"Strangers in the night
Two lonely people
We were strangers in the night
Up to the moment
When we said our first hello"

( Frank Sinatra - Strangers In The Night )

Ο Winston είχε από μικρός φοβία για τα απρόοπτα. Φοβία με την κυριολεκτική σημασία της. Φόβος παθολογικής φύσεως, ψυχαναγκαστικός και αγχώδης. Έμμονος φόβος. Αυτός που σε τρώει από μέσα σαν το σαράκι. Αργά και βασανιστικά προκαλώντας ζημιά στο νευρικό σύστημα. Αργός, επώδυνος θάνατος. Σωματικά τον ένιωθε στο στήθος του. Η καρδιά περνούσε από τρία (μετρημένα) στάδια. Πρώτα μούδιαζε προειδοποιώντας τον για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Ύστερα, ξεκινούσε το στάδιο του πόνου. Χτυπούσε τόσο γρήγορα σαν να ήθελε να ξεκολλήσει από την προκαθορισμένη θέση της. Πίστευε ότι θα εκραγεί αν συνεχίζει με τέτοιους ρυθμούς. Τέλος, το χειρότερο και συνάμα το καλύτερο σημείο ήταν το βούλιαγμα. Την αισθανόταν να γλιστρά κυριολεκτικά προς τα κάτω, προς το στομάχι του. Να αφήνεται ελεύθερη και να πέφτει στα τάρταρα. Να κάνει ελεύθερη πτώση, να βουλιάζει στην κυριολεξία. Τόσο επώδυνο, μα τόσο σπαρακτικά όμορφο.

Έτσι ακριβώς ένιωσε και όταν την είδε για πρώτη φορά, γιατί ήταν ένα από τα μεγαλύτερα απρόοπτα της ζωής του.

"Τι στο διάολο;" Έβρισε ξεψυχισμένα με την καρδιά του να χτυπά χαμηλά, στο στομάχι του. Τα χείλη του έτρεμαν, όπως και τα άκρα του. Δεν είχε καταλάβει καν αυτό που του είπε.

"Πρέπει να φύγουμε. Σε παρακαλώ! Είναι αναγκαίο!" Επανέλαβε την παράκλησή της έχοντας καταλάβει το γεγονός ότι τον ξάφνιασε. Είχε μαζέψει το σώμα του στην άκρη του καθίσματος λες και προσπαθούσε να τραβηχτεί μακριά της. Να προστατέψει τον εαυτό του από τον κίνδυνο του απροόπτου. Το ύψος του όμως τον έκανε να φαίνεται τεράστιο σε σχέση με το μικρό αυτοκίνητο. "Σε παρακαλώ πολύ, οδήγα! Υπόσχομαι πως θα σου τα εξηγήσω όλα!"

Ο Winston τοποθέτησε το κλειδί στη μίζα και μετά από λίγη προσπάθεια ξεκίνησε το αμάξι. Σκούπισε βιαστικά τις ιδρωμένες παλάμες του στο σακάκι, γιατί τον ενοχλούσαν στην επαφή με το τιμόνι. Οι κινήσεις του έγιναν αυθόρμητα. Τα μελί μάτια του ήταν εστιασμένα στον δρόμο και μόνο στον δρόμο. Σκέφτηκε για μία στιγμή πως αν αγνοούσε την άγνωστη κοπέλα δίπλα του, ίσως να έπαυε να υπάρχει. Μετά όμως θυμήθηκε πως πλησίαζε τα 30 και αυτός ο τρόπος σκέψης ήταν κάπως παιδικός. Το αμάξι προχώρησε κανονικά προσπερνώντας το στενό όπου βρισκόταν η παρακμιακή pub. Το τοπίο όμως ήταν αγνώριστο, αφού έξω από το μαγαζί είχε μαζευτεί μία λαοθάλασσα από παπαράτσι και πιθανότατα θαυμαστές της Irene.

"Τι γίνεται εδώ πέρα;" Αναρωτήθηκε ξαφνιασμένος και συνέχισε την πορεία του στον δρόμο, μακριά από το στενό. Ο Winston άρχισε να επανέρχεται από το πρώτο σοκ. Η καρδιά γύρισε στην θέση της και βρήκε τον ρυθμό της.

"Πραγματικά δεν ξέρω από που να αρχίσω..." Μίλησε διστακτικά μόλις είχαν απομακρυνθεί αρκετά από τον κίνδυνο. Ένιωθε ντροπή για τον τρόπο με τον οποίο είχε εισβάλει στο αμάξι ενός τελείως αγνώστου.

"Τι θα έλεγες από τον λόγο για τον οποίο εισέβαλες στο αμάξι ενός τελείως αγνώστου;" Την κοίταξε στιγμιαία και ο εγκέφαλός του άρχισε να παίρνει στροφές.

"Αρχικά θα ήθελα να σου ζητήσω χίλια συγγνώμη. Βασικά ένα εκατομμύριο συγγνώμη!" Ξεκίνησε τον μονόλογο που είχε ετοιμάσει. "Εγώ απλά πήγα μία βραδινή βόλτα στην πόλη και βρήκα μία απόμερη pub για να πιω ένα ποτό. Εκεί όπου καθόμουν μόνη μου παρατήρησα πως έξω από το μαγαζί δύο άτομα με κοιτούσαν περίεργα. Φοβήθηκα πως θα ακολουθούσαν τα χειρότερα και για να αποφύγω το δράμα έτρεξα στο μπάνιο. Ευτυχώς υπήρχε ένα στενό παράθυρο όπου κατάφερα να δραπετεύσω, γιατί θα ήταν αδύνατον να βγω από την μπροστινή είσοδο του μαγαζιού χωρίς να με καταλάβουν οι παπαράτσι. Έπρεπε να φύγω οπωσδήποτε από αυτό το μέρος και τότε είδα εσένα να πηγαίνεις προς το αμάξι σου. Δεν το σκέφτηκα καθόλου. Απλά έπρεπε να φύγω επειγόντως από εκεί και εσύ ήσουν η λύση."

Γύρισε για να την κοιτάξει ακόμα μία φορά και εστίασε στο πρόσωπό της. Η ιστορία που του είχε μόλις αφηγηθεί ήταν ένα κουβάρι χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Τα κενά που του δημιουργήθηκαν ήταν πολλά. Οι απορίες επίσης. Στάθηκε όμως σιωπηλός για λίγα λεπτά για να μπορέσει να βάλει σε σειρά το συνονθύλευμα πληροφοριών που του είχε πετάξει. Παράλληλα έπρεπε να προσέχει και στον δρόμο. Άλλο λίγο και θα ούρλιαζε από τα νεύρα του.

"Παπαράτσι;" Είπε την λέξη που το έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση. Τα κομμάτια του παζλ έμπαιναν στην θέση τους σιγά σιγά.

"Ναι, παπαράτσι." Επανέλαβε με μεγάλη φυσικότητα η Irene και στιγμιαία σκέφτηκε πως μάλλον θα έπρεπε να είχε γίνει πιο ξεκάθαρη από την αρχή. Δύσκολο, αλλά αναγκαίο. "Κοίτα... δεν ξέρω αν έχει τύχει να ακούσεις κάτι από εμένα ή κάτι για εμένα, αλλά εγώ είμαι-"

"Περίμενε!" Την διέκοψε. Την κοίταξε με γουρλωμένα μάτια. "Είσαι εκείνη η τραγουδίστρια... η Irene J. Emerson!"

"Ναι. Ναι, αυτή είμαι εγώ." Η πιο άβολη απάντηση που θα μπορούσε να δώσει ποτέ στην ζωή της.

"Σε ξέρω..." Ο Winston άρχισε επιτέλους να καταλαβαίνει τι στο καλό συνέβαινε γύρω του. Επιτέλους ήταν πιο ψύχραιμος. "Είχα επιμεληθεί ένα άρθρο στην εφημερίδα για την συναυλία σου... αυτή την εβδομάδα. Είναι η δουλειά μου... Ναι! Έπρεπε να σε είχα αναγνωρίσει νωρίτερα."

"Λοιπόν, τουλάχιστον κατάλαβες πως δεν είμαι ψυχικά ασταθής, παθητική ψεύτρα που μπαίνει στα αμάξια αγνώστων τα βράδια με απώτερο σκοπό να τους αποπλανήσει." Έκανε λίγο χιούμορ για να ελαφρύνει το κλίμα. Ήλπιζε να την έβρισκε αστεία, γιατί γνώριζε πως η Αμερικανική αίσθηση του χιούμορ ήταν πολύ διαφορετική από την Βρετανική. Για καλή της τύχη ο Winston χαμογέλασε.

"Ναι, το κατάλαβα. Εσύ όμως πως ξέρεις αν εγώ δεν είμαι πρώην βαρυποινίτης με ηγετική θέση σε τρομοκρατική οργάνωση;" Πρόσθεσε στο αστείο της.

"Γιατί δεν θα φόραγες μάλλινο ζιβάγκο και σακάκι." Του απάντησε στο ερώτημα του. Η αλήθεια είναι πως ενώ ήταν επικίνδυνο να μπει μόνη της, την νύχτα, στο αυτοκίνητο ενός τελείως αγνώστου, δεν ένιωθε φόβο. Δεν αισθανόταν απειλή.

"Ναι, σωστά. Δεν το είχα σκεφτεί." Ο Winston ήθελε ακόμα λίγο χρόνο για να κατανοήσει πλήρως τι έγινε την τελευταία μισή ώρα. Μία Αμερικανή τραγουδίστρια παγκοσμίου φήμης βρισκόταν στην θέση του συνοδηγού του και την είχε σώσει, όπως ισχυρίστηκε η ίδια, από τον κίνδυνο, γνωστό σε όλους τους διάσημους ως παπαράτσι.

"Σε ευχαριστώ πάντως." Του είπε. Η φωνή της ήταν γλυκιά, μελωδική. "Αλήθεια. Θα μπορούσες να με πετάξεις έξω και να με αφήσεις εκεί."

"Ναι... δεν σκέφτομαι και πολύ λογικά σε κατάσταση κινδύνου για να είμαι ειλικρινής." Γέλασε. Είχε όμορφο γέλιο. Άβολο, αλλά ταίριαζε με την φωνή του και συνδυαζόταν με την Βρετανική του προφορά. "Με αγχώνουν τα απρόοπτα."

"Τα πήγες περίφημα σήμερα." Τον εμψύχωσε και αυτός συνέχισε να γελά.

"Είχα και καλύτερες μέρες." Ξεφύσηξε και βολεύτηκε στην θέση του. Η μέση του τον πόναγε, επειδή πάντα πιανόταν στο άβολο κάθισμα.

"Είμαι σίγουρη για αυτό." Του είπε διακρίνοντας την κούραση στο βλέμμα και στο σώμα του. Πανικοβλήθηκε λίγα δευτερόλεπτα αργότερα μόλις ξανασκέφτηκε πως η πρόταση ακούστηκε σαν προσβολή. "Δεν εννοούσα πως είσαι χάλια τώρα! Εγώ απλά ήθελα να πω πως... εγώ να... εννοώ ότι-"

"Δεν πειράζει. Ήταν μία δύσκολη μέρα και για τους δύο μας από ότι φαίνεται. Ήμουν μέχρι αργά στην δουλειά." Την καθησύχασε.

"Στην εφημερίδα σωστά; Από ότι κατάλαβα είσαι δημοσιογράφος;" Ρώτησε για να επιβεβαιωθεί.

"Ναι." Ήταν το μόνο που της είπε. Δεν φάνηκε πως ήθελε να επεκταθεί περισσότερο στο θέμα της δουλειάς του. Ο Winston απλά επιθυμούσε να πάει σπίτι του και τίποτε άλλο. Μετά όμως θυμήθηκε την Irene. "Μπορώ να σε πάω στο ξενοδοχείο σου αν θες."

"Δεν ξέρω αν είναι καλή ιδέα..." Σκέφτηκε νιώθοντας όμως όμορφα με την προσφορά του. "Οι παπαράτσι είναι έξω από το ξενοδοχείο σχεδόν όλη μέρα από τότε που ήρθα. Κατάφερα να βγω μόνη κρυφά σήμερα. Κανείς δεν το ξέρει... φοβάμαι πως αν πάμε εκεί και μας δουν μαζί, τότε τα πράγματα γίνουν περίπλοκα. Είναι αδίστακτοι. Μπορούν να βγάλουν φήμες και αν δουν πως με έφερε ένα άγνωστο αμάξι, το πιο πιθανό είναι να σου κάνουν την ζωή πατίνι. Ξέρεις πως πάνε αυτά φαντάζομαι..."

Ο Winston κατανοούσε πλήρως τις ανησυχίες της. Κάνοντας χρόνια αυτή την δουλειά ήξερε πως λειτουργεί ο κίτρινος τύπος. Μία σταρ σαν την Irene θα κατασπαραζόταν από τα άγρια θηρία των κουτσομπολίστικων Βρετανικών εφημερίδων και περιοδικών. Επίσης, επειδή τα νέα ταξίδευαν γρήγορα σε όλο τον κόσμο, το πιο πιθανό είναι να δημιουργούνταν άλλες ένα εκατομμύριο φήμες βασισμένες στις αρχικές. Ο ίδιος γνώριζε περιπτώσεις ατόμων που οδηγήθηκαν σε νευρικό κλονισμό και στην παράνοια εξαιτίας του ασήκωτου βάρους της κοινωνικής πίεσης.

"Καταλαβαίνω." Ξεφύσηξε προσπαθώντας να βρει άλλη λύση. Δεν ήθελε να την αφήσει μόνη της να χαθεί στο Λονδίνο. "Τι θα κάνουμε όμως;"

Πριν η Irene προλάβει να αρθρώσει λέξη ακούστηκε από πίσω τους ο ήχος της σειρήνας περιπολικού. Ο νεαρός έβρισε χρησιμοποιώντας κάποιες εκφράσεις που η κοπέλα δίπλα του δεν κατάλαβε. Αγχωμένος επιβράδυνε και σταμάτησε στην άκρη του δρόμου. Οι δύο νέοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Οι εκφράσεις τους υποδήλωναν απελπισία, κούραση και πάνω από όλα πανικό. Κανείς τους δεν ήξερε ακόμα τον λόγο που τους σταμάτησε η αστυνομία.

"Καλησπέρα!" Τους χαιρέτησε εύθυμα μα συγκρατημένα ένας από τους δύο αστυνομικούς.

"Την άδεια και το δίπλωμά σας, κύριε." Ζήτησε ο άλλος που φαινόταν σίγουρα πιο αυστηρός. Ο Winston έψαξε βιαστικά στο ντουλαπάκι στο ταμπλό. Τα στάδια του πανικού επανέρχονταν όσο ψαχούλευε και δεν έβρισκε τον φάκελο με τα απαραίτητα έγγραφα. Κάποιος έπρεπε να του έκανε φάρσα, γιατί τα είχε οργανωμένα σε ένα συγκεκριμένο σημείο πάντα.

"Δώστε μου μισό λεπτό." Είπε εμφανώς αγχωμένος με μισό χαμόγελο. Η Irene βλέποντάς τον να ανακατεύει τα πράγματα στο περιεχόμενο του ντουλαπιού έπιασε απαλά το χέρι του. Αυτός τραντάχτηκε σαν να ηλεκτρίστηκε από την αναπάντεχη επαφή τους. Απομάκρυνε το χέρι του και την άφησε να ψάξει εκείνη για έναν φάκελο που δεν είχε ιδέα πως έμοιαζε. Με την ψυχραιμία που την διακατείχε τράβηξε έξω έναν με καφέ χρώμα.

"Αυτός είναι;" Τον ρώτησε και του τον έδωσε. Εκείνος έγνεψε θετικά και παρέδωσε γρήγορα τα έγγραφα στους αστυνομικούς. Ο πιο αυστηρός εξέτασε με προσοχή το δίπλωμα και την άδεια ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς τους δύο τους. Μετά από αρκετή ώρα έδωσε στον Winston πίσω τα χαρτιά του και πήρε ύφος τρομακτικού ηλικιωμένου δασκάλου που ήταν έτοιμος να κάνει κήρυγμα.

"Γνωρίζετε γιατί σας σταμάτησα κύριε;" Τον ρώτησε και ο συνάδελφός του δίπλα ξεφύσηξε. Μάλλον επειδή είχε δει την ίδια σκηνή ένα εκατομμύριο φορές.

"Δυστυχώς όχι, κύριε." Ξεροκατάπιε. Ο αστυνομικός δεν φάνηκε ικανοποιημένος με την απάντησή του.

"Επειδή δεν φοράτε ζώνη, κύριε! Ούτε εσείς, ούτε η δεσποινίς δίπλα σας!"

Πανικοβλημένος κοίταξε την κοπέλα δίπλα του και τότε θυμήθηκε πως δεν έβαλε την ζώνη του όταν μπήκε στο αυτοκίνητο, επειδή τον τρόμαξε η Irene. Πάντα φορούσε ζώνη! Έβρισε ξανά από μέσα του. Πόσα απρόοπτα μέσα σε μία μέρα; Εκείνος ήταν υποδειγματικός οδηγός, εμμονικός με τον νόμο σε τρομακτικό βαθμό.

"Εγώ... εμείς ξέρετε δεν... δεν-" Κόμπιασε καταβάλλοντας τεράστια προσπάθεια να βρει μία λογική εξήγηση.

"Δεν το πιστεύω!" Τον διέκοψε ο άλλος αστυνομικός που παρατηρούσε έντονα την Irene εδώ και ώρα. "Η Irene J. Emerson! John, κάνε μου αέρα! Θα λιποθυμήσω."

"Όχι, δεν είναι ανάγκη." Χαχάνισε χαριτωμένα η Irene και βγήκε από το αμάξι για να κάνει τα μαγικά της, δηλαδή να χρησιμοποιήσει τις ικανότητές της στην ανθρώπινη επικοινωνία. Ένα καλό του να συναναστρέφεσαι με πολλά άτομα κάθε μέρα. "Χαίρομαι να γνωρίζω κόσμο που ακούει την μουσική μου. Θα έρθετε στην συναυλία;"

"Εννοείται! Το περίμενα μήνες τώρα. Δεν το πιστεύω πως σε βλέπω μπροστά μου." Συνέχισε το παραλήρημα. Ο αυστηρός αστυνομικός φάνηκε να αλλάζει την στάση του, μόλις άκουσε το όνομά της. Ο Winston παγωμένος στην θέση του το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να παρατηρεί το πως η μαγεία της επηρέαζε την διάθεση των ατόμων γύρω της.

"Ξέρω πως ζητάω πολλά, αλλά μήπως σας είναι εύκολο να μου δώσετε ένα αυτόγραφο; Η μαμά μου θα τρελαθεί από την χαρά της. Παίζει τον δίσκο σου όλη μέρα!" Η τραγουδίστρια χαμογέλασα και έκανε τα μακριά μαλλιά της πίσω. Μία κίνηση που άφησε και τους τρεις άνδρες να την κοιτάνε σαν χάνοι.

"Βεβαίως." Γύρισε και σκούντηξε τον Winston που ήταν ακόμα κολλημένος στην θέση του και κοιτούσε το υπερπέραν. "Θα μου δώσεις ένα στυλό και χαρτί;"

Αφού ξύπνησε επιτέλους από τον λήθαργό του ψαχούλεψε στην δερμάτινη τσάντα και έβγαλε ένα τετράδιο. Έσκισε με προσοχή δύο σελίδες και διάλεξε την καλήτου πένα. Βγήκε από το αμάξι για να της τα δώσει και για να ξεπιαστεί από το καταραμένο κάθισμα. Τα πρόσωπα και των δύο αστυνομικών έλαμπαν όσο η Irene υπέγραφε τα αυτόγραφα τους με μεγάλα καθαρά γράμματα, ένδειξη μεγάλης αυτοπεποίθησης.

"Στον George με αγάπη." Μουρμούρισε όσο έγραφε πάνω στο καπό με προσοχή για να μην αφήσει σημάδι στο ήδη ταλαιπωρημένο αυτοκίνητο. "Και στον John."

"Βασικά δεν είναι για εμένα." Πετάχτηκε ο αυστηρός για να δικαιολογηθεί. "Είναι για την κόρη μου, Ellie."

"Στον John και στην Ellie, λοιπόν." Είπε και του χάρισε ένα χαμόγελο γεμάτη χαρά. Η γοητεία της είχε κάνει τους δύο αστυνομικούς να ξεχάσουν τους λόγους για τους οποίους τους σταμάτησαν. Χωρίς να καθυστερήσει έκανε νόημα στον Winston να μπει μέσα στο αμάξι. "Πρέπει να φύγουμε δυστυχώς. Είχα μία πάρα πολύ γεμάτη και κουραστική μέρα."

"Ωω αλήθεια;" Την ρώτησε ο George. "Ελπίζω να μην σας ταλαιπωρήσαμε πολύ σήμερα. Για εμάς ήταν μία αναπάντεχη έκπληξη. Δεν περίμενα με τίποτα να σας δω να κυκλοφορείτε με τέτοιο αμάξι. Χωρίς παρεξήγηση φυσικά!"

"Ναι, ξέρετε είχα μία συνέντευξη με τον κύριο από εδώ... εε και επειδή ο σοφέρ μου δυστυχώς δεν ένιωθε πολύ καλά σήμερα, προσφέρθηκε να με γυρίσει πίσω αυτός." Έδωσε μία φαινομενικά καθόλου πιστική εξήγηση από τον φόβο να μην κυκλοφορήσουν περίεργες φήμες. Έπρεπε απλά να γλιτώσουν και από αυτό εκείνη την ημέρα. "Εσείς οι Άγγλοι είστε πραγματικοί κύριοι. Χάρηκα πολύ που σας γνώρισα!"

Οι αστυνομικοί δεν σταμάτησαν να της χαμογελούν μέχρι που απομακρύνθηκαν αρκετά. Η καρδιά του μπήκε στην θέση της και συνέχισε την πορεία του στο δρόμο, αφού βεβαιώθηκε τριάντα φορές πως φόραγε την ζώνη ασφαλείας του. Η Irene, πιο ψύχραιμη από αυτόν, έγειρε κουρασμένα το κεφάλι της στο τζάμι της πόρτας. Το πρόβλημα τώρα ήταν τι θα έκαναν οι δύο τους.

"Και τώρα τι;"