Not: Osman'ın Başrol olduğu yeni bir hikaye yazıyorum. Profilime girip, Osman'ın Hayat'ı isimli kitabı okuyabilirsiniz.  

Merhaba Elmaslar!

Biliyorsunuz ki bir hafta içinde Adem'in Elmas'ının final bölümü gelecek. Bir haftada üç bölüm yazacağım ama yayınlamayacağım. Maraton bitince, her gün bir bölüm yayınlayacağım. Ama o zamana kadar sizlere ufak kesitler vermeyi düşündüm. Her gün kesit gelebilir ya da gelmeyebilir. Ama siz, siz olun kesitleri okuyun.

Sizleriseven yazarınız ,

   Başımı eğdim ve çıkmasını bekledim. Kapı açılıp kapandı. Bir pantolonu elime aldım. Mavi bir kimlik ayakucuma düşünce eğildim ve aldım. Kimliği yerine koyacaktım ki, gözlerime farklı bir isim takılınca duraksadım. Kimlikte her şey normaldi. Âdem'in vesikalık bir fotoğrafı –ki çirkin çıkmıştı- annesinin ve babasının adı, bir de soyadı... Her şey normaldi. Tek bir şey dışında. Ve bu, bir asır gibi gelen birkaç dakikada kımıldayamama sebep olmuştu. O kadar garip bir an yaşadım ki, kulaklarım, adını bulamayacağım bir duygunun yere düşüp parçalara ayrıldığını duymuştu. Yanaklarım, gerçeğin tokadına ev sahipliği yapmıştı. Gözlerim, bir orman yangınını, vücuduma taşımıştı.

O halde, kimliğe kaç dakika baktım bilemiyorum. Ama sonra Âdem, katlanmış birkaç kıyafetini almak için yanıma geldiğinde neye baktığımı gördü. Ve kimliği tutup çekti. Parmaklarımın arasında hiçbir şey olmamasına rağmen, sanki kimlik hala oradaymış gibi bakmayı sürdürdüm. Sonra yavaş yavaş, sol tarafımdaki Âdem'e doğru döndüm. Pişmanlığın izlerini taşıyan gözlerine bakarken, kendimi tutamadım ve telaffuz ettim.

"Atalay Erdem." Dedim yavaşça. "Senin adın Atalay."