Anne kan niet slapen. Ze blijft piekeren over dat anonieme bericht. Wie is die persoon en wat wil hij van haar? Misschien heeft Salem gelijk. Misschien is het alleen maar een dreigement. Wat zeker is, is dat de onbekende alles van haar weet. Hij weet waar ze woont. Anne kan er niet van slapen. Ze is bang dat de onbekende elk moment opduikt. Dat zal wel niet. Het huis is goed afgesloten. Een inbreker komt niet door de alarmsystemen. Anne kijkt op haar wekker. Het is twee uur 's nachts. Dat betekent dat ze al vier uur probeert om in slaap te komen. Anne besluit om beneden een slaappilletje te pakken. Als je een keer niet kan slapen kun je zo'n pil nemen. Er zit een kleine hoeveelheid aan slaapverwekkende middelen in. Genoeg om je voor vier uur te laten slapen. Anne is toch een beetje bang om naar beneden te gaan. Misschien staat de onbekende wel in haar huis. "Kom op Anne," zegt ze tegen zichzelf. "Alleen kleuters zijn hier bang voor. Er komt niemand zomaar ons huis binnen. Smartglasses hebben een zaklampfunctie. Die zet Anne aan. De kamer wordt in haar zicht verlicht. Voorzichtig gaat Anne naar beneden. Ze wil de anderen niet wakker maken. Anne schrikt als ze ziet dat de deur van Marty's slaapkamer wijd openstaat. Ze denkt weer aan de onbekende. Misschien heeft hij Marty ontvoerd! Anne denkt eraan om Ray wakker te maken. Meteen gaat ze naar zijn slaapkamer. "Ray, wordt wakker! Marty is ontvoerd!" Anne heeft haar smartglasses nog op. Ray is binnen één seconde wakker. "Het is twee uur. Waarom maak je me midden in de nacht wakker omdat Marty is ontvoerd?" Anne wordt pissig. Ze sleurt haar broer uit bed. Ray loopt half slapend achter zijn drieëndertig jaar jongere zus aan. Anne stopt bij de open slaapkamerdeur. Marty ligt inderdaad niet in zijn bed.  "Kijk dan! Dat Marty niet in zijn bed ligt, is toch raar?" Ray doet het licht in de slaapkamer aan. Er is geen spoor van Marty te bekennen. "Je weet dat Marty oorimplantaten heeft hè," zegt Ray.  "Via die dingen kan ik hem ook bellen." Ray zet zijn smartglasses op en belt zijn zoontje op. "Marty, Marty, hoor je me? Kom nu naar boven." Rays oproep wordt volledig genegeerd. Er komt geen antwoord. "Ik maak me nu echt wel zorgen," zegt Ray. Plotseling staan Luke en Jennifer achter hen. "We woke up because of jullie geschreeuw," zegt Jennifer. "Marty is ontvoerd." Luke barst in lachen uit. "Dat zal toch wel niet. Een kidnapper ontvoert geen kinderen uit slaapkamers." Het feit dat Marty Rays oproep niet beantwoordde, brengt de familie tot zorgen. Met z'n vieren sluipen ze naar beneden. Het licht in de gang staat uit. Dat gebeurt automatisch als er langer dan een kwartier niemand in de kamer is. "Het lijkt me stug dat Marty beneden is," zegt Anne. "Ach, Marty is een slim ventje," zegt Ray. "Hij weet hoe alle apparaten in huis werken." Voorzichtig doet Jennifer de deur open. "Brother, make a sound, please." Er komt geen antwoord.

"Hands up," klinkt het door de kamer. Het is stikdonker en niemand kan iets zien. Anne is bang dat de onbekende hen te pakken heeft. "Dat is not funny at all," zegt Luke. Hij gelooft niet dat er echt een misdrijf wordt gepleegd. Ineens begint er iemand met lasers te schieten. Anne knijpt haar ogen dicht. Ze wil niet door de onbekende gepakt worden. Niet nu ze zich zoveel zorgen maakt om haar kleine neefje. Dan gaat het licht aan. "I will get you," hoort Anne. Ze duikt bang in elkaar. Als ze haar ogen opendoet, ziet ze een klein jongetje staat. Hij draagt een donkerblauwe onesie en een riem met neppatronen. In zijn hand heeft hij een lasergun. Het is niemand minder dan Marty. Anne knuffelt haar kleine neefje. "Marty, we waren zo ongerust over je!" Ze plet haar neefje bijna. "Ik was even bang dat de onbekende ons te pakken heeft gekregen." "Welke onbekende?" vraagt Ray. Anne geeft geen antwoord. Ray loopt naar haar toe. "Vertel me er alles over." Hij stuurt zijn kinderen naar bed. Anne blijft beneden met Ray. Ze gaat op de bank zitten. "Wat is er gebeurd?" vraagt Ray. "Nou, gisterochtend zat ik in de bus naar school. Toen ik op mijn smartglasses ging, ontving ik een bericht. Er stond niet wie het heeft verzonden. Die onbekende heeft gezegd dat hij weet waar ik woon en dat hij me wil ontvoeren. Ik lig er al de hele nacht van wakker." Ray luistert aandachtig naar Anne. "Ok, dat ik erg vreemd. Misschien dat we de afzender nog kunnen traceren, maar dat wordt erg lastig aangezien het bericht anoniem is." Anne is teleurgesteld. "We moeten dit aangeven," zegt ze. "Ik hoop dat de politie er wat aan kan doen, maar het gaat ook voor hen lastig worden." "Ik voel me niet meer veilig," zegt Anne half huilend. Ray probeert haar te troosten. "Laten we afspreken dat je voorlopig nooit alleen ergens heen gaat. Er gaat altijd iemand met je mee." Daar wordt Anne opgelucht van. Ray pakt een slaappil uit de keukenla. Anne werkt hem weg met wat water. Dan gaan ze samen naar boven. Door de slaappil valt Anne alsa een blok in slaap.

De volgende dag lopen Luke en Jennifer naast Anne naar de bus. "Wat als ik mijn haar zwart verf?" stelt Anne voor. Haar neef en nicht lijken niet enthousiast. "You will look like a gothic," zegt Luke. Jennifer kijkt hem boos aan. Ze is fel tegen het sorteren van mensen. "No no, ik have niks tegen gothics," zegt Luke. Toch vindt Jennifer het echt een beledigende opmerking van haar broer. Elke minuut kijkt Anne achterom om te kijken of niemand ze is gevolgd. Dat is haar grootste angst. "You have to take wat zelfverdedigingslessons," zegt Jennifer. "Dan sla je de criminal in no-time knock-out." Anne vindt het een goed voorstel. Als haar bescherming wordt uitgeschakeld, kan ze altijd wat karatetrappen geven. Ze doet haar handen in haar kontzakken. Ineens voelt ze iets raars. Het lijkt op een heel klein apparaatje. "That is a zender," zegt Luke. "Ray can see where je bent. It's for de veiligheid." Anne begrijpt Ray, maar vindt wel dat hij haar privacy afpakt. Bij de bushalte moeten ze nog even wachten. Na twee minuten stappen Anne, Luke en Jennifer de bus in. Op naar een nieuwe schooldag.