Anne loopt met Luke en Jennifer naar de bushalte. De busoverval zit nog vers in haar geheugen. Helaas gaat het leven gewoon verder. Anne heeft helemaal geen zin in de bus. In elke hoek van de straat schuilt groot gevaar. De overvallers kunnen overal zitten. Ze kunnen vanuit de struiken tevoorschijn komen. Anne is sowieso blij dat Luke en Jennifer bij haar zijn. Ook zij zijn bang voor het gevaar. Luke loopt als stoere jongen voorop. Anne en Jennifer lopen vlak achter hem. "Luke, kijk uit!" roept Jennifer keihard. Het is al te laat. Luke wordt neergeknuppeld met een hockeystick. Bewusteloos blijft hij op de stoep liggen. Anne wordt van achteren gegrepen door iemand. Ze kan niet zo gauw zien wie het is. In doodsnood roept Anne om hulp. Niemand geeft een reactie. Anne voelt een vreselijke pijn in haar bovenarm. Blijkbaar krijgt ze een verdovende injectie. Dan wordt alles zwart.

Anne wordt uit haar nachtmerrie gehaald door de wekker. Nu is ze dat ding dankbaar. Ze weet zeker dat ze nog leeft. De busoverval heeft veel impact gemaakt. Toch gaat het leven gewoon door. Langzaam kleedt Anne zich aan. Ze heeft helemaal geen zin in school.
Maar school betekent wel dat ze die knappe Salem weer ziet. Hij zal ook wel van de aanslag op de schoolbus gehoord hebben. Met tegenzin gaat Anne naar beneden. Luke zit met zijn smartglasses voor zijn ogen op een ontbijtreep te kauwen. "Waar is Jennifer?" vraagt Anne. "Ze is nog van slag van gisteren", zegt Ray, "daarom blijft ze vandaag ook thuis. Ik breng jullie voortaan zelf naar school." Anne gaat naar de keuken om ook een ontbijtreep te pakken. "Waarom?" vraagt Luke met volle mond. "Kijk, jij loopt ook gevaar nu Anne gezocht wordt door mensen met kwade bedoelingen", legt Ray uit, " het is veiliger om jullie met de auto te brengen. Hoe laat zijn jullie vandaag uit?" "Drie uur", zegt Luke. Hij kijkt op de digitale klok die aan de muur hangt. Een klok met wijzers zie je nauwelijks meer. "We moeten gaan!" roept hij. Anne pakt haar tas. Ray trekt zijn jas aan en loopt naar buiten. Zijn zoon en zijn zus stappen in. De auto van Ray rijdt ook zelf, naar gaat minder snel dan de bus. Ray heeft zijn handen vrij. Hij beweegt mee op het ritme van de muziek. Marty zit tussen Anne en Luke in op de achterbank. Hij gaat vrolijk mee in het gedrag van zijn vader en zingt keihard mee. Twintig minuten later stopt de auto voor de school. Ze zijm niet de enige. Meerdere ouders brengen hun kinderen liever zelf na de aanslag. Anne kijkt op de klok. Drie minuten te laat zijn ze. Luke en Anne rennen de school in. Ze worden tegengehouden door de conciërge. "Too late", zegt de strenge man die niks beters te doen heeft. Hij dirigeert de twee leerlingen naar de absentiemelder. Luke probeert er nog onderuit te komen. "My father was te laat", zegt hij, "give him de schuld." Anne weet wel dat ze niet goed op de tijd hebben gelet. "Too late is too late", zegt de vrouw achter de balie. "I meld it by your mentor. Go to the les now." De gangen zijn leeg. Iedereen is al naar de les. Snel loggen Luke en Anne in bij Taal. Het liefst wil Anne Salem zien.

Voor Anne het weet is het pauze. Het eerste wat ze gaat doen is Salem zoeken. Luke staat met een paar vrienden te praten en merkt dus niet dat Anne weggaat. Anne gaat naar Dee rustige plekken om hem te zoeken. Ze weet dat Salem niet van drukte houdt. Uiteindelijk vindt ze hem in de kantine. Het valt Anne op dat Salem altijd alleen is. Er is verder niemand bij hem. Salem zet zijn smartglasses af. "Anne, how stupid dat you was the aanleiding van the busaanslag." Veel meer komt er niet uit zijn mond. Anne gaat naast hem op de bank zitten. "Waarom was je er gisteren niet?" vraagt Anne. "I moest new implantaten laten zetten", zegt Salem. "Hoe bevalt het?" "Good." Anne wordt best wel nieuwsgierig naar Salems privéleven. Hij vertelt niks over zijn leven buiten school. "Wie zijn je ouders?" vraagt Anne. "My mother heet Katrina", zegt Salem, "and my father heet John." "Dat is toevallig", zegt Anne, "de ex-vrouw van mijn broer heet ook zo." Anne denkt dat die Katrina best wel eens de ex van Ray kan zijn. Maar hoe komt ze dan aan Salem? "I am geadopteerd by John. Katrina is my stiefmoeder." Anne vindt dat ze wel genoeg heeft gehoord over Salems adoptieouders. Ze wil niet in de war raken. Voordat Anne van onderwerp kan veranderen, gaat de bel. Ze spreekt met Salem af dat ze elkaar in de grote pauze weer in de kantine zien. De lesuren duren langer nu Anne zo naar de pauze verlangt. Het zijn de enige momenten waarop ze Salem zien. Ze is er niet aan toe gekomen om met hem te bellen. De intercom gaat af. Een leraar meldt dat slachtoffers terechtkunnen bij een psycholoog voor hulp. Zo'n aanslag doet natuurlijk wat met je. Nu heeft Anne er geen behoefte aan. Ze wil alleen maar naar Salem. De jongen die kleur in haar leven brengt. Hij is net als Anne vriendloos. Annes hoofd is niet bij de les. Ze schrikt op als de lerares van Sociaal haar een vraag stelt. "Who bedacht the elderywet?" vraagt ze aan Anne. "Salem", zegt Anne slaperig. De klas begint te lachen en te wijzen naar Anne. " Anne is in love!" roept de hele klas, op Luke na. De lerares probeert de klas nog te sussen, maar dat lukt niet. Anne voelt de tranen prikken achter haar ogen. Iedereen zet haar voor schut. Verdrietig loopt ze de klas uit. Ze zakt tegen de muur in elkaar. Blijkbaar is het tussen de mensen zo erg geworden dat ze er een schoolvak van gemaakt hebben om normaal met elkaar om te gaan. De deur naast haar gaat open. Luke staat in de deuropening. "Are you fine!" vraagt hij. Anne knikt. "Ik zorg ervoor dat het niet meer gebeurd", zegt Luke dit keer in volledig Nederlands. Samen met hem gaat Anne de les in.