Η βροχή σταμάτησε τρεις μέρες αργότερα. Και η κακοκαιρία δεν ήταν αρκετή για να δώσει ζωή στις ψυχές που η καταστροφή χτύπησε θανατηφόρα λίγες μέρες νωρίτερα. Οπότε βγήκε ο ήλιος, ψιθυρίζοντας πως η μέρα είναι καλύτερη από την νύχτα. Τουλάχιστον για τις ψυχές που ήταν διατεθημένες να ανοίξουν τα μάτια τους.

Αλλά όταν το φως αποφάσισε να επιστρέψει και να φωτίσει τους επιζόντες, ο Ingvar είχε ήδη αποφασίσει να φύγει. Το δωμάτιό του, αυτό που είχε ζήσει τόσα χρόνια ήταν επίσης το δωμάτιο που είχε κλέψει την τελευταία ανάσα τής Ester.

Ήταν ένας αφιλόξενος και παγωμένος χώρος που έκρυβε περισσότερες αναμνήσεις από όσες θυμόταν. Ναι, ήταν ένα μικρό δωμάτιο, αρκετό να φυλάει τα βιβλία που είχε από την Anna του και τα ρούχα του αλλά το δωμάτιο ήταν επίσης ένα που δεν ήθελε να ξανα-αντικρίσει. Πλέον ήταν άσχημο, οι τοίχοι πιο στενοί από ότι θυμόταν και το χρώμα πιο άσπρο. Το αίμα είχε καθαρίσει από τους τείχους αλλά ο Ingvar δεν θα κοιμόταν ποτέ ξανά εκεί. Το κόκκινο ίσως να ήταν μια υπενθύμιση πως ο θάνατος κρυβόταν σε κάθε γωνιά που τολμούσε να φέρει κάποιον που αγαπούσε. Το χρώμα όμως δεν υπήρχε πια. Αλλά στον Ingvar κανείς δεν μπορούσε να πει να το ξεχάσει.

Ήταν ένα παιδί που μεγάλωσε και δεν είχε πια κανέναν να μεγαλώσει μαζί. Είχε φτάσει σε μια κορυφή και κανένας δεν ήταν εκεί να τον δει να φτάνει στην επόμενη.

Το δωμάτιό του κοίταξε τελευταία φορά, τον αέρα παρατηρούσε λες και θλιβόταν που τον άφηνε πίσω...

Μόνο τότε συνειδητοποίησε ότι το δωμάτιο έπαψε να είναι κρύο. Λες και μια ξαφνική ζέστη ήρθε για να φωλιάσει στην συντροφιά του. Τα χέρια του την άρπαξαν με την ελπίδα να μην τον άφηναν ξανά. Όμως τα χέρια δεν είναι αλυσίδες και έμεινε να αναπνέει την ζέστη μέχρι την στιγμή που ήξερε πως έπρεπε να φύγει, να την αφήσει και να μην κοιτάξει ποτέ ξανά πίσω.

Και πράγματι, δεν γύρισε ποτέ ξανά πίσω.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η ιστορία συνεχίζεται στο βιβλίο Phantoms of Midnight σαν συνοδευτικό βιβλίο και όχι απαραίτητα ως συνέχεια τού A Reunion Of Ghosts