Anne begint aan haar tweede schooldag. Eigenlijk wil ze thuisles. Net als de kinderen van Kyle. Maar toch moet Anne onder de mensen komen. Als ze dat niet doet, gaat ze het moeilijk krijgen in 2050. De wekker van Anne gaat om acht uur terwijl de school om negen uur begint. Dat vond ze best, want vroeger moest ze om zes uur al op. Anne trekt weer kleren van Luke aan. In 2050 wordt er geen onderscheid gemaakt in jongens- en meisjeskleding. Vanmiddag ga ik maar eens kleren bestellen, denkt Anne. De meisjes in haar klas dragen hele andere kleren. Niet dat Anne op hen wil lijken, maar ze wilde er toch wel hip bij lopen. Anne doet een gestreepte trui aan en een veel te grote spijkerbroek. Haar blonde haar doet ze in een knotje. De pet zet ze maar niet op. Anne vindt die niet bij de trui passen. Ze gaat naar beneden. Jennifer en Luke zitten een ontbijtreep te eten. Anne pakt er ook één en gaat bij hen zitten. "Ik ben zo nervous for my test," zegt Jennifer. "It komt OK,' zegt Luke. Anne gaat haar tas inpakken. Er gaat alleen een workpad, smartglasses en wat drinken voor tussendoor in. Een lunch krijgt ze op school. Anne is blij dat ze geen oud brood meer hoeft te eten in de pauze. Jennifer kijkt op de klok. "It's tijd to go," zegt Jennifer. Zij, Luke en Anne pakken hun tassen en gaan naar de bushalte. Ze zijn nog op tijd voor de bus. Anne gaat met haar neef en nicht voorin de bus zitten. Ze zet meteen muziek op. "Can I hier zitten?" Anne kijkt op. Een onbekende jongen staat voor haar neus. Hij glimlacht vriendelijk. "Eh, yes," antwoordt Anne verlegen. De jongen is ongelooflijk knap. Zijn blonde haar staat recht overeind door de gel die hij in heeft. Anne kan de hele busrit nergens anders meer aan denken.

De bus doet er een kwartier over om op school te komen. Zodra de bus is gestopt, stapt iedereen uit. Anne is benieuwd in welke klas de jongen zit. Helaas verliest ze hem uit het oog tussen al die scholieren. Anne gaat met Luke mee naar binnen. De jongens is nergens te bekennen. Ze hebben nog een kwartier voor de les begint. "Hoe is de future?" roept een meisje. Iedereen weet Anne 33 jaar in een vrieskist heeft gelegen. Ze wordt er stil van. "Dat girl heet Ashley," zegt Luke, "She is a bitch." Dat heeft Anne wel door. Het meisje dat Ashley heet, staat met haar vriendinnen over iedereen te roddelen. De hele aula kijkt naar haar. Anne voelt zich ineens weer een buitenbeentje. Iedereen kijkt naar haar alsof ze van een planeet ver buiten het zonnestelsel komt. Anne wordt verdrietig als ze iedereen met vriendinnen ziet. Haar eigen vriendinnen zijn ook al oud. Hun kinderen zullen wel net zo oud zijn als Anne nu is. Die vreselijke piep klinkt weer door de aula. Tijd om naar de les te gaan. Anne ziet op haar rooster dat ze Technologie heeft. Als ze het lokaal binnenstapt, is ze teleurgesteld. De muren zijn overduidelijk wit en het staat vol met gekke apparaten. Anne vindt het lijken op zo'n ziekenhuiskamer waar ze zo vaak im heeft gelegen. Ze wordt stil bij de gedachte. Haar ziekte heeft haar naar 2050 gebracht. Het saaie lokaal stroomt vol met leerlingen. Anne gaat bij een groepje meiden zitten. Die negeren haar volledig. "Hello," zegt Anne zacht. Ze probeert contact te maken, maar het meidengroepje doet alsof Anne onzichtbaar is. Ineens komt er een leraar binnen. "Good morgen klas," zegt de leraar die Ps. Duncan heet. Alle leerlingen pakken hun workpad. "Is everybody klaar voor de test?" vraag Ps. Duncan. Anne weet niet wat ze moet doen. Aarzelend steekt ze haar vinger op. Binnen vijf seconden staat Ps. Duncan voor haar tafel. "This is mijn tweede dag at this school," zegt Anne. "So ik can't de test maken." Na lang nadenken, geeft Ps. Duncan antwoord. "OK, I understand. I give you een week om alle opdrachten te maken en learning this hoofdstuk. You make de test over een week. Not vroeger, not later." Anne knikt. "I understand." Terwijl de klas de toets maakt, begint Anne met de oefeningen van hoofdstuk twee. Technologie gaat over alles wat met apparaten te maken heeft. Zo leert Anne hoe bepaalde dingen werken. Binnen een uur is de les voorbij en gaat Annes klas naar Rekenen. 

Na het tweede lesuur gerekend te hebben, heeft de klas pauze. Anne is blij dat rekenen nog wel hetzelfde is. Alleen is het samengevoegd met wiskunde. Het enige minpuntje is de instructie. De lerares, die overigens gewoon leraar wordt genoemd, legde dingen uit die iedereen al snapte. Daarom was Anne blij dat ze op haar workpad mocht oefenen. Ze besluit om die jongen maar eens op te zoeken. Anne heeft de hele tijd aan hem gedacht. Toch is ze onzeker. Wil hij wel iets met een meisje uit het verleden? Nadat Anne de moed heeft verzameld, begint ze te zoeken. De knappe jongen is nergens te bekennen. Uiteindelijk vindt Anne hem ergens in een gang. Hij staat te bellen met zijn smartglasses. Anne tikt op zijn schouders. "Excuse me," zegt Anne verlegen. De jongen draait om. Zijn lieve glimlach is duidelijk te zien. "What is jouw name?" vraagt Anne. "Salem," zegt de jongen terwijl hij zijn hand naar Anne uitsteekt. Hoewel je een kind niet snel 'Salem' noemt, vindt Anne het een prachtige naam. Zij en Salem blijven de rest van de pauze in de gang. Ze willen op een rustige plek blijven zonder veel mensen. Anne praat met haar nieuwe vriend over haar vroegere leven. Salem toont veel intresse. "Zelf ben ik gek op sciencefiction and stories about history," vertelt hij. Het gesprek wordt verstoord door de schoolbel. "See you in the next pauze," zegt Salem terwijl hij naar zijn les loopt. Anne gaat naar het studielokaal. Daar treft ze Luke. "Where do you was?" vraagt hij. "I zocht everywhere naar jou." De rest van de dag kan Anne haar gedachten niet van die lieve, knappe Salem afhouden. Ze let niet op tijdens de les en werkt amper. Ook thuis is het te merken. Salem staat voor eeuwig in Annes geheugen.