"'Cause love's such an
old fashioned word
And love dares you to
Care for the people on the
Edge of the night
(people on streets)
And love dares you to
To change our way of
Caring about ourselves
This is our last dance"

( Queen & David Bowie - Under Pressure )

"Τελικά απογοητεύτηκα." Είπε μετά την πρώτη μπουκιά. Το μικροσκοπικό burger είχε σχεδόν εξαφανιστεί από το πιάτο της. Βούτηξε μία πατάτα στην κέτσαπ και ξεφύσηξε. Ούτε η coca cola δεν είχε την ίδια γεύση με αυτήν στην πατρίδα της.

"Δεν έχω φάει ποτέ μου burger." Εξομολογήθηκε καθώς έψαχνε να βρει το μαχαιροπίρουνο. Άπλωσε την άσπρη πετσέτα με το μονόγραμμα του ξενοδοχείου στα πόδια του. Σήκωσε τα μανίκια του πουλόβερ του και άρχισε να κόβει το ψωμάκι με το μαχαίρι.

"Τι κάνεις;" Τον ρώτησε φανερά απορημένη και σίγουρα σοκαρισμένη.

"Εμ τρώω;" Πίεσε με περισσότερη δύναμη και το burger κόπηκε άνισα στα δύο. Τα λιγοστά υλικά είχαν ξεχυθεί στα πλάγια και ο Winston πάλευε να το επαναφέρει στην αρχική του μορφή.

"Με μαχαίρι και πιρούνι;"

"Ναι, μα καλά πώς υποτίθεται ότι τρώει κανείς;"

"Με τα χέρια!" Αναφώνησε. Της φαινόταν αδιανόητο το γεγονός ότι δεν γνώριζε πως τρώνε ένα burger.

"Με τα χέρια; Αν είναι δυνατόν..." Ψέλλισε. Κάρφωσε με το πιρούνι μία μπουκιά και δοκίμασε για πρώτη φορά στην ζωή του.

"Πώς σου φαίνεται;" Τον ρώτησε όσο εκείνος μασούσε σκεπτικός. Κατάπιε μετά από μερικά δευτερόλεπτα και σκούπισε το πρόσωπό του.

"Δεν ξέρω." Καθάρισε τον λαιμό που με λίγη coca cola. "Αδιάφορο."

"Και εγώ το ίδιο πιστεύω."

"Τα φτιάχνουν καλύτερα στην Αμερική;"

"Πολύ καλύτερα! Αυτό είναι μία κοροϊδία! Άσε που είναι μικροσκοπικό. Ούτε για παιδικό γεύμα δεν κάνει αυτό το πράγμα." Εξήγησε η κοπέλα.

"Σεφ σου λένε μετά... μαλακίες!"

Μόλις κατάλαβε πως η βρισιά βγήκε από τα χείλη του το μαχαίρι που κρατούσε έπεσε στο πιάτο κάνοντας θόρυβο. Ντροπιασμένος από αυτή την χαζή αντίδραση το άφησε στην άκρη γρήγορα. Με μία μόνο πιρουνιά κάρφωσε ένα σωρό τηγανιτές πατάτες και μπουκώθηκε σαν λαίμαργο ζώο για να αποφύγει την αμηχανία. Το πρόσωπό του είχε γίνει κατακόκκινο, όχι μόνο από την ντροπή, αλλά και από την υψηλή θερμοκρασία του φαγητού. Αναρωτήθηκε πως στο καλό κατάφερνε πάντα να κάνει τα πράγματα τόσο άβολα. Η Irene, ωστόσο καταβάθος το διασκέδαζε. Όσο εκείνος είχε χαμηλώσει το βλέμμα του εκείνη παρατηρούσε τα χαρακτηριστικά του. Της άρεσαν τα καστανά φρύδια του και η μύτη του. Τα χρώματα των ρούχων του τον έκαναν πιο σκοτεινό από ότι ήταν στην πραγματικότητα. Τα μαλλιά του είχαν στεγνώσει από την βροχή και η φράντζα του πέταγε ακανόνιστα. Ήταν γοητευτικός. Το παραδέχτηκε στον εαυτό της.

"Και εγώ βρίζω ξέρεις. Όλη την ώρα. Δεν έγινε κάτι."

"Συγγνώμη για αυτό."

"Ζητάς πολλές συγγνώμες, το ξέρεις;" Χαμογέλασε.

"Συγγνώμη- εε δηλαδή ναι. Όχι! Απλά μου βγαίνει φυσικό." Μπέρδεψε τα λόγια του.

"Ήταν αυστηροί οι γονείς σου όταν ήσουν μικρός;" Δεν ήξερε ούτε η ίδια πως προέκυψε αυτή η ερώτηση. Δάγκωσε το εσωτερικό του μαγούλου της βλέποντας τον να αλλάζει ύφος. Δεν είχε το δικαίωμα να του κάνει καμία απολύτως ερώτηση. Δεν ήταν υποχρεωμένος να μοιραστεί τίποτα μαζί της για την ζωή του και το παρελθόν του. Και όμως ο Winston κρυφά το ήθελε. Το είχε ανάγκη.

"Όχι ιδιαίτερα. Είναι και οι δύο καθηγητές. Φιλόλογοι σε λύκειο. Ήξεραν από παιδιά. Ή τουλάχιστον προσπαθούσαν να είναι κάπως διαλλακτικοί."

"Ο μπαμπάς σου μου είπες πως διδάσκει ιστορία. Η μαμά σου;"

"Η μητέρα μου διδάσκει συνήθως λογοτεχνία και ποίηση."

"Είσαι πολύ τυχερός. Μακάρι να είχα και εγώ εκπαιδευτικούς γονείς..." Ο Winston μόνο τα γέλια δεν έβαλε με αυτό που άκουσε.

"Πίστεψε με δεν είναι κάτι σπουδαίο. Πάντα μας έλεγχαν για το αν έχουμε κάνει τα μαθήματα μας για το σχολείο πιο πολύ από κάθε άλλο γονέα. Έλεγαν πως θα ήταν ντροπή τα παιδιά καθηγητών να μην είναι επιμελείς μαθητές. Έκαναν και άλλα περίεργα. Η μαμά, όταν μας έβαζε τιμωρία, μας ανάγκαζε να διαβάζουμε μυθιστορήματα και μετά μας ζήταγε να γράψουμε εκθέσεις αναλύοντας ορισμένα κομμάτια τους."

"Αλήθεια;" Γούρλωσε τα μάτια της. "Αυτό δεν ακούγεται και τόσο κακό γενικά. Νόμιζα πως σου άρεσαν τα βιβλία. Είχες πολλά σπίτι σου."

"Φυσικά και μου αρέσουν. Όμως η μητέρα μου διάλεγε πάντα τα πιο βαρετά. Τα πιο ανυπόφορα! Με είχε βάλει να γράψω έκθεση πάνω στο Οδυσσέας του James Joyce. Ήμουν μόλις 16!"

"Για ποιό λόγο;" Η Irene ήταν περίεργη να μάθει τι ζαβολιά είχε κάνει η εφηβική εκδοχή του άνδρα του καθόταν απέναντί της.

"Έμαθαν πως κάπνιζα κρυφά. Ο αδερφός μου με κάρφωσε."

"Ναι σωστά, κάτι μου είχες αναφέρει. Πάντως δεν θα φανταζόμουν ποτέ πως κάπνιζες μικρός."

"Έκανα ένα τσιγάρο, κυριολεκτικά, κάθε δύο εβδομάδες. Ο αδερφός μου απλά ήθελε να μου την σπάσει. Πλακωθήκαμε στο ξύλο και έφαγα επιπλέον τιμωρία μετά. Άλλες δύο εκθέσεις... πάνω σε ποιητικές συλλογές." Η κοπέλα είχε βάλει τα γέλια με την περιγραφή του. Θυμάται την απέχθειά του προς την ποίηση. "Έχω να καπνίσω από τότε. Υποθέτω πως οι παιδαγωγικές τακτικές των γονιών μου λειτούργησαν."

"Τουλάχιστον κέρδισες τον καυγά;" Εκείνος φάνηκε να το σκέφτεται για ένα λεπτό.

"Ούτε κατά διάνοια." Παραδέχτηκε ηττημένος. "Ο αδερφός μου ως μεγαλύτερος ήταν ψηλότερος και γυμνασμένος. Με χτύπαγε με τακτική. Εγώ απλά βάραγα με μίσος. Αρνιόμουν να φωνάξω από τον πόνο για να μην του δώσω την ευχαρίστηση. Έκλαψα μόνος μετά στο μπάνιο όσο έπλενα την ματωμένη μύτη μου. Ακόμα μου το χτυπάει πως με κέρδισε τότε."

"Έχετε καλές σχέσεις τώρα;" Ήταν περίεργη να μάθει.

"Σίγουρα καλύτερες από ότι τότε. Μεγαλώσαμε και ωριμάσαμε. Δεν μιλάμε και κάθε μέρα, αλλά τα πηγαίνουμε καλά." Απάντησε γενικά.

"Τι κάνει τώρα με την ζωή του;" Ρώτησε από ενδιαφέρον και από περιέργεια. Κυρίως το δεύτερο.

Η Irene πίστευε πως για να ξεκλειδώσει έναν χαρακτήρα σαν του Winston θα βοηθούσε να μάθει για την οικογένειά του πρώτα από όλα. Το πλαίσιο στο οποίο μεγάλωσε. Το μέρος όπου κυριολεκτικά προήλθε. Είχε καλή αντίληψη των ανθρώπων. Ο νεαρός Άγγλος δεν πρόκειται να άνοιγε ποτέ τα χαρτιά του τόσο εύκολα και άμεσα μπροστά της για να τα διαβάσει. Ήθελε χρόνο και χώρο. Δύο βασικά πράγματα που ήταν διαθετειμένη να του προσφέρει απλόχερα.

"Είναι καλά." Ξεκίνησε με κάτι πιο γενικό. Αυτή η απλή πρόταση θα του έδινε την ψευδαίσθηση του χρόνου που χρειαζόταν για να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά. "Είναι Υπολοχαγός στον Βρετανικό στρατό."

"Σοβαρά;" Δεν εκπλάγηκε στα αλήθεια. Ήταν σχεδόν σίγουρη πως αυτός και ο αδερφός του είχαν διαλέξει τελείως διαφορετικά μονοπάτια στη ζωή. Ήταν πιο σύνηθες από ότι νόμιζε ο κόσμος.

"Του ταιριάζει γάντι. Από μικρός ήταν πειθαρχημένος." Ήθελε να συμπληρώσει και ανεγκέφαλος, όμως σκέφτηκε πως δεν ήταν ωραίο να τον κοροϊδέψει μπροστά στην Irene. "Θέλει να κάνει στρατιωτική καριέρα. Είναι μόλις 31 και έχει μεγάλες βλέψεις. Ήδη περιμένει προαγωγή σε Λοχαγός."

"Να φανταστώ πως έχει κάνει ήδη οικογένεια. Έπεσα μέσα;"

"Ναι, εννοείται." Τρόμαξε λίγο με το ποσό καλά μπορούσε να προβλέψει όλα τα σενάρια. Μετά θυμήθηκε πως ερχόταν σε επαφή με πολύ κόσμο καθημερινά λόγω του επαγγέλματός της. Ήξερε τους ανθρώπους. "Είναι μαζί με την γυναίκα του από τότε που ήταν 15 χρονών."

"Ωω!" Ξαφνιάστηκε. Εκείνος της χαμογέλασε σαν να της έλεγε ότι και ο ίδιος όταν το σκέφτεται ξαφνιάζεται.

"Παντρεύτηκαν μικροί."

"Πόσα παιδιά έχουν;" Ήταν 100% σίγουρη πως είχαν κάνει ήδη.

"4."

"4; Τώρα είμαι επισήμως σοκαρισμένη." Δήλωσε γελώντας χαμηλόφωνα. "Μπορώ να σε κάνω εικόνα να κάθεσαι σε μία γωνία στα οικογενειακά τραπέζια και γύρω σου να τρέχουν 4 μικρά παιδιά ουρλιάζωντας. Ή να παίζεις με κούκλες και να συμμετέχεις σε πάρτι τσαγιού."

"Αα τίποτα από όλα αυτά. Είναι και τα 4 αγόρια. Παίζουμε συνήθως πόλεμο με ψεύτικα σπαθιά και όπλα. Μετά από κάθε παιχνίδι η πλάτη μου με πονάει για καμιά εβδομάδα. Καλύτερα βέβαια από όταν παίζουμε ποδόσφαιρο ή κάποιο παιχνίδι γενικά με κανόνες. Έχεις προσπαθήσει ποτέ σου να εξηγήσεις κανόνες επιτραπέζιου σε παιδιά κάτω των 10 ετών;"

"Όχι." Γελούσε ήδη. Το διασκέδαζε.

"Μία φιλική συμβουλή από εμένα θα ήταν να μην το κάνεις ποτέ σου!"

"Θα το έχω υπόψιν μου."

"Τουλάχιστον είναι όλοι χαρούμενοι και αυτό έχει σημασία." Με αυτή την πρόταση ο Winston ήθελε κατά κάποιο τρόπο να κλείσει την συζήτηση. Ένιωθε πως είχε μοιραστεί αρκετά.

"Εσύ;"

"Εγώ τι;" Έσμιξε τα φρύδια του. Μα πόσο της άρεσε όταν το έκανε αυτό.

"Εσύ είσαι χαρούμενος;"

Έσκυψε το κεφάλι του. Μία ενστικτώδης σωματική αντίδραση. Ο δημοσιογράφος είχε προσθέσει αυτή την ερώτηση στην λίστα των αναπάντητων ερωτημάτων. Την είχε τοποθετήσει νοητά δίπλα από άλλες παρόμοιες, όπως το "Τι σημαίνει επιτυχία για εμένα;", "Γιατί δεν μπορώ να είμαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου;", "Αξίζω πραγματικά να ζήσω την ζωή των ονείρων μου;". Μπροστά σε αυτά, το ερώτημα της τραγουδίστριας φάνταζε κάπως αστείο. Χαρούμενος. Πώς θα γνώριζε αν ήταν πραγματικά χαρούμενος; Τα ανιψιά του χαίρονταν όταν τους έδινε γλυκά κρυφά από τους γονείς τους. Οι γονείς του όταν έβλεπαν μαζεμένη όλη την οικογένειά. Εκείνος; Και τότε το θυμήθηκε. Και θύμωσε που το είχε ξεχάσει.

"Είμαι χαρούμενος όταν κάνω τα πράγματα που αγαπώ." Έδωσε μία διπλωματική απάντηση. Όχι και τόσο κακή, σκέφτηκε.

"Μάλιστα." Μονολόγησε σκεπτική. Δεν ήθελε να τον πιέσει άλλο. Έβλεπε τα όριά του. Σταμάτησε εκεί. "Τι θα έλεγες να συνεχίζαμε με την συνέντευξη;"

"Βεβαίως."

Με μία σχετική γρηγοράδα οι δύο τους μάζεψαν τα πιάτα από το τραπέζι μεταφέροντάς τα στο καρότσι. Αυτός έφερε μπροστά του ξανά τις σημειώσεις και την καλή πένα του. Από το πίσω μέρος του μυαλού του ξεπρόβαλε η σκέψη του μαγνητόφωνου. Η συσκευή βρισκόταν κλειστή εδώ και ώρα. Από τότε που πήρε η Irene την πρωτοβουλία να την κλείσει. Έφερε στη μνήμη του τα λόγια της. Ότι δηλαδή μερικά πράγματα επιθυμούσε να μείνουν μεταξύ τους. Δεν μπήκε στον κόπο να το ανοίξει πάλι. Από εδώ και πέρα θα κράταγε μερικές σημειώσεις, αν και ήταν σίγουρος πως ό,τι και να του έλεγε θα το κρατούσε ζωντανό στην μνήμη του. Έτσι θα της έδινε κατά κάποιο τρόπο τον χώρο να μιλήσει ελεύθερα. Να απαντήσει με ειλικρίνεια και στις υπόλοιπες ερωτήσεις που είχε για εκείνη.

"Λοιπόν, με ποίους τρόπους αντιμετωπίζεις το δημιουργικό αδιέξοδο; Τι κάνεις όταν δεν σου έρχεται με τίποτα η έμπνευση για ένα καινούργιο κομμάτι;"

"Από πού να αρχίσω; Πηγαίνω σε δημόσιες βιβλιοθήκες και βιβλιοπωλεία και διαβάζω άκυρα αποσπάσματα από έργα. Κάθομαι στο πάρκο και ακούω κρυφά τις συζητήσεις των άγνωστων περαστικών. Ακούω την αγαπημένη μου μουσική. Βλέπω θέατρο, ταινίες, χορευτικές παραστάσεις, video clips. Πίνω, τρώω. Κάνω σεξ. Σχεδιάζω μαλακίες όπου βρω. Τραγουδάω παλιά ξεχασμένα τραγούδια μου. Βγαίνω με φίλους. Ό,τι κάνει ένας άνθρωπος δηλαδή. Αυτό που δεν κάνω είναι να κάθομαι στάσιμη πάνω από το πιάνο ή πάνω από το τετράδιο μέχρι να μου έρθει ουρανοκατέβατη η ιδέα. Η μουσική είναι σαν και εμάς. Είναι ζωντανός οργανισμός. Για αυτό η έμπνευση έρχεται από την ίδια την ζωή και όχι την στασιμότητα."

"Υπέροχα." Ψέλλισε όσο κράταγε σημειώσεις. "Ποία θεωρείς πως είναι η χειρότερη συμβουλή που σου έχουν δώσει όταν ξεκίναγες την καριέρα σου;"

"Θα μπορούσες να γράψεις ολόκληρο ξεχωριστό άρθρο με αυτό το θέμα." Αστειεύτηκε. "Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου και θα σου πω πως όσες συμβουλές μου είχαν δοθεί τότε ήταν όλες μα όλες τους άχρηστες! Γιατί; Γιατί πολύ απλά δεν νοιαζόταν κανείς για ένα άκυρο κορίτσι από το Kentucky που έτυχε να έχει καλή φωνή. Ωστόσο δεν παραπονιέμαι. Μπορεί να μην είχα τρομερή βοήθεια στην αρχή, αλλά κάποια στιγμή γνώρισα ανθρώπους του χώρου που όντως ενδιαφέρονταν για την ίδια την μουσική."

"Πιστεύεις πως αν είχες περισσότερη καθοδήγηση και βοήθεια στην αρχή της πορείας σου τώρα θα ήσουν, τουλάχιστον εμπορικά, πιο πετυχημένη;"

"Ίσως και ναι. Δεν το γνωρίζω. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρη όμως είναι ότι δεν θα άλλαζα κάτι από το ταξίδι μου. Είμαι παραπάνω από ικανοποιημένη με την έκβαση των πραγμάτων."

"Λόγω της φύσης του επαγγέλματός σου έρχεσαι σε επαφή με πολλούς άλλους μουσικούς καλλιτέχνες και ανθρώπους των δισκογραφικών εταιριών. Πώς θα χαρακτήριζες την συνεργασία σου μαζί τους; Είναι εύκολο να συνεργάζονται έντονες προσωπικότητες μεταξύ τους; Και είχες κάποια δυσάρεστη εμπειρία με κάποιον συνεργάτη σου στο παρελθόν;"

Η Irene μάζεψε τα χέρια της στο στήθος της και έγειρε πίσω το κεφάλι. Από το μυαλό της περνούσαν πολλές σκέψεις. Είχε σίγουρα εμπειρίες με καλούς και κακούς συνεργάτες. Οι κακοί ήταν αυτοί που τους θυμόταν περισσότερο αργότερα. Αν και θα χαρακτήριζε τον εαυτό της τυχερό, επειδή δεν είχε βιώσει τραγικές καταστάσεις σε αντίθεση με άλλες τραγουδίστριες της παλαιότερης και σύγχρονης βιομηχανίας, είχε σίγουρα να περιγράψει στιγμές που την έκαναν να νιώσει άβολα ή άσχημα. Όση ώρα πάλευε με τον εαυτό της για το πως θα συντάξει την απάντηση που θα του έδινε, χτύπησε το τηλέφωνο του δωματίου. Ο εκκωφαντικός ήχος έσπασε με βιαιότητα την γαλήνια ησυχία του χώρου. Για τον Winston ήταν μία υπενθύμιση πως βρίσκονταν ακόμα σε αυτόν τον κόσμο και όχι σε κάποιον άλλον. Μακριά. Μόνοι τους.

"Έρχομαι αμέσως." Η κοπέλα έτρεξε στο τηλέφωνο. Σήκωσε το ακουστικό και μόλις ρώτησε ποιος ήταν ξεφύσηξε κουρασμένα.

Το τηλεφώνημα πρέπει να κράτησε περίπου 15 λεπτά, γιατί ο δημοσιογράφος κοίταζε εμμονικά το ρολόι του. Οι μόνες λέξεις που είχε αρθρώσει κατά την διάρκεια όλης της συνομιλίας ήταν τα "Ναι", "Όχι", "Το ξέρω", "Το κατάλαβα" και το πιο συχνό από όλα "Ό,τι πεις εσύ". Σε κάποια φάση την είδε να αποσπάτε η προσοχή της χαζεύοντας την θέα από το παράθυρο ή το βάζο με τα σοκολατάκια στο έπιπλο του μπουφέ. Στο τέλος έκλεισε το τηλέφωνο χωρίς καν να χαιρετήσει τον συνομιλητή της στην άλλη γραμμή. Πήρε το βάζο και το μετέφερε στο τραπέζι. Ξετύλιξε βιαστικά το περιτυλίγμα από ένα και μπουκώθηκε με αυτό. Αμέσως γέμισε την χούφτα της με άλλα τόσα και κάθισε κανονικά στην θέση της.

"Πάρε." Τον προέτρεψε. "Τα κόκκινα είναι με λικέρ κεράσι. Τα πράσινα με φουντούκι. Έχω αδειάσει το βάζο ήδη 4 φορές. Μου το γεμίζουν με νέα κάθε φορά που τελειώνουν."

"Τουλάχιστον τα λεφτά που πληρώνεις για αυτό το ξενοδοχείο δεν πάνε χαμένα." Είπε όσο δοκίμαζε και αυτός ένα σοκολατάκι με φουντούκι.

"Καθόλου. Σκέφτομαι να τους ζητήσω και μερικά για το ταξίδι μου όταν φύγω σε λίγες μέρες." Είχε προλάβει να φάει 5. Σταμάτησε όμως για να καταπιεί και να επιστρέψει η προσοχή της στην συνέντευξη μετά από την διακοπή. "Έχω να σου πω μερικές δυσάρεστες εμπειρίες μου με συνεργάτες στον χώρο. Ελπίζω να είσαι έτοιμος."

"Είμαι πάντα έτοιμος."