Even later zit ik met James en Joan aan tafel te ontbijten. Het is een stille sfeer aan tafel en niemand zegt iets. Ik word er een beetje ongemakkelijk van en besluit de stilte te verbreken.

'Hebben jullie al eens eerder kinderen gehad?' vraag ik aan hun. Ze kijken op van hun bord en glimlachen.

'Nee, jij bent ons eerste kind.' zegt Joan met een lach op haar gezicht. Mijn mond vormt een o en ik neem een hap van mijn boterham. Weer valt er een ongemakkelijke stilte tussen ons en ik zucht hard.

'Wat is er?' vraagt James en kijkt op van zijn bord. Ik kijk naar James, dan naar Joan en weer terug. Nu ga ik het vertellen! Ze moeten het weten, ze moeten mijn verleden weten.

'Ik euh... Ik moet jullie iets vertellen.' begin ik, maar kom niet echt uit mijn woorden.

'Vertel dalijk na het eten maar, lieverd. Eerst even wat eten.' zegt Joan lief en legt een hand op mijn schouder. Ik zucht en eet de rest van mijn boterham op. Als laatst drink ik mijn glas sinaasappelsap leeg en zet hem dan leeg op de tafel neer.

'Ik ben klaar, mag ik het nu vertellen?' vraag ik aan Joan en kijk haar met een pruillip aan. Ze grinnikt en knikt met haar hoofd.

'Zo'n 10 jaar geleden toen mijn echte moeder nog leefde leek het alsof ik een normale leven leefde. Maar algauw merkte ik aan mijn moeder dat ze stress had. Ik wist niet waarom ze stress had en tot op de dag van vandaag weet ik het nog steeds niet. Maar na een paar maanden ging ze hard achteruit en ik had geen idee wat er dus aan de hand was. Mijn vader heb ik nooit gekend, dus aan hem kon ik het niet vertellen.' begin ik en stop even, om te kijken of ze naar me luisteren. Ze kijken me allebei met grote ogen aan en ik hap even naar adem.

'Toen ik op een zaterdag ochtend naar de woonkamer liep, kwam ik tot mijn verbazing achter dat mijn moeder niet in de woonkamer was. Ik had nog gekeken in de keuken, maar daar was ze ook niet. Maar toen ik op haar kamer ging kijken, zag ik het ergste van mijn leven. Ik zag haar op bed liggen. Ze zag zo witjes, waarvan ik dacht dat ze flauw gevallen was. Maar het was veel erger, ze was dood.

Toen ik mijn moeder dood had aangetroffen in bed was ik naar de buren gerend. Zij hebben de ambulance gebeld, maar die konden haar niet meer helpen. Uiteindelijk hadden de buren mij in het adoptiehuis gezet, waar jullie me vandaan hebben.' vertel ik en hun monden staan letterlijk open. 

'Hoe heette ze?' vraagt James en ik slik eventjes. Zou hij mijn moeder hebben gekend?

'Sylvia van Duivenberg.' antwoord ik op zijn vraag en zijn ogen vergroten per direct bij het horen van de naam.

'Wat is er lieverd?' vraagt Joan aan James, maar hij reageert niet. Joan zwaait voor zijn ogen, maar ook daar reageert hij niet op. Wat heeft hij?

'Klap eens in je handen, Joan?' vraag ik aan haar en heel even grinnikt ze. Vast en zeker, omdat ik haar niet mama noemde. Ze klapt in haar handen, wat ik zei en James schrikt op uit zijn gedachten. Ik grinnik en James kijkt verwildert om zich heen, dan zie ik dat hij opgelucht adem haalt en nieuwsgierig kijk ik hem aan.

'Kende je mijn moeder?' vraag ik nieuwsgierig en hoop dat ik antwoord krijg op mijn vraag.

'J-j-ja!' stottert hij en kijkt me met grote ogen aan. Het voelt ongemakkelijk en snel kijk ik van hem weg.

'JIJ BENT MIJN DOCHTER!' gilt hij en rent op me af. Hij tilt me op en knuffelt me stevig, waardoor ik voor mijn gevoel word platgedrukt. Ik ben gewoon geadopteerd door mijn echte vader!