'Wow, jij kan mooi muziek produceren!' zegt Rose tegen me met een open mond.

'Euhm... dankje moet ik maar zeggen.' lach ik en sta op. Gelukkig, wankel ik niet en loop naar de andere kant van mijn bed. Ik zet mijn gitaar op de houder en ga dan via de andere kant, waar Rose niet zit weer het bed op.

'Je moet later iets met zingen doen. Misschien moeten we jou op geven voor the voice kids.' lacht ze en ik rol even met mijn ogen. Dat ga ik dus nooit van mijn leven doen, nooit voor zo'n groot publiek. Maar misschien kan ik wel iets met een YouTube kanaal gaan doen later>

'Wat vind je er van als ik anders een YouTube kanaal begin?' vraag ik en Rose tovert een grote glimlach op haar gezicht.

'Ja, dat moet je doen! Dan moet je jezelf Jennifer Lopez noemen!' gilt Rose en ik grinnik.

'Er bestaat al een Jennifer Lopez.' lach ik en ze trekt een raar gezicht.

Ik schiet nog harder in de lach en al gauw liggen we allebei op onze rug ons dood te lachen.

'ROSE, KOMEN!' schreeuwt mevrouw Doofoor naar Rose, die blijkbaar voor de dichte deur staat.

'Vermaak je zelf maar, tot vanavond.' zegt Rose en drukt een kus op mijn voorhoofd. Ze staat op en verlaat de kamer, waarna ze de deur achter zich sluit.

Ik zucht en laat me op mijn rug op het bed vallen. Rose voelt als een beste vriendin voor me, ook al is ze een volwassenen. Het voelt zo vertrouwt bij haar te zijn! Wat moet ik eigenlijk gaan doen? Zin in gitaar spelen heb ik niet en om te gaan tekenen ook niet echt, dat in verband met het verband om mijn arm. Door dat klote verband, kan ik bijna niks!

Ik staar naar het plafond en denk weer terug aan de tijd, dat mijn eigen moeder nog leefde. Toen ik hier nog niet zat! Owh mam, ik mis je zo erg hier beneden. Ik wou dat ik met je kon praten en dat je me kan horen, maar het enige wat je alleen maar kan doen is toe kijken hoe jouw bloed eigen dochter hier beneden in een weeshuis vast zit. Met twee mensen, die me pijn doen!

Dan dommel ik in slaap en verlaat de nare wereld. Hopen dat ik naar mijn moeder ga, val ik in een zwart gat

Ik open mijn ogen en zie dat ik in een bed lig. Verbaasd kijk ik om me heen en zie dat ik in mijn oude kamer ben. Voorzichtig stap ik uit bed en merk zelfs aan mezelf, dat ik kleiner ben dan dat ik normaal gesproken zou zijn. Ben ik nou terug in de tijd gegaan?

Ik besluit me om te kleden, maar als ik in de spiegel kijk zie ik dat ik al mijn kleren aan heb en een kind staan die ik niet herken. Maar dan herken ik het ik meisje die me met wallen onder haar ogen aankijkt, dat ben ik!

Ik draai me om en begin in paniek te raken. Kan ik nog terug naar mijn echte wereld? Wacht, ik moet naar de kamer van mijn moeder! Ik wil weten of zij er is. Meteen sprint ik de kamer uit en ren naar de kamer van mijn moeder.

Terwijl ik naar de kamer ren lijkt het wel, alsof de gang langer en langer word. Ik ren stug door, maar er lijkt geen einde aan te komen. Toe nou, waarom kom ik niet bij het einde?

Langzaam vervaagd mijn omgeving en hoor ik een stem, maar ik kan de stem niet plaatsen.

'Jennifer, wordt wakker!'

'Jen, wakker worden!'

'Jen, wordt nou eens wakker!'

Dan verdwijnt alles en word alles zwart.