"With love we sleep
With doubt the vicious circle
Turn and burns
Without you I cannot live
Forgive, the yearning burning
I believe it's time, too real to feel"

( Patti Smith - Because the Night )

Όταν ήταν μικρός ο Winston ήθελε το δικό του σπίτι κυρίως για να καλωσορίζει κόσμο. Είχε φανταστεί περίτεχνες φοντανιέρες γεμάτες σοκολατάκια με λικέρ βύσσινο και βάζα με κουλουράκια κανέλας. Θα είχε στην κουζίνα μία τσαγιέρα κίτρινη για να μην την χάνει ποτέ και αποθέματα από τσάι, καφέ και κακάο για να ευχαριστεί όλα τα γούστα. Την άνοιξη θα έφτιαχνε σπιτική λεμονάδα και κέικ λεμόνι που θα μοίραζε και στους γείτονές του. Θα υπήρχε ένα μπουκάλι καλό κρασί και μία σαμπάνια κρυμμένη στο γωνιακό ψηλό ράφι της κουζίνας, αυτό που σπάνια χρησιμοποιείται, για τις ειδικές περιστάσεις. Για τα καλά νέα, όπως η ανακοίνωση ενός γάμου ή εγκυμοσύνης, προαγωγής στην δουλειά, μακρινού ταξιδιού και εκπλήρωσης ενός ονείρου.

Ήθελε ένα σπίτι γεμάτο ζωή. Το ξύλινο πάτωμα να τρίζει από τους χορούς τους. Οι πόρτες να ανοίγουν με το ρεύμα του αέρα που θα σηκώνει όλο το σπίτι όρθιο. Οι κουρτίνες να κυματίζουν σαν σημαίες σε μεσογειακό πλοίο. Η κουζίνα να γίνεται κάθε τρεις και λίγο ένα χάος, όμως πάντα να μύριζε σοκολάτα. Τα έπιπλα να είναι χτυπημένα στις γωνίες και γδαρμένα στα πόδια τους, για να έχει να λέει ο Winston ιστορίες για τα σημάδια τους. Το πατάρι να μην χωράει τα χριστουγεννιάτικα και τις παλιές του συλλογές από παζλ, επιτραπέζια και γραμματόσημα. Το μπαλόνι του υπνοδωματίου να φύλαγε καλά τα μυστικά των καλοκαιρινών νυχτών.

Όταν μεγάλωσε δεν είχε τίποτα από αυτά.

Το διαμέρισμα ήταν σκοτεινό. Μόλις άνοιξε τα φώτα στο διάδρομο και στο σαλόνι η ατμόσφαιρα έγινε αυτομάτως πιο μελαγχολική. Η Irene το προτιμούσε σκοτεινό. Έβγαλε τα παπούτσια της και το παλτό της. Ένα ρίγος διαπέρασε τους ώμους της και την σπονδυλική της στήλη. Η μύτη της πάγωσε από τον κρύο ενιαίο χώρο. Το σαλόνι ήταν ακατάστατο όχι με την συμβατική έννοια όμως. Πάνω στον καναπέ ήταν τοποθετημένα με την σειρά ανοιχτά βιβλία και στο πάτωμα χαρτιά γεμάτα με μακροσκελή κείμενα. Το γραφείο του δίπλα στον τοίχο δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Όλη η επιφάνεια είχε καλυφθεί από φακέλους, τσαλακωμένα χαρτιά, σημειώσεις και ανοιχτούς τόμους. Η κοπέλα διέκρινε τα πλήκτρα της γραφομηχανής κάτω από τον σωρό. Το μόνο μέρος το οποίο δεν ήταν καλυμμένο με βιβλία ή χαρτιά ήταν το τραπεζάκι του σαλονιού. Εκείνο καλυπτόταν από χιλιάδες μικροσκοπικά κομμάτια παζλ.

"Με συγχωρείς για την ακαταστασία." Της είπε πανικοβλημένος και άρχισε να μαζεύει πρώτα τα χαρτιά από το πάτωμα με προσοχή να για μην τα μπερδέψει. "Δεν περίμενα επισκέψεις σήμερα... ή γενικά."

"Μην ζητάς συγγνώμη και μην ανησυχείς. Το σπίτι σου είναι παράδεισος μπροστά στο καμαρίνι μου όταν αλλάζω." Αστειεύτηκε για να μην τον κάνει να νιώσει άσχημα. "Θες βοήθεια;"

"Όχι." Της είπε κάπως απότομα όσο μάζευε τα χαρτιά. Το ύφος του υποδήλωνε πως άρχισε να υπεραναλύει την αντίδρασή του στο μυαλό του και της μίλησε πιο ημέρα αυτή την φορά. "Βολέψου όπου θες. Σαν το σπίτι σου."

Η Irene διέκρινε το άγχος του και για μην κάτσει απλά σε μία γωνία όσο αυτός μάζευε, αποφάσισε να πιάσει την συζήτηση για πιο γενικά θέματα. Την προσοχή της τράβηξε η παμπάλαια γραφομηχανή του. Δεν ήξερε πως υπήρχε κόσμος που χρησιμοποιούσε τόσο παλιά μοντέλα. Οι ηλεκτρικές εξυπηρετούσαν πολύ περισσότερο από ότι οι μηχανικές.

"Είσαι ρομαντικός;" Τον ρώτησε στο άκυρο όσο αυτός μάζευε και έμεινε να την κοίτα με τα χαρτιά στο χέρι. "Γιατί έχεις παλιά γραφομηχανή."

"Αα!" Γέλασε μόλις κατάλαβε σε τι αναφερόταν. "Ναι. Την πήρα μεταχειρισμένη πολλά χρόνια πριν με χρήματα από την πρώτη μου δουλειά. Αν εξαιρέσεις το πόσες φορές την έχω πάει για επισκευή τον τελευταίο χρόνο, τότε κάνει μία χαρά την δουλειά της."

"Γράφεις άρθρα και από το σπίτι;" Τον ρώτησε μόλις θυμήθηκε πως είχε αναφέρει ότι δούλευε σε εφημερίδα.

"Μερικές φορές." Απάντησε γενικά βάζοντας στην άκρη κάτι βιβλία στην βιβλιοθήκη του. Η προσοχή της έπεσε κατευθείαν στα φορτωμένα ράφια. Στο κάτω μέρος υπήρχαν με την σειρά τοποθετημένοι δίσκοι και κασέτες. Στα πάνω ράφια ήταν κυρίως βιβλία και φάκελοι. Η βιβλιοθήκη ήταν το μόνο οργανωμένο μέρος σε αυτό το διαμέρισμα.

"Αν ψάξω την συλλογή από τους δίσκους και τις κασέτες σου θα βρω κανέναν δικό μου;" Τον πείραξε χαζεύοντας μερικούς σκυμμένη.

"Λυπάμαι που θα σε στεναχωρήσω, αλλά όχι."

"Δεν ακούς καθόλου jazz; Soul; Sophisti-pop;" Ανέφερε όλα τα είδη μουσικής που συνήθως τραγούδαγε και έγραφε.

"Ακούω soul." Πλησίασε κοντά της. Η Irene έπρεπε να τον κοιτάζει πάντα με σηκωμένο το κεφάλι της εξαιτίας της μεγάλης διαφοράς ύψους τους. "Έχω το Wild is the Wind της Nina Simone και το Live at the Apollo του James Brown."

"Αλήθεια;" Ξαφνιάστηκε όσο της έδειχνε τα άλμπουμ. "Δεν περίμενα να έχεις τέτοιο γούστου."

"Σοβαρά τώρα;" Χαχάνισε. "Τι είδους μουσικής θα περίμενες να ακούω;"

"Χμ... δεν ξέρω." Το σκέφτηκε για μία στιγμή. "Πάντως κάτι σκοτεινό, γαλήνιο αλλά με σπαρακτική κλιμάκωση. Καταθλιπτικό ταυτόχρονα ζωηρό."

"Έπεσες μέσα. Είμαι φαν των ατελείωτων αποχαυνωτικών σόλο στο πιάνο."

"Χα!" Χάρηκε που μάντεψε σωστά. Ένα από τα καλά της δουλειάς ήταν πως ήξερε να διαβάζει τους ανθρώπους και ιδίως τα μουσικά τους γούστα. "Είμαι σίγουρη πως έχεις κάπου εδώ ένα δίσκο του Erik Satie."

"Είναι στο πατάρι. Είμαι 27 χρονών. Δεν ακούω πια μελαγχολική κλασική μουσική καπνίζοντας κρυφά από τους γονείς μου."

"Είσαι πολύ νέος για να ξεπεράσεις από τώρα αυτή την φάση!" Τον μάλωσε για πλάκα. "Εγώ μέχρι και σήμερα ακούω αυτό που άκουγα στα 16 μου."

"Τι άκουγες;" Της χαμογέλασε και έγειρε το σώμα του στην βιβλιοθήκη.

"Χωρίς να θέλω να υπερβάλω, αλλά το Because the Night της Patti Smith είχε γίνει ο ύμνος των εφηβικών φαντασιώσεών μου!" Μιλούσε και τα μάτια της έλαμπαν. "Φορούσα κρυφά ένα απαίσιο mini φόρεμα που είχα κλέψει από την ξαδέρφη μου και όταν όλοι έλειπαν από το σπίτι το έβαζα στο τέρμα. Προσποιούμουν πως χόρευα σε νυχτερινό μαγαζί. Ξέρεις, σαν τις ντίσκο από τις ταινίες. Ήμουν τραγική."

"Πίστεψε με και οι δύο ήμασταν τραγικοί." Είπε μέσα από τα γέλια του.

"Τουλάχιστον εσένα δεν σε έπιασε ο πατριός σου να χορεύεις πάνω στο τραπέζι της κουζίνας με μία κουτάλα για μικρόφωνο." Αποκάλυψε μία από τις εφηβικές αναμνήσεις της. "Δεν ξαναείδα το mini φόρεμα ποτέ μου. Κρίμα γιατί σήμερα θα ήταν ανεκτίμητης αξίας."

"Ναι, αλλά με έπιασε ο αδερφός μου να καπνίζω και το είπε στους γονείς μου. Ισχυρίστηκε πως το έκανε για το καλό μου. Ήταν η πρώτη φορά που έδειρα άνθρωπο στην ζωή μου."

"Το μετάνιωσες;" Τον ρώτησε βλέποντας το ελαφρώς πιο σοβαρό ύφος του. Ο Winston όμως έσκασε στα γέλια.

"Όσες φορές και να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω πάλι στο ξύλο θα τον έσπαγα." Οι δύο τους γέλασαν με το μοίρασμα των εμπειριών τους και την ξαφνική οικειότητα που ένιωθαν μεταξύ τους.

"Βλέπω έχεις και πολλά βιβλία." Είπε και άρχισε να διαβάζει τους τίτλους από μερικά. "Του κανενός το ρόδο, Έγκλημα και Τιμωρία, Νεκρές Ψυχές, Η Πείνα, Το Χρυσό Σημειωματάριο."

"Καταλαβαίνεις μάλλον πως δεν είχα και τόσους φίλους στο λύκειο." Αστειεύτηκε, αλλά η αλήθεια ήταν πως ούτε και τώρα είχε πολλούς φίλους.

"Εγώ άρχιζα να διαβάζω πιο μεγάλη." Έβγαλε ένα βιβλίο που της τράβηξε το ενδιαφέρον και το ξεφύλλισε. "Διαβάζεις ποίηση;"

"Όχι. Δεν την αντέχω." Υπό άλλες συνθήκες θα ήταν πιο διαλλακτικός. Στην Irene όμως για κάποιο περίεργο λόγο δεν μπορούσε να μην πει την ωμή αλήθεια. Ήταν σαν να μην μπορούσε να κρυφτεί από εκείνη και δεν ήταν σίγουρος αν ήθελε κιόλας.

"Τότε πώς και έχεις βιβλίο της Denise Levertov;"

Το σώμα του Winston τσιτώθηκε. Ίσιωσε την πλάτη του και καθάρισε τον λαιμό του. Τα πράσινα μάτια της τον σκάναραν από πάνω μέχρι κάτω. Δεν μπορούσε να της κρυφτεί. Έβλεπε την αλήθεια του ακόμα και αν δεν της την εξέφραζε με λόγια. Μέχρι αυτή την στιγμή δεν είχε νιώσει ποτέ του την ανάγκη να πετάξει ή να κομματιάσει βιβλίο. Αυτό όμως το καταραμένο θα έπρεπε να το είχε ξεφορτωθεί πριν πολύ καιρό.

"Δεν είναι δικό μου." Το είχε καταλάβει άλλωστε. Δεν υπήρχε νόημα να παίζει κρυφτό.

"Winston, αν είσαι σε σχέση αυτή νομίζω πως είναι η καλύτερη στιγμή να μου το πεις." Το ύφος της ήταν χαλαρό. Καταβάθος ήξερε πως ήταν ελεύθερος. Απλά το κατάλαβε. Ήθελε, όμως να τον πίεσε λίγο.

"Όχι, δεν είμαι." Η απάντηση βγήκε από το στόμα του πιο άνετα από ότι περίμενε. "Κάποια πράγματα ανήκουν στο παρελθόν. Όπως και αυτό το βιβλίο."

"Ξέρεις κάτι;" Τον ρώτησε αφήνοντας το βιβλίο στην θέση του. Δεν ήθελε να συνεχίσει αυτή την συζήτηση. Φοβήθηκε πως θα ξέφευγε και ίσως τον έφερνε σε δύσκολη θέση, πράγμα άβολο ειδικά για δύο άτομα που γνωρίστηκαν μόλις το ίδιο βράδυ με τον πιο περίεργο τρόπο. "Είμαι στο Λονδίνο τρεις μέρες τώρα και δεν έχω πει ένα τσάι της προκοπής."

"Είσαι στο κατάλληλο μέρος." Απάντησε γρήγορα και εύθυμα. Να μαγειρεύει δεν ήξερε, το τσάι όμως ήταν ολόκληρο τελετουργικό.

Την πήρε μαζί του στην κουζίνα για να της δείξει την διαδικασία. Τόση απλή και την έκανε με τόσο μεράκι. Της εξηγούσε τα βήματα λες και επρόκειτο για περίπλοκη συνταγή. Η Irene χαιρόταν να τον βλέπει εύθυμο. Το σώμα του κινούταν ζωηρά στον χώρο. Ζήλευε το γεγονός ότι αυτός μπορούσε να πιάσει τα πράγματα από τα ψηλά ράφια της κουζίνας. Εκείνη πάλευε συνήθως στις μύτες της και μετά από λίγη ώρα εγκατέλειπε την προσπάθεια είτε ανεβαίνοντας σε καρέκλα, είτε σκαρφαλώνοντας στον πάγκο. Όταν το τσάι ήταν έτοιμο πήγαν να καθίσουν στο σαλόνι. Προς έκπληξη του εκείνη κάθισε κάτω στο χαλί. Στήριξε τα χέρια της στο τραπεζάκι και χάζεψε τα σκόρπια κομμάτια του παζλ.

"Είναι νωρίς για να φύγω ακόμα." Έβγαλε αυτό το συμπέρασμα μόνη της χωρίς να έχει δει την ώρα. Ο Winston ήπιε μία γουλιά από το ρόφημα για να κρύψει ένα επικίνδυνο χαμόγελο. "Οπότε μπορούμε να φτιάξουμε το παζλ για να περάσει η ώρα."

"Είναι 3.000 κομμάτια..." Σήκωσε το κουτί από το πάτωμα. Το είχε διαλέξει γιατί ήταν ένας γνωστός πίνακας ζωγραφικής. Το The Fable of Arachne ή αλλιώς The Spinners του Diego Velázquez.

"Με την ομαδική δουλειά όλα γίνονται." Τον εμψύχωσε και άρχισε να ψάχνει αρχικά τα κομμάτια του περιγράμματος.

"Δεν περίμενα να σε ενθουσιάζουν τα παζλ." Η αλήθεια είναι ότι γενικά δεν περίμενε να την ενθουσιάζουν κοινά ανθρώπινα πράγματα. Αν και δεν γνώριζε και πολλά για την ζωή των διάσημων, πίστευε πως οι περισσότεροι ζούσαν στον δικό τους κόσμο, ψηλά στα σύννεφα και κοντά στα ουράνια τόξα. Η Irene όμως φαινόταν προσιτή. Βρισκόταν προσγειωμένη στην γη, αλλά είχε την μαγεία των αστεριών. Ήταν τόσο απλή με τα καστανά μαλλιά της να πέφτουν στο πρόσωπό της όσο έψαξε με προσήλωση τα κομμάτια. Ξεφύσαγε όταν κάποιο δεν ταίριαζε και προσπαθούσε πάλι μέχρι να βρει το σωστό. Το ιδανικό.

"Θα κάθεσαι να με κοιτάς ή θα βοηθήσεις;" Τον έβγαλε από τις σκέψεις του.

"Μάλιστα, δεσποινίς." Ήπιε μία γουλιά από το τσάι που ακόμα έκαιγε. Είχε καεί ήδη δύο φορές και το σώμα του δεν αντιδρούσε πλέον στον πόνο.

"Είδες πόσο τέλεια περνάμε;" Το εννοούσε καταβάθος. Δεν ήταν μόνο αστείο. "Εσύ τι κάνεις συνήθως τα βράδια;"

"Εμ διαβάζω, γράφω, ολοκληρώνω άρθρα για την εφημερίδα... τίποτα το ιδιαίτερο." Δεν ήθελε να ακουστεί μίζερη και βαρετή η ζωή του, αλλά μπροστά σε μία τραγουδίστρια παγκοσμίου φήμης πίστευε πως όλα φαίνονταν αδιάφορα.

"Σε ποιά εφημερίδα δουλεύεις;"

"Γιατί; Ξέρεις καμία βρετανική εφημερίδα;" Την πείραξε.

"Πέρα από την The Guardian καμία." Ήταν ειλικρινής. "Ευκαιρία να μάθω και άλλη."

"Δουλεύω στην Daily Mirror."

"Και τι άρθρα γράφεις συνήθως; Είσαι ευχαριστημένος με την δουλειά σου;" Μόλις κατάλαβε πως μιλάει πολύ ζήτησε συγγνώμη. "Πολλές ερωτήσεις κάνω, συγγνώμη!"

"Δεν πειράζει. Νομίζω πρέπει να είσαι το πρώτο άτομο που ενδιαφέρεται για το τι κάνω." Ο Winston κατάλαβα αμέσως πόσο βαρύ ακούστηκε αυτό και αμέσως έσπευσε να απαντήσει. "Γράφω κυριολεκτικά ότι προκύψει."

"Δηλαδή;"

"Για παράδειγμα την περασμένη εβδομάδα έγραψα ένα άρθρο για μία γυναίκα που ισχυρίστηκε πως είναι η χαμένη αδερφή της πριγκίπισσας Diana. Σήμερα με κράτησαν ως αργά επειδή έπρεπε να ολοκληρώσω ένα που είχα ξεκινήσει εδώ και έναν μήνα." Έκανε μια παύση για να μπορέσει να καταλάβει πόσο ηλίθια ακούγονταν όλα αυτά δυνατά. "Έχει να κάνει με μία έρευνα για το πόσοι Άγγλοι είναι πιθανό να αφήσουν την γυναίκα τους για μία πρώην τους."

"Μου κάνεις πλάκα, έτσι;" Η Irene είχε μείνει σοκαρισμένη. Τόσο πολύ που δεν μπορούσε καν να γέλασει. Ο Winston έμοιαζε με έναν εκλεπτυσμένο ρεπόρτερ που θα μπορούσε να γράφει πολιτικά άρθρα, το πολύ κοινωνικού περιεχομένου. Όχι τέτοιες αηδίες.

"Μακάρι να σου έκανα πλάκα. Τα τελευταία πράγματα που έχω γράψει αφορούν κουτσομπολιά διασήμων, αθλητών, πολιτικών και μελών της βασιλικής οικογένειας. Από τα πιο δυνατά θέματά μας."

"Τουλάχιστον πληρώνεσαι καλά;" Ακόμα ένα πονεμένο ζήτημα. "Βασικά, ρωτάω πολλά και πάλι, συγγνώμη!"

"Τα χρήματα δεν είναι κάτι σπουδαίο. Επειδή είμαι σχετικά καινούργιους μου δίνουν θέματα που κανείς δεν νοιάζεται για αυτά. Πλησιάζει η περίοδος των περικοπών και φοβάμαι πως δεν θα συνεχίσω να γράφω για τα συγκλονιστικά νέα του Μπάκιγχαμ και για το ποιον θα στείλουμε φέτος στην Eurovision."

"Οκ, αρχικά τι είναι η Eurovision;" Αναρωτήθηκε αλλά δεν την ένοιαζε και τόσο. "Μετά, νομίζω πως ίσως να μπορώ να σε βοηθήσω στο κομμάτι της δουλειάς."

"Πώς;" Την κοίταξε μπερδεμένος.

"Δεν ξέρω πολλά για το πως λειτουργεί ο κόσμος της δημοσιογραφίας, αλλά με την λίγη εμπειρία που έχω ένας νέος, ανερχόμενος ρεπόρτερ θα επωφελούταν πολύ αν έπαιρνε συνέντευξη από μία γνωστή καλλιτέχνη με πωλήσεις δίσκων σε όλο το κόσμο. Σωστά;"

"Εε, υποθέτω πως ναι."

"Άρα; Τι λες;" Τον ρώτησε η Irene.

"Τι να πω για ποιό πράγμα;" Η κοπέλα ξεφύσηξε χάνοντας την υπομονή της.

"Winston, θέλω να μου πάρεις συνέντευξη!" Το μυαλό του κόλλησε.

"Σοβαρά; Μα εγώ... εγώ δεν ξέρω αν πρέπει να... δεν-

"Άκου! Μην το υπεραναλύεις! Θα χαρώ να σε βοηθήσω. Έκανες ήδη πολλά για μένα σήμερα. Μπορώ να το κανονίσω για αύριο το απόγευμα προς βράδυ. Το μοναδικό κενό στο πρόγραμμά μου. Θα έρθεις στο ξενοδοχείο, θα μου πάρεις συνέντευξη και μπουμ! Λύθηκε το πρόβλημα. Όλοι είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, πίνοντας τσάι και φτιάχνοντας παζλ. Σύμφωνοι;" Του έδωσε το χέρι της.

"Σύμφωνοι." Το μόνο που είπε. Ο εγκέφαλός του κόντευε να υπερφορτώσει από τις τόσες πολλές πληροφορίες.

Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Μέσα σε ένα βράδυ. Αυτό που δεν ήξερε κανείς από τους δύο τους ήταν το πως θα εξελισσόταν η συνέντευξη.