"Midnight, you heavy laden,
it's midnight
Come on and trade in
your old dreams for new
Your new dreams for old
I know where they're bought
I know where they're sold"

( Peggy Lee - Street of Dreams )

"Το υπόσχομαι."

Είχε κάτι το διαφορετικό εκείνη η υπόσχεση. Ο Winston είχε αθετήσει πολλές στην ζωή του. Αυτή η στιγμή είχε μία ιερότητα βαθιά ριζωμένη. Απομάκρυνε το βλέμμα του από τα μάτια της, γιατί ένιωθε πως διάβαζε τις σκέψεις του. Άλλο λίγο και θα πνιγόταν στον απέραντο ωκεανό των ανασφαλειών και των αμφιβολιών που είχε ο ίδιος βουτήξει τον εαυτό του μέσα. Έπαιξε νευρικά με την καλή πένα του. Εκείνη που σπάνια χρησιμοποιούσε, καθώς την φύλαγε μόνο για αξιόλογες περιστάσεις, που δεν έρχονταν σχεδόν ποτέ. Περίμενε υπομονετικά να του μιλήσει απασχολώντας τα χέρια του. Αν δεν είχε πάντα κάτι να ασχολείται, τότε το πιο πιθανό θα ήταν να πάθαινε κρίση.

"Σε πιστεύω." Του δήλωσε. "Τώρα απλά πρέπει να βρω πως θα αρχίσω."

"Από την αρχή." Της είπε το πιο προφανές.

"Ναι, σωστά." Χαμογέλασε δειλά. Η αυτοπεποίθησή της ήδη την εγκατέλειπε. "Οι γονείς μου παντρεύτηκαν όταν ήταν πολύ νέοι. Η μαμά μου ήταν 18 και ο μπαμπάς μου 20. Τίποτα το ιδιαίτερο από όσο ξέρω. Απλά δύο έφηβοι που έτυχε να γνωριστούν στο κατάλληλο μέρος-"

"Στο σχολείο;" Την διέκοψε.

"Ναι." Συνέχισε. "Ένα τυπικό νέο ζευγάρι της εποχής τους. Μία συνηθισμένη ζωή με όχι πολλά χρήματα, αλλά σίγουρα πολλές ελπίδες για το μέλλον. Όλοι έχουμε λίγες από αυτές άλλωστε..."

"Ναι..."

"Οκ, μετά.. εε μετά να..." Κόμπιασε σαν να μην ήξερε πως να βάλει τις σκέψεις της σε σειρά. Δεν ήθελε να ακούσει καν τον εαυτό της να το λέει. "Ο μπαμπάς μου ξέρεις πήγε ως εθελοντής. Ξέρεις... αν έχεις ακουστά."

Ο Winston παραξενεύτηκε με το γεγονός ότι κατάλαβε αμέσως τι εννοούσε. Ίσιωσε την πλάτη του στην καρέκλα. Το ύφους του σκοτείνιασε. Το μυαλό του έτρεχε με άπειρα χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Ένα μεγάλο μονοπάτι με κρυφές, ή όχι και τόσο, αλήθειες ανοιγόταν μπροστά του. Ακόμα δεν ήταν σίγουρος όμως που θα οδηγούσε στο τέλος.

"Εννοείς πως πήγε..." Την κοίταξε για να πάρει επιβεβαίωση, για να συνεχίσει την πρόταση. "Στο Βιετνάμ;"

"Στο Βιετνάμ. Ναι. Πήγε στο Βιετνάμ." Επανέλαβε για να το εμπεδώσει και η ίδια.

"Στον πόλεμο..." Μονολόγησε σιωπηλά.

Η Irene γέμισε ξανά το φλιτζάνι της με την τελευταία ποσότητα τσαγιού που είχε απομείνει. Το φλιτζάνι του Winston ήταν ακόμα σχεδόν γεμάτο. Εκείνη το είχε αδειάσει πρώτη. Τώρα θα έπινε και δεύτερο.

"Δύο μήνες περίπου μετά την άφιξή του στο Βιετνάμ, η μαμά μου έμαθε πως είναι έγκυος." Ήπιε άλλη μία γουλιά. "Επικοινωνούσαν με γράμματα. Έχω κρατήσει μερικά. Είχε ωραίο γραφικό χαρακτήρα. Στο πίσω μέρος έγραφε πάντα στίχους από τα αγαπημένα του τραγούδια και ζωγράφιζε λουλούδια. Σε ένα από αυτά είχε γράψει στην μαμά μου πως αν βγω κορίτσι ήθελε να με ονομάσουν Irene... γιατί είχε διαβάσει κάπου κάποτε πως στα ελληνικά σημαίνει ειρήνη."

"Το έχω διαβάσει και εγώ." Είπε ο Winston. Όταν ήταν μικρός είχε περάσει μία έντονη φάση με την αρχαία ελληνικά μυθολογία. "Η Ειρήνη ήταν κόρη του Δία και της Θέμιδας. Ήταν αδερφή της Δίκης και της Ευνομίας. Οι τρεις τους αποτελούσαν τις Ώρες. Μαζί φύλαγαν την είσοδο του Ολύμπου και επιτηρούσαν την εύνομη ζωή των ανθρώπων. Έργο τους ήταν να παρακολουθούν τα έργα των ανθρώπων και- συγγνώμη! Μιλάω πολύ για ασήμαντα πράγματα."

"Όχι." Του χαμογέλασε γλυκά. "Μην το ξαναπείς αυτό. Μου αρέσει να μου μιλάς... για το οτιδήποτε."

"Συγγνώμη για την διακοπή. Συνέχισε." Καθάρισε τον λαιμό του και μαζεύτηκε.

"Φοβάμαι πως δεν έχω πολλά να πω. Ο μπαμπάς μου δεν γύρισε ποτέ. Δεν πρόλαβε να με δει."

Η σιωπή μετά από αυτό ήταν τόσο λυτρωτική. Απλά κάθισαν και οι δύο τους αμίλητοι. Για αρκετή ώρα. Δεν θα την χαρακτήριζε κανείς από τους δύο τους άβολη. Ήταν ένα από τα πιο ασφαλή περιβάλλοντα που είχαν υπάρξει και μετά από πολύ καιρό. Ο Wisnton δεν ένιωθε την ανάγκη να γεμίσει την παύση με άκυρες πληροφορίες, ούτε να απασχολήσει τα χέρια του με ένα αντικείμενο για να αποφύγει την ανυπόφορη αμηχανία της στασιμότητας. Η Irene δεν ένιωθε επίσης υποχρεωμένη από τους κοινωνικούς κώδικες να μιλήσει λέγοντας κάποιο αστείο, αλλάζοντας θέμα, σιγοτραγουδώντας ή χαμογελώντας ψεύτικα για το κοινό. Απλά στάθηκαν εκεί, ο ένας απέναντι από τον άλλο, πότε κοιτώντας το ταβάνι και πότε το πάτωμα. Πότε την θέα από το παράθυρο και πότε στα κλεφτά ο ένας τον άλλον.

"Όπως καταλαβαίνεις το όνομά μου έχει για εμένα αξία." Δήλωσε το προφανές, όμως δεν επεκτάθηκε παραπάνω. "Εσένα γιατί σε είπαν Winston;"

"Δεν είναι ξεκάθαρο; Ένας Winston είναι γνωστός στην ιστορία και αυτός είναι ο Churchill."

"Σου έδωσαν το όνομα ενός πολιτικού; Αυτό είναι όλο;"

"Για τους γονείς μου ο Churchill δεν ήταν απλά ένας πολιτικός. Ήταν εθνικός ήρωας. Είχαν από πάντα αγάπη για την ιστορία. Ειδικά ο μπαμπάς μου που ήταν καθηγητής ιστορίας κιόλας. Η μαμά μου είχε κόλλημα με τα αριστοκρατικά ονόματα."

"Μην μου πεις πως ήθελαν να σε ονομάσουν Elizabeth." Η Irene έκανε ένα υπερβολικά κρύο αστείο για τα γούστα της, άλλα έπεσε μέσα όσο τραγικά κωμικό και αν ακουγόταν.

"Βασικά ναι..." Χαχάνισε εκείνος. "Τον μεγάλο μου αδερφό τον είπαν George. Ήλπιζαν πως το δεύτερο παιδί θα ήταν κορίτσι... τελικά δεν ήμουν."

"Θα σου πω κάτι πολύ περίεργο που είμαι σίγουρη πως κανένας άλλος δεν στο έχει ξαναπεί στην ζωή σου..." Έκανε μια παύση επειδή το γέλιο της την δυσκόλευε στο να μιλήσει. "Θα σου ταίριαζε απίστευτα το όνομα Elizabeth!"

"Μου το έχουν ξαναπεί!"

Οι δύο νέοι ξέσπασαν σε σπαρακτικά γέλια. Ο δημοσιογράφος προσπάθησε να μην φωνάζει τόσο και έβαλε το χέρι μπροστά από το στόμα του. Η τραγουδίστρια από την άλλη κόντευε να πέσει από την καρέκλα της. Χτύπαγε τα χέρια της στο τραπέζι νευρικά και έγειρε το σώμα της πάνω στο δικό του. Το γέλιο του καθενός έκανε τον άλλο να γελάει περισσότερο. Η Irene έσπρωξε ελαφρά τον ώμο του πάνω στο παραλήρημά της. Σαν να πάγωσε μόλις αισθάνθηκε την σωματική επαφή.

"Μήπως να συνεχίσουμε τώρα;" Την ρώτησε συγκεντρωμένος στα χαρτιά του.

"Ναι-" Η απάντησή της κόπηκε στην μέση και συνέχισε τα υστερικά χαχανιτά. "Εντάξει, εντάξει. Καλά είμαι. Πες μου."

"Ωραία. Ποία ήταν τα πρώτα βήματά σου στην μουσική; Πώς ξεκίνησες την καριέρα σου;" Αυτή η ερώτηση ήρθε την πιο κατάλληλη στιγμή. Η τραγουδίστρια μπορούσε να τον εμπιστευτεί και θα του απάνταγε με μεγάλη ειλικρίνεια. Όχι με μισά λόγια και γενικές αναφορές όπως στις περισσότερες συνεντεύξεις.

"Ενδιαφέρον." Ομολόγησε. "Μεγάλωσα στο Kentucky, στο Lexington συγκεκριμένα. Τίποτα το ιδιαίτερο με την ζωή εκεί. Όπως είπα και πριν η θεία μου με μάθαινε πιάνο και συχνά μου τραγουδούσε. Τραγουδούσαμε και μαζί. Ήταν όμορφα. Δεν είχα πολλές επιλογές τότε βέβαια."

"Τραγούδαγες μήπως σε σχολικές γιορτές;"

"Ναι, ακριβώς. Σχολικές γιορτές, πανηγύρια-"

"Πανηγύρια;"

"Μικρές τοπικές γιορτές συνήθως. Το ρεπερτόριο σε αυτές τις εκδηλώσεις ήταν πολύ μακριά από τα γούστα μου τότε. Όμως τώρα που μεγάλωσα λίγο και δεν είμαι πλέον μία γκρινιάρα έφηβη, που νομίζει πως η μουσική που ακούς είναι στοιχείο της προσωπικότητάς σου, καταλαβαίνω καλύτερα και με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση αυτά τα κομμάτια."

"Θυμάσαι κάποιο από αυτά;"

"Δεν θα μπορούσα να ξεχάσω το She was bred in old Kentucky. Το τραγουδούσα αρκετά συχνά. Μόνη μου, με την χορωδία, με την θεία μου. Καμία φορά σιγοψιθυρίζω τους στίχους όταν πανικοβάλλομαι. Το κάνω και με άλλα τραγούδια."

"Πού αλλού τραγούδαγες;" Ο Winston κρεμόταν από τα χείλη της. Ήθελε να μάθει όσα περισσότερα μπορούσε.

"Μία φορά είχα πάει σε έναν διαγωνισμό. Δεν το είχα πει σε κανέναν, ούτε καν στην θεία μου. Αυτό ήταν το σημείο καμπής." Τόνισε την τελευταία φράση. "Δεν κέρδισα κανένα βραβείο, αλλά παράλληλα τα κέρδισα όλα. Όνειρα που τρόμαζα μέχρι και εγώ η ίδια να παραδεχτώ στον εαυτό μου."

"Δηλαδή;" Δυσκολεύτηκε να φανταστεί τι ευκαιρία της παρουσιάστηκε.

"Στο κοινό τύχαινε να είναι ένας κυνηγός ταλέντων που συνεργαζόταν με μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες εκείνη την περίοδο. Μου μίλησε μετά την παράσταση και μου είπε κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ... Είπε πως είχα φωνή αγγέλου μα κρύα καρδιά, γιατί σκότωνα απαλά το κοινό με το τραγούδι μου. Σαν Σειρήνα στον ωκεανό που αποπλανεί με την μελωδία της τα θύματά της."

"Πόσο χρονών ήσουν τότε;" Ο Winston εντυπωσιάστηκε με όσα είχε ακούσει. Του φαίνονταν υπερβολικά και ας αντιλαμβανόταν το ταλέντο της νεαρής κοπέλας μπροστά του.

"17." Η Irene αναγνώρισε το βλέμμα του. Το είχε δει και σε άλλα πρόσωπα. Μόνο που τα άλλα πρόσωπα συνήθως έκρυβαν κατάκριση εκτός από αμφιβολία και περιέργεια. "Δύο προτάσεις από έναν άγνωστο ήταν αρκετές για να φουσκώσει το μυαλό μου. Όχι με αέρα, αλλά με όνειρα. Παράτησα το σχολείο και έφυγα μόνη μου στην Νέα Υόρκη."

"Τι..." Ψέλλισε μην μπορώντας να το πιστέψει. "Μα τι είπαν οι δικοί σου;"

"Ξαφνιάστηκαν σίγουρα. Είπα στην θεία μου πως θα έφευγα μία μέρα πριν το ταξίδι. Μου είχε θυμώσει, αλλά με τον καιρό ομολόγησε πως ήταν η πιο σοφή μου επιλογή."

"Και η μητέρα σου;" Του ήταν αδύνατον να μην προσέξει πως δεν είχε μιλήσει ιδιαίτερα για αυτήν τόση ώρα.

"Ξεπέρασε το σοκ με τον καιρό. Δεν της ήταν και τόσο δύσκολο. Είναι καλά. Έχει σύζυγο και παιδιά. Έχει την οικογένειά της... Είναι εντάξει. Είναι καλά. Είναι όλοι τους καλά." Ζορίστηκε να δώσει την τελευταία απάντηση.

"Άρα έχεις αδέρφια;"

"Ναι. Τρία ετεροθαλή. Είναι καλά παιδιά. Μιλάμε που και που. Είναι όλοι χαρούμενοι. Όλοι καλά."

"Τους επισκέπτεσαι καθόλου;" Αυτό το καθόλου είχε βαρύτητα στα αυτιά της. Βλέποντάς την να δυσκολεύεται να απαντήσει σε αντίθεση με πριν πήγε να πάρει πίσω αυτό που ρώτησε. "Συγγνώμη. Ίσως σε ρωτάω υπερβολικά προσωπικές ερ-"

"Καθόλου. Μιλάμε μόνο στο τηλέφωνο στις γιορτές. Βάζω άλλους να στέλνουν κάρτες τα Χριστούγεννα. Δεν γύρισα ξανά στο Kentucky. Έφυγα στα 17 μου και τώρα είμαι 26."

Σήκωσε το φλιτζάνι στον αέρα και ήπιε μονορούφι όσο τσάι είχε απομείνει. Το άδειασε τελείως. Ο δημοσιογράφος είχε πιεί ελάχιστο. Έβγαλε έναν ήχο ευχαρίστησης και τέντωσε το σώμα της για να ξεπιαστεί. Αυτός δίπλα της δεν ήξερε τι να κάνει. Κοίταζε άσκοπα τις σημειώσεις του. Μετά έσφιξε την πένα στην παλάμη του. Όλα είχαν βγει εκτός από τον έλεγχό του. Είχε αποπροσανατολιστεί. Αυτή η περιπλοκότητα τον χτύπαγε κατευθείαν στα μηνίγγια. Το τσάι του είχε κρυώσει εδώ και ώρα. Σκέφτηκε πως η συνέντευξη δεν ήταν καν στα μισά της. Δεν γνώριζε καν τι υποτίθεται πως θα κράταγε τελικά από όλα αυτά που του είχε είπε. Όσο σκεφτόταν όλα αυτά και το κουβάρι στο κεφάλι του μπερδευόταν ακόμα περισσότερο, η πόρτα του δωματίου χτύπησε.

"Room service!" Ακούστηκε μία γυναικεία ψιλή φωνή από έξω. Η Irene έτρεξε να ανοίξει και έκανε χώρο να περάσει η νεαρή υπάλληλος με το καρότσι. "Δεσποινίς Emerson, έτοιμο το δείπνο που ζητήσατε."

"Σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Συγγνώμη αν σας ταλαιπώρησα με τις απαιτήσεις μου. Χίλια ευχαριστώ και πάλι για την τρομερή εξυπηρέτηση!"

"Καμία ταλαιπωρία!" Πετάχτηκε η κοπέλα. "Ο σεφ του ξενοδοχείου μας είναι πάντα πρόθυμος να εξυπηρετεί επισκέπτες σαν και εσάς!"

"Παρακαλώ θα ήταν μεγάλη χαρά αν θα μπορούσατε να μεταφέρετε τις ευχαριστίες μου στο σεφ και φυσικά σε όλοι την ομάδα του." Ο Winston καθόταν σε μία γωνία μην καταλαβαίνοντας και πολλά.

"Βεβαίως! Θέλετε μήπως να σας σερβίρω;" Προσφέρθηκε πρόθυμα.

"Όχι, νομίζω θα τα καταφέρουμε. Είμαστε μεγάλα παιδιά άλλωστε." Γέλασε και κοίταξε προς την κατεύθυνση του. Η νεαρή υπάλληλος κοίταξε και αυτήν τον Winston κάπως απορημένη. Σαν να μην της ταίριαζαν αυτοί οι δύο άνθρωποι στον ίδιο χώρο και χρόνο.

"Όπως επιθυμείτε." Άφησέ το καρότσι σε μία γωνία και γύρισε για να φύγει όμως σταμάτησε κάπως αγχωμένη μπροστά από την πόρτα. "Δεσποινίς Emerson... συγγνώμη που πήρα το θάρρος... ξέρω ότι είναι ενοχλητική συμπεριφορά και πως ίσως να είστε τρομερά απασχολημένη αυτή την στιγμή, αλλά αναρωτιόμουν μήπως θα- θα μπορούσατε-"

"Ναι, μην το συζητάς!" Την πρόλαβε. Γύρισε στο τραπέζι και άνοιξε το χέρι της προς την πλευρά του Winston. Εκείνος άργησε μερικά (πολλά) δευτερόλεπτα να καταλάβει τι ήθελε. Μόλις πήρε χαμπάρι τι γινόταν της έδωσε την καλή πένα του, που κρατούσε στα χέρια και έπαιζε τόση ώρα. "Πού θες να υπογράψω;"

"Ωω! Εδώ αν μπορείτε!" Με άτσαλες κινήσεις έψαξε νευρικά στις τσέπες της και έβγαλε μία φωτογραφία του εξωφύλλου του καινούριου άλμπουμ της. Την ξετύλιξε και της την έδωσε. "Στην Mary, Emma, Amelia, Sophia και Isabella. Εγώ είμαι η τελευταία! Απλά οι φίλες μου θα με σκοτώσουν αν μάθουν πως δεν τις ανέφερα!"

"Ω τι υπέροχα ονόματα." Σχολίασε χαμογελαστή όσο υπέγραφε. "Ελπίζω να μπορέσετε να έρθετε στην συναυλία."

"Έχουμε κλείσει από τότε που μάθαμε πως θα έρθετε!" Ο ενθουσιασμός της κοπέλας ήταν φανερός. "Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Συγγνώμη για την ενόχληση. Χίλια ευχαριστώ! Ευχαριστώ και συγγνώμη. Ευχαριστώ! Ευχαριστώ τόσο μα τόσο πολύ. Καλή συνέχεια και καλή όρεξη!"

Η υπάλληλος του ξενοδοχείου είπε με μία ανάσα όλα τα παραπάνω με λίγα ακόμα ευχαριστώ όσο έφευγε από το δωμάτιο. Η Irene χαλάρωσε τους ώμους της και ανακάτεψε τα μαλλιά της. Είχαν στεγνώσει εντελώς. Δίχως να μιλήσει καθόλου στον Winston άρχισε να κάνει στην άκρη τα πράγματα που υπήρχαν απλωμένα στην τραπεζαρία. Ύστερα, μετέφερε το καροτσάκι κοντά τους και έβαλε στην θέση τους τα σερβίτσια. Ο δημοσιογράφος για ακόμα μία φορά δυσκολευόταν να καταλάβει τι συνέβαινε μέχρι που του έβαλε μπροστά του ένα μία γυαλιστερή ασημένια καμπάνα. Νόμιζε πως μόνο στον κινηματογράφο υπήρχαν αυτά τα πράγματα.

"Θα φάμε;" Την ρώτησε, καθώς εκείνη έφερνε μπροστά τους δύο παγωμένες coca cola.

"Όχι, θα παίξουμε σκάκι." Γέλασε μόνη της με το κρύο αστείο της. "Ζήτησα από τον σεφ να φτιάξει μία ειδική συνταγή. Κανονικά δεν υπήρχε στο μενού του ξενοδοχείου, αλλά η γοητεία της διασημότητας μπορεί να κάνει τα πάντα. Τα πάντα!"

"Τι ζήτησες να φτιάξουν;" Η αγωνία του ήταν μεγάλη. Είχε περιέργεια να δει τι περίεργο είχε σκεφτεί το μυαλό αυτής της γυναίκας.

"Ωραία." Έπιασε με το ένα χέρι την λαβή της μίας καμπάνας και με το άλλο την άλλη. "Λοιπόν είσαι έτοιμος για αυτό που θα αντικρίσεις;"

"Εξαρτάται..." Του ξέφυγε ένα χαμόγελο με την υπερβολή της κατάστασης.

"Ετοιμάσου. 1, 2... 3!" Σήκωσε τις καμπάνες ταυτόχρονα και τότε πλέον ο Winston άρχισε να γελάει κανονικά.

"Burgers!" Ξεφώνησε μόλις είδε τα δύο σχετικά μικρά ψωμάκια και τις πατάτες στο πλάι. "Ζήτησες από τον Άγγλο σεφ του Savoy να σου φτιάξει burgers με πατάτες;"

"Μου έλειψαν." Δικαιολογήθηκε τσιμπώντας μία τηγανιτή πατάτα. "Δεν βρίσκω πουθενά της προκοπής. Ελπίζω να μην με απογοητεύσουν."

"Και εγώ ελπίζω να μην απογοητευτείς..."