P.o.v Julian

Mijn moeder geeft nog een knikje, maar moet ik het wel doen? Dan komt er een dokter bij en trekt me weg. "Als je het niet erg vindt moet ik even wat testjes doen." Ik knik. Hij doet wat testjes. "Ze lijkt te ontwaken, maar het kan zijn dat ze zo blijft. Het spijt me om te zeggen, maar het is beter als we de stekkers er morgen uithalen als ze nog niet verbeterd." Nee, dat mag niet. Als hij weer weg is ga ik weer naast haar zitten. Ik pak haar hand weer. Ik kijk naar haar. Ze ligt iets omhoog. Er hangt een plukje haar voor haar gezicht. Ik veeg de pluk achter haar oor. Mijn moeder loopt de kamer uit. Ik kijk naar haar. Ik twijfel nog steeds. Ik doe mijn ogen dicht. Ik haal diep adem. Ik ga dichterbij haar zitten. Ik beug omlaag. Zo ver dat onze lippen elkaar raken. Het apparaat begint snel te piepen, maar niet omdat haar hart niet meer klopt. Integendeel het klopt heel snel. Dan voel ik haar lippen mee bewegen. Dan duwd ze me van haar af. Haar ogen staan wijd open. Ze begint te rillen. Ik wil haar een knuffel geven, maar ze duwt me weg. Ze is bang. "Bella...?"

P.o.v Bella

Ik voel lippen op de mijne. Mijn hart begint heel snel te kloppen. Als ik merk dat iemand me zoent duw ik hem weg. Zonder te weten wie het is. Ik begin te rillen. Hij wil me een knuffel geven. Weer duw ik hem weg. "Bella...?" Wacht. Die warme stem. De lichte geur van jongens shampoo. "Julian?" Ik kijk op. Hij kijkt een beetje bang. "Oh sorry. Ik wist niet dat jij het was." Hij glimlacht. "Maar hoe..?" Hij bloost. "Just like I did." Zegt hij geheimzinnig. Hij komt naast me zitten. Hij heeft me gezoent. Hij pakt mijn hand. Nu is het mijn beurt om te blozen. "Schattig hoe je bloost hoor." Nu word ik nog roder. Ik voel me duizelig worden. Er verschijnen zwarte vlekkjes voor mijn ogen. "Bella? Gaat het?" Vraagt Julian bezorgd. Ik knik. Ik ga liggen op Julian zijn schoot. "Gewoon duizelig." Hij aait me over mijn hoofd. Dan val ik in slaap.