P.o.v Bella

Ik zit nog steeds tegen de muur te huilen. Alles van het afgelopen jaar komt naar buiten. Ik sta op en loop weer naar Julian en ga naast hem liggen. Ik pak zijn hand vast en leg mijn hoofd op zijn schouder. Ik begin een kinder liedje te neuriën. Dan voel ik een klein, zwak kneepje. Ik glimlach. "Goed zo Julian." Ik druk een kus op zijn wang. Hij knijpt harder. Het doet pijn, maar dat maakt me niks meer uit. Ik hoor een zacht gekreun. Ik huil met een glimlach op mijn gezicht. Hij draait zich een beetje om. Nu kijk ik in twee prachtige bruine ogen. Als hij mij ziet schiet hij omhoog. "Bella?" Mompelt hij. Ik knik. Hij krijgt tranen in zijn ogen. Dan kijkt hij weg. "Ga weg. Je bent toch liever bij Leon." Ik zucht. Ik draai zijn hoofd naar mij toe en zoen hem. Hij gaat er in mee. "Moet ik nog steeds weg?" Hij lacht en schud zijn hoofd. Ik geef hem een knuffel. Dan hoor ik mensen gillen. Ik duik weg achter Julian. Leon komt binnen met een geweer. "Hey Bella. Ga je mee of moet ik iemand doden voordat je mee gaat?" Ik doe niks. Hij richt op Julian. Hij haalt de trekker over en schiet. Ik spring er meteen voor en word geraakt. Dan word alles vaag.

P.o.v Julian

Mijn vader richt op mij en schiet, maar Bella komt er tussen en word geraakt. "Ach das nou jammer. Dan ga ik maar weer." Er staan agenten en voordat Leon wil schieten schieten ze hem dood. Ik kijk naar Bella. "Bella? Bella, word wakker." Bella opend haar ogen langzaam. "Bella geef niet op. Ze kunnen je redden." Bella schud haar hoofd. "I...ik h...hou van je." Is het laatste dat ze zei. Dan sluit ze haar ogen weer. Ik begin te huilen. Doktoren nemen haar mee. Ik mag gelukkig al uit bed. Als ze zeggen dat ze Bella niet meer kunnen helpen, stort mijn hele wereld in. Ik ren naar de kamer van Bella en ga daar op haar bed zitten. Ze leeft nog wel. Alleen ze trekken morgen de stekkers eruit. "Geef niet op. Blijf bij mij." Ik huil en geef haar kusjes op hoofd. Ik ga naast haar liggen net zoals ze bij mij deed.