nya yung salamin at sya mismo ang nagharap nun sa akin.

"See that girl in the mirror? Could you please tell her I'm sorry for calling him ugly even though she's one of the most beautiful girl I've never seen next to my Mom and Yesha. Tell her I'm sorry for hurting her and tell her I love her" my tears fell down. I didn't expect this. This is the moment I've been waiting for but it hurts that I may not able to be with him. 

Pinunasan nya yung luha ko at idinikit yung noo nya sa noo ko. "I love you Taegyu" bulong nya. Umiling ako.

"The girl in the mirror said that she don't want to be with you" sabi ko. Nakita kong nagulat sya. Sorry Andrei, I'm really sorry.

"Why?" he ask.

"She don't want to hurt you. She don't want you to suffer like her. She don't want you make her your world. She wants you to be happy" sagot ko. Ayokong paikutin nya sa akin ang buhay nya. Soon mawawala rin ako at ayokong makita syang mag-isa. Gusto ko magkaroon sya ng sarili nyang buhay, magkapamilya at magka-anak. 

"Tell the girl in the mirror that I would be happy if I will be with her" sabi nya. Why Andrei? Why are making it hard for me?

"But she will leave this world soon" I need to convince him. I need to push him away.

"No she will not. I know she will fight for her family, friends and she will fight for me. We will fight together". Tumingin ako sa mga mata nya at nakikita kong gusto gusto nya akong lumaban. Tumango ako tapos niyakap nya ako ng mahigpit. He kiss my forehead down to the tip of my nose down to my lips.

***

Araw-araw pagkatapos ko sa trabaho ay diretso ako sa ospital para puntahan si Taegyu. Everyday she's getting weaker and weaker pero hindi ako nawawalan ng pag-asa. Si Tita Miracle nakaya nya maghintay at magtiis para kay Tito Taehyung kaya ako kakayanin ko rin para kay Taegyu. I always make sure na everytime pupunta ako sa kanya ay may supresa akong dala, in that way napapasaya ko sya. Minsan pagdating ko tulog na sya, so papanoorin ko na lang syang matulog hanggang sa makatulog na din ako. 

Sunday ngayon kaya wala aking pasok. Maaga pa lang ay pumunta na ako sa ospital para makasama maghapon si Taegyu. Nagluto ako ng almusal sa bahay at dinala ko sa kanya. 

Pagdating ko dun ay tulog pa sya at si Tita ang nagbabantay sa kanya. Lumapit ako sa kanya at hinalikan sya sa noo. Inayos ko yung mga dala ko para paggising nya ayos na ang lahat. 

Past 10 na sya nagising kaya agad ko syang pinakain. Pagkatapos nun nood kami ng T.V at nagkwentuhan. Dumating si Taeyong para bisitahin sya pero umuwi rin agad dahil may aasikasuhun pa sya, sumabay na rin si Tita Miracle pauwi. 

Nung magsawa kaming manood ay naglaro naman sya sa cellphone ko. Actually sya nga naguupgrade ng COC ko eh. Tibay nya nga eh, may sakit na COC pa rin. 

"Pansinin mo naman ako" pano kanina pa ako kwento ng kwento hindi nya ako pinapansin. 

"Mamaya na" sagot nya pero hindi sya tumingin sa akin. Nainis ako kaya inagaw ko sa kanya yung cellphone at nagalit sya. 

"Andrei naman eh, malapit na!" maktol nya pero ibinulsa ko na yung cellphone ko. Nagpout sya tapos umupo ako sa tabi.

"Mas mahal mo pa yang COC kaysa sa akin eh" sabi ko. Inirapan naman nya ako. 

"Mas cute yung characters sa COC kesa sayo eh" sagot nya. Kumunot naman ang noo ko. Tama ba to? Nasan ang hustisya? 

"Gueh ganyan ka" sabi ko sa kanya. Bigla naman syang ngumiti ng pagkatamis-tamis sabay sabing..

"Andrei di ba mabait ka? Ang pogi-pogi mo pa tapos mahal mo pa ako, peram na please" pagmamakaawa nya with matching puppy eyes pa. This past few days medyo maayos ang condition kaya nakakakulit sya. Napailing na lang ako habang kinukuha yung cellphone ko sa bulsa ko. Weakness ko yung puppy eyes nya eh. Para syang bata noong iabot ko sa kanya yung cellphone ko. At dahil wala akong magawa pinanood ko na lang sya.

***

"I really like stars" sabi nya habang nakatingala sa kalangitan. Nandito kami sa labas ng ospital kahit gabi na. Gusto nya eh. 

"Why?" tanong ko.

"Cause no matter how dark the sky is, they still shine the brightest" sagot nya. As I look at her she really admire the stars. 

There was a long silence between us. Maririnig mo lang eh yung tunog ng sasakyan. I don't want this to end.Me and her. Just the two of us.

"Andrei, did you know that my Mom and Dad used to be in this same old bench looking at the stars, holding hands and feeling each others heartbeat? How ironic right? Were also sitting on this old bench, looking at the stars, holding hands and feeling each others heartbeat. The only difference is the girl is the one who's dying not the boy" pinisil ko yung kamay nya nung marinig ko yung huling sinabi nya. Ayokong nagsasalita sya ng mga ganyan, she must think positively. 

"But just like her Dad I know she will fight and she will survive"sagot ko sa kanya. Hinalikan ko yung kamay nya at tumingin sa mga mata nya. Nagkatitigan kami ng ilang minuto tapos ngumiti sya kaya ngumiti din ako sa kanya. Isinandal nya yung ulo nya sa balikat ko. 

"Have you been thinking of having children?" out of the blue na tanong nya. Tumango ako. I've always been dreaming of having 5 children. 

"Of course, sino bang hindi?" sagot ko. 

"Then you must marry a healthy girl. Yung magbibigay sayo ng maraming anak" she said. Tumingin ako sa kanya at nakita kong malungkot sya. 

"But you're the one I want to marry" umiling sya.

"I can't give you children Andrei you know my situ—" 

"Then let it be." I cut her off, she's thinking too much. "Kung walang anak eh di wala, as long as I'm with it's okay" dagdag ko pa. 

"But you—"

"No more buts. I.Will.Marry.You. That's final." matigas na sabi ko sa kanya. Kung hindi pwede edi wag pilitin pwede namang mag-ampon di ba?

"How about you Will you marry me?" tanong ko sa kanya. Halatang nagulat sya sa tanong ko. I can see she that she's confused, its ok I'm just asking if she —-

"I would love to do that but—" 

"Then let seal it with a ring" I cut her off again. Minsan ko ng nasayang yung pagkakataon na ibinigay sa akin kaya ngayon hinding-hindi ko yun pakakawalan pa. 

Dinukot ko yung isang maliit na box sa bulsa ko. Matagal na tong nasa bulsa ko pero wala akong chance magtanong at saka may plano ako pero kung ganyang sumagot na sya edi go.

Kinuha ko yung singsing na ibinigay sa akin ni Lola noon at sinuot sa daliri nya. It fits her hand perfectly. 

"Ayan kailangan magpagaling ka para matuloy ang kasal." nakangiting sabi ko sa kanya. Sya naman ay nakatingin lang dun sa singsing na ibinigay ko. 

"Is this real?" naluluhang tanong nya. Pinunasan ko yung luha nya bago sumagot.

"Yes Taegyu Kim it's real. It's real that soon you will be Mrs. Min" 

Sagot ko bago sya halikan.

—————————————

Don't expect too much sa ending...~~