Αγαπητοί αναγνώστες,

Αν το διαβάζετε αυτό σημαίνει πως φτάσαμε στο τέλος. Συγκεκριμένα στο τελειωτικό τέλος, καθώς αυτή η ιστορία είναι η τελευταία που θα μοιραστώ μαζί σας στην εφαρμογή του wattpad.

Για αρχή θα ήθελα να να κάνω μία μικρή, βαρετή για κάποιους και απίστευτα αδιάφορη για κάποιους άλλους, αναδρομή στο παρελθόν. Έφτιαξα για πρώτη φορά λογαριασμό εδώ τον Ιανουάριο του 2018. Σίγουρα δεν έχουν περάσει χιλιετίες από τότε, αλλά όταν σκέφτομαι τον εαυτό μου μέσα στην πάροδο αυτών των χρόνων, μου φαίνονται σαν αιώνας.

Τότε βρισκόμουν στα τέλη του γυμνασίου, φορούσα σιδεράκια, είχα μακρύ μαλλί σαν την Samara από το "The Ring", άκουγα Marina and The Diamonds (ακόμα ακούω), γελούσα με τις ταινίες και τις σειρές του Disney Channel, διάβαζα τις "Ανύπαρκτες" και ονειρευόμουν άπειρα (α)πιθανά σενάρια για το μέλλον μου. Θα γινόμουν ο αστείος και σαρκαστικός ντετέκτιβ που θα έλυνε υποθέσεις με την αστείρευτη ευφυΐα του. Θα ήμουν αρχαιολόγος εξερευνητής που θα ταξίδευε σε αχαρτογράφητα μέρη σε όλο τον κόσμο και θα ανακάλυπτε κρυμμένους θησαυρούς. Θα δημιουργούσα τον δικό μου όμιλο επιχειρήσεων και θα γινόμουν μία επιτυχημένη ζάμπλουτη CEO με την personal assistant/ δούλα/ γραμματέα/ βοηθό μου, Margaret. Θα πήγαινα στο Θιβέτ ως μοναχός. Θα έβρισκα την θεραπεία για τον καρκίνο και τέλος, θα γινόμουν διάσημη ηθοποιός του Bollywood.

Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, όταν ανακάλυψα τις δυνατότητες που προσέφερε μία εφαρμογή σαν το wattpad δεν θα μπορούσα να μην χαρώ. Ένα μέρος το οποίο δωρεάν σου δίνει την δυνατότητα να γράψεις και να μοιραστείς ό,τι θες με άλλα άτομα, ενώ μπορείς παράλληλα να διαβάσεις και εσύ ιστορίες άλλων! Όσο υπερβολικό και αν ακούγεται το wattpad αποτέλεσε μεγάλο κομμάτι της εφηβικής μου ζωής και πραγματικότητας. Μέσα εδώ είδα τον εαυτό μου να εκφράζεται, να γελά, να δοκιμάζει, να εξελίσσεται, να παιδεύεται, να απογοητεύεται, να χάνει το ενδιαφέρον του, να το βρίσκει πάλι, να "κριντζάρει", να βαριέται, να ενθουσιάζεται.

Άρχισα να γράφω κωμωδίες. Ναι, το cringe πονάει το κόκαλά μου κάθε φορά που τυχαίνει να διαβάσω παλιά αποσπάσματα από τα πρώτα βιβλία μου, όμως δεν θα τα άλλαζα με τίποτα. Κυρίως επειδή θυμάμαι πως ήμουν και τι ένιωθα εκείνη την περίοδο που τα πρωτοέγραφα. Μόνο θετικά συναισθήματα γεμίζουν τις αναμνήσεις που έχω και ειλικρινά αναπολώ το ηλίθιο και σουρεαλιστικό χιούμορ του δεκαπεντάχρονου εαυτού μου. Καμία φορά μέχρι και σήμερα κάνω αναφορές σε κακά αστεία και ατάκες πιο πολύ εξαιτίας της γλυκιάς νοσταλγίας.

Ύστερα, πήρα το γράψιμο λίγο πιο σοβαρά και άρχισα να καταβάλλω μεγαλύτερη προσπάθεια. Θυμάμαι να ξενυχτάω τα ζεστά βράδια του καλοκαιριού γράφοντας κεφάλαια και φτιάχνοντας banners και εξώφυλλα. Ήταν σίγουρα μία πιο ώριμη και δημιουργική φάση της εφηβείας μου, όπου ήθελα να πειραματιστώ και όσο κλισέ και να ακουστεί, το γράψιμο ήταν κατά κάποιο τρόπο μία διαφυγή από την κουλαμάρα και την τρέλα αυτής της αλλόκοτης ηλικίας. Είμαι σίγουρα πιο ικανοποιημένη με τα πρόσφατα έργα μου αν και για όλα υπάρχει μία θέση στην καρδιά μου. Δεν μπορώ να διαλέξω κανένα αγαπημένο μου όσο και αν έχω προσπαθήσει. Όλα αποτελούν κομμάτια αυτής της ξεχωριστής περιόδου της ζωής μου και δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα.

Το ίδιο νιώθω και για τους χαρακτήρες που έχω δημιουργήσει. Κάθε ένας από αυτούς κουβαλάει μία πτυχή του εαυτού μου και δεν ντρέπομαι να πω πως μέχρι και σήμερα μου αρέσει να φαντάζομαι τι θα μπορούσαν να κάνουν μετά το τέλος των ιστοριών μου. Τους αισθάνομαι κοντά μου, τους σκέφτομαι όταν ακούω τραγούδια που μου τους θυμίζουν και εγώ με την σειρά μου κουβαλάω κάτι από εκείνους μέσα μου. Επιτρέπω σε εμένα να γίνω μελοδραματική για χάρη τους, γιατί τους αξίζει πραγματικά. Σε αυτό το σημείο νομίζω πως ταιριάζει να αναφέρω ένα απόσπασμα διαλόγου από την ταινία Jackie, του 2016. Θεωρώ πως αντιπροσωπεύει πλήρως τις σκέψεις μου για τους χαρακτήρες μου και για την μυθοπλασία γενικότερα.

"People like to believe in fairy tales."

"And you?"

"I believe that the characters we read about on the page end up being more real than the men who stand beside us."

Μετά από αυτή την σύντομη αναδρομή, είναι σημαντικό να αναφέρω τον λόγο για το οποίο θα πάψω να γράφω στην εφαρμογή. Είναι πολύ απλός, σχεδόν φτωχός. Νιώθω πως δεν έχω να προσφέρω κάτι άλλο στο wattpad και ίσως το wattpad δεν έχει κάτι άλλο να προσφέρει και σε εμένα πια. Ήταν ένα ωραίο κεφάλαιο που έπρεπε να φτάσει στο τέλος του και το τέλος του ήρθε. Ταλανιζόμουν λίγο καιρό τώρα, γιατί ήθελα να υπάρξει ένα ωραίο κλείσιμο σε όλο αυτό. Ήθελα να το κάνω σωστά, για αυτό αποφάσισα να γράψω ένα τελευταίο βιβλίο. Ένιωθα πως θα ήταν όμορφο και για τους πιθανούς αναγνώστες, αλλά πιο πολύ για μένα.

Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλω αυτό το "κλείσιμο" να φανεί σαν δραματική αποχώρηση από το "Big Brother" ή το "Star Academy", γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου και να πάρω τα όρη και τα άγρια βουνά. Θα επιθυμούσα, όσο μπορώ τουλάχιστον, να συνεχίσω να διαβάζω μερικά βιβλία που με ενδιαφέρουν εδώ. Θέλω να στηρίξω συγγραφείς και δημιουργούς που εκτιμώ και η ανακάλυψη νέων σίγουρα θα ήταν ευχάριστο γεγονός. Επίσης, η αγγλική κοινότητα της εφαρμογής έχει μεγάλο εύρος βιβλίων της αρεσκείας μου. Μπορεί να εγκατέλειψα τον ρόλο μου ως δημιουργός/ συγγραφέας εδώ, όμως δεν μπορώ ακόμα να αποχωριστώ, πλήρως τουλάχιστον, τον ρόλο του αναγνώστη ακόμα.

Γράφοντας όλα αυτά πολλές σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Η κοινότητα μου φέρθηκε καλά, παρά το γεγονός ότι δεν ήμουν (και ακόμα δεν είμαι) καμία σπουδαία συγγραφέας ή λογοτέχνης. Όλα τα βιβλία μου, συγγραφικά τουλάχιστον, κατατάσσονται με επιείκεια στην κατηγορία του συμπαθητικού μετρίου και όμως υπήρχε κόσμος που όχι μόνο τα διάβασε, αλλά τα στήριξε ενεργά, τα προώθησε και τα αγκάλιασε με τον δικό του τρόπο. Ένα από τα καλά που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ από το wattpad σίγουρα είναι αυτό.

Οπότε, για να συνοψίσω, αγαπητά αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά, σύντροφοι, συνταξιδιώτες, συνοδοιπόροι, σύμμαχοι, ζουζουνομπουρμπουλυθρίνια μου, θέλω να πω μερικά κλισέ, αλλά τρομερά αναγκαία ευχαριστώ για όσα μου προσφέρατε εσείς και το ίδιο το wattpad αυτά τα χρόνια που είμαι μέλος της κοινότητας. Ελπίζω οι ιστορίες που άφησα εδώ να είναι αρκετές και να σας συντροφεύουν μέχρι όπου εσείς επιθυμείτε. Συνεχίστε να ομορφαίνετε τις ζωές σας, μην ντρέπεστε να δοκιμάσετε νέα πράγματα (κανείς δεν πέθανε από το cringe, παιδιά!) και να θυμάστε πάντα πως υπάρχει ένα μέρος για εσάς στον κόσμο και μία κλίση για κάτι που περιμένει να την ανακαλύψετε.

Ίσως κάποια στιγμή να με συναντήσετε ξανά. Στα σχόλια κάποιου βιβλίου, στον δρόμο, στο λεωφορείο, σε μία βιβλιοθήκη, σε ένα βιβλιοπωλείο, σε ένα παρακμιακό μπαρ, σε ένα σοκάκι, δίπλα στην θάλασσα, ψηλά σε βουνό, σε ένα πάρκο, στην πίσω αυλή της γιαγιάς σου, στην γλάστρα της μαμάς σου, στο παράθυρό σου.

Με πολλή αγάπη,
Βασιλικός.