Timsah gözyaşlarını süsleyen ağlama sesleri midemi bulandırıyor. İnsanların yapmacık suratlara tükürmek istiyorum. Nefretim çocukluğum gibi büyüyor ve ben güçlü hissediyorum.

Usul usul yükselen güneşin yakıcı aydınlığını ciğerlerime dolduruyorum. Ucu yanık bir şiir gibi hissediyorum ilk defa fakat biliyorum, bu son olmayacak. Göğe yükselen karanlığa el sallıyorum, kurumuş ve eprimiş dudaklarıma dokundurduğum efsunlu melodiyi dinliyorum.

Karanlık soğutuyor dünyayı, ürpermemek mümkün değil.

Bekliyorum, bekliyorum, bekliyorum. Yüreğime atılan toprakta yetiştirdiğim begonyaların solmasını bekliyorum, soluyor begonyalar. Hiçliğin koynuna yerleşiyorum. Üşümek bana iyi gelecek, biliyorum.

Nihayet o an geliyor. Ruhumun kuytularına ektiğim acılar usulca filizlenirken gülümsüyorum. Huzurun ucuna tutunuyorum son anda, mutluyum.

Gideceğimi, bir daha geri dönmeden gideceğimi düşününce gülümsemem genişliyor. Bu sefer ben kazanacağım.

Ağlama sesleri şiddetlenirken ruhuma son bir nefes çekiyorum.

Ben, A.

Gidiyorum. Son kez gidiyorum ve bir daha da geri dönmüyorum.

Ben, A.

Bu sefer acımıyorum. Bu sefer ben kazanıyorum.

Ben, A.

Nefesim kesiliyor. Ruhuma çektiğim son nefeste boğuluyorum.

•

sonun sonu.
24.01.17/18.23