Chapter 4

Covered by a cloud-like duvet, Elihah sleeps peacefully unto his right side, hugging a half-human sized elongated white polar bear plushie.

Not a single tick can be heard inside his room aside from his peaceful breaths. His body heaved up and down, almost wanting to be devoured by his mattress.

While enjoying his sleep a knock suddenly came, intruding his peace. It was a knock, unlike the ones he was used to hear, it was something soft, not frantic as if the world's ending.

Then a voice followed it. A voice he rarely hears its softness.

"Elihah? Are you up?"

Dahil hindi naman siya masyadong tulog mantika ay unti-unti siyang bumangon at kinusot ang kanyang mga mata. Papikit-pikit pa niyang sinulyapan ang pinto. His glance became a gawk as his mind flew somewhere.

Mukha ring nakalimutan niya ang tao sa labas. "Anak? Elihah, please open the door. I have something to tell you." The voice spoke again.

Napagtanto niyang Mommy niya ang nasa labas at hindi guni-guni na lang kaya agad niyang tinanggal ang duvet at saka ibinaba ang mga paa at isinuot ang kanyang asul na flip-flops.

Minsan hindi talaga maiiwasan ang pagiging lutang kapag kakagising mo lang. In-unlock niya agad ang doorknob at mabilis pa sa cheetang binuksan ito.

Hindi niya maintindihan ang sarili kung bakit every time na magulang niya ang kakatok sa pinto ay nagpa-panic siya.

"What can I do you for, Mom?" His voice is raspy ngunit gising na gising na ang diwa niya. He waited for an answer, para na rin mabigyan niya nh pagkakataon na mapakalma ang sistema niya. But instead of answering him, his Mom held his shoulders at inikot siya paloob sa kwarto niya at itinulak siya nito.

Wala ng nagawa si Elihah at nagpatianod na lang sa kalokohan ng Mommy niya. Matapos siyang paupuin nito sa dulo ng kanyang kama ay agad na kinuha ni Elizabeth ang office chair ni Elihah na nasa study desk niya.

Sinundan ni Eli ang bawat galaw niya. Mula sa pagkuha hanggang sa pag-upo nito sa harapan ni Elihah. He noticed her measured steps, mukhang seryosong usapan ang mangyayari.

Maingat na hinawakan ni Elizabeth ang kamay ni Elihah na para bang isang dyamante ang hinahawakan niya. Her face screams morose but still able to curve a smile.

Hindi mapigilan ni Elihah na maramdaman ang kurot sa dibdib niya nang harap-harapang mapanood ang pag-aalala sa mukha ng ina.

His Mom breathed heavily, her grip unto both of his hands became tighter.

Huminga ng malalim ang Mom niya. Tinitigan diya nito sa mata. "Aalis tayo mamaya, we'll have dinner later." Hindi natanggal sa sistema ni Elihah ang kakaibang nararamdaman. Nalansin niya ang paghigpit ng kamay ng Mom niya sa kamay niya.

"Talaga, Mom? Tayo lang ba tatlo ni Dad?" Pinili niyang huwag ibahin ang kanyang tono. Hindi nag-iba ang ekspresyon ng Mom niya.

"No."

Agd siyang nagtaka. "Who are we eating with, Ma?" Bumuntong hininga ulit ang Mommy niya. Nagtaka siya dahil sa dami na ng buntong hininga nito.

"Your Dad's family. Inaya nila tayong kumain kasabay nila."

Napatigil siya saglit. Nabawi niya ang kanyang sarili at tinanong ang Mommy niya.

"Ha? Why would they ask for a dinner?" Tanong niya.

"Hindi rin namin alam ng Daddy mo, but your Tita's secretary reached your Dad earlier at sinabihan na kakain tayo kasama nila mamaya."

Feeling the his Mom's uncomfiness, he tried joking.

"Is that so? Should we call a stylist now?" Pinilit niyang haluan ng biro upang gumaan ang atmospera. Umiling naman ang Mommy niya at mahinang hinampas ang kamay niya.

"Silly kid, hindi na kailangan. Tayo tayo lang rin naman ang kakain mamaya."

Tayo tayo. A very common term na ginagamit kapag relatives ang kasama, but unlike the usual, their family is different.

"Mom, you know them. They're bunch of superstars in their own worlds, they treat themselves as celebrities. Hindi naman pwedeng kakain tayo don na hindi handa."

"I'm thinking about something..."

"Tell me, Mum."

"Huwag ka na lang kayang pumunta anak?" Luminawag bigla ang mukha ng Mommy niya. Bahagya siyang nagulat sa sinabi nito.

"Bakit naman, Mommy?" Takang tanong niya.

Humigpit na naman ang hawak nito sa kamay niya.

"Hindi naman sa kung ano but... I'm afraid they'll break you just like how they broke your siblings' confidence and personality years ago. Ayokonh mangyari iyon sa'yo anak. Hangga't kaya kong ilayo ka sa sakit ay gagawin ko. I don't want you to experience the same thing as them. I was not able to protect Emily and Emerson, and now that I can protect you, Elihah, I will."

He always knew what happened before as his siblings told him not to engage with the other Rafaels. They are ruthless, wala silang sinasanto kahit kapamilya pa nila. Emily and Emerson is unfortunate since they already tasted what does a Rafael means.

"Mommy, I'm strong! Hindi nila ako matitibag. Baka nga mas malala pa yung bibig ni Rion sa kanila e. I can do this, Mommy. And besides, they might think I hate them, even though I do, kapag hindi ako pumunta."

"No, they won't even spare you a time kapag nalaman nilang may sakit ka, especially kapag may malalang sakit ka anak! Yes, I'll tell them na may sak--"

It sounded so ridiculous. Hindi niya inakalang aabot sa ganitong pag-iisio ang Mommy niya. How far will a Mother go just to protect her young ones?

"Mommy, what are you saying? Ginawa mo pa kong sakitin. Look, I'll be fine. I'm a Rafael, hinding hindi ako natitibag." He assured her.

"But--"

"Trust me, they can do nothing to me. Okay? Shoo ka na, Elizabeth. Magpaganda ka na don!"
-

Nakasakay sila sa loob ng sasakyan. Nasa harapan ang Daddy niya habang silang dalawa ng Mommy niya sa passenger's seat.

"Talk if I told you. Huwag kang gagawa ng kung ano mang eksena, if I tell you to speak, then speak, but if I don't, just eat."

Nasa labas ang tingin ni Elihah. "Yes, Dad."

"Fix your posture, Elihah. Chin up, put your poker mask on. I don't want them sensing how frail you can be."

"Yes, Dad."

Nasa Ipad lang nakatingin ang Daddy niya at nagpatuloy ito sa pagsasalita. "Huwag kang magpapakita ng emosyon kahit ano pa ang marinig mo. Behave yourself. Huwag kang padalos-dalos."

"Yes, Dad." Sagot niya ulit at nawalan ng emosyon ang kanyang mukha.

"Elihah--"

"Enriquez, tama na 'yan. Our son is not a robot. Ano ba yang pinagsasabi mo?" Hindi na nakapagpigil ang Mommy niya. Nilingon namab sila ng Daddy niya pero agad na bumalik sa iPad nito ang tingin.

"I'm doing this for his sake, Elizabeth! Kilala mo sila, ayoko kong magmukhang kawawa ang anak ko." Dahilan nito.

"Hindi siya kawawa, Enriquez. So don't treat him like one, alam niya kung anong dapat na gawin. Elihah's twenty! Malaki na siya, huwag mo naman siyang itratong parang bata." Depensa pa ng Mommy niya.

"Hindi ko siya tinatrato bilang bata, I just don't want them to step on our son's dignity."

"But don't treat him like a dog!"

"Hindi--"

Napuno na si Elihah at tinignan ang Mommy at Daddy niya. Pagod ang kanyang ekspresyon. "Ma, Dad. Tama na po. Let's go, malapit na tayo. I'm okay, Mommy. And, Dad, alam ko na po 'yong gagawin."

-

Nakarating na sila sa venue. Nang makapasok sila sa isang function hall na magarbo ay sinalubong sila ng isang middle aged na babae. She was obviously sophisticated and a black cloud is hovering over her.

Para siyang bagyong naglalakad in red lipstick.

"Enriquez! Elihah! It's so nice to meet you again." Dali dali itong lumapit sa kanila at bumeso.

"Clair, it's nice to see you too." Sagot ni Enriquez. Tumahimik naman si Elihah.

"Good thing you made it! Let's go, let's go." Bahagyang nagulat si Elihah nang umabresete ito sa kanya at napatingin siya sa parents niya. Tumigas ang ekspresyon ng Dad niya at hinawakan sa bewang ang asawa.

"Clair, my wife, Elizabeth." Nilingon sila ng Tiya ni Elihah at nagkunwari itong nagulat.

"Oh. I didn't see you there, hi. Let's go?" Hinila na nito si Elihah at sinukyapan niya lamang ang ina.

"It's okay." She mouthed.

-

Kasalukuyan silang kumakain. Nasa tabi niya ang kanyang magulang. Napansin niyang bahagyang sulyap ng kanyang mga pinsan sa kanya. Dalawa sa tabi ng Tita Clair at dalawa sa kaliwa ng kanyang Tito Ramon.

"How are you doin', Enriquez? It's been so long!" Sabi ng kanyang Tito at isinubo ang steak.

Tumangi sa kanya ang Dad niya t sumubo rin ng steak. "We're doing good, Ramon."

"How's your family? Umusad na ba?" Tanong ng kanyang Tita. Patuloy labg na kumain si Elihah at hindi sila pinansin.

"Of course, Emily And Emerson are doing great at Yale and Harvard. While, Elihah, here. Is pursuing business management at NSLI, a Dean's lister." Pansin niya na kumalat na sa hangin ang tensyon.

"Wow, that's good to hear. Mabuti na lang at pinayagan mong mag Med ang dalawa mong anak, kung sana pinilit mo silang mag business course, edi may magmamanage na ng mga negosyo mo." Sabi ulit ng Tita Clair niya.

"Clair, I still have my youngest. That's why, business management ang kinuha niya--" Pinutol ng Tito niya ang kanyang Dad.

"But is he even capable of handling a business? He doesn't excel in stocks, bonds, and investment, Enriquez! Your son flourishes in photography!" Giit nito. May mischief sa ekspresyon nito. Nagngitngit si Elihah.

"It's just his hobby, Ramon. His love for cameras doesn't affect him as an heir of the Rafael Group Companies." Kalmadong sagot ng Daddy niya.

Ibinaba ng TIto niya ang kubyertos nitonat maarteng pinunasan ang sarili gamit ang table napkin. "Is that so? I heard a lot of rumors about your son regarding his relationship with Arion Villaceras. Some of them speculated that they are having a quite an unacceptable kind of relationship."

Bahagyang nagulat si Elihah sa sinabi nito. Bahagya siyang nablanko.

"I heard that too, Ramon. Some suspects they are, gays..." Dagdag pa ng Tita niya at tumawa pa ito ng matinis.

"Now tell me, Enriquez. How can a gay son, manage the Rafael Group of Companies?"

***

Thanks for reading Chapter 4!