A/N: Epilogue is dedicated to everyone who shared the same experience as Bliss Audrey. To everyone who also suffered bullying in any form. This is for you. I just want to say that no matter what other people see in you as your flaws, always remember that you are who you are. It may be hard, but you need to embrace your flaws for you to fully love yourself. Accept yourself and live your life as who you are, as what God wanted you to be. You are beautiful. You matter in this world. You are worthy. And you are loved. Remember that. ♡

EPILOGUE
A L B I N I S M I S B E A U T I F U L

Tahimik lang akong maingat na naglalakad-lakad sa salas ng bahay ni Devyn, na bahay ko na rin ngayon. Walang tao sa salas ng bahay, tanging ako lang. Kung hindi pa dahil sa malamyos na kasikong musikang nagmumula sa maliit na bluetooth speaker na nasa center table ay mabibingi na ako sa katahimikan.

Pinagsawa ko ang tainga ko sa pakikinig kasabay nang pagpapakalma ko sa sarili. Ilang na akong ganito, pilit na hinahanap ang komportableng pakiramdam na malabo kong mahahanap dahil sa lagay ko. I was supposed to be asleep already, but the discomfort is making it hard for me.

Sa maiingat na hakbang ay nagtungo ako sa kusina. Nagsimula akong magbutingting ng maaaring mailuto para sa pagdating ni Devyn. Panuguradong pagod siya galing sa buong araw na pagta-trabaho. Isama pa na dalawang linggo na siyang nago-overtime para matapos ang mga kailangan niyang gawin bago magsimula ang tatlong buwang leave niya sa susunod na linggo.

Maingat ang ginawa kong pagkilos sa pagluluto ng simpleng hapunan ni Devyn. Tinola ang napili kong lutuin na sinabayan ko na rin nang pagsasaing ng kanin. Nang matapos ay nagpunta ako sa salas at doon nagpahinga. Ngunit kalalapat lang ng likod ko sa malambot na sofa nang makarinig nang nagmamadaling nga yabag na nagmukula sa ikalawang palapag ng bahay.

"Mommy! Mommy!" rinig ko sigaw ng maliit na boses na 'yon sa takot na tinig.

"Careful, princess," paalala ko matapis makita ang patakbong pagbaba niya ng hagdan.

Ngunit hindi siya nakinig at mabilis pa ring bumaba at patakbong lumapit sa akin. Mabilis na nagsumuksik siya sa gilid ko at maingat na yumakap sa braso ko.

"Mommy..." naiiya na tawag niya sa akin.

"Did you have a bad dream, honey?"

Puno ng luha ang mga mata na tumngo siya. "There was a monster, Mommy! And he was going to take LN away from us!" parang batang sumbong niya sa akin.

Hindi ko mapigilan ang mapangiti. Lately I have been feeling like my eldest is already a grown up young lady. She knew how to take care of herself now. And she can already do a lot of things despite her young age of five. She acts independent most of the times but at times like this, I feel like she's still my baby.

The fruit of me and Devyn's love for one another. And my daily reminder to be thankful for the life that I never chose to let go. All the fights that I have gone through has been paid off the moment that I gave birth to my princess.

Novelle Lyre Laure Braun. Our five-year-old daughter who looks exactly just like me. But her face is more angelic and always seems to be glowing. And I feel so thankful that she didn't inherit my condition. Although she does have a fair complexion and a blonde hair that makes her look like she has a foreign blood.

Noong unang nalaman ko na nagdadalang tao ako dalawang taon matapos kong ikasal kay Devyn, ang unang naramdaman ko ay pangamba at takot imbes na ang saya. Kaba na aka katulad ko ay makuha niya rin ang kundisyon ko. Kaba na baka lumaki rin siya na katulad ko. Takot na baka maranasan niya rin ang mga naranasan ko na nagpahirap sa buhay ko sa loob ng hindi mabilang na taon. Ayoko siyang maging katulad ko. Ayaw kong maranasan niya ang mga naranasan ko.

But luckily, she didn't. And I'll be forever thankful to that. I know the feeling of being different. I knew it first hand, the feeling of being unwanted and unvalued. Naranasan ko ang lahat ng mga pananakit sa hindi lang iisang paraan. I've experienced hell and I don't want that for my own child.

I want my children to have a normal life that I never had because of my condition. I want them to run free, to make friends and be part of a squad, to be confident, and I want them to be just like any other person. Far from the harsh reality of the world.

Sasagot na sana ako para aluin siya nang marinig ko ang paparating na ugong ng sasakyan. "Dad's here, bulong ko sa tainga niya.

Mabilis na kumalas siya sa akin at tinuyo ang mga luha sa mata bago ako inalalayang makatayo gamit ang maliliit na kamay. Napangiti akong muli dahil sa ginawa niya. Talagang sa kabila ng murang edad ay lumlaking mapagmahal at mapag-alaga.

"Daddy!" excited na bungad ni Novelle sa ama nang buksan nito ang pintuan.

Awtomatikong gumuhit ang ngiti sa labi niya matapis ay binuhat ang anak. Lumapit ako sa kaina at kinuha mula sa isang kamay ni Devyn ng bag na dala.

"How's your day, princess? Why are you still up?" pagtatanong nito.

"I had a bad dream, Daddy. A monster was trying to take LN. You'll not gonna let that happen, Dad, right?" Muling namuo ang luha sa kulay itim niyang mga mata matapos magkuwento sa ama.

"Of course, anak. I'll protect you, your mommy, and LN." He kissed our daughter in the forehead while his hand is gently caressing her back. "Now, I want you to sleep."

Masunuring tumangl-tango siya bago nagpababa para lapitan ako. "Good night, Mommy. Good night, LN. See you soon."

Nagkatinginan kami ni Devyn at parehong napangiti nang halikan pa ni Novelle ang umbok ng tiyan ko bago muling nagpabuhat sa ama. Wala sa sariling kumilos ang kamay ko upang humaplos doon. Our second child.

Ilang araw na lang at isisilang na siya. Ilang araw na lang ay makinita na namin ang pangalawang anak namin na lalaki. At sobrang nakakatuwa na makitang excited din maging si Novelle.

Unlike the planned pregnancy of our first child, our baby boy is an unexpected one. Wala na kaming plano na sundan si Novelle pero matapos ang nagdaang anibersaryo namin ni Devyn ay nalaman kong nagdadalang tao na ulit ako.

And few days from now, we will finally say hello to our new family. Lyric Noelle Laure Braun, or LN as Novelle calls him. Noong una, inakala naming magdadamdam siya sa magiging bagog miyembro ng pamilya. Pero noong sinabi namin sa kaniya na magkakaroon na siya ng kapatid ay mas natuwa pa siya.

"I'll take her to bed," Devyn said as he carries Novelle again.

Lumapit siya sa akin at mabilis ba humalik sa mga labi ko bago umakyat para ihatid sa kuwarto ang anak namin. Habang ako naman ay nagtungo sa kusina para maghain na ng kakainin ni Devyn na paniguradong pagod sa trabaho.

Habang abala sa ginagawang pagtimpla ng gatas na kailangan kong inumin ay naramdaman ko ang pagyakap niya mula sa likod ko. Mabilis na nanuot sa ilong ko ang amoy ng sabon na ginamit niya panligo. He rests his chin over my shoulder as he rain tiny kisses on it and upto my neck.

"Feeling uncomfortable the whole day?" he gently asked, full of concern and love.

"A bit, especially when I was trying to sleep. Kaya hindi pa ako natutulog hanggang ngayon." Habang nakapaloob pa rin sa mga bisig niya ay hinarap ko siya. Agad na lumapat ang mga mata ko sa mukha niya na kababakasan man ng pagod, hindi naman naging kabawasan sa angking kaguwapuhan niya. "How's your day, husband?" masuyong tanong ko.

Devyn is now working as the head HR Manager at Parsons' Hotel. But despite having bigger responsibility in his work, he neve failed to make time for us, his family. It has been a wonderful eight years since he proposed to me. And after a year of being engaged, we tied the knots.

Sa kabila nang pagiging estudyante ko pa rin noong mga panahong nagdesisyon kaming magpakasal, hindi na namin ipinagpaliban. Hindi naman naging hadlang 'yon dahil naging ispirasyon ko pa para magpursige sa pag-aaral. I graduated at Magna Cum Laude of our batch and that made every efforts that I've exerted to graduate worth while.

"Work is stressful as alwats but once glance at your photo with Novelle and your bump made it all fine."
Pinanggalingan ko ang dalawang pisngi niya sa kilig na hindi ko na napigilan pa.

Seven wonderful years that I have spent with Devyn as my husband is irreplaceable. Mahirap isalarawan sa simpleng mga salita lang. Mahirap pangalanan ang kasiyang nararamdaman ko. Kung ihahalintulad sa isang pinta, nasisiguro kong punung-puno 'yon ng kulay at buhay na buhay.

My life has changed as if it was renewed. Nagbago ang mga pananaw ko. At mas naging maganda ang agos ng buhay ko kasama ang pamilya ko. Naging magaan, naging payapa, at napuno ng saya.

At sa loob ng walong taon na nakalipas ay hindi man lang nabawasan ang tamis ng nga salita niya. Bagkus ay mas nadadagdagan lang sa bawat araw. Mas tumatamis at mas nagpapakilig.

At mas magiging doble pa ang saya ngayon na malapit na akong manganak ulit. "Sana kamukha mo si Lyric," nangangarap na sabi ko.

"But I want him to look like you, mahal." Masuyong humahaplos sa pisngi ko ang isang kamay niya .
Ilang sandali lang ay natagpuan ko na lang ang sarili kong nakakulong na muli sa mga bisi niya. Ipinaikot niya ako hanggang sa lumapat ang likod ko sa dibdib niya.

At katulad ng mga pagkakataon na nagdaan sa amin simula nang magumpisa ang kuwento namin, muli ay isinayaw niya ako habang mahina siyang humuhuni ng kanta. Muli na naman kaming nakulong sa sarili naming mundo.

"I want to have a son who looks exactly like you, Devyn."

"And Lyric Noelle will be."

"I love you, mahal ko." Tumingala ako upang magawa ko siyang tingnan.

At hindi naman niya ako pinahirapan pa nang magbaba siya ng tingin sa akin. "At mahal na mahal din kita, mahal."

Kusang pumikit ang mga mata ko nang bumaba ang mukha niya hanggang sa maramdaman ko ang paglapat ng nga labi naming dalawa. Ang katuntentuhan ay pumuno sa puso ko na sinasabayan ng matinding pagmamahal at pasasalamat para sa lalaking ito.

I have never imagined my life to be like this. To have a peaceful life, far from all the judgements of other people. Ang pangarap ko na pangtanggap mula sa mga tao na akala ko ay sobrang hirap na matupad ay nakakamit ko na ngayon, buong-buo.

Kung dati na kahit sa pandinig ko ay napakalaking kasinungalingan ang sabihin na okay lang ako para mapagtakpan ang mga sakit na ibinibigay ng mga panghuhusga nila.

Ngayon ay talagang okay na ako. Ngayon ay hindi na lang pagpapanggap dahil sa pagkakataon na ito ay talagang okay na ako, malayo sa mga sakit na akala ko ay hindi na matatapos pa. Pero mabuti ang Diyos dahil hindi niya hinayaan na habang buhay ako sa ganoong klase ng buhay.

Okay na ako.

Ni sa hinagap ay hindi ko inisip na may lalaking magmamahal sa akin sa kabila ng kaibahan ko sa nakararami. Ni minsan ay hindi ko na pinangarap na pumasok sa isang relasyon bagaman pinangarap ko na makaranas ng pagmamahal. At ngayon ay doble-dobleng saya pa na may mga anak na kaming dalawa.

Tumigil na akong mangarap para sa isang buhay na kung saan ay bibigyan ako ng importansya at pagmamahal ng isang tao na higit pa sa buhay niya. At nang tumigil ako ay siya namang dating niya. Kung kailan isinuko ko ang paghahangad ng mga bagay-bagay na akala ko ay imposible ay tsaka naman siya ibinigay.

Devyn. The man who erased the pain in my heart. Ang lalaking nagpaniwala sa akin na hindi ako basta tao lang na kakaiba. Na may halaga ako sa mundo at karapdapat sa pagtanggap ng iba.

It was tattooed on my mind that I forever be an empty walking canvas and it was the duty of the people around me to paint. And they did, by painting me with their insult. By putting scar on my body that would fit into their liking. And by putting a deep cut on my heart that took me years to mend.

But now, I don't think I would still be that. I am nowhere near that version of me. Because now, I am not just simply a walking canvas. I am now...

A Beautiful Canvas.

-FIN-