Οι τέσσερις μας μπήκαμε μέσα μαζί και ο Kev μου έκλεισε ένα ραντεβού με την γραμματέα, το οποίο μας επέστρεψε να πάμε κατευθείαν να δούμε τον γιατρό.

Έκατσα στην καρέκλα στην μέση του δωματίου, με την Jenny δίπλα μου να μου κρατάει σφιχτά το χέρι.

"Γειά σας κύριε Sykes, πώς είστε;;" με ρώτησε ο γιατρός και ήμουν έτοιμος να του απαντήσω κάτι έξυπνο σε στυλ "Πώς λέτε να είμαι για να βρίσκομαι στο γραφείο σας", αλλά αποφάσισα να μην το κάνω.

"Όχι καΛΆ..."

"Ποιό είναι το πρόβλημα;;" είπε και πήρε ένα τετράδιο για να γράψει αυτά που θα πω.

"Με καίει ο ΛΑΙμός και η φωΝΉ μου συνέχεια ΣΠΆει και αΚΟΎγεται βραχΝΗ." εξήγησα και ένευσε.

"Νομίζω ότι ξέρω ποιό είναι το πρόβλημα, αλλά θα χρειαστεί να βγάλουμε κάποιες φωτογραφίες. Ξαναείχες ποτέ κάμερα στο λαιμό σου;;"

Ένευσα θετικά, αφού το είχα ξανακάνει αρκετές φορές στο παρελθόν εξαιτίας λοιμώξεων και μεγάλων πονόλαιμων.

"Τέλεια, οπότε δεν χρειάζεται να σου εξηγήσω τη διαδικασία λοιπόν!". Συγκέντρωσε διάφορα πραγματα, ανάμεσα τους και την μικροσκοπική κάμερα και πλαστικά γάντια, τα οποία φόρεσε στα χέρια της. Άνοιξε μια οθόνη, όπου μπορούσα να δω ένα μέρος της αντανάκλασης μου όσο πιο κοντά ερχόταν, πράγμα που έδειχνε ότι η κάμερα ήταν ανοιχτή. "Άνοιξε στόμα.". Τέλεια. Τώρα αισθανόμουν σας να ήμουν στον οδοντίατρο! Άνοιξα το στόμα μου και αυτός προσεκτικά και αργά κατέβασε την κάμερα στον λαιμό μου, κατευθύνοντας την κοιτώντας την οθόνη. Ένιωθα λες και προσπαθούσαν να με πνίξουν, αλλά δεν είπα τίποτα. Το μόνο που έκανα ήταν να ζουμπάω και να ξανά ζουμπάω το απαλό χέρι της Jenny και αυτή έσφιγγε πίσω. "Ακριβώς Όπως το είχα υποψιαστεί!" είπε ο γιατρό στον εαυτό του και έβγαλε την κάμερα από τον λαιμό μου, επιτρέποντας μου να αναπνεύσω ξανά.

"Τι τρέχει;; Υπάρχει περίπτωση να πεθάνει;;". Ακουγόταν τόσο πανικοβλημένη.

"Όχι, όχι, όχι. Ο κύριος Sykes δεν πρόνειτε να πεθάνει νεαρή μου. Απλά έχει ένα πρόβλημα με τις φωνητικές του χορδές." είπε και έδειξε στην οθόνη μια μεγάλη μάζα από αγγεία που είχαν σχηματίσει μια μεγάλη μπάλα γύρω από τις φωνητικές μου χορδές.

"Είναι θεραπεύσιμο;;" ρώτησε με αγωνία. Ήμουν σίγουρος ότι η γιατρός θα έμπαινε στην λίστα με τα πιο μισητά της πρόσωπα αν δεν της έδινε καλά νέα.

"Ναι είναι θεραπεύσιμο, αλλά με χειρουργείο. Θα πρέπει να τον εγχειρίσουμε και να αφαιρέσουμε τα αγγεία που δεν πρέπει να βρίσκονται εκεί, και ο κύριος Sykes ίσως χρειαστεί μαθήματα ομιλίας και τραγουδιού για ένα διάστημα μετά το χειρουργείο."

"Θα αναρρώσει πλήρως;;"

"Αν τα πράγματα πάνε καλά, θα αναρρώσει πλήρως, αλλά όσον αφορά την καριέρα του στο τραγούδι, ίσως να μην μπορεί να πιάσει όλες τις νότες που έπιανε μέχρι τώρα η να τις κρατήσει το ίδιο πολύ. Ίσως χρειαστεί και πλήρη αφωνία αν ερεθιστεί, την οποία προτείνω να κάνει και τώρα. Καθόλου τραγούδι μέχρι να γίνει η εγχείρηση!" είπε κοιτώντας προς τα μένα και δείχνοντας με με το δάχτυλο του. "Μπορείς να μιλάς, αλλά όχι να τραγουδάς."

"Κατανοητό..." μουρμούρισα. Η καριέρα μου τελείωσε! Ήμουν μόλις δεκαεφτά και η καριέρα μου είχε τελειώσει! Μπορούσα να τον νιώσω! ΤΈΛΕΙΑ! ΑΠΛΆ ΤΈΛΕΙΑ! Γιατί δεν μπορούσε να μου πει "πάρε αντιβίωση για μια βδομάδα' και έπρεπε να είναι "Κάνε χειρουργείο";;

"Θα σε κλείσω για εγχείρηση στις 3:30 στις 18 Απριλίου, εντάξει;;" μου είπε ο γιατρός και εγώ αναστέναξα. Τι τέλειος τρόπος να περάσω τα δέκατα όγδοαγενέθλια μου! Μέσα στο νοσοκομείο!

"Μα είναι τα γενέθλια του τότε!" αντιτάχθηκε η Jenny. Το ήξερα ότι το έκανε αποκλειστικά για μένα, αλλά την χρειαζόμουν αυτήν την εγχείρηση. "Δεν έχετε τίποτε άλλο;;"

"Όχι μέχρι τον Ιούνιο" είπε απλά.

"Μα-"

"Άφησε το αγάπη μου." της είπα και με πήρε μια αγκαλιά.

"Ας πάμε σπίτι μωρό μου. Και οι δυό μας είχαμε μια δύσκολη μέρα."

~~

Τα αγόρια ήταν μαζεμένα στο σαλόνι όταν επιστρέψαμε πίσω στο σπίτι, και όλοι τους φαινόταν σαν να κάθονταν σε αναμένα κάρβουνα.

"Τι τρέχει Nathan;;" ρώτησε ο Siva, βλέπντας ξεκάθαρα την θλίψη στα μάτια μου. Στα αλήθεια δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν αυτή την στιγμή.

"Θα εξηγήσουμε εμείς." είπαν ο Nano και ο Kev και ένευσα για να τους ευχαριστήσω. Εγώ και η Jenny ανεβήκαμε στο δωμάτιο μου, και με το που αλλάξαμε ρούχα, ξαπλώσαμε μαζί στο κρεβάτι. Συνήθως αυτή ήταν που κοιμόταν στην αγκαλιά μου, αλλά σήμερα με αγκάλιασε αυτή. Ένιωσα καλά, ακόμα και αν προτιμούσα να είμαι αυτός που λέει "όλο θα πάνε καλά", παρά αυτός που θα το πιστέψει. Το να ξαπλώνω στο στήθος της ωστόσο ήταν αρκετά βολικό, ενώ αυτή έπαιζε με τα μαλλιά μου, όπως συνήθως. Αυτό το κορίτσι πρέπει πραγματικά να λάτρευε τα μαλλιά μου! Κρατούσε το χέρι μου με το ελεύθερο δικό της και σχεδιάζε σχέδια στην παλάμη μου με τον αντίχειρα της.

Εκείνη την στιγμή, έκανε τα πάντα καλύτερα.

Μετά θυμίθηκα την ερώτηση μου από νωρίτερα.

"Γλυκιά μου..." ψιθύρισα όσο πιο χαμηλά μπορούσα για να μην πονέσει πάρα πολύ.

"Μμμμμ;;"

"Γιατί καρφωνόσουν συνέχεια στον λαιμό μου;;"

"Οοο, όταν τραγουδάς έχεις μια φλέβα στον λαιμό σου, που παράγετε και μου αρέσει πολύ."

Χαμογέλασα και χάιδεψε την φλέβα με το ψάρι της, κάνοντας με να γαργαληθώ.

"Και ποιός σε απάτησε;;" την ρώτησα και γύρισα από την άλλη μεριά ώστς να την βλέπω, όταν θα απαντούσε.

"Μ-με απάτησε;;" με ρώτησε.

"Σε είδα να σηκώνεις το χέρι σου.". Εξακολουθούσα να ψιθυρίζω.

"Σήκωσα το χέρι μου;;"

Ένευσα θετικά.

"Κανένας δεν με απάτησε.". Μπορούσα να καταλάβω ότι έλεγε ψέμματα από τα μάτια της.

"JenJen πες μου την αλήθεια. Είναι αρκετό καιρό μαζί σου, για να μπορώ να καταλάβω πότε μου λες ψέμματα." είπα και φίλησα την Μ μύτη της. "Δεν θες να καταλήξεις σαν τον Πινόκιο, έτσι δεν είναι;;"

Αναστέναξε και κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.

"Ο πρώην μου..."

"Του οποίου το όνομα είναι;; Θα τον κανονίσω εγώ για σένα."

Χαμογέλασε και μετά γέλασε. Μου άρεσε να την βλέπω να χαμογελάει και να γελάει, ειδικά όταν της το προκαλώ εγώ.

"Δεν θα με πίστευες αν στο έλεγα."

"Που και πως γνωριστήκατε;;"

"Ήταν ένας καλοκαιρινός έρωτας... Τότε που ήμουν γύρω στα 12. Η Jo με είχε στείλει σε καλοκαιρινή κατασκήνωση για έξι βδομάδες και είχα γνωρίσει εκείνο το πολύ γλυκό αγόρι.

"Οοο πήγαινα και εγώ πολύ συχνά κατασκήνωση τότε! Είχα και εγώ μια καλοκαιρινή αγάπη κάποτε." είπα και μετά το βούλωσα για να την αφήσω να συνεχίσει την ιστορία της.

"Του είπα ψεύτικο όνομα, αλλά το όλο νόημα ήταν να ξεφύγω από την κανονική μου ζωή. Τέλος πάντων, ήμουν σε έναν κοιτώνα με κάτι άλλα κορίτσια, και μόλις ξεπακετάραμε τα πράγματα μας, πήγαμε για μεσημεριανό. Τα αγόρια με τα κορίτσια αναμειγνύονταν, οπότε κατέληξα να είμαι σε ένα γκρουπ με ανώριμα χαζά, και εκείνο το γλυκό αγόρι. Μιλήσαμε και μάθαμε πολλά ο ένας για τον άλλον. Μου είπε για τον εαυτό του, και εγώ σκαρφίστηκα μια φανταστική ζωή, μιας και δεν ήθελα να τον τρομάξω λέγοντάς του ότι μένω σε ορφανοτροφείο.

Μια από τις τελευταίες μέρες στην κατασκήνωση, ήταν να κάνουμε κάμπινγκ και έβρεχε. Ήμουν σε μια σκηνή ολομόναχη και μπήκε κρυφά για να με επισκεφθεί. Αγκαλιαζόμασταν όλη νύχτα, αλλά τρομάξαμε όταν αρχίσαμε να ακούμε συνέχεια θορύβους. Τελικά καταλήξαμε να φιλιόμαστε..."

"Να φιλιέστε;;" την ρώτησα, παρόλο που η ιστορία μου φαινόταν κάπως οικεία.

"Εντάξει, εντάξει... φασωθήκαμε... με γλώσσα... Και πολύ κύλισμα..." κόκκινησε και εγώ κοίταξα μέσα στο κρυστάλινα μπλε, σαν ωκεανούς μάτια της. Έμοιαζε σαν να κοίταξα μέσα στην ψυχή της και να είδα εκείνη ακριβώς την στιγμή της ζωής της. Μετά, κάτι έκανε κλικ μέσα στο μυαλό μου.

"Είσαι σίγουρη ότι αυτό ήταν το μόνο που συνέβη Rayne;;" την ρώτησα και χαμογέλασα όταν είδα τα μάτια της να ανοίγουν διάπλατα.

"Πώς ήξερες ότι αυτό ήταν το όνομα που είπα;;". Μπορούσα να νιώσω την καρδιά της να κοπανάει μέσα στο στήθος της.

"Δεν ήσουν η μόνη που χρησιμοποιήσεις ψεύτικο όνομα σε εκείνη την κατασκήνωση Jenny... Εγώ ήμουν ο Storm..." της είπα με ήρεμη φωνή, αλλά εκείνη κούνησε το κεφάλι της έντονα.

"Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι! Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ήσουν εσύ! Όχι! Με τίποτα! Θα μπορούσες να το έχεις μάθει από την γυναίκα που με φρόντιζε."

"Η ψεύτικη ιστορία σου ήταν ότι ήσουν αρχικά από το Gloucester, αλλά αφού η οικογένεια σου ήταν πλούσια μετακομίσατεσε μια έπαυλη στην ορεινή περιοχή της Σκοτίας και είχες δει και το τέρας του Λοχ Νες.

Ε-ε-εσύ ήσουν;;" είπε τρέμοντας ελαφρώς.

"Ξέρεις πόσες φορές έσειρα την οικογένεια μου στην Σκοτία για να βρω το σπίτι σου;; Ειρωνικό το ότι δεν το βρήκα ποτέ..."

"Συγγνώμη..." είπε, ο τόνος της τόσο χαμηλός όσο και ο δικός μου. "Αυτό ακόμα δεν εξηγεί γιατί με απάτησες αμέσως μόλις φασωθήκαμε! Νόμιζα πως ήμασταν μαζί..."

Βολεύτηκα λίγο καλύτερα στην θέση πρώτου απαντήσω.

"Το κορίτσι που είδες ήταν το κορίτσι μου εκείνη την περίοδο."

Σχημάτισε ένα 'ο' με το στόμα της και εγώ αναστέναξα.

Ένιωσα απαίσια που την απάτησα, αλλά ποτέ δεν το έμαθε. Επίσης ένιωσα απαίσια που το είδες. Μου άρεσες πραγματικά πολύ και υπό νορμάλ συνθήκες ποτέ δεν απατούσα καμία κοπέλα, αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ σε σένα! Ήσουν, και ακόμα είσαι τέλεια..."

Τα μάγουλά της πήραν ένα κατακόκκινο χρώμα, και εγώ γύρισα και σκαρφάλωσα πάνω της, ενώνοντας τα χείλη μου με τα δικά της.

"Συγγνώμη Rayane...". Φίλησα το μέτωπο της μόλις απομακρύνθηκε ο ένας από τον άλλον.

"Δεν πειράζει Storm. Σε εμπιστεύομαι ότι δεν θα μου το κάνεις αυτό τώρα..."

--