'Ehm... Nou het zit zo, hij is geen zeemeermin.' Zei ik, doelend op Luke. 'Ah ik snap het, Luke heb je toevallig voor je verdronk een schelp gezien?' Vroeg het orakel aan Luke. 'Wacht hoe weet u mijn naam en hoe weet u dat ik verdronken ben?'
'Als je in een zeemeerman wilt veranderen moet je eerst verdrinken en binnen 5 seconden een bijzondere schelp aanraken. Hoe ik je naam weet? Tja wat zal ik zeggen, ik ben een orakel.' Antwoordde de meermin. Ik was best in shock want ik wist niet dat Luke wél verdronken was. Maar iniedergeval leefde hij nog, al zij het als een meerman. 'Bedankt.' Zei ik tegen de meermin en toen zwommen we de grot uit.

Nadat we een poosje zwijgend mijn seapas hadden vervolgd begon me ineens iets te dagen, mijn liefde was niet onmogelijk. Luke was veranderd in een meerman! Ik raapte al mijn moed bij elkaar en begon tegen Luke te praten. 'Dus eh... Je bent verdronken omdat je mij zocht?' Vroeg ik maar om de stilte te verbreken. 'Ja... Ik miste je, alles was zo saai en levenloos zonder jouw enthousiasme.' Bekende hij. Mijn hart maakte een sprongetje, hij miste me! 'Om eerlijk te zijn, toen ik je in die grot tegenkwam was ik ook echt naar je op zoek, ik was bij je huis langs geweest maar daar was je niet en iedereen vertelde me dat je verdronken was. Op dat moment besefte ik pas hoeveel ik van je hield.'

Ik kon mijn handen wel voor mijn mond slaan, ik had zojuist min of meer gezegd dat ik van hem hield! 'Ik hou ook van jou, Melody.' Antwoordde Luke. Mijn hart maakte weer een sprongetje. Ik keek hem aan met grote ogen vol ongeloof.

En toen gebeurde het, gebeurde het écht, hij kuste me. Ik had me in mijn leven nog niet zo gelukkig gevoeld. Wat niet moeilijk was aangezien ik best veel had moeten doorstaan. Nadat de kus werd gebroken pakte hij mijn hand en samen zwommen we naar de waterzeemeerminnen om onze waterkrachten onder de knie te krijgen.