Selamlar,

Uzun bir süre yeni bir kitaba başlamak konusunda tereddütlüydüm. Yeni bir hikaye yaratmak beraberinde yeni sorumluluklar doğurduğu gibi, kurgunun taşlarını dizerken gerçekten çok titiz olmak gerekiyor; bu da hem çaba hem de sabır ile gerçekleşebiliyor. Fakat yine de aklıma düşen bu kurguya bir şans verip sizlerle buluşturmak istedim. İlk bölümünü yazmaya başlamam ile birlikte hikayenin kalbi atmaya başladı. Fakat bu süreçte benim yapabileceğim tek kalbin atışını devam ettirmekten başka bir şey değil. Dolaşımı ve hikayenin temel taşlarına ulaşmasını sağlayacak olan ben değilim, sizlersiniz. Adım attığım bu yolda benimle birlikte yürüyüp, bu uzun yolda bana eşlik ederseniz, atmaya başlayan kalp süreklilik kazanabilir. Yeni karakterler hayat bulabilir ve bizimle birlikte yaşayabilir. İstediğim tek şey biraz destek. Hikayemi okuyup, görüşlerinizi bildirir ve oy verirseniz beni çok mutlu edersiniz. Buraya kadar okuduysanız aşağıya da bir göz atabilir, hikaye hakkında bilgi sahibi olabilirsiniz.

Keyifli okumalar ^_^

YILDIZLAR ÖLMEK ZORUNDA

"Ölüme arzu duyanlar kazanır." diye konuştu ağır ağır. Elini kalbinin üzerine koydu. "Ben burayı yaşatmaya çalıştıkça kaybediyorum Kardelen."
Yanında olduğum bunca zaman bana hep sırtımı yaslayacağım güçlü bir duvar gibi görünmüştü. Üzüldüğümde, kırıldığımda ve her umutsuzluğa kapıldığımda omzumda hissettiğim güvenli eli, hiç bitmeyecek bir hismiş gibi geliyordu. Oysa şu an kalbinin üzerinde duran eline baktıkça geçen o koca zaman boyunca acı çektiğini görüyordum. Karşımda duran bu adam omuzlarındaki yükten kurtulmak istiyordu.

"Kalbin," dedim gözlerimi kalbinin üzerinde duran elinden ayırmayarak. "Kalbin kaybolmuş Karan."

Başını ağır ağır salladı. Son kez derin bir nefes alıp konuştu: "Ve sen kaybolmuş bir kalbi arayamazsın."

  ***
Kirli kıyafetleri ve yüzü dışında hiç farkı yoktu. Garip bir histi çünkü karşımda duran bir yabancı değildi.

Yorgun bir ifadeyle yüzüme baktı. "Sen, ikizim falan mısın?"

Başımı iki yana salladım. "Biz aynı kişiyiz. Sen, bensin; ben, senim.
*****
İlmek ilmek dolanmış ruhumuz birbirlerine tutunup bir bütün olmak için yalvarıyordu. Kendi bedenime dokunmak için elimi uzattım. Karanlıkta bir el bileğimi yakaladı ve beni kendine çekti. Burnuma Karan'ın kokusu doldu.

"Dokunursan, gidersin. Gitme Kardelen."