Aantal Jaren Later, Julian Is Nu Drieëntwintig.

P.o.v Julian

"Papa mag ik nu weten wie dat meisje is?" Zegt Bella wijzend naar de foto. Ik til haal op. "Dit is Bella." Zeg ik en ze lacht. "Dat ben ikke." Ik lach. Eleanor komt de kamer binnen. "Maar deze Bella heeft je vader leven gered." Ik knik. Tranen staan in mijn ogen. "Awh papa, niet huilen." Zegt Bella en geeft me knuffel. We hebben haar Bella genoemt ter ere van Bella. Ik heb nog best zwaar gehad en het word steeds minder moeilijk, maar het blijft moeilijk. Vandaag is het haar verjaardag en we hebben de kaars voor haar foto aangestoken. "Ik hou nog steeds van je Bella." Fluister ik naar de foto. "Ik ben even naar de badkamer." Zeg ik. Eleanor knikt en Bella springt van me af. Ik gooi wat water in mijn gezicht, zodra ik in de badkamer ben. Als ik in spiegel kijk schrik me rot. Ik zie Bella staan. Ik draai me om en ze staat daar echt. Ze komt dichterbij. Ze glimlacht. "Ik hou ook nog steeds van jou." Zegt ze. Ik geef haar een knuffel. Dan hoor ik Bella roepen: "Pap ben je bijna klaar?" En ze komt binnen. Ze ziet Bella en begint te gillen. Eleanor komt er ook aan. Ze ziet Bella ook. Ze glimlacht naar haar. Bella geeft Eleanor een knuffel en geeft Bella een aai over haar hoofd. Dan verdwijnd ze nadat ze me een kus op mijn wang gegeven heeft. "D...dat was Bella." Ik knik. "Maar geesten bestaan toch nie?" Eleanor lacht. "Zonder geest kan je niet leven. En haar geest verliet haar lichaam. Dus kan zij niet meer leven, maar dat leer je nog wel." Bella knikt. "WIE WIL PANNEKOEKEN!" Schreeuw ik. "IKKE IKKE IKKE!" Schreeuwd Bella en rent naar beneden. Eleanor geeft me een zoen en slaat een arm om me heen en samen lopen we naar beneden.