Ağıtlar yakıyorum. Ayağım takılıyor pürüzden nefeslere, ağıtlarımla beraber yanıyorum. Bilmem kaçıncı kez küle dönüyorum. Gözyaşları tek umudum, sönmem lazım. Bulutları üzüyorum ve sönüyorum.

Yeniden insan olmak istemiyorum. Koyu yeşilden bir saksıda begonya olmak istiyorum. Beni çok seven biri olsun, cam pervazını süslemek istiyorum kırmızıya çalan çiçeklerimle.

Ertesi sabah bir saksıda begonya olarak uyanıyorum. Beni çok seven biri var, cam pervazını süslüyorum kırmızıya çalan çiçeklerimle.

Sonra uyanıyorum, yanıklar içindeyim. Beyaz tenim kararıyor, ruhum gibi karaya dönüyorum. Ben iyi bir insan değilim. Begonya olmayı hiç hak etmiyorum.

Begonyalar soluyor, ağlıyorum. Defterimin bitmesine az kalıyor, mürekkebim kuruyor.

Ben, A.

Ruhuma atılan toprakta begonyalar yetiştiriyorum.

06.01.17
21.29