Göğe yükseliyor acılarım. Gök griye boyanıyor birden; acının rengi kırmızı değil griymiş, onu anlıyorum.

Bulutlar acıyla doluyor.

Gök gürlüyor. Bulutların hıçkırıklarıyla kulaklarım kanıyor. Ah... Neler kanmadım ki, nelerle aldatılmadım ki? Öğrendim işte, kanmıyorum artık hiçbir şeye.

Bulutlar acımı yeryüzüne bağışlıyor. Acı hüzne bürünüyor.

Hüzünden düşen bin parça! Acılarımın haykırışlarına kulak ver insan!
Bak! Onlar sadece benim acılarım değil, iyi bak, onlar senin de acıların. Acılarıma iyi bak insan!

Yağmur kesiliyor hayallerimin kesilişi gibi. Sokaklar ıslanıyor, insanlar düşüyor hayallerimin suya düşmesi gibi.

Hüzne bürünen acılarım beni üşütüyor, üşüyorum. Sonra bir hareketlilik oluyor, yüzüm turuncu bir ışıkla aydınlanıyor.

Bir şey yanıyor, tanıyorum o şeyi. Umutlarım yanıyor! Ah o mor kavanozda biriktirdiğim umutlarım yanıyor insan!

Alevler büyüyor benim büyüdüğüm gibi. Umutlarımın arkadaşı da katılıyor bu hengameye. Kesilip suya düşen hayallerim de yanıyor. Kesilen hayallerim birleşmesin, bir daha asla yeşermesin diye yakıyorlar kırık hayallerimi.

Ah acımasız insan! Görmüyor musun?

Bir kıvılcım sıçrıyor saçlarıma, o kısa saçlarıma. Saçlarım yanıyor insan!
Yanıyorum, engellemeye gücüm yok.
Kararıyorum kararınca.

Ben, A.

Küle dönüyorum fakat geri dönmüyorum. Gittiğim yerde kalıyorum hep fakat geç kalıyorum.

Yaşama, umuda, sevince, hüzne, acıya... Geç kalıyorum insan!

Geç kalıyoruz!

Ben, A.

Ruhu ruhuma,
Kirpikleri kirpiklerime.

07.12.16
17.14

•

Özledim. Hem de çok özledim. Dayanamadım ve geri döndüm.
Bilirsiniz, sonları sevmem.