P.o.v Julian

Ik draai me om en zie een vrouw staan. Ze lijkt op mij. Ze geeft me een knuffel. Ik duw haar weg. "Mag ik weten wie u bent?" Vraagt ik verbaasd. Ze glimlacht. "Ik ben je moeder." Moeder? Ze was toch gestorven? "Mam? Je was toch dood?" Ze schud haar hoofd. "Je vader heeft je dat vertelt zodat je met hem mee zou gaan. Nu heb ik je weer gevonden." Ze trekt me weer in een knuffel, maar ik maak me weer los en draai terug naar Bella. Blijf erbij. Je kan het Bella. Ik weet het gewoon. Mijn moeder legt een hand op mijn schouder. "Ze redt het wel." Ik knik. Ik hoop dat ze gelijk heeft. Ik ga op het bed zitten en pak haar hand vast. Er schiet ineens een piep omhoog. Van schrik laat ik haar hand los. Ik pak opnieuw haar hand. Weer schiet er een piep omhoog. Ik blijf haar hand vast houden. Haar hartslag gaat langzaam omhoog. Ik kijk mijn moeder aan. Ze knikt. Ze weet precies wat ik wil doen. Toch twijfel of ik het moet doen. Wat als het niet werkt? Wat als ze toch dood gaat? Wat als ik niet durf? Wat als het werkt? Zal ze boos worden? Zal ze bang zijn voor me? Zou ze me nooit meer willen zien?