Άταφη η σορός μου αποσυντίθεται,

κι αυτή ειν' η μεγαλύτερή μου δόξα.

Σε δάσος πυκνό από οξιές,

των σπουργιτιών να γίνει η φωλιά,

των σκαθαριών επίγεια σπηλιά,

των τρωκτικών καταφύγιο απ' την παγωνιά.

Άταφη η σορός μου αποσυντίθεται,

το χιόνι την σκεπάζει,

και τα καφετιά φύλλα των δένδρων,

Και τούτη ειν'η δόξα,

η πιο ζηλευτή για κάθε ζωντανό.

Άταφη η σορός μου αποσυντίθεται,

βορά των γερακιών και των μερμήγκων,

κι αυτή ειν' η μεγαλύτερή της δόξα.

Των εντόμων το απαλό φτερούγισμα

το πένθιμο εμβατήριό μου,

της αράχνης ο ιστός το σάβανό μου,

Και τούτη ειν' η μεγαλύτερή μου δόξα.