Ik schud wild met mijn hoofd en zeg constant dat er niks aan de hand is, maar hij heeft door dat ik niet de waarheid zeg.

'Hey, je kunt het me echt wel vertellen hoor. Ik breng je niet meteen terug naar het weeshuis. Heb een beetje vertrouwen in me.' vertelt James aan me.

Ik kijk hem verwarrend aan en je kan zien dat de tranen in mijn ogen staan. De deur gaat open en zijn vrouw: Joan komt de kamer binnen rennen.

'Gaat het hier goed?' vraagt ze overbezorgd en knielt naast het bed neer. Ze streelt met haar hand door mijn haren en ik laat een paar traantjes gaan. Dit doet me zo denken aan mijn moeder. Het doet me gewoon pijn!

'Wat is er?' vraagt Joan lief.

'Ik had net een droom over mijn echte moeder. Maar de droom was totaal anders, dan dat ik het in het echt heb meegemaakt.' vertel ik met een brok in mijn keel. Phoe! Dit word lastig uitleggen, als ze vragen wat er met mijn echte moeder is gebeurd.

'Joan, ze heeft trauma's denk ik op gelopen.' zegt James tegen Joan. Bang kijk ik hun aan en nog steeds denk ik dat ze me dalijk weer terug brengen naar het weeshuis.

'Ik denk het ook, James. Maar hoe wil je haar helpen dat al die trauma's weg gaan?' vraagt Joan en ik kijk hun boos aan.

'Zeg, ik zit er ook bij! Ik wil niet geholpen worden om van mijn trauma's af te komen.' zeg ik verontwaardigd en stap mijn bed uit.

Ik ren naar de badkamer en sluit de deur achter me. In een handomdraai doe ik het het slot er op en stap in de douche cabine. Tranen rollen over mijn wangen en ik maak mezelf zo klein als een bolletje.

Van achter de deur hoor ik Jean en James ruziën met elkaar. Vlug sla ik mijn handen voor mijn oren en probeer het geschreeuw te negeren, maar zonder succes. Ik voel hoe ik begin te trillen en ik begin non-stop te gillen, dan word alles vaag en val ik in een zwart gat.