"This has got to be the
saddest day of my life
I called you here today
for a bit of bad news
I won't be able to see you anymore
Because of my obligations,
and the ties that you have"

( The Manhattans - Kiss and Say Goodbye )

"Μιλάς συχνά για τον έρωτα στην μουσική σου."

Με αυτή την γενική δήλωση προσπάθησε ο Winston να κατευθύνει την συζήτηση. Θα μπορούσε και καλύτερα, σκέφτηκε. Ήθελε απεγνωσμένα να μάθει αν όλα όσα έγραφε στα τραγούδια της ήταν αληθινά. Έχοντας ακούσει όλες τις κυκλοφορίες της, από την αρχή της καριέρας της μέχρι και σήμερα, είχε δημιουργήσει μία εικόνα στο μυαλό του. Είχε διαχωρίσει νοητά την φωνή στους δίσκους και την φωνή που άκουγε τώρα δίπλα του. Δεν ήταν ίδιες. Αναρωτιόταν αν αυτό το συναισθηματικό ξεγύμνωμα που έπαιρνε μέρος στην σκηνή ήταν απλά ένα μέρος της περσόνας της. Και αν όχι, ήταν όντως μέρος του αληθινού ατόφιου εαυτού της; Ή μία θεατρική μάσκα την οποία χρησιμοποιούσε ως χρηστικό εργαλείο για την μυστηριακή τελετουργία της;

"Θες να μάθεις αν όσα λέω είναι αλήθεια;" Δεν κοιτάζονταν μεταξύ τους. Μόνο άκουγαν ο ένας τον άλλον.

"Ναι."

"Εσύ τι πιστεύεις; Πώς λέω την αλήθεια;"

"Ναι... το πιστεύω."

"Απλά θες να στο πω εγώ για να έχει μεγαλύτερη αξία η δήλωσή μου. Για να βεβαιωθείς πως όντως δεν τραγουδάω για φανταστικά γεγονότα εμπνευσμένα από όμορφες κρυφές φαντασιώσεις και πιθανά σενάρια, που σε ένα κάπου και σε ένα κάποτε, θα μπορούσαν να είχαν συμβεί όντως στ' αλήθεια."

"Οι περισσότεροι γράφουν για αυτά." Της είπε. "Αδυνατώ να πιστέψω πως όλα όσα γράφονται και ακούμε είναι αλήθεια."

"Έχεις δίκιο σε αυτό. Όσο περίεργο και να σου ακουστεί, ο κόσμος συνήθως μπορεί να καταλάβει την αλήθεια. Δεν είναι τόσο χαζός όσο νομίζουν μερικοί. Σε περνούν από το κόσκινο. Σε εξετάζουν με μικροσκόπιο. Δεν μπορείς να τους κρυφτείς όσες μάσκες και αν έχεις επιλέξει να φοράς. Λίγοι κρύβονται καλά, αλλά ακόμα και αυτοί μία μέρα θα αποκαλυφθούν. Αυτή η αποκάλυψη προς τον κόσμο πονάει για αυτό είναι καλό να λες την αλήθεια από την αρχή."

"Θεωρείς όμως πως το να εκφράζεις την αλήθεια σου μέσα από την τέχνη είναι σαν να δίνεις πρόσβαση σε όλο τον κόσμο να εισβάλει, κατά κάποιο τρόπο, στην ζωή σου;" Την ρώτησε. Φάνηκε να το σκέφτεται για λίγο.

"Κατά μία έννοια, ναι." Πάλεψε να βρει τις σωστές λέξεις. "Από την άλλη όμως δεν μπορώ, δεν θέλω, να προσποιούμαι. Θέλω τα συναισθήματα και η μουσική μου να είναι ατόφια. Ακέραια. Να μην αλλοιώνονται και να υποβάλλονται σε τεχνικές επεξεργασίες. Αυτό φυσικά έχει και τα αρνητικά του."

"Πάντα;" Αναρωτήθηκε.

"Η αυθεντικότητα πάντα έχει αρνητικές επιπτώσεις. Είναι ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσεις."

"Αναφέρεσαι στις φήμες που ακούγονται για εσένα;"

Ο Winston θυμόταν ακόμα μία δήλωσή της που δεν είχε αναπτύξει καθόλου κατά την διάρκεια της συνέντευξης. Είχε προλάβει να την σημειώσει με μολύβι στο σημειωματάριο, κάτω στην γωνία μίας γεμάτης σελίδας. Επειδή ήταν όμως κύριος δεν πρόκειται να την ρωτούσε ευθέως για εξονυχιστικές λεπτομέρειες περί της ερωτικής της ζωής. Η Irene είχε καταλάβει φυσικά αυτό το χαρακτηριστικό του και το εκτιμούσε ως ένα βαθμό. Δεν θα την πείραζε να ήταν πιο ευθύς μαζί της όπως ήταν εκείνη.

"Αν θέλεις τόσο πολύ να μάθεις κάτι, τότε πρέπει να το ρωτάς ευθέως." Γύρισε να την κοιτάξει απότομα. Εκείνη είχε το βλέμμα της σταθερό.

"Εγώ δεν- συγγνώμη-"

"Γιατί αγχώνεσαι συνέχεια και χάνεις τα λόγια σου;" Γέλασε. "Δεν με πρόσβαλες. Απλά στο είπα για να μην χάνουμε άσκοπα τον χρόνο μας, ο οποίος είναι πολύτιμος και το ξέρουμε καλά και οι δύο μας. Ρώτα με λοιπόν. Μην διστάζεις."

"Είχες πει πως θα υπάρχει πάντα κόσμος που θα σε βλέπει σαν μία πονηρή τσούλα που βγαίνει μόνο με μεγαλύτερους άνδρες." Μετέφερε αυτούσια τα λόγια της σαν να είχε μπροστά του το σημειωματάριο και το διάβαζε. "Γιατί έχει δημιουργηθεί αυτή η φήμη;"

Πέρα από τον εαυτό του, ο δημοσιογράφος εξέπληξε και την Irene. Με θετικό τρόπο φυσικά. Ένιωθε περήφανη για εκείνον. Είχε κουραστεί να παίζει κρυφτό με τις λέξεις και την σημασία τους. Τώρα που ήταν και οι δύο απόλυτα ειλικρινείς ένα βάρος έφυγε από τους ώμους τους. Πήρε μία ανάσα καθαρού αέρα και μίλησε.

"Γιατί όλες οι σχέσεις και τα ραντεβού μου ήταν με αρκετά μεγαλύτερους άνδρες από εμένα." Του απάντησε απλά. "Οι περισσότεροι ήταν γύρω στα 40. Ένας μόνο ήταν μεγαλύτερος."

"Πόσο;" Δεν ντράπηκε να ρωτήσει.

"56." Είχε έτοιμη την απάντηση. Είχε διατυπώσει την προηγούμενη δήλωσή της έτσι έστω να του άφηνε περιθώρια για να ρωτήσει. Βλέποντάς τον να παλεύει να βρει κάτι να πει συνέχισε. "Μην προσπαθήσεις να μου πεις τις μαλακίες της παρηγοριάς... για να σε προλάβω, όχι! Η ηλικία δεν είναι μόνο ένας αριθμός. Το ξέρω πως δεν είχαμε απλή ηλικιακή διαφορά, αλλά υπήρχε κυριολεκτικά χάσμα γενεών."

"Δεν θα σε παρηγορούσα. Ούτε θα σε έκρινα."

"Τώρα που στα είπα όλα αυτά... έχεις άλλη άποψη για μένα;" Θα την πλήγωνε αν της έλεγε ναι. Αλλά είχε μέσα της μία ανεξήγητη σιγουριά πως δεν θα το έκανε. Δεν ήξερε από που πήγαζε.

"Irene." Το όνομά της βγήκε από τα χείλη του με μία διαφορετική χροιά. Η μπάσα φωνή του την έκανε να γυρίσει επιτέλους μετά από πολύ ώρα να τον κοιτάξει στα μάτια. "Ακόμα και να μου έλεγες πως έχεις δολοφονήσει δεν θα άλλαζα γνώμη για εσένα."

"Με καθησυχάζει που το ακούω. Μέχρι τώρα μπορούσα μόνο να το υποθέτω." Χαμογέλασε ντροπαλά. "Δεν ήταν για τα λεφτά."

"Τι;" Ρώτησε μπερδεμένος.

"Δεν ήθελα τα λεφτά και την φήμη τους." Συμπλήρωσε για να τον κάνει να καταλάβει. "Δεν ήταν ούτε η δόξα, ούτε η πολυτέλεια και η μεγάλη ζωή που με τράβηξαν σε αυτούς. Ήταν η αίσθηση της ασφάλειας."

"Επίσης η ωριμότητα να φανταστώ." Την είδε να γελά.

"Στην αρχή μόνο. Μετά όλοι αποδείχθηκαν πεντάχρονα σε σώμα ενήλικα. Κανείς δεν πίστευε πως εν τέλει εγώ ήμουν η ώριμη στην σχέση. Κανείς!" Έκανε μία παύση. "Και τώρα ρωτά με ό,τι άλλο σκέφτεσαι."

"Ξέρεις σε τι οφείλεται αυτή η έλξη που ένιωθες για εκείνους;"

"Είναι φανερό. Μέχρι και εσύ το ξέρεις." Η τραγουδίστρια ένιωθε κάπως περίεργα που έκανε αυτές τις συζητήσεις φωναχτά. Όλα ακούγονταν διαφορετικά μέσα στο κεφάλι της. Της είχε πάρει αρκετά χρόνια για να καταλήξει στην πηγή του προβλήματος. Όσο και αν την πόναγε η αλήθεια την είχε παραδεχτεί στον εαυτό της. "Πες το. Θέλω να ακούσω επιτέλους έναν άλλο να το λέει φωναχτά."

"Η απώλεια του πατέρα σου και ίσως-"

"Η αδιαφορία του πατριού μου. Γενικά η έλλειψη ενός πατρικού προτύπου θα πω για να συμπεριλάβω και τα δύο." Η καρδιά της μούδιασε. Ήταν απελευθερωτικό.

"Νιώθεις πώς έχεις κριθεί αυστηρά για τους λάθους λόγους;" Επέστρεψε στην ερώτηση για τις φήμες.

"Μπορεί και ναι. Μερικοί μισούν τα τραγούδια μου επειδή κάνω αναφορές σε αυτά τα θέματα. Δεν ασχολούμαι με όλα όσα λέγονται για εμένα, αλλά όσο και να τα αποφεύγω πάντα θα βρίσκονται στον δρόμο μου. Όπως είπα, η αυθεντικότητα πάντα θα έχει αρνητικές επιπτώσεις."

"Αν μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω τότε θα-"

"Με τίποτα. Όχι." Του απάντησε κοφτά. "Αρχικά δεν θα το ήθελα με τίποτα. Οφείλουμε όλοι να κοιτάμε μπροστά. Ύστερα, δεν θα άλλαζα τους δεσμούς που ανέπτυξα με αυτά τα άτομα. Είναι κομμάτι της ζωής μου και της εξέλιξής μου σαν άνθρωπος. Μα πάνω από όλα είναι έμπνευση."

"Η μαγική λέξη." Παρατήρησε.

"Για να μην παρεξηγηθώ δεν βλέπω τους ανθρώπους που βρέθηκαν στην ζωή μου μόνο ως έμπνευση. Είναι πολλά παραπάνω. Απλώς στο τέλος κάθε ιστορίας αυτό που μένει είναι μία ανάμνηση, η οποία γίνεται αφορμή για κάτι μοναδικό."

"Έχεις γράψει τραγούδι για κάποιον;"

"Για όλους." Τον διόρθωσε. "Και όχι μόνο για τους ερωτικούς συντρόφους μου. Γράφω τραγούδια για κάθε ανθρώπινη σχέση που έχω. Οι δεσμοί αποτελούν έμπνευση. Είναι ζωτικοί. Κάθε φορά που σκέφτομαι τους δεσμούς που έχω αναπτύξει κατά την διάρκεια της ζωής μου είναι σαν να ανοίγει μία κάνουλα και ιδέες κυλούν σαν τρεχούμενο νερό. Μου προσφέρει απεριόριστες επιλογές. Επίσης... θέλω να σου εκμυστηρευτώ κάτι πάνω σε αυτό."

"Πες μου." Δεν χρειαζόταν καν να της δώσει το πράσινο φως. Θα του το έλεγε ούτως ή άλλως.

"Δεν το έχω πει σε κανέναν αλλά στο μυαλό μου δίνω πάντα τίτλους στους δεσμούς που δημιουργώ."

"Τι είδους τίτλους;"

"Συνήθως τίτλους που θα ταίριαζαν σε τραγούδια. Ή σε άλμπουμ. Γενικά σε μουσικά κομμάτια πάντως."

"Σε εμάς έχεις δώσει τίτλο;"

Η απορία του την έπιασε κάπως απροετοίμαστη. Σίγουρα διάφορες διάσπαρτες σκέψεις είχαν περάσει από το μυαλό της όταν τον γνώρισε για πρώτη φορά πριν λίγες μέρες. Ομολογουμένως, είχε σπάσει το κεφάλι της ψάχνοντας αυτόν τον τίτλο. Είχε ξεφυλλίσει από την αρχή όλο το σημειωματάριό της. Είχε σκαλίσει βαθιά στις παλιές ιδέες και σκέψεις της. Μέχρι και στους στίχους των ίδιων της των τραγουδιών ανέτρεξε. Μετά από πολύ ψάξιμο και λίγο φιλοσοφικό στοχασμό κατέληξε στον ιδανικό τίτλο.

"Ναι. Αλλά μάλλον θα σε απογοητεύσει."

"Πες το."

"Εμείς, Winston, είμαστε ένα τραγούδι χωρίς όνομα."

Οι ώμοι του βούλιαξαν. Ο λαιμός του μαζεύτηκε προς τα μέσα και το κεφάλι του έσκυψε προς τα κάτω. Τα μακριά του πόδια τραβήχτηκαν όσο πιο κοντά στο σώμα του γινόταν. Καμπούριασε. Αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να περιορίσει το μέγεθος του επιβλητικά ψηλού κορμιού του. Είχε γίνει μικροσκοπικός. Θύμιζε τρομοκρατημένο παιδί που περίμενε το βίαιο χτύπημα ενός ενήλικα. Σούφρωσε την μύτη του ελαφρώς. Τα φρύδια του έσμιξαν και δύο μεγάλες ρυτίδες εμφανίστηκαν στο μέτωπό του. Έμπηξε τα νύχια στις παλάμες του. Τα μάτια του τα έκλεισε μόνο για λίγα δευτερόλεπτα. Ορμητικά. Μετά τα άνοιξε πάλι για να καθαρίσει η όρασή του. Η καρδιά του περνούσε τα γνωστά στάδια. Μούδιασμα, πόνος και τέλος βούλιαγμα.

Η Irene αντιλήφθηκε την ένταση στο σώμα του. Τον είδε μπροστά στα μάτια της να βασανίζεται. Μεταφέρθηκε λίγο πιο κοντά του. Η στιγμιαία ανακούφιση με την μικρή αλλαγή θέσης στο γρασίδι ήταν αρκετή. Άπλωσε το χέρι της αργά προς το μέρος του. Ακούμπησε πρώτα τον ώμο του. Οι μύες του ήταν σφιγμένοι. Έτριψε το σημείο μαλακά για να του υπενθυμίσει την παρουσία της. Άρχισε να χαλαρώνει. Στην συνέχεια, το μετέφερε στην κορυφή του σκυμμένου κεφαλιού του. Χάιδεψε τα πυκνά μαλλιά του. Του πήρε λίγη ώρα για να συνέλθει από το σοκ. Σήκωσε το κεφάλι του αργά και σταθερά. Κατάλαβε πως ήταν ντροπιασμένος που τον είχε δει να συμπεριφέρεται σαν παιδάκι. Αν είχε την δυνατότητα να εκφράσει όλες τις σκέψεις του εκείνη ακριβώς την στιγμή θα το έκανε. Όμως και οι δύο τους ήξεραν πως αδυνατούσε. Χρειαζόταν ένα χαρτί, τον καλό στυλό του και χρόνο για κάτι τέτοιο.

"Το ξέρω..." Του ψιθύρισε κοντά στο αυτί του.

Ο Winston γύρισε το πρόσωπό του προς το δικό της. Εκείνη δεν κουνήθηκε από την θέση της. Έμεινε να τον κοιτάει βαθιά στα μάτια. Οι δύο τους ένωσαν τα μέτωπά τους. Το σώμα του λύθηκε από τα δεσμά του άγχους. Έκλεισε τα μάτια του ανενόχλητος. Απενοχοποιημένος από τους προηγούμενους φόβους του. Ηρέμησε η ψυχή του. Δεν ήταν επιθυμία, ήταν αναγκαιότητα. Τα μάγουλά και το μέτωπό του είχαν πάρει φωτιά. Τα πρόσωπά τους πλησίασαν ακόμα πιο κοντά. Τα χείλη τους βρίσκοταν σε απόσταση αναπνοής.

"Μην με φιλήσεις."

"Φοβάσαι;"

"Όχι. Δεν θέλω να χαλάσει ο πλατωνικός μας έρωτας."

Δεν απομακρύνθηκαν αμέσως. Απόλαυσαν με την ησυχία τους μερικά λεπτά ο ένας κοντά στον άλλον. Μόνο όταν εκείνος ένιωσε μία ψιχάλα στην κορυφή του κεφαλιού του αποτραβήχτηκε με αργές κινήσεις μακριά της. Οι σταγόνες δρόσισαν το ζεστό πρόσωπό του. Έπεφταν αραιά από τον μαύρο ουρανό. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Ήταν σαν να είχαν συμφωνήσει σιωπηλά πως η βροχή ήταν μία υπενθύμιση πως ο δικός τους δεσμός είχε οργισμένη ημερομηνία λήξης, η οποία πλησίαζε απειλητικά, όπως τα σκοτεινά σύννεφα στον ουρανό. Είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση σε κάποιο ρολόι. Το αν τους έφτανε ο χρόνος ή όχι δεν τους απασχολούσε τότε.

Σηκώθηκαν και οι δύο όρθιοι τινάζοντας τα ρούχα τους. Στάθηκαν ο ένας ακριβώς απέναντι από τον άλλο. Η βροχή δυνάμωνε κάθε λεπτό που περνούσε. Ένα αυθόρμητο γέλιο βγήκε από την ψυχή του. Το θλιμμένο και μελαγχολικό προσωπείο του έγινε κομμάτια. Η μεταδοτικότητά του δεν την άφησε ανέκφραστη. Έβγαλε έναν χαρούμενο αναστεναγμό και βιαστικά σκούπισε τα μάτια της. Υπέθεσε πως δεν θα παρατηρούσε τα βουρκωμένα μάτια της στην βροχή, όμως εκείνος μόνο αυτά κοιτούσε. Άνοιξε τα χέρια του και εκείνη έπεσε στην ζεστή αγκαλιά του. Μύρισε τα μαλλιά της. Ένα άρωμα που δεν θα ξεχνούσε ποτέ του.

"Αυτό ήταν;" Τον ρώτησε καθώς απομακρύνονταν.

"Αυτό ήταν."

"Ήταν όμορφο."

"Ναι, ήταν."

"Ήταν σύντομο."

"Κράτησε όσο έπρεπε." Διόρθωσε.

"Ήταν σπάνιο." Δεν της είπε τίποτα. Απλά κούνησε θετικά το κεφάλι του. "Ήταν αξέχαστο."

"Ναι, ήταν."

"Τι νιώθεις;" Απόρησε. Τον είδε σκεπτικό.

"Ό,τι και να νιώθω δεν μπορώ να το εκφράσω. Όχι έτσι τουλάχιστον."

"Να το γράψεις τότε. Και εγώ αυτό θα κάνω. Θα το εκφράσουμε με τους δικούς μας τρόπους. Εντάξει;" Αυτό του ακούστηκε σαν υπόσχεση και δέχτηκε με ένα νεύμα. "Αα και κάτι ακόμα."

"Τι είναι;"

"Ας μην πούμε την λέξη αντίο. Δεν μου άρεσε ποτέ. Δεν αποχαιρετώ κανέναν με αυτή την λέξη. Γιατί το αντίο δεν μπορώ απλά να το αφήσω και να φύγω. Θα με ακολουθεί για πάντα."

"Και τι θες να πούμε τότε;"

"Ας πούμε..." Σκέφτηκε. "Ελπίζω να συναντηθούμε ξανά."

"Αν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα τότε εντάξει." Της χαμογέλασε. "Ελπίζω να σε συναντήσω ξανά, Irene."

"Ελπίζω να σε συναντήσω ξανά, Winston."