'Kijk eens, 2 broodjes met leverworst.' zegt Rose tegen me en ik kijk op.

Ze zet een bord met 2 broodjes er op voor mijn neus op tafel. Ik zucht en Rose merkt op dat er wat is.

'Kan je me vertellen wat er is?' vraagt ze lief.

Ik schud mijn hoofd en zucht nogmaals. Het ergste is, doordat ik mijn moeder dood heb aangetroffen in bed heb ik steeds trauma's van dat moment. Soms dan zie ik zelfs het beeld voorbij flitsen voor mijn ogen.

'Ik denk weer terug aan mijn moeder hoe ik haar dood in bed heb aangetroffen.' vertel ik zuchtend en weet dat je altijd iets moet vertellen als er iets is. Zeker bij mij!

'Probeer het los te laten, ook al is dat erg lastig. Dat snap ik, vroeger heb ik ook iets mee gemaakt en was daardoor in een depressie geraakt.' vertelt Rose mij.

Mijn mond staat open van verbazing. Zou zij ook iemand dood hebben aangetroffen? Ik weet niet of dat een slimme vraag is, om die nu te stellen.

'Mag ik een moeilijke vraag stellen?' vraag ik zachtjes.

Ze knikt en je kan zien dat ze het een moeilijke onderwerp vindt. Misschien is het handig als ik mijn vraag anders stel.

'Hoe heb jij het opgelost?' vraag ik voorzichtig.

'Niet, ik heb het ineen gekropt. Daaruit kwam dus die depressie.' zucht ze en ik besluit er maar beter over op te houden.

'Gaan we samen vandaag wat leuks doen?' vraag ik aan haar, maar ze schudt met haar hoofd.

'Ik moet mevrouw Doofoor helpen met de mensen die vandaag komen voor de kinderen van 5 jaar.' zegt ze en ik zucht.

'Jammer.' zeg ik en prop het laatste stukje brood in mijn mond.

'Past dat wel allemaal in jou mond, Jen?' vraagt Rose lachend. Ik knik en ben blij dat ze weer vrolijk is of speelt ze het maar?

'Ik ga denk ik tekenen op mijn kamer. Het is tenslotte toch rot weer, het komt met bakken uit de hemel.' stel ik voor en precies wanneer ik uitgesproken ben hoor ik een onheils kabaal van buiten. 'Owh en het onweert ook nog eens.'

Ze grinnikt en ik sta op van tafel. Ik pak het bord op en wil het afwassen, maar Rose pakt het uit mijn hand. Vragend kijk ik haar aan, maar ze knikt alleen maar met haar hoofd. Ik blijf haar vragend aankijken en ze zucht.

'Ik was het wel even af. Het is tenslotte maar 1 seconde werk.' lacht ze en ik lach mee. Ik geef haar nog een knuffel en verlaat dan de keuken.

Terwijl ik naar de trap toe loop, verzeil ik in mijn gedachtes. Zou mijn moeder niet zijn overleden aan het: gebroken-hart-syndroom? Maar dan was mijn moeder misschien wel naar het ziekenhuis gegaan voor controle. Zou ze dat wel gedaan hebben als ze het wist of wist ze het niet en dacht ze gewoon dat ze verder kon leven? Ugh, ik wou dat ik terug de tijd in kon gaan.

'KIJK UIT TROL!' hoor ik Tania tegen mij schreeuwen. Ik zucht en wil langs haar lopen, maar ze pakt me vast bij mijn pols. 'Ik zei wat TROL!'

Ik negeer haar compleet en probeer me stug los te rukken uit haar greep. Natuurlijk begint ze er pijnlijk hard in te knijpen en draait dan mijn arm om, waardoor de onderkant van mijn arm naar boven wijst. 'Toos, kom hier!'

Toos komt de wc uitgelopen en komt onze kant op. Wat gaan ze me aandoen? Is dit niet wat te ver gezocht?

Toos haalt een scheermesje uit haar tasje en geeft die aan Tania. Tania pakt het in een snelle beweging aan en Toos haalt het mesje er af. Ik geraak in paniek en probeer me los te wurmen, maar het word er niet beter op.

'Nu heb je geen grote bek hé TROL?' vraagt Tania met een harde stem.

Tranen stromen over mijn wangen naar beneden en Toos zet het mesje op mijn pols.

'NEE! NIET DOEN! NEE, STOP! ROSE! IEMAND DOE NOU TOCH IETS!' schreeuw ik en schreeuw mijn stem zelfs weg, terwijl Toos een streep maakt vanaf mijn pols naar mijn elleboogholte. Ik wil eigenlijk nog wat schreeuwen, maar het komt er niet meer uit.

Zwarte vlekjes vullen mijn zicht en langzaam zak ik op de grond. 'Weg!' hoor ik Tania nog tegen Toos zeggen en hoor hoe ze snel weg rennen. Wat een klote streek, de volgende keer krijgen ze een bitch klap van mij.