Als ik afgelopen week ergens achter ben gekomen, dan is het dat ik niet geschikt ben voor de horeca.

Ergens midden in maart heb ik gesolliciteerd bij een lunchroom in mijn dorp. Het leek mij leuk daar te werken en om mensen te mogen serveren. Daarbij was ik al twee keer op rij afgewezen bij een winkel en wou ik iets nieuws proberen.

Na ongeveer een week kreeg ik bericht dat ze mij een keer wou spreken voor een sollicitatiegesprek, en mijn geluk kon niet meer op. Bij de andere twee kwam ik niet eens zo ver.

Na dik een maand mocht ik eindelijk op gesprek, wat goed ging. Ik kon makkelijk met de eigenaresse praten en ik ging dan ook met een glimlach op mijn gezicht naar huis.

Alleen toen kwam het proefdraaien.

Dun dun duuun.

Ze wou dat ik een dag kwam proefdraaien om te kijken of ik geschikt was en hoe ik reageerde op personen. In het begin had ik er best wel zin in, vooral met het waanidee dat ik Be Our Guest ging zingen voor de gasten die ik kon of bekendheden die daar nooit zullen komen.

De enige redenen dat dit een waanidee was:

1) Ik kan niet zo goed zingen als Ewan Mcgregor. Ik klink en zie eruit als een of andere pedofiele heks als ik dat doe.

2) Ik heb geen vrienden die zouden komen en ik zie Niall Horan ook niet snel in het gat waar ik woon verschijnen.

Helaas, anders had ik graag dit idee willen waar maken.

In ieder geval, dat waanidee viel al snel in diggelen toen de dag van het proefdraaien aanbrak. Naar mijn geluk was dit wel het enige dat in diggelen viel. Mijn hemel ik was nerveus, en dat was goed te merken.

Ik kwam netjes op tijd aan, voor het eerst in tijden, en kreeg de juiste kleding aangewezen. Eerst begon ik bij de afwas, en werden mij paar standaard dingen uitgelegd zoals de kassa.

Toen brak het moment van waarheid aan. Ik moest een bestelling opnemen van een klein gezin. Dit ging helaas niet al te soepel. Hoewel ik met een vriendelijke lach vroeg wat ze wouden drinken en ze mij antwoorden, kreeg de bestelling niet opgeschreven. De pen was leeg. Ik heb serieus een pen geleend van deze gasten.

Nou goed, eenmaal de bestelling doorgegeven kon ik niet veel later de bestelling aan ze afgeven. Dit ging wel oké, naar mijn geluk. Verder heb ik ook nog andere gasten kunnen helpen zonder dat ik een blunder beging. In ieder geval niet zo groot dat ik ze heb onthouden en dat ik in een hoekje huil van schaamte.

Alhoewel, er zijn twee tafels die wat minder soepel gingen...

Tafel 1: Dit was een groepje slechthorende dames die gezellig samen gingen high-teaën. Ze waren lief en ondanks de lichte communicatieblokkade niets aan op te merken, maar ik was zo lomp om na een gang ook het bestek mee weg te nemen en dat hadden ze nog nodig dus een keer hadden ze even geen bestek meer door mij...oops.

Tafel 2: Dit was gewoon een stel dat zin had samen ergens te zitten en wat te drinken. Alles ging soepel, tot dat ik ze soort van wegjaagde.

Ja mensen, ik heb ze weggejaagd en ik ben er nog steeds niet overheen.

De bestelling opnemen en afleveren ging prima, er waren geen problemen. Tot ik het in mijn domme hoofd haalde om te vragen of ze misschien de rekening wouden. Welke ober vraagt nu of gasten de rekening willen?!

Okay, ze zaten er al een tijdje zonder dat ze nog iets wouden hebben, misschien dat ik het daarom vroeg, maar de realisatie kwam pas zodra ze werkelijk gingen afrekenen.

Zucht

Het zal uiteindelijk ook geen verassing zijn dat ik niet ben aangenomen.

Misschien is het toch iets beter als ik ergens ga vakken vullen, wat mensjes help met het zoeken van een product terwijl ik zelf niet eens weet waar het staat, mijn leven bedenk achter de kassa.

Een ding is zeker, het is een No from me als het gaat om werken ergens in de horeca.